Biografie van Hein V.S. van den Assem

Geboren te Breda op 27 maart 1956 woont en werkt in Rotterdam en schrijft gedichten sinds 1974.
2021
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    3947

    een lied van suiker

    1e ronde

     
    Een lied van suiker
    getopt met d-r-o-o-m-r-o-o-m
    ontwaakt…
    en landt
    in de hand van de ober
      op de rand
    aan mijn kant…
    PAUkeslAg
    …B O e m…..
    De punt trilt …
     en trilt… in hoge C
    nog even
               WILD en
                      Verstilt dan…
               gedwee...
    on-om-won-den
    … na enige seconden
    …op het bord.
    Klip en… KLAAR!
    punt uit...
    … geserveerd!!!
    a-p-p--l--a--u--s .. ssst.
    Een hapklare klif
    in…
    *Klodder*kleffe*kleuren:
    g e k l i e f d…
    aangesch^e^r^p^p^t…
     
    u  i   t   g   e   s   n   e   d   e  n  door … een
    b  –  l  –  i  –  n  –  k  –  e  –  n  –  d  
    b  –  l  –   o  –   o  –   t
    lemmet.
     
2020
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    1641

    een halve maan

    1e ronde
    De nacht houdt niet langer stand
    en roest weg in de dag.
     
    Licht wordt uitgeschonken; vloeit
    door geulen van beddengoed,
    totdat je baadt in licht.
     
    Ik waak. Je ligt onder dons
    in diepe slaap. Je hoofd rust deels  
    achter een puntige klif van het
    kussen.
     
    Ik kijk, zie je gesloten oog; het
    lid, de wimper; de sierlijke
    boog erboven.
     
    Je linker mondhoek trekt - bijna
    onzichtbaar - aan.
     
    Je voelt mijn focus, opent
    je venster met schalkse blik!
     
    Mijn lach glimt als de zon en jouw
    mondhoek hijst een ondeugende
    halve maan.
  • 2
    1642

    een helder uur

    1e ronde
    De avond begon met een helder uur.
    Alles leek trefzeker. De bewerkte
    Braziliaanse hangers aan je oren, vol oudroze,
    weerkaatsten een subtiele harmonie.  
    Minuten waren nog traag en wogen niets.
    Het weinige licht danste luchtig in de zomer en
    - buiten afstand om – deed niets denken
    aan de pandemie op dit terras.
     
    Het water hing stil en fixeerde verlichte ramen.
    Het hield ons een bedrieglijke spiegel voor.
    Ik greep er doorheen naar onze werkelijkheid
    om het leven - dit moment - samen vast te houden.
     
    Ik zag de klanken in je ogen, gouden schalen,
    een ronde vorm waarin ongelijkheid geen
    schijn van kans maakt. Waarin de betovering
    oneindig walsen kan en waarvan ik af en toe
    een slokje proeven mag.
  • 3
    1640

    gesprek

    1e ronde
    ‘Ik ben er niet!’ hoor ik mezelf zeggen
    terwijl ik tegen je praat. ‘Ik ben er niet!’
    herhaalt mijn innerlijke stem nog eens
    tegen dovemans oren.
     
    Ik spreek, ik luister, ik reageer. Ik zie
    jouw beeld tegenover mij aan tafel van
    het restaurant, waterig en zacht
    omlijst door kunstlicht.
    Ik ben erbij, maar ook weer niet!
    Ik ben bang voor straks.
     
    Onthaast ben ik en in een kakafonie
    van woorden; ik neem niets op.
    ‘Je bent er niet!’ hoor ik opnieuw.
     
    Buiten regent het pijpenstelen. Over je
    Schouder zie ik door het raam vier meiden
    rennen, jasjes, tasjes boven het hoofd.
    Een voorbijgaande auto licht regen op van
    glimmende kasseien; ik registreer het feilloos.
     
    Woorden blijven komen en gaan, vloeien
    weg in een slok wijn, of druipen
    van tafel op kaal beton. Woorden rennen weg,
    voor de regen, in paniek zonder context,
    of syntaxis. Ik ben bang voor straks.
     
    Alleen een waterig beeld;
    je lippen bewegen, maar de zinnen
    zijn verdronken. Weggezogen in het beton,
    schuilend voor de regen.
     
    Ik ben bang voor als het niet meer regent
    en de straten opdrogen. Als de zon tegels
    doet dampen en vergeten zinnen wist;
    opruimt wat ik heb laten liggen.
  • 4
    1635

    getijden

    1e ronde
    De vier hoeken van de kamer - afgemeerd in duisternis - wachten op kerend tij. De zwarte zijden
    mantel van donkerte ebt weg; glijdt subtiel traag van de schouder van de dag. De ontstane schemer
    verflauwt harde zilte lijnen.

    Ik ben verheugd en denk: dit is het moment, het juiste podium; wiegend in
    het licht van kwetsbare kleinheid.     Eenvoud waarvan ik geniet. Dit wil ik voelen; deze aanraking;
    dit uitreiken naar jou!     Rustend in een licht deinende zee van liefde.

    De golfslag kalmeert mijn gehoor, rust in mijn geest, rust in mijn tijd. Tijd die vertraagt, verglijdt
    en zoek raakt tussen de miljarden korrels zand op het strand. Het getij, vijlt de scherpte van lust
    geduldig terug tot ongevaarlijke rondingen.
     
    Het is liefde die niet schaaft of schrijnt of haat verdraagt. Die niet kwetst, maar glad vloeiend,
    heelt in eb en vloed. Lust bindt in, toont mij zijn zachte buik; de milde overgave aan iets hogers.
    Een zoete cocktail van veel meer dan zoet. Nee! Rijk, verfijnd, een waaier, een pallet van geuren
    en smaak. Strelingen, frêle, zinderend vol belofte en toch wollig zacht.
     
    Het kleine, de intimiteit, het ronde, het zachte samenvloeien; samenzijn met jou! Dicht naast mij,
    in gelijke mate van overgave. Geen claim! Geen eis! Enkel zoeken - wikkend en wegend - naar
    het ogenblik waarop de golf uitvloeit en even stil hangt in de tijd.
     
    Mijn vingertoppen raken de huid van je schouder. Eindelijk; exact halftij! Zachtjes verkennend
    licht strelend, zoek ik naar de juiste druk. Kleine ritmische draaiingen - subtiel en fijnbesnaard -
    trekken je traag en loom uit je slaap. Je sluimert. Je bevochtigt je lippen en proeft de diepte
    van de dag die nog elders huist.
     
