Biografie van Niek Satijn

in het begin maken ze dezelfde foto’s
daar houdt de vergelijking op
de meningen gaan uit elkaar
de standpunten ook
ze hebben sex
maar niet dezelfde fantasie
ze hebben geen geduld
steeds wachten op de ander
die een eigen plan trekt
in winkels wil kijken
gevels wil fotograferen
op een gegeven moment
zijn verschillen groter dan belangen
diafragma en sluitertijd wijken
het levert andere taferelen op
delen is niet blijvend
het einde komt in beeld

koelkast

met flinterdunne magneetwoorden
plakt ze haar teleurstelling op de deur
‘en’ en ‘altijd’ zijn er in overvloed
over drinkgedrag van de partner
en toekomst van de relatie
ligt er nog gevoel in de koelkast
of is het op?
de kast kan de condens niet meer verwerken
en huilt met haar mee

laat me maar even
met mijn herinnering alleen
er is weinig voor nodig
wat muziek of een foto
nee geen foto dat is te direct

ik weet het wel
gebeurtenissen ordenen
draai maar wat folklore
dan kan ik me ontspannen
in de klaagzang van een ander

dan zie ik die culturele avond
met alles erop en eraan
ik zie zo voor me
dat we genoten
ondanks mijn gemopper

dat we toen gelukkig waren
ondanks mijn gemopper
dat we slecht bediend werden
tussen vijanden van vroeger
die meer te besteden hadden

nu is het klaar zei ze dan
laten we leven

laten we ervan genieten
nu is het klaar
wees ze me terecht

onbegonnen

waag ik me
aan een verdeling
naar waarschijnlijkheid
laat me raden
de boodschap versleuteld
in het laatste gedicht
onderwerp en standpunt
nagenoeg gelijk
uitkomst telkens anders
meestal vastgelopen
soms getroffen en begrepen
wijzig de instellingen
schiet me te binnen
wat valt er dan te zeggen

spiegelweefsel

welk medium is dat waarin je alleen
met terugwerkende kracht
jezelf tegenkomt
waarvan je de afloop niet kent
waarin geestverwanten weerkaatsen

geen projectie maar herkenning
een ik aan andere zijde
niet zweverig knijp maar in mijn arm
lichaam van de ander
tegenslag ervaren en andersom

achteraf zeg je voortdurend ‘like’
als een Engelstalige maar
uiteindelijk ben je zelf de robot
‘het blijft software’
de oneliner die je bijblijft

je wilt niet aangesproken worden
met vergissen is menselijk
je wilt iets neerzetten
dat ontroert en overtuigt
zodat de spiegel er morgen nog staat

het huis is ingestort
als een kapot gevallen fles
het universum ligt aan flarden
de toekomst is gerafeld
je verwacht niet meer

vaporetto

wijs iemand hoe hij het beste kan lopen
en raak vervolgens zelf de weg kwijt
het Venetiaans verdwaalvirus
een atypische reisinfectie

de stad stroomt onder
natte voeten wissen sporen
een duistere onderdoorgang
een afslag in een dode steeg

de lichten haperen
er is nog één uitweg
de halte van het stadsveer
dat aan komt stomen in de mist

ga zitten
hoe zal ik het zeggen
eerst ben je verliefd
dan ga je je ergeren
je wordt aangetrokken
door kwaliteiten die je zelf ontbeert
na verloop van tijd
zie je gewoontes en eigenaardigheden
in een ander licht
wat rest dan van de vreugde
hartstocht trouw
hopelijk genoeg
hoe zal ik het zeggen
het geldt ook andersom
eerst stoot iemand je af
daarna raak je geïnteresseerd
voor later

het leven gaat door
er is geen eindtijd afgesproken
walrussen wachten de problemen weg
de industrie fakkelt rustig af

zolang ik ademhaal en water weet
hoef ik niet naar een klok te zoeken

aan de andere kant
wil ik de tijd stilzetten
de rust vinden om alles uit te zoeken
de puzzle van wanorde oplossen

mijn laatste scheermes is bot
en ik kom er niet uit

je leek zo eerlijk
discreet als je zei
maar je had een dubbele agenda
en een dubbele vriend
wat zou ik daar aan toevoegen
behalve een lach
en een dubbel vaarwel

liefde is niet bedoeld om te duren

dat maken verstandige mensen ervan

liefde is onverstandig

gestuurd door het moment

het begon met jenever en croquetten
je zou eeuwig van me houden
eerlijk echt
toen ik het eindelijk ging geloven
liet je me alleen

onderweg naar de slotverklaring

geef ik alles uit handen

ik overzie alleen nog nu

hecht geen waarde meer

aan wil of onvermogen

wat ik geleerd heb

wat ik ooit beheerste

alles geef ik terug

een moment van rust

herinnering aan daadkracht

uitgeput verwijs ik nog

de keuze is niet bindend

laat mijn adem gaan

er is niets meer over

geen gebaar

geen teken van mijn hand

bewegen is niet zonder risico
vogels worden gedreven
door voortplanting en vreten
vluchtroutine uit behoud

streven naar stilte
vergt andere training
zorg dat je niets te verliezen hebt
stel verwachting uit

wat weerhoudt je
je dagen te slijten in ledigheid
miniem onderhoud te plegen
sociale contacten mijden

oefenen in nietsdoen
wachten op wat zich voordoet
geen aandacht besteden
toelaten opnieuw wachten

zoeken achter lawaai
niet ingrijpen aanvaarden
de bezigheid de drukte
een boog eromheen

kijken is genoeg
het voetlicht mijden
oversteken en verdwalen
eisen reduceren

niets meer laten horen
veelplegers vergeten
woorden bloeden dood
bij wijze van spreken

zo weinig doen
dat soberheid gaat lonen
verveling gaat boeien
en vogels voorbijtrekken

de morse hero graffiti beu
heeft een plasmameubel gekocht
om naar het schaatsen te kijken
alsof hij erbij is
alsof hij meedoet
en opnieuw de vlam in zijn hoofd te voelen
hij eet een kapsalon met zijn vingers
en wrijft over het scherm van zijn telefoon
wat doe je waar ga je
ze antwoordt niet
het gaat hem niet worden op de vijfduizend meter

het lukt hem niet
de laatste bladzij om te slaan
energie kost interesse

begon het toen hij zei
nee dat doen we niet meer
daarna stopte het bewegen

niet eens zo lang geleden
gaf hij nog zijn mening en
zei het zal me benieuwen

ik probeer iets te weerleggen
en schuif het gordijn open
het schuift vanzelf weer dicht

je bent zo oud als je omgeving

word je niet gek
van wachten op de dood
zitten voor je uitkijken
niets meer doen dan slikken
het went
jij wacht toch ook op inspiratie
hard wachten noem je dat
het maakt geen verschil meer
alles is gedaan en gezegd
je weet niet eens waarom
je hebt het gedaan en je hebt het gezegd
zo is het leven verlopen
het is alleen niet gestopt
toen je het genoeg vond
ga nu maar ik begrijp het niet