Biografie van griet

nu de geest de fles verlaat

voorgoed ontwaakt

onbekende grenzen

overschrijdt en

alles wat werd

ingeperkt verwoest

nu spuwt zijn vuur

en wakkert lust tot leven

razend als een heidebrand

in droge tijd

te laat

te laat om spijt te krijgen

kan ik mijn eigen vuur verdragen

totdat het wiel weer draait?

als ergens op een zwarte tak

de lijster zingt en poept

verschijnt in stekelig oranje

de lijsterbes

nog één seizoen

dan is het veld bezaaid

als ik buig voor jouw bestaan

voor wie jij bent geliefde

kind, bloem op mijn pad

schoonheid in alles wat je doet

en wie je bent

die ik nooit kennen zal in

alles want onkenbaar is

jouw zijn maar toch

ik zie je in het tegenlicht

ik voel de tederheid die

jij me hebt gebracht

als ik buig voor jouw bestaan

dan heb ik lief

dan laat ik los en durf ik

door te gaan

het heft is mooi gesneden

gepolijst met eindeloos geduld

gemaakt in een verleden waar

wraak in vingers kundig vorm

kreeg in demonen

het lemmet blank en scherp

en zonder schuld

tijd verzachtte eerdere gedachten

in verhitte dromen

het leven en de liefde wonnen veld

nu ligt het in een la

maar wie het ziet wil even voelen

en denkt aan 't gutsend lijf

als het tot daden was gekomen

doodmoe

moegevochten vroeg ik de dood

wordt het niet eens tijd?

ik vroeg het vriendelijk

sorry, zei de dood,

ik werk niet ‘on demand’

gewend mijn zin te krijgen

vroeg ik het boos en eisend

mezelf niet meer in de hand

ik wil, zei ik, ik heb het recht

om nu te gaan, ik zag je gisteren nog staan

hier om de hoek, ben jij zo wreed dat ik

moet bidden en moet smeken of je mij

niet wil vergeten?

ik ben God niet, zei de dood

bidden helpt niet en je weg ligt open

je hoeft alleen maar door te lopen

dus liep ik door

slepend in vertraagde pas

en merkte later dat de weg

vanzelf

doodlopend was

na de diepe val

zoeken hoge poten

kruislings naar balans

zonder te weten

waarheen, weet ze al

dat ze moet staan en

gaan

gevaar loert

juist op dit

moment van kwetsbaarheid

nog een moment van tederheid

een lik, een duw, het laatste zetje

aan de rand van lust tot leven

daar staat ze dan en

volgt waar moeder gaat

op weg naar vruchtbaar land

het huis

om in te gaan

de drempel ende aarzeling

de warmte, het licht

de deur achter je rug slaat dicht

de schoenen uit, de handen wrijvend

de jas, de tas, de rust,

het ritme van de klok

het huis

om uit te gaan

gewoel en avontuur, het werk, de plicht

de zon in het gezicht, de frisse wind

een kind passeert en stept naar school

mee met de stroom van het verkeer

je bent op weg, naar wat, naar niets

zolang je maar beweegt en fietst

het huis veranderde

toen jij vertrok werd het van anderen

of viel in puin, de oorlog heeft haar

grondvesten doen schudden, of was het

gas, ik weet niet meer,

was het wel hier?

maar waar ik ben herken ik

overal die geur van thuis

de kleuren van de dag

de schemering die valt

die plek met jou

waarin het leven samenbalt

ze dwaalt trager dan de stroom

van mensen op trottoirs

in de cadans van de gehaaste uren

als rollend steen in razende rivieren

deint haar rode hoedje mee

zoekend naar kompas

naar wat eens was

maar niet meer is

dan licht een oud vertrouwd gezicht zijn hoed

herkenning

een huppelpasje van plezier

kortstondig eilandje in de rivier

twee oude mensen in het tegenlicht

IK HELD

ongezien

in vuile straten en woestijnen

vechtend om een bestaan

aan zijn horizon de rijken

de machtigen der aarde

onder de wapenen geroepen

wakkert honger zijn strijdlust aan

heldenverhalen laten het vuur branden

te zijn als de dapperen

ten strijde getrokken

doodt onschuld

onschuldigen

IK HELD geworden

doodt het kind dat was

met zevenmijls woorden

drilt zijn zoons

verhoogt hun pijn om

IK te zijn

IK doodt zijn dochters

de weekhartigen

zodat IK niet hun tranen zal zien

als ze wreedheid in hun schoot

moeten dragen

IK verschroeit het land van zijn angst

plant de vlag op het kerkhof van de vijand

bloemen op het graf van zijn kameraden

IK roept: ‘Vrede zij met Ons’

