Biografie van Mandy Pijl

de familiealbums liggen bij het vuilnis
een proeve van de wakkeren volgens hem
ze is geslaagd en laat zijn herder haar hielen
likken. als kind is ze in haar been gebeten
 
waarom ze met een hond haar leven deelt
in een huis dat voor haar geen losloopgebied is
zoiets vraag je niet als kind. je aait het beest
achter de oren omdat het daar zo tam van lijkt
 
we weten, de edele wolf had eenzelfde huisdier
toen het einde daar was brak iemand een gifcapsule
in Blondi’s bek. ook een puppy liet het leven
mijn moeder was platinablond toen ze trouwde
 
in de tuin hielden we konijnen voor de foto’s
en de geveinsd kinderlijke gedichten die ik schreef
ik plakte ze in familiealbums. een spirituele proeve
maar dat begreep ik pas toen een grijper
 
de kalende konijnen de verbrandingsoven in hielp
mijn vader zei dat hij ze naar een boerderij bracht
om ze met de varkens oud te laten worden
lang dacht ik dat ik de beurt had om het hok te doen
 
de wolf en Brigitte Bardot hielden niet van mensen
aaiden ze je achter de oren dan hield je je tam
de ironie van waarom ze met een herder hokt
vang ik tussen vier fotohoekjes op het eerste blad
 
ik heb nu alleen nog wat kiekjes van hoe het niet was
om tussen varkens groot te moeten worden

bij het lichten van mijn geestesoog
zie ik het lichaam waaruit ik ben opgestaan
wat opvalt is het formaat
nauwelijks groter dan een kleuter
ligt het machteloos
leeg van mij
als een slappe ballon
met nog een enkel zuchtje koude lucht
 
mijn oog valt op een tuitje
in het midden van het hoofd
ik buig voorover en peuter
met enige moeite het knoopje los
de laatste adem blaast in mijn gezicht
 
aan mijn mond zet ik het kruinventiel
een korte aarzeling
wat als ik dit kind hier
onbezield achterlaat
voor ik eruit ben
prikt het een speld in mij

Ik laat mij gebruiken door een lichaam zonder ziel.
Het werkt een verlanglijst af waaraan het in zijn vruchtbaarste jaren
heeft geschreven. Mijn handen op de grond, mijn kont beschikbaar.
Een been op de rand van de wasbak. En als het lichaam voor me
staat zit ik op het matras met open mond waarin het welhaast
onaangekondigd geruisloos zijn zaad afstaat.
Hoe leeg kan een lichaam raken?
 
Het mag mij gebruiken, dat lichaam met daarin diep verscholen
het mens dat ik mij voorstel als gekweld zweet mijn wimpers wast.
Ik pak het bij de nek, druk met beide duimen zachtjes de adamsappel
en bekijk welke veranderingen ik in het gelaat waarneem.
Waar houdt het bombardement zich op? Waar de fragmenten 
van de geest versnipperd toen de opstand taal en teken nam?
In mij laat het zich gelden als het idioom van de moeder,
zich hard repeterend in metaforische kitsch.
 
Ik laat het lichaam mij gebruiken zodat ik uit het mijne treed.
In het domein van zielen stel ik hem mij voor als een flakkerend licht.
Mezelf als de naturalisatiedienst die uitgaat van bekendelingen.
Bij herkenning schijnen we sterker dan hij de laatste vijf jaren
heeft gedaan en verzwijgen de krachteloosheid van zijn schijngevecht.
In mijn geslacht is het slagen of geslagen worden.
Deze nacht aan hem de rol van slachter als ik zweer
de plichten die het staatsburgerschap met zich meebrengt getrouw
te vervullen.

er huilt een man in mij
ik denk nog: het is een kind
dat zijn moeder mist
 
mijn vleugels bergen hem
mijn boezem warmt hem
ik aai hem
en verzwijg het verlies
van nesthaar
 
dan stoot hij zijn lid in mij
kaffert bij elke schok
hoeveel zeer het doet
een jongen te zijn
aan deze penis
in dit land
 
ik dacht nog: de meeste kleine jongens
worden vanzelf groot
maar sommigen komen ongewenst
volgroeid ter wereld

binnen de dijken trokken we een man op het droge
toen hij zijn gympen uittrok roken we de uitwijk
maar dat zeiden we niet
 
we damden hem in
we maalden hem leeg
tot het niet langer mogelijk was van hem te houden
 
en niemand die hem schone sokken gaf
een teiltje
een washand
lavendel
 
soms braakte hij de polder onder het water
waarin hij tot aan zijn lippen dwaalde
dan gelastten we hem dankbaar te zijn
 
ik zag wel eens hoe hij van het woord irisscan
Icarus probeerde te maken
dan schudde ik volgens voorschriften mijn hoofd.
 
toen hij op een dag de vlucht waagde
de zon te dicht naderde
en in de zeeklei te pletter sloeg
stak even later uit de kalk en mineralen
bloeiende lavendel
reikend naar de volle zon