Biografie van Kira Wuck

Mijn ouders zijn goed in ontvreemden   Op de kleuterschool steel ik een houten paardje, niet omdat ik het een mooi paard vind maar omdat niemand het ziet als ik hem in mijn zak stop. De meeste dingen gebeuren tijdens iemands afwezigheid.   Mijn vader brengt nooit zijn elpees terug naar de bibliotheek en zegt dat als je maar lang genoeg wacht, ze die toch niet meer zullen missen. Het paard heb ik niet gehouden.   In de tram rijden we zwart, bij elke halte kijk ik geconcentreerd of ik de blauwe mannen zie en repeteer ik de regels van ons spel.    Mijn moeder is verliefd op mijn logopedist, ze komt het huis niet uit behalve voor mijn spraaklessen. Op mijn verjaardag drinkt ze andere moeders eruit. Daarna is het een kwestie van tijd wanneer ze aan haar danssolo begint.   De blauwe mannen kijken naar mijn vaders zwarte krullen.
Ik hoor het adres van een oude kennis, dat de man in een boekje schrijft.
Hetzelfde adres waar ook de rekeningen van de bibliotheek heengaan.   Ik glimlach naar de conducteur en zwaai met mijn benen die ruim boven de vloer hangen, altijd beleefd blijven.   Later lukt het mijn moeder ook niet meer om voor mijn spraaklessen het huis te verlaten. Nu stuurt ze mijn logopedist kaarten met blauwe luchten en stranden erop.   Mijn vader leert mij fietsen en laat mij voor het eerst los op een berg. Mijn voeten zoeken de trappers en ik ben bang, maar hij weet dat ik het kan vandaag.    

Als er iemand voor de trein springt is er vertraging zeg je omdat je de tijd wilt stilzetten   Ik zeg dat ik dit landschap saai vind en mijn laatste geld aan een date heb uitgegeven de date zwaaide met te kort opgerolde mouwen ik vroeg of hij zonder pet kon komen en zag dat het in daglicht niets worden kon   doordeweeks maakt hij kaas in het weekend is hij iets anders   Je lacht en zegt dat je trakteert geluk is zeer plaatselijk niemand staat meer stil   je bent in India geweest waar je ratten in een ton water verdronk je duwde ze net zolang onder tot ze niet meer bewogen   Ik heb wel eens overdreven hard gejuicht om een onbestemd gevoel te onderdrukken maar hoe harder ik klapte hoe hardnekkiger het zich tegen mijn keel aandrukte