IK HELD

zaait nieuwe verhalen van heldendom

in jonge harten

je omarmt mij

met je ogen

soms

of in mijn hoofd

weet ik

dat jij er bent

in wat de wereld vergt

ben jij niets dan leegte

waar ik mijn tent

in stilte op kan slaan

beginpunt zonder einde

thuiskomst zonder weg te gaan

zacht stampend gleed

de nachtschuit door donker water

even maar een rimpeling

contouren in de mist

door wind gekromde bomen

brachten een saluut

nu is ze een herinnering

hoe het geluid vervaagt

hoe achter haar het water sluit

als ze de nacht in gaat

toen was er niemand meer

geen hand

geen woord

alleen het ruige land

de wind

de vogels

onverschillig zongen zij

een lied dat ik kon horen

niet verstaan

nu moest ik zelf

mijzelf een vreemde

verder gaan

voor wat ik vond

ontheemde in de grondeloze leegte

is

ieder

woord

te veel

laten we aan het draadje trekken

alles ontrafelen

tot aan de schouder

naakte waarheid is wat rest

onderzoeken waar het raakt

weten waar het knettert als een gek

ontlaadt, zonder een naam te geven

enkel zien en dan herinneren

inzicht als een flits van helderheid

geweten zonder spijt of schuld

ontdaan van verantwoordelijkheid

niemand meer antwoord geven

glimlachen

ademhalen

buigen

buigen

dieper dan dit leven

we hebben de gewaden afgelegd

de rituelen achterwege gelaten

gebeden stamelend gepreveld

onsamenhangend is het lied gezongen

is het verhaal ontsprongen aan de droom en

zijn we op de tast een onbekende weg gegaan

ik zocht je hand en vond

het onvolmaakte in mijn schoot

nog even

en het is voldragen

de aanval doorstaan zonder

gebroken vleugels

ontstegen aan de wreedheid

van bestaan, aan tegenstand

aan harde wand die keert

op tijd

nog net op tijd

het scheelde maar een fractie van geluk

de zon, de lucht

de wind onder mijn vleugels

de hoge vlucht

van alles wat ik achterlaat

neem ik herinneringen mee

meegevoerd naar zee

omarmt het groene wier ze met

een stroom vergetelheden

een meeuw krijst

verontwaardigd over zoveel leed

maar alles wat ik weet

is dat dit leven is geweest

ver onder mij

oud geworden

kregen we opnieuw de kans

door het paradijs te lopen

te kijken

zoals je kijkt met kinderogen

maar nu met de herinnering

aan het verstoorde leven

aan het voorgoed verdreven zijn

voorbij naïeve zaligheid

kon ik je anders zien en jij zag mij

naakt

zonder schuld of spijt

je nam me bij de hand

ik volgde jou

gewoon

een man

een vrouw

toen de stilte kwam

ging het venster open en vulden

geluiden kamers van herinnering

ik voelde

bruid in de zon

frisse regen op een oude huid

zachte witte sluiers in de wind

verwachting van het volle leven dat begint

ik zag het verveloze luik

de roestige scharnieren

de bergen, zwijgend als weleer

toen ik ze nog beklom

laat mij

dit moment nog even

en ik zal weer weten

waar de weg omhoog begon

Vence, 30-08-2015

terugkeer

zijn voet vertrapt de distels

in het karrenspoor waar

niemand meer de paarden ment

en lang verdwenen stemmen

enkel in zijn hoofd nog klinken

zijn hand klemt strakker

om het handvat van zijn tas

en in gestrekte pas wil hij

voor ’t donker in de

oude straten zijn

maar nergens geven onbekende

ogen hem houvast, een groet of

een bekende stem van toen

of enkel maar de klanken van

het uurwerk van de kerk

ook dat staat stil

om de torens van gebouwen met

hun afgesloten camerabewaakte deuren

raast een kille wind

het kind werd man en

zoekt naar sporen in verdwaalde tijd

zoekt

en vindt ze niet

de zon verschoof in de dag

zoals ze altijd al deed

maar

het was zo anders

ik geloof

dat ik het anders zag

kleuren speelden

tikkertje op de muur

kusten het plafond

en vielen naar benee

mijn ogen dwaalden mee

luikjes gingen open in mijn hoofd

mijn handen dirigeerden

een jazzy melodie

ik weet de tijd nog:

het was tien voor drie

ze wacht

in de stationshal van het leven

op het staaldraadbankje waar

friet met mayonaise zo

gemakkelijk doorheen gespoten wordt

waar mensen bellend

scrollend in snelle passen niet

langer dan noodzakelijk verblijven

een omroepstem meldt

een storing op de lijn

aanwijsborden

veranderen hun bestemming:

