Biografie van Marco Houtschild

Ik ben een vroegwijze laatbloeier

die er aardigheid in schept

soms de werkelijkheid te stremmen.

Die bijvoorbeeld op een bergpas

zo’n semi-doordenkerige haiku schrijft:

‘Regendruppel kiest

het dal vanwaar we kwamen

niet waarheen we gaan’.

Of aan haar vraagt ‘Vind je dit staan?’

en dan in z’n hoofd noteert: begreep ik mezelf

maar net zo goed als zij me begrijpt,

dan zou ik altijd weten wat ik aan moet.

Het is kortom een soort van vissen:

wachten tot je beet hebt.

Of nee – weten dat de wereld bijt

en daarvan dan

z.s.m. kond (moeten) doen.

Ze voerden zwijggesprekken, om te imponeren verzon hij

wel eens een beschouwing ergens bij, vaak klapte zij daarna

de vaatwasmachineklep heel hard dicht, wanneer zou gvd

die zalige toekomstmuziek nu eindelijk eens gaan schallen?

Als het al niet lukte om de vorken bij de vorken en de lepels

bij de lepels, hoe dan de koosnamen die ze op uren lopen

hadden weggeparkeerd ooit nog terug te vinden? Het bestaan

als één lange bijnadoodervaring, schriele afstammelingen

in regelrechte lijn van dat ene paar pechvogels in Noachs ark.

Hij schrijft wel tachtig versies

van de eerste zin, maar

vindt er geen een goed genoeg.

Daarna wil in het middendeel

een prachtmetafoor

ook na veel gepruts niet passen.

Zoiets ontmoedigt, dus is het

met looden schoenen

dat ie zich aan de slotregel zet.

Terwijl de verdiepingen van de wolkenkrabber

waar we vanaf onze geboorte vanaf vallen

in een ooghoek en oogwenk voorbij razen

speuren we koortsachtig de grafstenen tegels

van het ons toesnellende trottoir af

op zoek naar een vindersloon

desnoods zo’n portemonnee

aan een klunzig weggewerkt touwtje.

Wat je nu zoal niet meemaakt:

je ziet niet hoe de kauwen

uit de boomgaard opvliegen,

je ruikt de weeë walm

van het fluitenkruid niet,

je hoort geen pesterige grapjes

en je krijgt geen natte kont

omdat je niet naast me zit.

Al ben ik voor jou waarschijnlijk

niet meer dan een glanzende passant, voor mij

ben jij de onzichtbare aanwezige, zonder jou

zou ik me niet kunnen laten zien.

Voor jou zijn er duizend anderen, ik mis je

nooit als je er niet bent, maar koester de gedachte

dat je bestaat, hoe vaag wil je dat ik formuleer,

ik bedoel, op afstand, hou ik van je.

Een duistere plicht dwingt me je te veroveren,

ik wil door jou begrepen worden, zo weet jij

dat mijn einde en begin steeds aan de Lek liggen

en dat ik in het echt niet tegen gapende blikken kan.

Jij hebt altijd een voorsprong, want ieder woord

dat ik aan mezelf of aan anderen wijd, wijd ik

in eerste aanzet natuurlijk vooral aan jou, jij begint

mij zelfs nog te lezen als ik al ten einde ben.

Een diffuus beeld van je draag ik met me mee,

het maakt niet uit op welke schoorsteenmantel

ik dat neerzet of ik voel me er thuis, wel lijk je

altijd jonger als je me weer verschijnt.

Soms ben ik boos op mezelf, op alles en iedereen,

maar dat ben ik nooit op jou, jij hebt meer

dan wie ook geduld met mij, gek is dat,

ik zou nu wel even je adem willen horen.

Ze speelt er geen rol meer in, haar buitenwereld

is nu ook geen ochtendritueel meer, liever zit ze

aan het raam, zo siepelt er al genoeg dag binnen

want ook een badende merel is de werkelijkheid.

In haar binnenwereld het mijmeren boven foto’s,

het langzame middagen achterhalen wie wie was

tijdens een week kamperen ergens op de Veluwe

toen ze zich ’s morgens nog wasten aan de pomp.

We hebben vrijwel alle steden niet bezocht,

we hebben vrijwel alle paden niet gelopen,

we hebben vrijwel alle zeeën niet gezien.

Een paar steden bezochten we samen,

enkele paden liepen we samen,

één zee zagen we samen.

Van alle steden een paar,

van alle paden enkele,

van alle zeeën één.

Maar samen.

Je draagt een naam, Anna,

die ik mooi vind, die me

aanzet je gelaat te verzinnen:

bleke huid, gouden lokken.

Maar geen haar beter was je

dan de onverdraagzamen

die zonder het te willen weten

eenzelfde god als jij aanbaden.

Kleine halsstarrige duivelin,

je moest terechtgesteld, ach,

hoe oud was je eigenlijk?

Ik geef je achter in de twintig.

Hier op de Bachenwalle

begint onze vereenzelviging,

want ook tot mijn verbeelding

spreekt vandaag je lot.

In 1545 verdroegen de zeloten

je schoon- en eigenzinnigheid

niet langer, op een lentemorgen

zag je je laatste licht.

Geen briesje in de bomen

toen ze de dekplank sloten,

snikkend in het donker

telde je de hamerslagen.

Je hoorde hoe de grond,

benarde, dappere Anna,

met steeds doffere ploffen

boven je werd dichtgespit. 

Het is dat een nijvere klerk

je naam die avond (misschien

leefde je nog) met krullende A

in een codex kalligrafeerde:

“Anna (Tanneken) van de Velde,

vrouw van Jan de Bucq,

wegens ketterse gedachten

levend te Mariakerke begraven.”

Zonder dat ik de vogel zie

vliegt er een schaduw door het gras.

Schapen staren me schaapachtig aan,

ganzen gaan echt in ganzenmars.

Van koeienplakken op de kade

vliegen de vliegen voor iedere pas op.

Ik slalom over een erf, de perenboom

wierp een bommenregen.

Een poes heeft dood gebaard,

likt haar wonden, klauwt als ik nader.

De Onrust – met hoofdletter, want ook

de molen hier – maalt door.

Drassig land, drachtig schaap,

een woord van weleer: modderpootjes.

Dit rood van springbalsemienstengels

is het rood van rabarber.

In een bouwval groeit een zomerlinde,

wortels kloven muren.

Duizend muggen dansen in de late zon

omhoog, omlaag, waarom?

Door een fijn schervenmozaïek

lijken droppels blaassilene op amfora’s.

Als kind imponeerde ik medewandelaars

met m’n snor van maiskolfhaar. 

Ik vertraag langs het jaagpad,

zit op een klaphek over de plas te kijken.

Dit nu, is hoe ik je mis, in het geringste,

in alles, tergend terloops.