Biografie van Machtilda Teekens

na de pabo studeerde ik Wijsgerige pedagogiek, eerst in Leiden en toen in Utrecht. (1980-1987)ik publiceerde wetenschappelijke artikelen over kunst en educatie.ik verbleef daarna 2 jaar in Warschau voor ee nstage aan de Academie voor Schone Kunsten.in 1995 gaf ik een eerste bundel uit in eigen beheer.in 2001 won ik in Rotterdam de Dunya prijs voor het gedicht 'kleur'.van 2006-2008 werkte ik in de redactie van Liter en schreef verschillende kritieken. in 2001 verbleef ik een maand in Rome voor de tentoonstelling 'licht en donker'.naast eigen beeldende werk en schrijven geef ik op projectbasis les aan basisschoolgroepen.mijn projecten kenmerken zich door een mix van taal (mythe, geschiedenis) en beeld.beroemd zijn 'de groene man', 'de droomfabriek', en 'het geheim van inkt'.
2013
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    4923

    Hoe in Jezus naam de zalm roze

    Top 100

    Hij baarde een vis op een sloep
    en werd verhangen aan de mast.

     

    Het moederschip huilde
    liep over van warm water
    waarin witte vlokken dreven.
    Het zonk.

     

    Het vaderschip voer verder over
    de wereldzeeën, ving de vissen
    de scholen vissen
    en bracht ze aan land.
    _

     

    Talloze getijden later werd de code
    van de zalm gekraakt
    op het stenen aanrecht
    achter het keukenraam
    van het hotel.
    _

     

    Wij waren nog jong toen Hij wakker werd.
    In de zomer ramden we onze gitaren
    en zongen gospels op de Lijnbaan bij de Hema.
    In de winter vlogen we naar Bonaire om
    parels te zoeken op de bodem van de zee.

     

    Wij waren nog jong toen Hij wakker werd.
    Hij greep zijn beenderen bijeen
    en zwom aan land.
    Hij liep naar de balie van het hotel
    en vroeg om de sleutel
    van de keukendeur.

2012
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    9519

    Uit mijn kuit

    Top 100


    Ik hield me al maanden op

    aan de rand van het schoolplein

    peinzend over de grote daden van

    later. Ik hield me koest, probeerde

    weg te vallen tegen de kleuren van de dag.

    Mijn schutkleuren zouden vanzelf verdwijnen

    als ik groot was en sterk en

    mondig, dacht ik.


    Maar ik hield het niet vol

    om plein te zijn

    om stoel te zijn

    om bord te zijn

    kaantjes te eten

    grote zus te zijn.


    En ik waagde de sprong

    van het schoolhek

    dat al maanden lonkte:

    “Spring dan, ik maak je zichtbaar!”

    Ik waagde de sprong in de struiken na schooltijd

    toen het plein was leeggestroomd

    toen het stil was, niemand te zien,

    en dat gaf niet want mijn daad

    zou worden bijgeschreven

    in het grote boek.


    Het hoofd der school met sleutelbos

    zag mij, de dokter even later

    haalde een takje uit mijn kuit.