‘vertrekt vandaag niet’

ze wacht

niet wetend welke trein te nemen

en in het oog van de orkaan

daalt stilte

en vaag ’t besef naar huis te gaan

je knipte verbeelding

in kleurrijke stroken op behang

en wees de tekens

van licht te zijn

en ver te zien

zo zag ik door jouw ogen

een andere wereld opengaan

het bed, de stoel, de

schaduwen in dit bestaan

kregen een aan te raken tederheid

die mij voordien nog was ontgaan

dolk

het heft is mooi gesneden

gepolijst met eindeloos geduld

het lemmet blank en scherp en zonder schuld

gemaakt in een verleden waar

wraak in duim en vingers kundig

vorm kreeg in demonen

tijd verzachtte eerdere gedachten

in verhitte dromen, het leven

en de liefde wonnen veld

nu ligt het in een la

maar wie het ziet wil

even voelen en denkt aan

het gutsend lijf

als het tot daden was gekomen

doodmoe

moe-gevochten vroeg ik de dood

wordt het niet eens tijd?

ik vroeg het vriendelijk

sorry, zei de dood

ik werk niet ‘on demand’

gewend mijn zin te krijgen

vroeg ik het boos en eisend

mezelf niet meer in de hand

ik wil, zei ik, ik heb het recht

om nu te gaan, ik zag je gisteren nog staan

hier om de hoek, ben jij zo wreed dat ik

moet bidden en smeken of je mij

niet wil vergeten?

ik ben god niet, zei de dood

bidden helpt niet en je weg ligt open

je hoeft alleen maar door te lopen

dus liep ik door

slepend in vertraagde pas

en merkte later

dat de weg

vanzelf

doodlopend

was

zwervend door opgedroogde modderstromen

zoekt ze naar sporen van onwetenden

die door golven van geweld zijn weggevaagd

ze dwaalt in haar herinnering

aan het kind dat is geweest

ze raapt en vindt een enkel ding

dat houvast geeft aan haar verdwaasde geest

toen

met de beren op de weg

de tijgers in de kelder

de panda’s in de bomen kauwend

aan een stengel zachtjes grommend

gapende leeuwen ijsberend langs de tralies

heen en weer in trage gang

gekooid en onder dwang geplaatst

toen

de hel was losgebroken

tralies werden doorgezaagd en bomen omgehakt

en heel het wilde dierenpark snuivend onraad had geroken

toen

stond daar stil het kind met grote ogen

een lekkend ijsje in de hand

het plein

gaandeweg

als we het plein oversteken

waar de wind waait en

verzet in het spandoek woorden krijgt

en we steken het plein over

scanderend hand in hand op weg naar

weer een tijdperk met een nieuw geloof

we steken over zonder

te weten waar de geschiedenis ons brengt en

waar, wanneer het bloed zal vloeien

we steken over als in vredestijd de orgelman

het wiel blijft draaien tot de avond

als duiven schijten op ’t plaveisel

alsof de koning er niet werd gekroond

en de soldaat met zijn geweer

er niet heeft gestaan

de rijke koopman er nooit heeft gewoond

we steken over en we gaan………en gaan…..

alsof niets anders ertoe doet

en iemand legt een bloemengroet

ter nagedachtenis

waar zijn we dan naartoe gegaan

wat was dan de betekenis

hout splijt tot in de vezels

onder het ritme van de bijl

bezwijken ringen van de tijd

in ferme slagen zwellen spieren op

en bundelen de kracht

een laatste slag wordt toegebracht

ruisend valt de bladerkroon

haardhout wordt in vlam gezet

en in de bedstee droomt een koortsig kind

van vuur, van toortsen aan de voet van het kasteel

de verteller schraapt zijn keel

en

het verhaal begint.....

het fladdert ritmisch door de klossen

kleurig in het kleed geweven

maken vrouwen hun patroon

verhalen door de eeuwen heen

luister kind!

luister naar het

het weefgetouw

luister

de cadans gaat over jou

opdat je weet hoe rafelig

het leven doeken weeft in felle kleuren

in reeksen op en neer en

afgehecht

voor jou

de rode loper legt

stervende stad

dichtgetimmerde ramen

een gat waar wind met blaren speelt

en ritselend papier

zwierig rondjes draait

in de straten barst het onkruid los

in wilde slierten groen dwars door

het roestige staketsel van wat eens auto was

reiziger versnel je pas!

hier is geen veilig onderkomen meer

hier wonen slechts demonen met

hun jammerende melodie fluitend langs de scherven

van het vensterglas

stop met dromen over hoe het was

of had kunnen zijn

verlaat de stad voordat de avond valt

voordat de ratten uit hun holen komen

terugkeer

zijn voet vertrapt de distels

in het karrespoor waar niemand meer de paarden ment

en lang verdwenen stemmen

enkel in zijn hoofd nog klinken

zijn hand klemt strakker om het handvat

van zijn tas en in soldatenpas

wil hij voor het donker in de oude straten zijn

maar nergens geven onbekende ogen hem houvast

een groet of een bekende stem van toen

of enkel maar de klanken van het uurwerk van de kerk

ook dat staat stil en om de torens van gebouwen

met hun afgesloten videobewaakte deuren

raast een kille wind

het kind werd man en zoekt naar sporen

in verdwaalde tijd

zoekt

en vindt ze niet

ze raakte zin en richting kwijt

toen hij verdwenen was

het leek voor onbestemder tijd

wat zal ze zoeken

naar wie

niet gevonden worden wil?