    Ik trek lichte lijnen van links naar rechts. Mijn vingertoppen cirkelen zacht over de holte van je
    schouder, over je wervels naar de andere zijde en verder. Ik koester de warmte van je huid, ik ken
    de vele paden. Bij oneffenheden verlaag ik intuïtief de druk en vervolgen mijn toppen de helende
    reis.
     
    Mijn linkerhand draait kringetjes zonder een steen in de vijver te zijn. Het timbre van je ziel
    ontwaakt; je vraagt mij ten dans. Een gelijk ritme, een gelijke toon; eenzelfde passie zonder
    elkaar in oneindigheid te verliezen. Mijn vingers strelen in trage lange halen van je voorhoofd
    over je golvende haar. De strelingen sneuvelen in de volle strengen bij je kruin.
     
    Je ademhalen versoepelt, veert op vanuit een smeulend otium. Mijn hand verkent nieuwe en
    nauwere paden. We tarten de grenzen! We naderen elkaar zover we kunnen. Nabijheid
    zonder beklemming, zonder schrijnende verwarring. Samen in balans in een uitdagende sierlijke
    dans. Het water is rein, blijft glad; het spiegelt enkel je ziel. Je laat me toe en ik voel de
    zuivere liefde in het venster van je hart.
2019
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    3538

    de missing link

    Top 1000
    Kou in de lucht bij jouw afscheid.
    De jassen stevig dichtgeknoopt,
    lopen we in de donkerte - veel te
    vroeg voor het gevoel - langs de
    singel naar het spoor. De wind
    slaapt uit.

    Een erehaag van scherpe gevels
    peilt het donkere water. De diepte
    van ons zwijgen valt hen zwaar.
    Schijnsel van lantarens - en achter
    ramen – verlicht het nakende
    afscheid niet.

    Kofferwieltjes trillen op het asfalt.
    Ik trek de grote rode van jou voort.
    Het beddengoed erin ontwaakt;
    het droomde van jouw paradijs en
    wuivende palmen.

    Jouw koffertje - klein en zwart –
    trek je dapper mee. Je slippers
    verlangen naar zon en azuur;
    denken aan thuis, aan Caipirinha.
    Je zonnebril deint al in de hangmat
    op een warme wind.

    En ik? Ik zwaai je uit met spijt.
    Ik mis je al zodra de treindeur sluit;
    ik mis de vlucht met jou naar het paradijs.
  • 2
    1526

    lettercontrast op ijs

    1e ronde
    Het ijs - prominent voor de deur van de kiosk – was vals.
    De witte toef op de hoorn was te glad en glom als plastic.
    Overal plastic op straat en dan de blauwe neonletters
    die vanachter een muur het woord ‘Albeda’ vormden.
    Blauw op straat waar je als burger niets aan hebt.

    Aan de overkant grijze letters zonder neon: ‘Landegem’
    uitgedoofd en gestold op de gevel. Tijden waarin de
    middenstand uit het straatbeeld verdwijnt. Panden verhullen
    etalages met witte vitrages die zwarte gaten bekleden,
    die imploderen in het zicht van de straat. De beren zijn los!
  • 3
    1527

    vergankelijkheid

    1e ronde
    Blozend rood met geel en oppositioneel
    van de navel een korte houtige steel.
    Verboden vrucht, Bijbelse verleiding,
    de vlucht uit het paradijs;
    de onvermijdelijke verspreiding
    van de zonde over de aardse rondte.

    Jij symbool van eeuwig leven,
    ligt hier langzaam op deze
    schaal stilletjes dood te gaan.
    Je glans breekt, je schil verweekt.

    Je kleur verbleekt, vergaat
    een weeïge geur ontstaat,
    terwijl je naar leven smacht,
    rimpelt je schil, schrompel je ineen.
    Een beurse plek vreet zich in.
    Je verrotting is een feit, of
    was het Adams beet, die een
    einde maakte aan je eeuwigheid?
2018
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    7006

    Blauwdruk

    1e ronde
    Blauwe regen waaiert uit
    als een doorschijnend kralengordijn.
    De zon neemt me mee
    naar een verborgen tuin.

    Daar danst hij,
    mijn gefantaseerde blonde god
    op een overwoekerd podium,
    onder een oude lindeboom.

    Dwarrelende bloesems, geurende melodieën,
    en opzwepende bewegingen omringen mij.
    Het voelt als opium. 
    Een visioen van lang geleden.

    Langzaam ziet hij me staan 
    en kijkt dwars door me heen.
    Een magisch moment dat ik 
    als een blauwdruk draag.
  • 2
    3707

    er lag een feest op straat

    1e ronde
    Er lag een feest op straat, afgekoeld door de regen.
    Ik raapte lege ballonnen in felle kleuren. En de wind?
    De wind speelde met metaal en bracht mij vreemde geuren.

    De gasten van dit feest waren al lang gevlogen; plankgas
    naar andere oorden. Ik zag stenen beelden op dit stille pad,
    van asfalt zomers nat, en schouwde zonder woorden.

    De zon woelde op een vuil matras van watten, lag er dronken,
    triest te zijn en kon de slaap niet vatten. En het bloemenlint
    van margrieten en een enkele kattenstaart, die tussen groen
    leek op te spatten, het was de zon geen donder waard!

    En ik? ik kon het niet bevatten, dat afgekoelde feest op straat;
    het contrast, de kattenstaart; de kleuren, geuren, de zon
    het bracht mij geestelijk in een kurkdroog spagaat.

    Vermoeid zette ik mij – zonder dralen - op een boom langs mijn
    pad gelegen; betastte de bast, nat doordrenkt door regen.
    Emoties, gedachten – honderden - sprongen voor mij uit,
    drongen zich op en kropen onder mijn huid.
  • 3
    6371

    Fantasialand

    1e ronde
    Flanerend door
    de oudste stad,
    herkennen wij onszelf
    in de etalages met
    accessoires en kunstobjecten.
    Winkeliers buigen mee en begeven zich
    in een opwekkende tijdscapsule.

    De avond omarmt mij
    in een blauwe mantel.
    Een pluche beest spreekt
    mij aan; neemt me
    mee naar Fantasialand.
    Fabels komen tot leven
    met mijn soulsister.

    Haar ziel danst;
    haar gezang geeft vreugde.
    Zij trekt zich nergens iets van aan.
    Iedere stap verjongt me;
    laat me alles anders 
    beleven.
  • 4
    6332

    Geluksdoosje

    1e ronde
    De weerkaatsing van het licht
    in een kletterende, zonnige fontein op het plein
    brengt ons bij citybakery.

