Biografie van florimond wassenaar

alle gezichten uit de lichtstad die ik vandaag zag

zag ik vandaag voor het laatst

net als alle gezichten die ik morgen zal zien

die blonde met de bruine ogen

de Aziatische blik met de Europese neus

zij die op de actrice leek van Bitter Moon

ook hen zal ik voor het laatst zien

alleen een vage herinnering blijft over

die dan opgeroepen wordt bij de gedachte

aan de metro bij de halte Bir Hakim

maar zelfs dan

zal ik de gezichten die ik zag niet zien

het zullen verzonnen gezichten zijn

die een huidkleur hebben met een kapsel

zonder uitdrukking

omdat daarvoor de tijd te kort is

de verbeelding alleen zichzelf kan zien

zo zal ik zelf een gezicht zijn

dat voor het laatst is gezien in de lichtstad

in de buurt van de halte Bir Hakim

of zelfs dat niet

omdat het niet te onderscheiden is

zoals de vele gezichten die ik zag vandaag

onmiddellijk van het netvlies af al vergeten

of minder nog

ongezien in de lichtstad het hoofd gebogen

op een kuipstoel, slapend alleen het haar

dat loom bungelde als wier in de stroom bewegend

onder de bruggen van de Seine

vlakbij station Bir Hakim

boeken vol staan in de grond

ongelezen opgeborgen tussen wortels

weggespoeld en opgebracht in droomloze slaap

van wormen, kevers en andere kadavereters

ooit eens zag het de zon

wiens afstand tot ons in tijd gemeten wordt

we tellen de lagen

in mij ligt een archief geordend

opdat ik behandelbaar ben, voorspelbaar

ik ben er een variant op

het had net zo goed anders kunnen gaan

in het poeltje met algen

misschien was de winter dan nu

al een tijdje voorbij

lag er iets anders aantrekkelijk

te baden in de zon

en had dat ook iets te doen met mij

in het diepst van de berg

ligt stil een geluid

het huilt in zichzelf verloren

toen het nog de bodem van de zee was

of eerder een mangrove bos

er een zoemen zoemde van allerlei allooi

toen was er ook dood maar vrede

of later bezongen door lippen

gekleed in dirndls en hosen verdonken in bier

toen was er ook dood maar vreugde

maar niemand hoort de berg nu

zijn klachten, zijn geween, zijn moeite

met zijn steen

het geluid van de berg is alleen

met alle dood verpulverd om hem heen

de eenzame wolf

dit tegendraadse roedeldier

dat zijn leven niet begrepen heeft

huilt verlangend naar de kraters op de maan

de arme berg duldt gedwongen zijn dood

verzwijgt hem

voor altijd is de berg in stilte gehuld

in een nog stiller zwijgend verzet

tegen onmacht

die in machtige handen wordt gelegd

vannacht moest ik in één van de slapeloze uren denken

aan al mijn slaapkamers waar ik ooit geslapen had

ik herinnerde me

toen ik een jaar of vier was

en mijn broer vijf

dat wij onze drollen poepten

op de groene vloerbedekking van onze slaapkamer toen

de volgende dag pakte onze vader ons bij onze haren

en smeerde onze gezichten ruw door de poep op de vloer

enige tijd later plasten wij,

mijn broer en ik, onze plas op de groene vloerbedekking

die nog een wazige vlek had en flauw weeïg geurde

de volgende dag pakte onze vader ons bij onze haren

en smeerde onze gezichten ruw over de nog natte vloer

daarna hebben wij niet nog een keer iets geprobeerd

op den duur ga je toch houden van zo’n man

ik denk dat we een signaal trachtten af te geven

het werd alleen niet begrepen

het park doet of er niets aan de hand is

de mensen doen of er niets aan de hand is

het standbeeld van Tollens doet of er niets aan de hand is

net als de algen die onder zijn oksel groeien doen