hij was nochtans geen zwerver

ergens was hij thuisgekomen

terwijl zij de afslag had genomen

en verder trok

getallenreeksen

rollen als katrollen waarvan

het touw gebroken is

ik klauw

naar een betekenis

voorbij de grenzen

van wat ik nog beheersen kan

rentepercentages blijven dalen

overlevingsdrift

drijft een wig in mijn fatsoen

wat valt er nog te halen

weggesleurd wordt elke zekerheid

die ik mij veilig had gedacht

wat valt er nog te doen

een apocalyptisch visioen

boort zich

in mijn virtuele toren

één lichaam waren zij

van onverschrokken vuur

en zwaard, tot de lust

tot vechten is geblust

het paard schraapt met de hoeven

hinnikt, wappert met de staart

de ruiter maakt het tuig los

'voort' roept hij 'voort'

maar bij de poort

steigert het en wacht tot het

opnieuw de sporen krijgt

bevlogen is de meeuw

krijsend in de storm met spanwijdte

150 tegen de hemel

duikend naar een worm

hij pikt de oester open,

maakt een wond

de opengesperde mond

geeft alles wat er valt te halen

gulzig vermaalt driftige snavelhak

en prakt

alles wat taai weerstand biedt

tot gruizig schelpig zand

aan het strand slurpt zee

wat rest

de dijken braken

wassend water nam ze mee

de kinderen de mannen en de vrouwen

niet meer te houden in een kolk

van godgeklaagd geweld

voor altijd weggevaagd

weg was het lichaam van de

dragers van de genen

op zoek naar vruchtbaar land

achterblijvers weenden maar

in hèn lag de kiem van wat

niet lang daarna tot wasdom kwam

lamsoor bloeit in paarse zwinneblomme

een kleur van zilte rouw draagt

uitbundigheid en wuift bij vloed

naar hen die ons zijn voorgegaan

doordat de dijken braken

vond zee haar ruimte

wervelend om rode daken

ver voorbij de kust

storm hervond de rust

stil woven nog wat bomen na

een koe loeide haar

klacht over een kalf

dat verdronk

land verschoof

en zonk naar dieper water

waar zoveel later jeugd naar

verborgen schatten dook

oh

vond ik ruimte

voor mijn vloed

rust

voor mijn storm

als Eva loop ik door jouw hof
'verboden buiten de paden te treden’
ben ik du moment vergeten 

in deze heerlijkheid met blote voeten
geeft gras van vers verlangen
lichte kitteling van onbedwongen lust 

verwonderd heb ik je gekust  

als moeder Gaia chaos wordt

en wervelstormen baart

die niet zijn in te tomen

als wilde stromen

raken in de nucleaire kern

als gekerm

de straten overmant en

kinderen onbeschermd

tussen vallend puin

wezenloos bewegen

laat mij dan

meer oog dan lichaam zijn

alziend oog dat de gulzige

grootheid van Gaia

doorseint aan het alomvattend brein

ik raap de scherven van gedachten
met hun scherpe randen 

mijn handen hier en daar vereelt
maar bloedend waar tere huid 
snel beschadigt en snel herstelt 

totdat ze werktuig zijn in ‘t Heilig Oog

ik leg turquoise in de vorm
van spitse torens
met hun trotse haan van goud

 
ik vang de wind in vage tinten
om dan in bloedrood het contrast
in alle hevigheid te horen 

mijn voeten staan in klei
mijn handen gaan in ritmisch
ongeduld tot aan de einder 
elke leegte wordt gevuld

de nacht kan mij niet storen
als wat geboren moet
het leven ziet

Is het de zwaarte die mij drukt
en dwingt tot knielen of gaat
het knielen vanzelf nu elke
last niets anders is
dan zwaartekracht die mij 

nu nog 

behoedt voor het voorgoed
te worden meegevoerd. 

En dan aldus gevloerd
en handen die niet anders
meer hebben te doen
dan in een samen voelen van
inéén geworden zijn 

kust de zon mijn rug als 

antwoord op een vraag  

die in mijn ogen klinkt. 