    Stoere, charmante vrouwen
    houden het tempo erin.
    Ik mag ruiken aan de thee;
    nip van mijn groene drank 
    met limoen en gember.
    Zij roert in haar koffie met veel schuim.

    Uit het geluksdoosje
    trekt ze een zin.
    We vinden elkaar zonder woorden.
    Evenals de dame
    aan het tafeltje naast ons.
  • 5
    6404

    Glorieuze Thuishaven

    1e ronde
    De zon tegemoet tredend,
    worden mijn tranen gedroogd door vruchtbare regen. 
    Geuren van ontluikend- en verkleurend blad.
    Een pallet van in elkaar overgaande, verfijnde kristallen;
    kwantumfysica.

    Tegenstellingen; zingeving naar vertaling zoekend,
    in gesprekken, uitdrukkingen en verhalen die tot leven komen.
    Waar de liefde wordt geproefd;
    wijsheid en humor het luchtig maken;
    snaren worden aangedraaid;
    stemmen gesmeerd;
    muzieknoten opstijgen - gedragen
    door de atmosfeer- elkaar
    gezelschap houdend.

    Spel van uitersten;
    balanceren op een koord,
    waarop je steeds teruggefloten wordt.
    Patronen en plattegronden die als een puzzel
    in elkaar passen;
    wordt een blinde vlek zichtbaar.
  • 6
    3708

    Indian summer circus

    1e ronde


    Een ongewoon warme dag in herfst gelooid,
    lokt mensen naar buiten, flanerend, over tapijt van rood
    en geel. Langs het water, langs de beeldenlijn van de stad;
    l’Homme qui marche.
     
    Het Oude Tramhuis verzandt in een uitgesleten hoek,
    met een zwijgend kanon dat niet vooruit te branden is.
     
    Gesloten terras met vier opgehaalde picknicktafels
    - op twee poten - zijn fier steigerende paarden. De zon
    is dompteur in de piste die bange schaduwen aanzet en het
    asfalt op de brug brandend houdt.
     
    De Zwaan maakt een regen van zilver. Het kanon ontvlamt
    en braakt een feestwolk over het hooggeëerde publiek.
  • 7
    6975

    Kosmopolitische Stad

    1e ronde
    In de Kosmopolitische Stad,
    waar muzikanten harten beroeren;
    artiesten hun lot tarten;
    filosofen deprogrammeren 
    van hun achterban;
    en zwervers mee worden uitgevraagd.

    De media je ontwaakt
    van ongekende diepte.
    Menigte op straat is opgezweept.
    Waar de chaos niemand verstoort.
    De levensdrang wordt aangeboord.

    Waar innerlijke snaren klinken.
    Warme contacten je cultureel onthalen.
    Intolerantie geen invloed heeft.
    Door intense kracht voortgestuwd.
    Waar welgestelden en de underdog
    van de overvloed genieten.
  • 8
    3705

    op reis met roze vleugels

    1e ronde
    Een waterzonnetje kon het wolkendek
    niet breken en hing geel- stroperig aan
    het plafond, ik had het roze willen verven
    als het kon.

    De luie wind wilde vandaag niet spreken;
    bleef ongelofelijk stom liggen tussen gele narcissen,
    die zielloos hun bebloede ego’s kraakten op de
    vraag: waarom?

    Op haar laatste dag roofde ze de tijd; de
    torenklok, zonder wijzers op de plaat; een
    plagerige daad om prinsen te misleiden;
    prinsen zonder paard; prinsen zonder maagd!

    Haar testament in tienvoud uit de achterklep -
    met handje klap bedongen - op mijn achterbank
    gelegd. Een leven ingelijmd vervlecht, gebonden
    tussen twee kaften.

    Woorden, om te brullen, te gieren, te schateren,
    te giebelen , te gillen, te stuiteren, te tranen, te
    huilen, te schuimen van de lach, ook vandaag op
    een dag dat het eigenlijk niet mag!

    Roze vleugels zweefden vol eigenwijze humor
    tussen rouw en tranen die werden verkwist,
    dreven liefdevol schouwend naar de roze zon
    in een witte kist.
  • 9
    3706

    strandweer

    1e ronde
    De poort ligt stil daar aan de andere kant.
    Bruin water schuimt, en maakt een vuist.
    De tijd wandelt geduldig over zee
    en golft nieuwe rimpels op het hoofd van zand.

    Ver weg achterin, in grijs gegoten karkassen;
    wachters in gericht gelid. Bewakers van goud
    uit verre oorden. Draken spuwen er spaarzaam
    vuur en vreemde gassen … en wij?

    Wij gaan op in gefilterde woorden.
    Hangen in dikke jassen op de wind.
    Gedachten stuwen op; drijven weg.
    De zee wast ze schoon, bleekt ze en
    verspeelt onze winst op volle zee.

    Een bries scheert met schuim op de golven
    en werpt lange messen op het strand.
    Ze kraken onder onze zolen, snijden dieper
    in de polsen van het gekwelde land.

    We vinden rust in de elementen van duizend en
    één nacht; een paviljoen, een drum vol brandend vuur
    en klare wijn. De zon die venijnig door de winter boort;
    lente die plots de jackpot scoort!
  • 10
    3709

    vlinders in mijn koelkast

    1e ronde
    Avondlicht vloert mijn verlangen,
    maant mij tot rust.

    Vlinders in mijn koelkast fladderen.
    Ideeën gerijpt in kalmte; ze vriezen in.

    Ik smeer een boterham en trek de stekker uit
    een dag vol zout en zwavel.

    Doolhof van antwoorden; labyrint vol vragen;

    mijn nacht met Ariadne rondt hoeken af.

    Gladde vormen vallen ‘s ochtends soepel
    van mijn schouders.

    Antwoorden landen op mijn
    gisteren gesmeerde boterham.
2017
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    5682

    Canto Ostinato

    1e ronde
    Een pen noteert een DNA van klanken.
    Noten wagen zich op het witte vlak.
    Kruipen, sluipen, op de balk, wiegen eerst
    Zoetjes; trekken dan twinkelend het ritme strak.
     
    Een scheve klank drijft aan, weet van
    geen wijken; wringt en duwt zich in de rij!
    Klampt aan, verdampt in nieuwe harmonie.
    Klankkleur verfijnt de streng van noten,
    die al maar langer wordt en zich verdeelt.
     
    Kabbelend stromen tonen in het gehoor,
    veranderen, meanderen lichtjes op een
    zoekend spoor. Steeds meer zwaarte
    ontvouwt zich, daalt in donkere dalen,
    zwelt aan, vertakt, verbreedt zich in het oor.
     
