Biografie van Joost Baars

hier woonde het meisje wiens vader doodging toen ze twaalf was
en die me belde dat ze niet mee naar school zou fietsen, huilend
natuurlijk, waar ik, ook twaalf en doodsonnozel nog, slechts één
letter tegenover had, een droog en doodslaand “O…” hier zat ik
op school en in de vijfde klas was er een meester die de lastige
kinderen sloeg, ze soms zelfs bij hun kraag greep en tegen schoolbanken
smeet, waarna natuurlijk met niet al te lange tijd een man in regenjas
de school in kwam, ja echt een soort columbo, met wie ik mee moest
naar een kamer, waarin hij overtuigend rustig vroeg wat ik gezien had,
en ik moest toegeven van ja, de meester, die een flauw soort humor had
waar ik van hield en die af en toe gitaar speelde terwijl we rekentoetsen
maakten, had geslagen, maar die kinderen waren ook wel echt vervelend,
dat vond de hele klas, waarna columbo knikte en ik weer kon gaan,
en die meester snel zijn baan verloor. hier woonde een meisje dat niemand
echt kende, ik ook niet, van wie het enige dat ik wist was dat haar moeder
zelfmoord had gepleegd, dat was tenminste wat er over haar de ronde deed,
ik heb haar enkel af en toe voorbij zien lopen, altijd die gebeurtenis op haar
gezicht, zo leek het. hier woonde mijn vriendje a., twee huizen verderop,
die ooit een tijd bij ons kwam wonen omdat zijn moeder in een kliniek
werd opgenomen nadat ze zichzelf in brand gestoken had, wat mij
verteld werd door mijn vader, bij wijze van verklaring voor het onverwachte
tijdelijk gezinslid, maar waar ik het nooit met a. over gehad heb, drie
als wij waren, spelend in de achtertuin, het kan oorlogje geweest
zijn, verstoppertje, klapperpistolen vanachter de heg, en soms
misschien niets anders dan een dreigend wolkendek.