In dit oude ritueel krijgt vorm
wat mijn begrip te boven gaat.  

als alles wat mij bindt
en elke last is weggewaaid
of omgestort of door
de wormen weggevreten 

laat mij dan even nog
bewegen zonder gewicht

weten hoe een veertje voelt
dat zonder eigen kracht
op wind wordt meegevoerd 

laat mij de wereld zien
in krijgsgewoel
de kleuren en
al wie haar bewoont 

de arbeiders die haar opnieuw bewerken
soldaten die de greppels graven

bloemen in een warme kinderhand 
voor mamma 

laat mij niet de aarde dragen

maar aarde zijn

die ruikt als herfst waar

zonlicht speelt met zoveel

kleuren rood en bruin

voorbij het bord ‘privé terrein’

stuiven door het duin

de snelweg ontregelen

met een bel die elke stap

weet waar de bergwei is

alsjeblieft geen bloemstuk op mijn graf

liever wilde rozenstruiken

geurend, met veel doornen

laat mij iemand zijn

laat mij een nummer zijn

met een ID

tel mij mee

met mijn diploma’s uit een

ver en onbetrouwbaar land

laat mij sturen

door de uren van de klok

in volle treinen reizen

haasten over drukke pleinen

laat kou en regen als een zegen

op mij neer, maak mij net als u

tot heer en meester van de aarde

maak mij van waarde

geef mij je hand

en leid mij door jouw wereld

waar gebouwd wordt aan vertrouwen

een land waar ik de weg niet weet

omdat het oude land mij wel het vechten leerde

maar niet de vrede

vertel mij wat ik zie

als ik mijn ogen open doe

laat mij zien hoe je een akker

vruchtbaar bewerkt

hoe onkruid met zachte

maar besliste hand wordt ingeperkt

dan breng ik jou mijn ongeloof

mijn blij-verraste zijn

mijn niet-te-vatten onbegrensde

volheid van leven

ik kan mijn nagels krommen
maak strepen in je vel
je geeft geen kik, mijn snik
mijn strelend onvermogen
vindt leegte in je ogen
starend in ongeziene verte

ik hijs mijn rimpelvel

in kous en jarretel

en zing mijn vroeger lied  

mijn vuisten slaan je  rug
ik stampvoet:  kom terug
ik krijs de ongehoorde noten 

maar jij gaat niet akkoord
de snaar springt terug

in mijn gezicht

jij zegt geen woord 

en wat jij zeggen wil
versta ik niet

voor de vloed
alles weer recht trekt
schrijf ik jouw naam
in krullend nat zand
en zie jou zoals het was 

zo moest het blijven 

ook zonder vloed
verdroogt het beeld
wordt rul
beklijft niet maar
verwaait in zomergloed 

hemelse goedheid
neem mijn tranen mee
laat ze dansen
als regen op de zee 

toen ze geslepen was

met kille hand en oog

van gruis ontdaan

toen viel verdriet te pletter op de rots

en bleef de helderheid en trots van

dieper weten

van scherpe niet vergeten woorden

ze raken doel in diepdonker licht

dat flonkert en weerkaatst en brandt

in de nerven van zijn hand

hij slaat ze van zich af

schrijft ze in schuine tekens op de wand

waar heel de stad ze lezen kan

koelte in verhitte kern
de vuren bal die vormloos
door jou bedwongen wordt
ik bloos 

sterke longen brengen mij
van vurig rood-oranje-paars
naar vorm en zwier
terwijl jij blaast  

vorm gevonden

val ik van zoveel schoonheid
in kleur en scherven uit elkaar   

vreet de worm zich naar binnen

of juist naar buiten?

zonder haast, gestaag, vreten Google,

cookies en Yahoo zich een weg

door wie ik was

onontkoombaar groeit de gatenkaas van

mijn virtuele zijn en werpt haar schaduw

over een allengs verborgener fysiek bestaan

het ‘ík’ komt los van huid en haar en bloed

los van wie ik werkelijk ontmoet

heilige moeder gods

ik kan uw lijdzaamheid

niet meer verdragen

ik heb mijn vragen op de muur van

oude witte schoonheid neergekalkt

in bloedrood

bent u de moederschoot

die het jong dat kermt

niet verdedigt en beschermt

ik steek de fik in de kapel

met haar plastic rode rozen

zodat ze raast en niets dan

zwart verkoolde balken

getuigen van mijn vroomste daad

je hebt het recht om slachtoffer te zijn

ik kan er niet omheen, je ogen zijn als spiegels van een

nooit eindigende pijn

je bent met prikkeldraad vergroeid

het noodlot is een brandmerk in je vel geschroeid

getuigend van onrecht

dat je machteloos moest ondergaan

maar ik zie ook de kracht die in een vuur

van flakkerende haat

spuugt op de vijand

de echte of de vermeende

ik zie geschiedenis die zich herhaalt

slachtoffers nu door jouw hand gemaakt

hebben het volste recht om terug te slaan

kom naast me staan

zie hoe de wolken zonder recht

in vrijheid over grenzen gaan

zie hoe de regen hen verlost

van overvloed aan leed

hoe ze opgaan in een

nieuwe atmosfeer

we zullen krijsen als de meeuwen

en pikken in het vel tot littekens

ons onherkenbaar sieren

in stille eenzaamheid
waar tijd verdwijnt   

en 

niets de zin bepaalt
van wat ik doe en laat 

waar

geluid kwaakt van een kikvors
dwars door de zindering van warme zomer 

mijn dromen helder oplichten tegen
de ononderbroken gedachten
en landen in mijn ziel 