    Dan zwenkt het geluid; een andere teneur,
    een andere kleur van mineur naar majeur.
    De grootsheid verzakt, verzwakt naar klein
    compact, nog even hard nog even breed,
    Als plots de lege stilte alles breekt.
  • 2
    5583

    dronevlucht

    1e ronde

    Een lichtblauwe rechthoek drijft op het land,
    gevangen in dit kader schittert zon in water.
    Onrustig licht weerkaatst dynamiek in het raam.
    Een onstuitbaar lichaam - langgerekt - baant zich
    slaande een weg en meert kalm aan.
     
    Net boven water stroomlijnen handen het natte
    haar tot staart. Een druipende rug ontstijgt het
    blauw. Water druppelt droge tegels donker en
    het vochtig spoor slijt steeds nauwer tot enkel
    voetafdrukken, die verdwijnen onder een cirkel
    op het terras.
  • 3
    5958

    het Van Heutsz Monument

    1e ronde
    Geknoopte leugens
    niet meer te ontwarren,
    voor altijd strak
    getrokken, door de
    vergankelijkheid
    van het gelijk.
     
    Begraven onder een
    andere werkelijkheid;
    verstard, krom en
    kreupel. Zielloos,
    verzakt onder
    het eigen gewicht,
    zie ik dit valse
    aangezicht.
     
    Niet tot overgave
    bereid, niet in staat
    deze stenen getuigenis
    af te leggen.
    Op dit verwaarloosd
    plantsoen sneuvelt
    heldenmoed
    en rest enkel
    herinnering aan
    vergoten bloed.
  • 4
    5962

    regenval

    1e ronde

    De ondergaande zon vlamt voor het laatst de kleur
    van rode rozen en dan die van vermiljoen.
    Tekent oude gevels als grimmige wachters,
    zonder bescherming onder dit nachtelijk blazoen.
    Een dreigende schaduwvloot dan drijft heimelijk
    de baaien binnen; opent het vuur uit alle monden.
    Entert de hemelboog van glinsterend kristal en
    verduistert het heelal.

    Als dan de regen dralen gaat; onverstoorbaar
    langs strakke lijnen van oneindigheid; ruisend
    als een feestgewaad op plavuizen in een donkere gang;
    een versluierend gordijn, van al hetgeen het daglicht niet
    verdragen kan; dan houdt alles de adem in, luisterend
    naar de regen die onverstoorbaar langs daken en
    regenpijpen neerdaalt.

    Eerst vol en zwaar getrommel... geroffel, gekletter, soms
    lichtflitsen... gedonder en daarna sijpelend tikkend op venster-
    banken lekkend uit oude goten. Steeds langzamer trager...
    totdat ook het druppelen stokt... staakt, waarna de flonkerende
    sterrenhemel weer opengaat.
  • 5
    9521

    youth

    Top 1000
    Een rondzingende zangeres geeft je zuivere lucht.
    Een natuurschone massage die je adem dieper maakt.
    Het leven als muziekstuk bezingen.
    De Alpen die ochtenddauw kruidig laten dampen.
    Waar koffie en thee sterker smaken door krakkemikkigheid
    en klimmende jeugdsentimenten.
    Waar waarheden worden gesmeed en
    uit niets een orkest ontstaat.
     
    Belevenissen; het delen van gemiste kansen.
    Uitschieters, flops, onverklaarbaarheden
    die je daar hebben gebracht;
    het kuuroord tussen de bergen.
    Een gepolijste parel.
    Waar passie wordt verklaard
    in harde taal, zwijgzame klederdracht
    en dierlijke overgave.
     
    Het hervinden van gekruiste paden.
    Als je ouder wordt komt alles van ver dichterbij.
    Wezen als een ontdekkingsreis van het ultieme zijn.
    Trouw zijn aan jezelf.
    waar de liefde vervullend is,
    ook al vergt het zijn prijs.
    Afscheid. Opnieuw moeten beginnen.
    Het gaat weer voorbij.
    De koestering en herinnering blijven.
  • 6
    5957

    zomerhitte

    1e ronde
    De verveling schuurt over
    de opstallen van het land,
    over de ruggen van het
    kwijnende vee. De hitte
    hangt lusteloos in de oksels
    van bomen, vleit zich
    dromerig tegen afgematte
    rietkragen, zwalkt doelloos
    en zwaar boven koortsige
    plassen en verstilde sloten.
     
    En ik? Ik luier loom en leeg
    in mijn hangmat voor het
    huis en verzucht onder
    deze bedompte deken, dat
    het smachten naar een
    warme zomer nu wel
    uitgelepeld in mij is
    bezweken. Ik hoor alleen
    het kraken van de koorden
    en dein traag heen en weer,
    terwijl het ritme van het
    dagelijks bestaan voor
    mijn ogen - dorstig
    naar activiteit - crepeert.
    Het land zit al dagen op slot.
2016
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    1023

    23.55

    1e ronde
    In de Abri wachtend op de laatste bus
    en schuilend voor de regen greep 
    het water mij naar de keel, opgespat
    door een ronkend monster dat voorbij
    flitste in de ondergelopen straat.
    Fantasieloos op weg van A naar B 
    dacht ik nog.

    Einstein kwam met de schrik vrij en
    dat terwijl ijsberen in hun landschap smelten;
    verdwaalde stippen zonder dekking van
    een Abri of een laatste bus die hen naar
    huis brengt. Relativeren houdt een keer op...
    23.55.30
  • 2
    6674

    Bonnema's Delftse Poort

    1e ronde
    Je uitspansel is van glas. Luchtsymfonieën vibreren in gelijke
    kwadranten, schuiven over je gekleurde coördinaten voorbij.
     
    Luchten in alle varianten; grijs, blauw, bloedrood drijven zonder slag
    of stoot op het scherm van jouw meteorologisch getij.
     
    Stemmingen blijven soms hangen, verstrikt in het donkerblauw
    van heldere nachten of het grijs van loden dagen.
     
    Schoonheid van macht. Geplant in het hart van Rotterdam.
    Slank je lijf van ver herkend; uitdagend onverschrokken!
     
    Altijd nieuwe avondtoiletten op je patroon van blokken.
    ’s Nachts glitters op je donkere flanken en tussen blote schouders strak.
     