de eend op de vijver of de wind doet

alsof er niks aan de hand is

ook de honden en hun drollen en hun baasjes

ze doen of er niets aan de hand is

even vanachtond toen ik je glimlach zag

dacht ik dat er niets aan de hand was

de rest van de dag heb ik gedaan alsof

de Heinekenreclame

onderaan de toren

ooit bedoeld als uitzichtspunt

op bloemen

heeft me de hele zomer

elke zondag herinnerd

aan een zieke

bij elke stap

kwam zij op

de gedachte haar te bezoeken

tot de toren achter me was

de K in Heineken

weer achter de zolen

nu ze dood is

begrijp ik eindelijk waarom

de laatste keer

heb ik gezegd

dat dit niet de laatste keer was

toch heeft ze toen geglimlacht

haar schedel was er al zichtbaar in

ze kuste me zelfs

misschien omdat alleen de levenden

zich permitteren te liegen

tegen elkaar

ik viel en wist meteen hoe het kwam

als er mensen zijn, kun je niet alleen vallen

ze komen naar je toe

op dat moment denken ze niet aan zichzelf

terwijl jij je ligt te schamen op het voetpad

je doet luchtig, denkt aan de albatros

uit alle macht

maak je er een schaafwond van

maar die zijn juist zo vervelend zeggen ze

toen ik thuiskwam,

moest de wereld van kussens zijn

deze man is geen slechte man

hij loopt alsof hij aan touwtjes hangt

die de bewogen beweger bespeelt

hij kijkt over de brug

maar ziet de oever niet

er gaan mensen voorbij

hun kleren geven vorm aan hen

zijn kleren geven vorm aan de wind

zijn pet staat recht vooruit

met drie strepen als program

op zijn hoofd

waarin alles zich herhaalt

soms vergeet hij een uur lang te ademen

althans dat denkt hij

zijn handen plukken als vreemden

aan zijn gezicht

althans dat denkt hij

hij probeert de toekomst in te lopen

maar soms is hij bang

dat het eigenlijk het verleden is

er is water ouder dan de zon

de gedachten die hieraan voorafgaan

de beloften hiertoe gedaan

zingen als een lied bij een begrafenis

meerkoppig gezongen

over de helft zijn en dat jaren zeggen

is zo weinig

dat geen steen zou smelten

als het waar was

toch de steen smolt

vele malen in het graf gelegd

ging de ene plant lopen

de ander zich vasteten in de grond

krassen werden op rotsen gezet

al scheen hij al eeuwen

toen pas kwam hij op

overal lopen dichters op straat

of beter, ze staan te schuilen

in portieken rokend, meimeren ze

terwijl de gestaagheid bewegen onmogelijk maakt

staan ze tegen bomen aan gekluisterd

omhelzen haar stam wetend dat het tevergeefs is

een betere vondst te vinden om in te wonen

ze zitten in bushokjes, laten bussen passeren

vrezend dat hun verzen verwateren

anderen blijven in hun auto geparkeerd

zich met luisteren naar nieuwsproza verpozen

een enkele dichter evenwel trotseert het hozen

druppels vormen bellen en ringen op plassen

groot als kop en schotel

hij wandelt niet uit noodzaak, haast

of omdat de regen zijn tranen onzichtbaar maakt

nee, hij geeft zich over aan zijn gemoed

de andere dichters kijken met bewondering toe

hoe deze natte dichter dichter is

in alles wat hij doet

er zijn oppervlakten die uitnodigen tot schenden

zoals pindakaas in een pas gekochte pot

ijs na twee nachten vorst voor schaatsen ongeschikt

het gestolde verfgevecht van een Van Gogh

de welving van het portier van een Alpha Romeo

of het vrouwenbeen van vandaag in de sportwinkel

het was gebruind tot aan de wielrengrens

de mond die erbij hoorde vroeg om een tasje

de ogen die er bij hoorden keken misprijzend

de tong die erbij hoorde sprak uit de hoogte