waar

licht in schaduwvorm beweegt
door wind die bomen raakt en 

roze

 
bloesem

 
strooit 

ze heeft hem heilig verklaard

in een icoon met gouden randen

in ossenbloedrood en koningsblauw

verwoord

ze heeft zijn kinderen gebaard

hij nam ze in zijn handen

teder heeft hij ze aangehoord

en naar de bron gebracht

in de verhalen van hun kinderstemmen,

gretig als een nieuwe dag, vindt zij de kracht

verwonderd om zich heen te kijken

ze lacht en knielt

het is volbracht

door jou ben ik

jij bent door mij
gedragen, gebaard, gezoogd
toch ben je niet van mij 

zo vroeg al doorgesneden,
bij d’ eerste ademtocht
is wat ons bindt verleden 

ik zie, ik voel, ik schouw
je pijn, je vreugde en verdriet
is ‘t mijn;  jij merkt dat niet 

jij kijkt voorbij mijn horizon
waar ik begon ben jij  

ik weet een zwarte stad
waar oorlog is uitgewoed
waar leven is geweest
in kale en verlaten straten 

bloed is als bruine
korst versmeerd en  
schurftig grijze muizen
knabbelen aan resten
van wat was 

ergens fluistert wind
als ik mijn oren spits
hoor ik orgeltonen

kan daar nog iemand wonen? 

scherven glas weerkaatsen
twinkeling, de vroege zon priemt
haar stralen in doorweekte aarde
het lijkt of ergens iets ontkiemt
nog teer
maar toch

en dan een eigenwijze spriet
meer is het niet
die wortelt tussen steen en as

een regendruppel hangt
aan het verkoold gebint 

is dit het einde of begint
de wereld hier opnieuw te  draaien

dichtbij en onbereikbaar

zien we hem schichtig in ’t voorbijgaan

aanraakbaar

maar zonder papieren

dobberend zwerfvuil 

op drift zonder anker

met klapperende zeilen

naar de verkeerde overkant

netjes scheiden wij

die uitverkoren zijn

karton en plastic

zij vormt haar afgeknotte  zijn
naar een uitbundig rimpelig festijn
van woeste vrolijke fantomen
waar elfjes en kabouters wonen 

waar dromen schubbig in krioelen
waar je de jaren aan kan voelen
waar je de noten op kan slaan
voordat de herfst ze doet vergaan 

waar takken-haren mee bewegen
die later weer je stoepje vegen
waar je alles aan vertelt
zonder dat ze vragen stelt                           

haar hand veegt het tafelkleed

dat kraakhelder en gestreken

wacht op hem

wacht op tijd en aandacht

voor haar kleine dingen van de dag

in zijn aktetas draagt hij kwesties van gewicht

het landsbelang, een literair hoogstaand gedicht

vergaderstukken over politieke zaken

afwezig fronst hij als zij vertelt van

bakken met bloemen in het straatje

een hondenpraatje met een oude man

de melkboer die zijn kratten niet meer

tillen kan vanwege reuma

morgen blijkt heel het politiek gewicht

zo vederlicht dat hij gemist kan worden

met grote horden tegelijk

wordt hij tot nader order afgedankt

dan moet hij lichtjes

leren leven zoals zij

met kleine dingen

aan een wit gesteven tafelkleed

tevreden zijn

in de dromerigste dagen van het jaar
kwamen de liedjes ongevraagd
mijn venster binnen
om een koortje te beginnen 
de ondeugendste pikte in mijn haar:
toe nou maar, toe nou maar 

ik begon mijn liefste liedje,
nam het in mijn hand 
van varen, varen, over de baren
het wiegde zo liefelijk en plezant 
het koortje zong van hum en ach
ik had een schitterende dag 

ik stuur het hele koor
met trippelvoetjes oh zo zoetjes 
en zet het zachtjes in jouw oor
zodat jij hoort hoe mooi het was  

voor Hem was het zo duidelijk

beschreven:  geboren in de stal,

de jeugd, verraad en dan het grote lijden,

de Weg die Hem werd toegedacht

maar waar Maria’s voeten gaan

is geen begin, geen einde aan de pijn

geen taak die werd volbracht

dan baren van een kind dat offer werd

en zelf nog verder moeten leven

verscheurdheid zonder schreeuw,

te heilig, zoet en zacht

waar blijft haar klacht

het ‘Godverdomme’ geschreeuwd

over de heuvels van Getsémané

haar zwaard waardoor de macht

doorboord ter aarde stort

oog om oog

moord om moord

klei wacht in lange natte voren
op gepaste afstand plant jij
tegendraadse woorden 