    In top oranje, een welverzekerd baken; een ‘ tache de beauté ’
    boven laag geplooide daken van een warse dwarse stad.
  • 3
    1032

    Carmen

    1e ronde
    Haar aanvallende gedachten
    slijpen listig punten van verweer.
    Ze steelt met zwoele blikken; smijt
    haar charmes voor mannenvoeten neer.
    Een heldere klaterende lach bekleedt
    koude muren met fluweel.
    Haar passie entert, haakt vast in
    ogen; soldatenharten slaan op hol.
    Haar donkere blik daagt uit,
    als zij haar gehoor taxeert. Ze
    streelt, ze klauwt, kneedt mannen
    vakkundig tot was. Haar vrije woorden:
    "Mais si je t'aime, si je táime,
    prends garde á toi!"
    spatten vrijpostig over het plein,
    zich niet bewust van hoe noodlottig 
    woorden kunnen zijn.
  • 4
    1033

    ghetto

    1e ronde
    De stille glijbaan schaaft 
    geen kinderbillen meer.
    Huizenblokken - op doortocht
    naar niets - wasemen vergeten
    geuren. Ontreddering sterft in
    felle kleuren op koude muren;
    turft oud verlangen. Houten
    wachters bewaken lege cellen;
    dat moet een vergissing zijn!

    Bonkig roest kleeft aan asfalt;
    offers aan afvallige goden.
    Leeggetrokken kavels
    verteren broedend vuil.
    De zon denkt plots mee en zet
    schaduw in lichtend perspectief:
    Gezworen beloftes zweren uit
    in uitgemergelde straten.
  • 5
    6682

    Holocaust monument

    1e ronde
    Berlijn heelt in stilte haar gapende wonde,
    onder windselen van moderniteit.
    Gebrandmerkt ingeschroeid raster,
    dat grauw en diep nog altijd schrijnt.
     
    Lankmoedig daalde ik af in de nauwe kanalen
    van de dood die buiten hun oevers traden
    en waarin rumoerig Berlijn in mij totaal
    ten onder ging.
     
    Alledaagse geluiden verloren hun
    gezicht. Het gehavende masker stemde
    droef, koesterende stilte sneed scherp
    door mijn wankel evenwicht.
     
    Ik zag Nazi’s marcheren over brede pleinen.
    Rijen barakken vol uitgeteerden, die leefden
    tussen hoop en vrees. Treinen die af en aan
    rangeerden van het leven naar de dood.
     
    Zevenentwintighonderd stèles van grijs en
    naamloos beton, geharpoeneerd in het
    kloppend hart van een ongedeelde stad.
  • 6
    2498

    middelmaat

    1e ronde
    Mijn taal wil tegels lichten;
    geulgangen graven onder
    gewalste zinnen.
    Geplaveide middelmaat met
    mokerslagen slechten;
    voegen in clichees ontwrichten.
     
    Ik wil struikelen over
    scheefheid van woorden;
    wegglijden onder beschreven
    bladen, verzuurde banden;
    evenwicht bewaren tussen
    opstaande klinkerranden.
     
    Haken achter lussen, ligaturen,
    onder wortelwoorden vol mystiek;
    syllaben afschrapen, ontdoen
    van zodenzooi en retoriek.
     
    Met lede maten staan tussen
    vette parolen in verteerde
    stinkende lyriek. Taal wil ik
    ontginnen, bru-taal is mijn ethiek!
    Met taal schep ik zinnen 
    vol verse dynamiek
  • 7
    911

    mijn oude schoenen

    Top 1000
    Ik woon in valkuilen tussen
    gezwachtelde excuses.
    Telkens weer gooi ik ze in
    de strijd. Waarheden als
    dode bloemen in een vaas
    waar ik geen afstand van 
    durf te doen.

    Vol verwijten - manshoog
    opgetast - vang je mijn
    zwervende leugens één
    voor één af en verbind je
    ze opnieuw met onze
    liefde in de hoop dat 
    ik ooit - onomwonden - 
    mijn oude schoenen
    weg zal doen.
  • 8
    1034

    snijden in de nacht

    1e ronde
    Het eerste licht laaft zich lui aan
    de open vlakte, die traag glooiend
    met schuimende monden
    de ochtend smaakt.

    Een smalle precieze streep
    haarscherp; flinterdun...
    een scalpel die in de
    huid van de nacht
    snijdt en bebloed licht
    opentrekt.

    Het deinend zware lood
    verbleekt kolkend, klotsend 
    onder een gefermenteerde nacht,
    die zich vergist in het bloedkoralen
    licht dat uit de wonde gaapt.
  • 9
    2382

    tango

    1e ronde
    Een snelle draai; een harde blik
    mimiek bevriest in één moment;
    passie priemt - schijnbaar - onbewogen
    in haar staal harde ogen.

    Zij is mijn zinnen, mijn opponent,
    mijn lief, mijn faillissement!
    Hangt even – explosief-  losjes onder
    mijn regime en net als ik denk…

    trekt ze strak staccato haar benen
    zwenkt links, rechts om mij heen;
    draait in – uit - werpt dwepend een been
    haar blik plagend, uitdagend; gemeen...
    vooruit.
     
    Geen einde, ze voert verder…
    splijt verlangen in spagaat;
    rolt in - en uit – mijn armen
    streelt mijn gelaat… mijn wangen.

    Als een schaduw volgt ze;
    soepel, impulsief vol beheerste dynamiek; 
    voel ik intens haar ziel, haar passie
    tot in de laatste noot van de muziek.
  • 10
    6675

    treinreis

    1e ronde
    De trein glijdt als een schaduwschicht
    onder toonladders van overwegen door.
    Glipt onverstoorbaar over dwarsliggers
    wars van weer en wind op het rechte spoor.
     
    Brengt in een flauwe bocht korenhalmen
    tot leven. Het Landschap helt en snelt langszij.
    Schuivende panelen met rechtlijnig struweel
    trekken aan mijn oog voorbij.
     
    Gesponnen draden boven in het raam
    zwieren machinaal in trans tegen blauw of grijs
    een opwindende dans naar klossen garen
    die niet bestaan.
     
    Maar stations worden altijd aaneengeregen
    en zo kom ik toch te bestemder plaatse aan.
2015
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    1563

    Bucephalus

    1e ronde

    onder felle zon

    vond je je ware meester,

    hij keerde je om.

    Je schaduw verdween

    en zo kwam je weer tot rust,

    je volgde meteen;

    doorkruiste landen

    droeg hem heel de wereld rond,

    versloeg vijanden.

    Trouw tot in de dood

    sneuvel je bij Hydaspes

    de aarde kleurt rood.

    Je dood is een slag

    Alexander verslagen

    je moed oogst ontzag.

