Biografie van Nickie Theunissen

Voor de deur slaan ze een jongen met houten lepels op zijn hoofd
Tanzen Cowboy! Sleep hem naar de straat en schop – ze schoppen
 
en ik werd opnieuw geboren terwijl ik de andere kant op keek
terwijl ik naar de anderen keek om te zien hoe ik moest leven.
 
Stampvoetend sta ik onder de blauwe klamboe
waarom sluit je mij hier op
waarom ben ik jouw huisdier
dagenlang hoor ik stemmen op de veranda
halve woorden waarmee ik mijn cel bekleed.
 
Er is niet veel nodig om ongenoegen in burchten te veranderen
dan was jij de vijand
ja maar ik hou van je
kan wel waar zijn maar iemand moet het doen en jij bent zwart en mager.
 
Ik ren de straat op – vliegensvlug stoppen ze de lepels in hun holsters
ze laten hem gaan de dief die zijn kinderen wil voeden zijn aderen.
 
Nu de wereld een oven wordt zie ik kans om te ontsnappen
mijn verhitte moleculen neem ik mee naar een vers lichaam.

(Dar es Salaam 2017)

1

De instructies zijn kort.

De hemel is zoveel groter dan mijn hoofd

dat ik de maat niet snap.

 

2

Overal kom ik scheuren tegen, spiek ik hoe

zij schakelt, voorsorteert en praat

zoals veteranen zeggen dat ze onderweg veranderen

neemt zij vrijwillig slachtoffers mee naar huis.

Een tel gaat de kap omlaag: een avond maakt zich los

handen, huid, langzaam gras dat opdroogt.

Hoeveel willen hun oorlog werkelijk kwijt?

 

3

Hier mist het blauwzweem van winter

een uitgeknipt personage aan de zijkant.

Kijk! Als ik in te grote schoenen stap

wordt beweging een moeilijkheidsgraad.

Ze slaat haar armen om mijn middel, buigt

haar knieën in mijn knieën, we glijden

in slalom over een wit laken.

 

4

Ze voert de snelheid op

we luisteren cassettebandjes

ik draai me niet om.