voorjaarszon neemt tijd
ongeziene wortels vormen
sporen van genegenheid 

in gebarsten stro en slik
ontspruit een teer verhaal
een liefdevol gedicht 

zomer spat uitéén in wuivend koren
zuchtend kaf verwaait
en als het kind het hoofdje draait
wordt het opnieuw geboren  

waar niets is 
als een woestijn

de uitgestrektheid van het zijn
zonder einder 

daar valt het oog op wat verwaait
al is het nog zo zacht 

op al die tinten van het licht
dat richting nacht betoverend
zijn stralen rond laat dwalen
en schaduw in contrast het oog
bevangt

ik weet 

die zee van zand bevat
kristallen van geschiedenis

verpulverd door geweld van
elementen, verwaaid,
vermalen, uitgedroogd,
verhit en overspoeld
door alles wat het leven bracht 

maar zelfs de nacht
brengt sterren oud als
duizend manen 

onderstroom bepaalt
de richting van mijn zijn
terwijl het oppervlak
onrustig lijkt
maar dat is schijn 

mijn voeten raken los
ze zuigt mij van mijn kust vandaan
ik moet mij laten gaan 

duizend natte handen dragen mij
naar onbekende stranden  

je neemt mijn handen in de jouwe
en poetst ze schoon

met opgestroopte mouwen
bewegend in vertraagde dagen

het dient geen doel  
alleen nog even
samen

leven 

de klok tikt zonder een belang
ik streel je slecht geschoren wang

geen woorden meer en geen verwijt
we leven enkel op respijt
wat er ooit zo zeer toe deed
is lang verleden  

maar in je onversaagde blik
lees ik nog steeds
sterren van de eeuwigheid                                                        

hoe koester ik warmte
zonder dat hitte mij verzengt

ben jij het die mij het geloof
in liefde brengt 

kan ik ergens aan herkennen
dat het waar is wat je zegt
een waarheid, niet weerlegd
zonder dat ik iets hoef te doen 

ik doe mijn schoenen uit
wellicht voel ik grond
onder mijn voeten
ontkom ik aan het heilig moeten 

hoor ik het water van de bron

tere woorden waarmee het ooit
en steeds opnieuw begon  

vuur lekt in razende seconden
tot ongekende hittekern
er klinkt ’t wanhopige gekerm
van de gewonden 

er is nog het ge-ren
van redders die de reddelozen, 
welhaast tot zwart skelet vergaan
een deken hebben omgedaan
zodat ze langzamer kreperen 

soms is er beter niet geblust
vuur in haar element te laten
de razernij niet meer gesust 

te laten leven wat moet leven
vergaan wat moet vergaan

dan is er rust   

Ik zoek staccato woorden
die niet begrepen    
ijlen in de ruimte   

 jij vangt de klank
geeft stamelend verweer 
op wat niet geklonken heeft 

we willen vangen,
kaatsen, samengaan …..
muziek, een melodie die blijft    
          
een heel orkest,
een dirgent,  een partituur
zoals het hoort 

maar dit stamelen bekoort
meer dan ik zeggen kan

Zonder wind is er
geen geluid dan enkel kinderstemmen
die pruttelen en kelen
een vaag geritsel van
een dier tussen de bladeren

van gisteren. 

Zonder muziek of claxons van
denderend verkeer
de piep van telefonische berichten
of afwas die is gedaan en 
eist te worden opgeruimd 

is er vooral een horizon die kleurt
een ‘lonely wolf’ die zich laat horen. 

Zonder woorden valt het zwijgen niet meer op
de stilte is als adem zo vanzelf, in golven in- en-uit
enkel ’t geluid van harteklop
adert in mijn keel. 

Ieder woord is nu teveel.

ik durf ze haast niet
toe te laten de woorden
die met liefdevol geduld
teerheid raken  

voor je ’t weet is alles
weer geknakt
zonder een spoor
 
zonder ooit het licht
opnieuw te kunnen zien 

een kleine stap teveel,
een hak die in het zand
gezet achteloos
de prille stem versmoort
 
zodat ze nooit meer
wordt gehoord 

het moet een vrije geest zijn
die zoveel tederheid
bevatten kan

tegen de tijd
dat tegenlicht mij fel verschrikt
hoekig lange vingers grijpen
gulzig zuigen verloren zoekt
warmte dampt van roze huid
longen  zich vullen en
stem verschreeuwt in
eerste levenslust 

versnijd jij de navelstreng  

tegen de tijd
dat ik bewust ben
dat de tijd verglijdt
het scheermes diep verborgen is
in jeugdige oneindigheid
weet ik haar in jouw handen
opnieuw geslepen
klaar voor het grote werk 

jij wacht je kans 

tegen de tijd
dat er gezaaid wordt en geoogst
word ik aan grond en volle klei gebonden
heb ik gezocht en steeds opnieuw gevonden
krijgsheer en held, de maaier van mijn veld
beheerder van de volle schuren 

jij bewaakt de grens 

tegen de tijd dat mijn verzet
in strijd ten onder gaat
ik niet meer weet
wat ik hier doe of wil
en wat de toekomst brengt
zo die er is, hoelang dan wel? 