    Wereldberoemd paard

    tot op de dag van vandaag

    ongeëvenaard!

  • 2
    2373

    De weerkant van de keerzijde

    1e ronde

    Er komt geen dopamine vrij

    als jij uit rijden gaat.

    Je loop naar buiten heeft een

    duidelijk doel; dat wel.

     

    Mooi weer is geen trigger

    het zet geen zoden aan de dijk.

    Landschappelijk schoon het maakt

    niet uit; er gaan geen picknickmanden mee.

     

    En geschenken? Daar is iedereen

    het over eens – ook de buren die

    zijn meegekomen – niet nodig

    Er is toch niemand thuis.

     

    De wieltjes voeren je verder, kruipen

    knarsend over stof en gruis.

    Dan sta je even stil en richt jij je

    op het bewuste huis. Je drukt

    altijd op dezelfde voordeur bel.

     

    Het front versplintert. Muren

    verkruimelen tot puin als je tank

    zijn weg vervolgt via woonkamer

    en tuin. De vrede was weer niet

    thuis dus op naar het volgende huis!.

  • 3
    2377

    louche vrienden

    1e ronde

    Mijn schoenen trappelen vol ongeduld. De dolende zolen zijn geslepen.

    Flinterdun steken zij - links rechts- puntig vooruit de draak met mij.

    Ruimschoots toegemeten bewapend richten zij - links rechts - mijn loop.  

    Paraderen uitdagend - links rechts - hun glimmend bovenleer onder mij.

    Ik durf alle nauwe gangen, rauwe passen aan, smalle stegen evenzeer.

    Met scherpe neuzen en gepomadeerde snorrenveter snorren ga ik

    met mijn Italiaanse vrienden op stap.

  • 4
    2370

    Prisjvin

    1e ronde

    Een gouden roos verhaalt mij

    van Prisjvins woorden-tovenarij.

    Van bloemenlinten langs zomerbeddingen

    onder Bengaals vuur; koper dat

    lui wegzinkt in de plooi aan de kim.

     

    Sprookjes van de zwarte Arabier

    die magische sporen uit alle

    windstreken - in razende vaart -

    op papier blaast. Sierlijke ligaturen

    die naadloos aangeroerde zinnen

    optuigen en mij allengs de teugels

    doen vieren.

     

    Michaliytsj die gaten in spiegels slaat

    en kringlijnen op stille meren baart;

    je meanderende zinnen stromen

    naar ongerepte verten en in je taal

    proef ik onmiskenbaar de smaak en

    geuren van de Oriënt.

  • 5
    1557

    universeel denken

    1e ronde

    De stilte is kwetsbaar,

    bijna leeg,iel,ijl.

    Mijn adem zaagt

    groeven in het denken,

    maar de lucht sluist geen

    uitweg uit het uit het

    lood geslagen lot.

    Mijn tegenstander aan het

    bord graaft tussen stekelige

    wenkbrauwen diepe

    fenotypische loopgraafrimpels.

    Zijn granieten blik wil

    van geen wijken weten.

    Vier ogen vastgeschroefd

    op het zwarte gat dat

    aanstonds vallen gaat; een

    speldenprik een kromming

    van het denken in ruimte

    en tijd die aanzuigt en een

    winnaar baart uit het uit het

    lood geslagen lot.

  • 6
    2375

    Wingerd

    Top 1000

    Warmte smelt een blauwe jas,

    parels glijden uit je kroon.

    Vestig  je gezag op stenen,

    ontwaak uit je winterdroom.

     

    Sterk strengen als dagen lengen.

    Schiet lijnen naar de hemel,

    reik halzend uit naar meer.

     

    Dwaal lichtjes door de lente,

    trek op met groene epauletten

    geef de sporen naar het licht.

     

    Breek door! Leg de zomer in

    je schoot, kleur de herfst in met

    ferme streken en draag zingende

    juwelen die stilte breken.

2014
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    8823

    De Rotte

    1e ronde

    Bij molen ‘vijf’ nabij Moerkapelle

    begon je water ooit op te wellen.

    Een smalle stroom ontsprong

    uit drassigheid geboren maar

    door bemaling ging  je bron verloren.

     

    Nu dien je als boezem of

    vaarweg voor het achterland,

    domein voor sport- en

    waterrecreant. Getemd

    door riet gekraagd stroom

     je de Rotte Meren in.

     

    Maar Rotterdam heeft zich

    van jou afgekeerd!

    Jou uit haar hart geweerd;

    je om de tuin geleid via Boezem en gemaal.

    De Maas dát is haar ideaal!  Díe

    heeft ze aan haar boezem gedrukt.

     

    En ook al wordt je schoonheid

    duizendvoudig bezongen;

    - het blijft een feit -  je bent

    bedrogen en uit ’t Rotterdamse

    hart verdrongen.

  • 2
    5413

    Hollands afgrijzen

    1e ronde

    Onrust dringt zich op en duwt vanen - eerst nog weifelend –

    van zich af, maar na even lonkend vrijen staat alles strak en straf.

    Het verlangen klapt uit de school; vlucht over jouw blanke rug

    als je het beddengoed terugslaat en uit mijn gedachten glipt.

     

    Schervende lichtlijnen breken plots het zwarte laken open.

    De slag beukt als zware hoofdpijn over alles heen; dendert

    door kop en kont. Verbrandt kleuren tot grauwe as;

    verkleumt jouw licht, rafelend achter stoffig glas.

     

    Druppels dragonderen moordend de droogte op gevels uit.

    Je ijlt in tranen van daken, duikt onder in zijlen

    - luid uitgefloten - door gure kuren van een nieuwe regent

    die nu meester is in Hollland en geen genade kent.

  • 3
    8900

    KLeM

    1e ronde

    De hal trekt open

    en schildert schuivende

    mensenlandschappen.

    Reikhalzend beweeg ik mee

    en kies een lichtblauwe lijn.

     

    Ik ga weg en zie al snel

    een spiegelend lint voor ik

    geplamuurde watten in ga

    en mijn prismatisch profiel

    zich verbreedt.

  • 4
    7251

    Maria

    1e ronde

    Aria’s als onmetelijke spanningsbogen,

    fundamenten van tomeloze ijver.

    Gestort en uitgehard in de Scala van Milaan.

    De eeuwige strijd met het verdeelde publiek,

    haar niet aflatende argwaan, het

    perfectionisme van haar dramatiek.

    Het gesis van Tebaldianen trotserend.

    Eenzaam op de ijzige toppen van haar roem,

    met adelaarsvleugels drie octaven hoog,

    boven het dal van innerlijke leegte,

    dat haar moeder van jongs af aan schiep.

