Biografie van Henk Huinink

De schepping der dieren is prachtig

gelukt: vogels die vliegen, vissen die zwemmen

en poezen die spinnen. Het had echt

niet beter gekund.

Maar toch; ik had zo graag zeehazen

gezien, zeehazen die gezwind over de lange deining

naar de horizon rennen, haken slaande

tussen de schepen.

Laten we daarom de zeekoe inruilen of

de landkrab, de zandhaai kan ook wel gemist; zeker

als we er zeehazen voor terug krijgen,

zeehazen bij de vleet.

Waarschijnlijk bestaan ze al, waarschijnlijk

is er in een archeologisch museum aardewerk te vinden

waarop ze staan afgebeeld temidden

van Phoenicische schepen.

Epifanisch is de zeehaas; zoals de groene flits

bij zonsondergang over een windstille zee. De wereld

schijnt minuten oud en alle leven is nog

maar net begonnen.

Zij legt haar bril op de bananen 

in de albasten schaal, hangt haar oor-

bellen aan de lamp en ziet haar groene

kralen door de wasbak rollen.

Buiten wordt het tuinbeeld uit-

gelicht in de namiddagzon terwijl

de magnoliaboom langzaam,

langzaam haar bloesem laat vallen.

Misschien wilden de oorbellen liever

bij de bananen liggen, verlangden de 

kralen naar het gras en keek de bril

uit naar het water van de kraan.

Men kan dat niet allemaal weten;

buiten kakelt een kip over een ei.

Madame doet haar dansschoenen

aan en zet een hoed op haar hoofd.