Biografie van Kristien Spooren

ik had een opa zonder tenen.
het hoorde bij ouder worden zoals haren verliezen.
wandelen ging moeizaam, maar dansen niet.
voor opa waren alle schoenen pointes
om pirouettes mee te draaien.

ooit had hij klompen waar hij niet mee danste,
maar in de mijnen werkte.
klompen, een houweel, een helm, een lamp.
op bedevaart naar Lourdes turfde hij tralies in de lamp,
alsof hij het licht gevangen wilde nemen.

later droeg ik zijn pak voor carnaval,
verkleedde ik me in een verleden
dat heel wat stof deed opwaaien
en de ogen van oma deden huilen.

oma was suikerziek en opgeblazen.
iedere dag moest ze haar lichaam lek prikken.
ze liep ook leeg als ze haar adem uitblies
en hem als een losgeslagen ballon de kamer rond stuurde.

bij de kapper bewaarde ik haar witte krullen,
maakte ik er wolken mee, een oma van waterdruppels.
als ze regende, ving ik haar op in mijn handen.
ze was een vijver die door mijn vingers glipte.

soms lagen opa en oma op bed als kakkerlakken,
met hun ledematen in de lucht.
zijn hompen en haar voeten spartelden
en haar tenen leken op cocktailworstjes.

ze hielden van de zee en de meeuwen,
van de walvissen die aanspoelden
maar door niemand gezien werden.
op blote voeten liet opa afdrukken achter
die in twee richtingen konden wandelen.
ze hielden schelpen aan hun oren
en hoorden er hun hartslag in.

mijn navel past niet in die van mijn moeder.
de mijne is hol, de hare ook.
zo spiegelen we elkaar op een breuklijn die alsmaar groter wordt.
haar huid kraakt omdat ze tegen de ouderdom vecht.
op haar voorhoofd heeft ze loopgraven, onder haar ogen zandzakken.

in de supermarkt zoek ik vrouwen die wel durven overstromen.
ze moeten regendruppels snikken die oases van hun navels maken.
ze moeten onze huiden polijsten met zandkorrels.
ze moeten fata morgana’s zijn die de vorm van moederlijven aannemen.

ik wil hen vragen om me opgevouwen in de kast te leggen
voor een winterslaap tegen de koude in ons huis.
aan de kapstokken hangen zorgeloze zomers die te klein zijn geworden.

een vader komt voorbij en denkt dat ik een hond ben.
een vrouw met een rolkoffer zoekt een goede plek om te huilen
en begraaft haar neus in mijn vacht.

ik bewaar mijn melktanden in een leeg filmroldoosje.
soms puzzel ik mijn gebit weer bij elkaar,
in mijn handen de vraag of een kindertijd
zo makkelijk gereconstrueerd kan worden.
snijtanden, hoektanden, kiezen.
ik ben een zevenjarige met een tetrisglimlach.

iemand zegt dat glimlachen met de jaren moeilijker wordt
omdat je mondhoeken een zwaardere huid moeten duwen
en dat als je krimpt, je centimeters op de grond vallen
voor kinderen die grootmoeders rapen.

terwijl ik wacht op definitieve tanden
schud ik mijn kindertijd dooreen.
op de schouw staat een grootmoeder
die haar centimeters achterliet als broodkruimels.

Ik wil mijn huis niet besmeuren met de kruimels van een eetstoornis.