maar dat alles veranderde niets aan het vrouwenbeen

dat haarloos, massagetafelloom stond te blaken

klaar om gelikt te worden en gebeten als rood vlees

het geluid van een glas bronwater

sterft uit in de loop van de avond

de geur van een gerookte vis

komt gemakkelijk op mijn handen

de nacht door

de droom van een uitelkaar spattend vliegtuig

achtervolgt me al de hele dag

de herinnering aan een oud kantoor

waarboven het gebeurde zal altijd blijven

op die ene vrouw na die ik ooit onder mijn kin

gemakkelijk kon kussen, maar het naliet

zodat die toekomst voor altijd leeg blijft

uiteindelijk als er nog een grote wereldramp komt

en de beschaving wordt weggevaagd

onder een dikke laag lava, as en modder

blijft er misschien nog ergens een servetje over

met ‘eet smakelijk en tot ziens’

het licht van de ochtendstond schemert

door het oculair van mijn ogen

over het land van mijn vochtig landschap

als maar vliegen dezelfde ganzen over

gekleed in een voetbalshirt, gakkend

keer op keer wordt dezelfde pass gespeeld

op het veldje, waar de hond een tekening is

een naam op de grond die blaft

reflecties eindigen in steeds de dikke vrouw

tegen over me buiten op het bankje,

in de stationshal,

zich verplaatsend met een fiets

traag als een praam met vers hooi

het lukt me nog ze telkens uit te kleden

maar de gedachte aan mijn penis

eindigt steevast in een sneeuwwitte poedel

vastgebonden aan een boom

die haar blad verliest

ik stak mijn harde kop

met bruusk hoofd

door het glas dat je voor me

in ijle woorden

om jezelf had opgetrokken

de scherven glommen

in hun vlucht over tafel

je op jezelf beroepend

brak ik ook dat van je af

zodat we inelkaars adem

ademden

we ons konden beroepen

op de verpulvering

waarop we staan

grijs ondoorzichtig

maar waarachtig

als doorwaakte nachten

op een briefje schreef ik zo mooi mogelijk ‘geduld’

ik vulde een glas met water en doopte het briefje erin

het briefje werd nat en zonk

ik roerde met een lepeltje het inkt van het briefje af,

haalde het uit het water en dronk het glas leeg

toen wachtte ik af wat er komen zou

mijn hersens zijn poeder nu

de bewegingen worden getolkt

het zwembad, de schaatser, de tijdstippen

na het kussen onder het BH-bandje

het zuchten en steunen kent geen babylonie

het pijnlijke plekje in de rug

de krassen die ze maakt op je gezicht

verraad een teergevoeligheid

weggelachen in het plezier van het spel

en het goedmondse hummen

dat door de bel

die zichtbaar de beweegruimte van de tong begrenst

heenprikt over het niemandsland heen

eindigend op de harde grens van het lichaam

de maan laat haar doodshoofd zien

het hemellichaam droomde weg

vond zichzelf op bed in een thuiskopie

dat mijmerde in zeeën van gebeden

waarboven de lucht zich samenpakte

bedelend om een toekomst zonder verleden

om me te wekken met het compromis

dat er niets verdwenen is

zodra je uitgelopen bent je terug zult zijn

de herinnering je wezen niet je lot

de wolf - dode honden bijten niet -

gaat burn-out door het bos

de amandelogen volgen alles stilletjes

schuilen in hun schors make up

terug van vakantie

heeft rust tot wildgroei geleid

de man voor de haaietanden

gebaard naar de kapper

die van mij doen iets ‘kantoor’

strakgekapt worden de gesprekken uitgesteld

het bos heeft en is zijn bomen

de as houdt ons zo voortdurend uitelkaar

we smeulen na,

ik had je niet moeten roepen

als ik voor één briefje

twee terugkrijg is dat win win