ben jij daar met je zeis

natte witte vlagen
verhinderen het zicht
op hoe ik ben gezwicht
voor jouw verlangend vragen 
naar de bekende weg

naar Rome, Ithaka,
of hoe het allemaal mocht heten
liever wil ik ze vergeten 

roest schilfert van de verlaten schepen
die nu niets meer verslepen
dan lusteloze dagen 

met mijn laatste beetje moed
ram ik de ratten dood

beweeg ik uit het lood en
knal de walkant tegemoet 

liever kort te leven
liever heldhaftig sterven 
dan  langzaam  rottend  te  bederven      

ik zie van grote hoogte
hoe mijn adem zuigt als
rook die in een schoorsteen
ruimte zoekt en lucht
zodat het vuur kan branden 

groene gedaantes spreken
onverstaanbaar, de radio
lijkt vreemd genoeg nog aan
ik hoor een jongenskoor 

mijn ziel hangt naar vrijheid
en kromt de rug
om vleugels uit te slaan
vrij van het aards geneuzel  

ik treuzel net te lang en
willoos word ik terug gezogen 

om weer mijn aardse gang te gaan  

dit is wel heel bijzonder, zegt de expert,
zijn bril op ’t puntje van zijn neus
zo gaaf, zo onbeschadigd
hoe komt het in uw eigendom mevrouw? 

en kijk, de kleuren door de eeuwen
heen zo fris als zijn ze gisteren van het
palet er op gezet, geen kras
het is nog helemaal zoals het was 

de waarde is,  dat schat ik zo,
wel twintigduizend euro 

het is volmaakt 

in haar goed beveiligd huis
heeft zij het sindsdien in de kluis gezet
en nooit meer aangeraakt

verweven zijn
is eigenheid verliezen
gesponnen

in tapijt verknoopt 

zacht verend loopt de tijd
over polige patronen 

versleten plekken
maken kleur en franje
fraaier want doorleefd 

terwijl de wever verder weeft 

ik haat je in mijn diepste dagen

alle helse energie in mijn gebalde vuisten

richt zich op jou

die ik heer en meester waan

van mijn ongelukkig zijn

in jouw gluiperige blik vind ik

bevestiging van het venijn

nog voor jij dwars ligt weet

ik zeker

wat je valse plannen zijn

jij

spiegel van mijn nietig wezen

het meest heb ik nog te vrezen

van wie jij bent

in mij

ik doofde het vuur
sloot het huis af en
ging voorbij de poort 

zon op het open veld
kuste mijn droge wangen
mijn verlangen liet ik thuis 

ik vond een kinderschoentje
op het mos, wachtte er
mijn dagen, aaide
de schuwe kat die
om melk kwam vragen 

ik vlocht een mand
van wilgentenen, raapte fruit
luisterde naar de wind
die herinneringen aan kwam dragen 

is het alweer zo lang geleên?

daar aan de rand van mijn bestaan
vlak voor het grote overgaan
ben jij een liedje zonder woorden

vaag herken ik de akkoorden
en neurie met je mee 

kon ik de ongewassen ramen
achterlaten, het alledaags bestaan
de kinderen, hun zoete aanhankelijkheid
verlaten

tijd verloren laten gaan 

de bedden tot een nest laten vervuilen
de afwas in stinkende stapels kletterend
vermalen en dagen, dagen stomweg huilen 

kon ik voorgoed op reis
dansen op de vulkaan
en daar de zon zien ondergaan 

de minstreel minnen voor een nacht
de pracht van vrouwen in gewaden zien
met opgeheven hoofd zo vorstelijk
hun lotsbestemming dragend 

kon ik mijn voeten laten gaan

verdwalen

en

niet

meer

bestaan  

ik had je al zo lang
verwacht
gedroomd hoe ik  

in lome levenslust
die ieder voorjaar barst in
wilde groene haren en 

takken vormt
waarin het nest gebouwd 

aan jou en 
je natte verse jongen
met onbeholpen vleugelslag

vanuit mijn  kruin 
beschut de ruimte geef

stil wit kindje
als een veertje
dwarrelend,
doorschijnend
kwam je neer 

wind nam je mee
opnieuw,
tot grote hoogte
waar je met gesloten
kinderogen

tegen de zon je vleugels
spreidt, schaduw
en koelte geeft

aan te warme
verwachting 

je was hier te kort
voor een gemis

te echt in mijn
verheugen op je komst

contrast

van

wat

leven

is 
  

je zag mij

ik liep over het water

je zag

hoe geloof tot visioen werd

mijn waarheid

die dwars door alles heen kleur gaf

aan wat niet te verdragen was

zo kwam ik aan de overkant