    De angst voor mislukking als eeuwige doem.

    Ondanks regens van rode anjers

    ondanks Aristo’s liefde die haar ontdooit,

    stierf “la Callas”uitgeput in Parijs,

    van trillers en hoge es berooid.

  • 5
    5417

    model en tekenaar

    1e ronde

    Aarzelend kruisen

    onze blikken als degens;

    weven even wervelend

    om elkaar heen. Plots

    hang ik vastgenageld  

    aan jouw arendsoog en

    prik je dwars door me heen.

     

    De grafieten punt danst losjes in

    je hand een tango met mijn

    ziel; gekoppelde oscillatoren

    die mijn diepe onrust smoren.

    Je ogen zakken steeds terug op het

    papier om dan weer op te veren,

    je potlood blijft onverstoorbaar

    manoeuvreren.

     

    Je wil me vangen. Ik voel

    strepen op mijn gezicht

    daar waar je blik blijft hangen.

    Je legt me open, schoeit mijn

    gerijpte gelaat op jouw leest

    - je potlood wervelt als maar door -

    net zo lang totdat ik zwijgend

    onder jouw ogen bevroor.

  • 6
    5421

    Ode aan Gerda J.

    Top 1000

    ‘Het leven is theater’ zegt ze

    en ze klemt ernstig een Dunhill

    tussen haar lippen.

    Ze speelt gevaarlijk met

    scherpe woorden en kijkt me

    onderzoekend aan.

     

    Een zoete blik, zo uit Hollywood,

    gestolen, gevaarlijk goed,

    en weloverwogen - alsof het haar

    eigen is - lonkt brutaal.

     

    ‘Ja, jouw leven is theater’

    corrigeer ik - niet zonder ironie -

    en een vernietigende glimlach

    is mijn deel.

  • 7
    7242

    Parc de Ciutadella de Barcelona

    1e ronde

    Zittend op een bankje langs

    de brede zanderige laan

    in de schaduw van volle

    bladerkronen waar ik soms

    met snelle tred een loper

    voorbij hoor komen,

    of wordt gestoord

    door schurende fietsbanden,

    die het kierende geluid

    van al maar zwenkende

    zwaluwen even doet stranden,

    roept een oude Catalaanse

    dame met gegroefd gelaat,  

    haar jonge hondje als ze

    het bankje tegenover mij

    verlaat  en zich uit haar

    ouderdom verheft.

    Ze spreekt hem liefdevol toe

    veronderstellend dat hij

    haar Catalaans verstaat.

    Het beestje staat meteen

    paraat;  kwispelt alert

    de staart,  ongeduldig

    wachtend welke

    richting ze uitgaat.

  • 8
    7226

    Resultaat

    1e ronde

    De wind scheert,

    koud en kil,

    op het scherpst

    van de snede,

    langs de stoppelige

    akkers op het land,

    maar de kwaliteit

    is niet van dien aard,

    dat het……..

    Wilkinson…….

    of Gillette…….

    evenaart.

  • 9
    5404

    Rotterdam Centraal

    1e ronde

    Het oude Rotterdam Centraal,

    lag loom, los en tandeloos als een

    flauwe glimlach rond het plein.

    Rammelende trams defileerden

    dagelijks klingebellend, spiegelend

    in zijn glazen pui langszij, maar

    … op een dag keerde het tij.

     

    Uit de diepte doemden kaken op

    scheurden het middenrif in tweeën,

    vraten zich vast in steen en stalen spanten;

    beten gulzig in het karkas aan alle kanten.

    De rover sloeg zijn prooi; onze oude

    makker verzwolg in de maalstroom;

    de bouwput van Rotterdam.

     

    Een bovenkaak versteende op het plein

    halfweg de plavuizen vloedlijn.

    Met blinkend tourniquette tandengrijns

    werpt hij nu zijn schaduw dreigend vooruit,

    waar mensenstromen in-  en uitsluizen

    en trams spoorslags aangeslagen…

    omheen suizen…

    Rotterdam Centraal!

  • 10
    5434

    Snelle aftocht

    1e ronde

    Op een der late uren

    dwaalden we door

    de smalle stegen, met

    verweerde scheve muren

    gegroefd, verbrokkeld

    en vele malen gemorteld

    tegen verkruimelende

    vergankelijkheid.

    Muren waarachter het

    sluimerende nachtleven

    als een log monster

    geeuwend leek te ontwaken.

    Vanaf een balkon hoog als

    een baken waar je je

    nauwelijks keren kon,

    volgde het boze oog

    argwanend onze

    hoofden van boven.

    Zwak licht van lampen

    en wasgoed dat als

    kleurige bannieren

    neerhing, drapeerde onze

    snelle aftocht naar

    het hotel  - weg uit de

    stadse dampen - van een

    zomerse dag, waarin

    Barcelona  - zo-even nog -

    te dromen lag.          

  • 11
    5414

    Spiegelingen

    1e ronde

    Haastig loop ik door stille winkel-
    straten; en zie mezelf weerspiegeld in
    winkelruiten, optornend tegen
    een speelse wind die mij - als een
    kwajongen - vergezelt. Enerzijds word
    ik mij bewust van geëtaleerde waren,
    maar anderzijds zie ik - in het zwakke
    tegenlicht - mezelf gaan, vol
    vage contouren in een grijze verbogen
    werkelijkheid die per ruit verspringt.
    En hoe ik mij draai, wend of keer,
    deze - steeds wisselende – onvolkomen
    spiegeling van mijn evenbeeld achtervolgt
    mij telkens weer. Schuchter kijk ik gejaagd
    de glazen wereld binnen en kijkt mijn
    beeld even schuchter gejaagd naar
    buiten. Wie is die vertrouwde figuur
    vragen wij ons af?

    Dan wordt ons contact ruw
    onderbroken, doordat ik
    een leeg kruispunt ben opgelopen.

  • 12
    7229

    Vergankelijkheid

    1e ronde

    Blozend rood met geel en oppositioneel

    van de navel een korte houtige steel.

    Verboden vrucht, Bijbelse verleiding,

    de vlucht uit het paradijs;

    de onvermijdelijke verspreiding

    van de zonde over de aardse rondte.

     

    Jij symbool van eeuwig leven,

    ligt hier langzaam op deze

    schaal stilletjes dood te gaan.

    Je glans breekt je schil verweekt.

     

    Je kleur verbleekt, vergaat

    een weeïge geur ontstaat,

    terwijl je zo naar het leven smacht.

