Biografie van F.A.Brocatus

dat wij geen brieven meer schrijven. Wij kunnen niet

blijven treuren bij het water en onze zinnen die in zee

verdwenen. Hoeveel antwoorden hebben wij ons al

gegeven? Onze handen hebben een feilloos geheugen.

Hoe vaak hebben onze spieren zich gespannen en 

werden wij vloeibaar en onbegrensd? Jij kunt het zeggen

want jij bent de boekhouder van onze liefde, ik ben

slechts de hovenier die landschappen uit elkaar haalt.

Wij weten dat de aarde nooit meer zal genezen

en dat alleen onze lichamen onze namen kunnen

uitspreken. Altijd zullen wij naar het water terugkeren

om onze woorden de golven in te sturen. Daar aan zee,

waar de bomen ophouden, zwijgen wij en zien hoe

meeuwen duikvluchten. Hun vleugels zijn onze handen.

omdat wij geen bomen zijn die groeien

tot aan de zee. Tussen het klimmen van rook

en het neerdwarrelen van as oefenen wij

om blad te zijn en oor voor vleugeldieren.

Soms begrijpen wij wat droefheid is

en worden wij landschap met ontbrekende 

sterren. Ver van het vloeien van vlammen

schuwen wij vluchtende schaduwen.

Wij zijn een hoek, een holte in een verzwegen

vlakte. Wij weigeren het stilzwijgen

achter de deuren van onze archieven.

De trappen die wij beklimmen zijn uitgesleten.

Tussen de stenen die onze vaders legden weten wij

het traagzout waarvan verdriet gemaakt wordt.

een zilveren meeuw aan een dunne ketting

en de kleur van haar ogen struikelt over gras.

Een man volgt alle bewegingen in de tuin

waarin zij haar gebaren verborgen heeft.

De zon verdampt en duiven vallen uit het licht.

Er verschijnen gaten in de wolken. De man op de bank

bij het rozenperk wordt verblind en sluit

zijn ogen. Vleugels bedekken haar borsten.

Er wordt een raam gesloten in een huis

op loopafstand van de tuin. In de leegte

van het venster worden ogen van glas.

De woorden tussen de vrouw die haar gebaren

verborgen heeft en de man die alle bewegingen

volgt vullen de schaduwen van de bomen.

In aantal groeiend dragen zij tweekleurige banieren

en verscheuren de landkaarten aan de muren.

Hun nieuwe wereld ligt op de bodem van de schreeuw

van wie zij tegenkomen, zij havenen de hemel 

daarboven, hakken wolken tot bloedende regen.

Uit aarde trekken zij de rook van in puin geschoten steden,

de adembenemende mist uit gebrandschatte dorpen.

Tralies voor de zon kunnen niet meer smelten, wegwijzers

verbuigen rivieren vullen zich met kadavers. Wrakken

en kapotgeslagen huisraad verbergen vluchtelingen.

Zij luisteren naar stemmen, naar vuren in de vlakten,

met de handen op de rug beschermen zij hun hoofden.

Er zijn ogen die zij bedekken

met hun jassen. Hun voeten

kiezen altijd dezelfde hoeken.

Zij leunen tegen binnendeuren,

woonkamers openen zich en zij

tellen geuren van aanwezigheid.

Er zijn muren die pas op de plaats maken.

Meubelen die verstommen. In glaskokers

hangen lichtlongen van gebroken wit.

Zij zien hoe getallen digitaal

verspringen en zij ontsluiten hun

handen, laten stemmen los.

Elke avond klimt een anders uitgeknipte maan,

heilig is het slaaplicht in de bomen, op stille takken waakzame

nachtvogels, het schrijvend ademen van mens en dier.

Het zijn jagers die behoedzaam roeiriemen

tussen de roerloze sparren dragen,

oogsten maken zich klaar, zij wachten op machines

die stom tussen tochtige muren in schuren staan.

Elke nacht kleeft een anders uitgeknipte maan,

bomen zijn gewijd en huizen gesloten. Zandlopers tussen

muren en ramen kantelen, breken nieuwe dagen aan.

En als ik de tafel verplaats

En als ik de tafel verplaats zul jij me dan volgen

met de stoelen? Zullen we daar dan beiden staan

in de wetenschap dat al wie daar ooit op stoelen

aan de tafel zat niet meer of ergens anders ademt?

Het hout dat mijn handen aanraakt is het hout

dat jij wegdraagt. Op een avond zullen we daar

tegenover elkaar aan een maaltijd zitten, onze

stemmen als bestek naast onze borden gelegd.

Jouw herinneringen zullen mijn lichaam van toen

verkennen, mijn handen, weet ik, zijn je meer

dan dierbaar. Je zegt dat ze vertragen, verstillen.

Je gelooft heilig dat ze veel kunnen gladstrijken.

We hebben de tafel en de stoelen verplaatst en zijn

naast elkaar aan het raam gaan staan. Je hand raakt

het gordijn, achter ons op tafel ligt ons gebruikt

bestek op borden, ik hoor mijn handen rimpelen.

Landschappen

Wij luisterden naar boodschappen gekrast

in gescheurde muren, wij huiverden

onder een grijze, geperforeerde hemel.

Er waren landschappen die wij vermaalden,

zwerfhonden likten stof van puinhopen.

Er waren dagen die messen legden in lades,

doden schoven de nachten dicht.

Wij markeerden de wegen van onze aftocht

met bomen waarachter wij bevend hurkten,

ons bloed kleurde de schors en we huilden

met wat later syrische tranen genoemd werden.