Biografie van Lucienne Kohler

De wereld is alleen mooi
als je de auto’s weggumt
uit de straten. Hoe vaak
zie je dat niet op een foto:
Palmbomen, witte stranden,
azuurblauwe zee, allemaal geretoucheerd

‘Er zijn bestaan geen vredesduiven meer,’ zeg jij, 'terwijl we meer dan ooit vrede nodig hebben op aarde.’

Ik heb een mooi beest gevonden
op het internet: helemaal wit,
een olijftakje in zijn bek,
maar er staat een watermerk in,
hoe spoelen we dat eruit?

Vroeger was er alleen leven na de dood
als je Jezus heette of van Gogh

Nu popt iedereen op
uit de eeuwigheid
als een vogelverschrikker

We doen het allemaal zelf.

Het is niet iets voor heel ver weg
op een andere aarde, in een andere tijd
 
Of iets dat zich diep
in de wildernis verbergt
zoals slangen soms over de grond kruipen;
dode lianen die giftig bijten
 
Wolkenlandschap in het water
van een aquarium,
dat zomaar in een kast
in de muur verdwijnt
 
Het kan ook hier gebeuren
ergens driehoog op een etage
-die je net had opgeruimd-
in het pastel van een zomeravond
 
Stoelen en tafels gaan omver
papier waait uit de ramen
het internet valt uit
 
Je houdt je vast aan de planten,
de stenen, de lege ruimte, vecht
 
tegen het geweld waarmee bloemblaadjes
naar binnen sneeuwen, neerdwarrelen
op het tapijt
 
de aanraking, de tederheid