    Je schil rimpelt, schrompelt ineen

    een bruine beurse plek vreet zich in.

    De verrotting is een voldongen feit,

    of was het Adams beet, die een einde

    maakte aan je eeuwigheid?

  • 13
    8795

    Vergunning van verblijf

    Top 1000

    Ik drijf door deze stad

    op zeeën van tijd.

    Hongerige bakens

    van as rooien gevel-

    lijnen voor het oog

    van mijn kompas.

    Een zilveren vogel

    zwerft op opgerispte

    getijden met mij mee.

    Zijn schaduw verlicht

    de stalen brug die - op

    assen van rust geklonken -

    het duister kust. Ja!

    Hier blijf ik wonen

    en werken! Ja, hier wil

    ik de liefde strijken

    met ijzers van geduld.

  • 14
    7236

    Verloren wilde haren  

    1e ronde

    De asbak is leeg die avond;

    hij rookt niet meer………,

    omdat zij dat zo graag wil.

    De vette walm van weleer,

    ……………...is niet meer.

     

    Het plafond en de vitrage

    blijven hagelwit

    ………………...voortaan.

    Ook de alcohol heeft hij

    ……………afgezworen;

    de nachtelijke braspartijen

    met kroegenvrienden zijn

    ………………..afgedaan.

     

    In plaats van ochtendkaters

    hebben ze nu een poes;

    wit met zwarte vlekken,

    omdat zij dat wil.

    Hij is niet meer………..

    de stoere knaap van toen.

     

    Hij kijkt haar even teder aan,

    en geeft haar dan een vlugge

    zoen. Nu heet hij “manlief”

    of soms “m’n honnepon”.

    En dan vraagt hij zich af,

    wanneer dat toch begon.

2013
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    4072

    de regisseur

    1e ronde

    Ik scheur mijn schedel open

    en tast in stof van oude sterren.

    Ik droog mijn kwijlende zorgen af,

    zorgvuldig, koesterend zonder wrok.

     

    Zijn de hangende rozenknoppen

    afgehouwen koppen, compact,

    gedroogd, robuust? Of hydrofiele laffe

    sponzen waarin mijn hartslag pulseert?

     

    Ze besluipen mij in schemering, nacht

    en ontij of bij volle maan en snijden

    kartels in mijn esplanade.

    Wie is de regisseur…wat is zijn naam?

  • 2
    4075

    koffie en beklemming

    1e ronde

    Mijn neus filtert na afloop in de foyer

    nauwkeurig de geur van je zwarte koffie,

    maar registreert ook je eenzame geschreeuw;

    je wanhopig ronddolen in je grijze getraliede cellen,

    ook al smoor je de kreten met eindeloos geduld

    in geruststellende gedachten.

     

    Snuif ik de geur van beklemming op?

    Proef ik een vleugje bitterheid

    ondanks je drukke gepraat?

    Niemand hoort je - denk je –

    maar de kronkelende pijn

    onder je vergrendelde ziel;

    achter de coulissen….

    na elk bedrijf….

    ondanks wisselende decors…

    na elk open doekje….

    - ontgaat

     - mij

           - niet.                                    

  • 3
    4071

    ma

    1e ronde

    je was als een boom,

    een monument.

    Generfd hout met vele ringen.

    Ik betast oneffenheden,

    verruwingen van je

    pas vergleden leven.

    Je werd geveld in het woud,

    je val vertraagd, gebroken

    door losscheurende lianen,

    banden van leven, waarmee

    Je nog verstrengeld was.

    Zachtjes daalde je neer in

    de schaduw op aarde en mos.

    Je laatste adem, een wolk van

    bladeren dwarrelde na…

    en eventjes verstomde het bos.

  • 4
    4067

    mijn oude schoenen

    Top 1000

    Ik woon in valkuilen tussen

    gezwachtelde excuses.

    Telkens weer gooi ik ze in

    de strijd. Waarheden als

    dode bloemen in een vaas

    waar ik geen afstand van

    durf te doen.

    Vol verwijten – manshoog

    opgetast – vang je mijn

    zwervende leugens één

    voor één af en hoop je

    dat ik ooit mijn oude

    schoenen weg zal doen.

  • 5
    4069

    Omaha Beach Memorial

    Top 100

    Boven aan Omaha Beach gijzelt

    een rechtlijnig patroon de tijd,

    versluierd in een vredig park.

    Nauwgezet onderhouden

    - wijds en groots - zoals alleen

    Amerikanen dat kunnen.

    De dood snijdt er royaal

    messcherpe repen door

    het glooiende landschap;

    een fijnmazige stoplap in

    kruissteek, op de knie

    van de Normandische kust.

  • 6
    4070

    ups & downs

    1e ronde

    In het deemsterende

    licht van de maan,

    gapen kraters van

    verveling.

     

    De zon graveert

    leugens in de dag,

    die veel te olijk zijn.

     

    Grijze luchten

    slaan uit het lood

    en rommelen met

    valse geruchten.

     

    Ik open

    alle deuren en

    verdrijf slakken

    en sleuren uit

    mijn brein.

  • 7
    4074

    voor Polly

    1e ronde

    Ondanks dat het verfijnde raderwerk

    van haar ziel regelmatig stagneert

    door spaanders van houten

    lepels en kleerhangers …

    op lijf en leden stukgeslagen

    … weet zij nog steeds wat echte liefde is.

     

    Als de nacht valt en het verleden

    haar opjaagt over eenzame kale

    landschappen, tussen zieke denkbeelden

    van zij die haar veilige haven hadden moeten

    zijn, vlucht zij naar de maan en

    …weet zij nog steeds wat echte liefde is.

     

    Haar rug is nog immer recht, ongebroken

    en met de oude scherven van haar leven

    creëert zij de mooist denkbare lichtbakens

    van mozaïek die alle seizoenen door te

    branden staan, omdat zij nog steeds weet

    …wat echte liefde is.

  • 8
    4073

    woordtorens

    1e ronde

    Ik bouw zinnen als spannings-

    bogen; woordtorens op

    fundamenten van tomeloze ijver,

    gestort en uitgehard op het

    ijzeren vlechtwerk in

    de smidse van mijn geest.

    Gewapend beton stut gevoegde

    beelden tot woorden. Meta-

    foren bestand tegen fors en

    onverhoeds geweld van

    dwazen die niet op

    mijn werk zijn gesteld.

    Sloopkogels zullen

    vergeefs het credo beuken,

    maar lijden doe ik niet.

    De tijd zal hen verstommen

    tegen wanden van graniet.