Biografie van Janine Jongsma

Hier is alles wit en de mensen zijn gek
fluistert mijn moeder bij de deur
Ze is altijd bang om door de mand te vallen

Op de gang loopt een man met een koffer
Hij is vertegenwoordiger en op reis
van zijn kamer naar de huiskamer 

Helaas heeft hij veel oponthoud
De vrouw die de gasten ontvangt
vergeet steeds opnieuw dat ze zich al heeft voorgesteld

De zuster vraagt aan mijn zoon of hij een snoepje lust
Als hij ja zegt,  krijgt hij een draai om zijn oren
Ze spuugt in zijn gezicht: vies NSB-kind!

Zie je wel, zegt mijn moeder
iedereen hier is knettergek
en ze propt haar mond vol met witte servetten

De dood heeft het koud onder je ruime huid

hij slaat je vel begerig om zich heen

verstijfd zie ik hoe ze jou weghalen

 

Alleen je afdruk blijft achter in ons bed

het kussen nog warm, de dekens lauw

wacht ik wanhopig in je geur

 

Op het nachtkastje je mok nog halfvol

het washandje waarmee ik je mond

voor het laatst voorzichtig afveegde

 

Waarom gebeurt er niets?

de zon schijnt vrolijk in de kamer

beneden hangt je jas aan de kapstok

 

Paddenstoelen zouden uit het washandje

moeten schieten, je mok zou moeten splijten

er zouden motten uit je jas moeten vliegen