Biografie van Fred Tak

Blog:
2021
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    863

    Een paar graden boven eenzaamheid

    Top 100
    Dichterbij komen is afstand nemen van de ruimte, het ademen van
    de zee, het helmgras van winderige duinen, je kruipt terug, het
    binnenland in, de beschutting van een huis, een kamer, de open
    haard, opgestookt tot een paar graden boven eenzaamheid, leg je

    je winterkleed af. Het leven laat zich niet vangen, niet in gedachten,
    tweekoppig duikt ze op waar je haar hebt achtergelaten, natuurlijk,
    er is een midden, een balanceeract tussen uitersten, een dun touw
    tussen wolkenkrabbers, niet omlaag kijken, anders val je, je reikt naar

    de overkant, het touw is slap en wiebelig, het broeit in je hoofd, je verliest
    controle, je wilt terug. Angst is de staat van ontbinding zodra je niet kiest,
    de wereld glijdt weg onder je voeten, je valt zo lang je geen lasso hebt
    om ergens aan te haken, roepen heeft geen zin, je sterft in schoonheid.

    Geboren worden is een gevaarlijke keuze, je nadert, de warmte
    schroeit, doet pijn tot in je botten, je verdraagt het, ten slotte slaan
    je gedachten op de vlucht wanneer je ze bij kop en kont vast wilt 
    pakken, bang als ze zijn om aards te worden, achter een strijdkar 

    over de vlakte voortgetrokken, de haren door de modder, als in de tijd 
    toen schoonheid nog uit het blauw tevoorschijn kwam. Teer als engelen
    zijn ze al te voorzichtig om met jou verweven te raken, komen af en
    toe langs, tikken je aan, is er een kamer vrij, kan ik die reserveren,

    ben zo weer weg, op doorreis voor zaken, heb het druk tegenwoordig,
    see you soon. Hou er een vast, dat je een keer vlugger bent dan de flits
    in je dakpanhoofd, ligt ie op tafel te spartelen onder jouw aandacht, 
    smekend om losgelaten te worden, raak je hem aan, zie je hem

    huiveren, in elkaar duiken, verschrompelen tot een zielig hoopje as
    waar elk vuur uit gedoofd is, de ruimte verstoord, de lucht droef en grijs.
2020
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    2806

    Kreeft

    Top 100
    Het hart is rood van schaamte als het te lang heeft opengestaan,
    de eerste keer is altijd wichelroeden lopen, alle deuren 
    staan op een kier, want je hebt nooit geleerd jezelf af te sluiten,
    de kou slalomt op dunne latten door je huis, je kunt niets zeggen,
    vreemde handen

    beitelen botte woorden in je lichaam dat verder bewoond wordt
    door muizen, ratten, een hele dierentuin, met een olifant die 
    al wat breekbaar is omver banjert, een giraf die zijn kop door het dakraam
    steekt om dingen te zien waar je zelf niet bij kunt, maar het zijn
    de muizen die je haat 

    ze knagen je van binnenuit hol, het zijn de zielenpijnen van je jeugd
    die jou opvreten, hoeveel mensen lopen er niet door je hoofd, 
    je vader en moeder die allang dood zijn maar roepen dat ze hier
    nog altijd wonen, dat ze verwachten dat je op tijd thuis zult zijn,
    had je geweten 

    wat een thuis was, dan had je je ziel behouden, had je alles en iedereen 
    je huis uit gesmeten, deuren gebarricadeerd, gebruikte je je ogen 
    om de wereld te zien in plaats van dat ze twee gaten zijn waar
    de buitenwacht zijn speren doorheen steekt, jou elke dag verwondend,
    al die figuren die zich

    in jou genesteld hebben, denkend jou in pacht te hebben, alsof je
    een sprookje bent, tot ze nieuwe steentjes op het wegdek zien, 
    jou achterlaten met hun nekvel in jouw lijf, je trekt je terug, 
    als een kreeft kruip je spleten van rotsen in, achterstevoren
    met je kont als eerste

    om daarna niet meer tevoorschijn te komen.
  • 2
    3274

    Parallel

    Top 100
    Als parallel betekent elkaar nooit aanraken
    dan ben ik als kind parallel opgegroeid, 
    met een vader die in zijn achtertuin lintwormen kweekte
    om ze eenmaal per week aan ons op te dienen,
    ringvormig in segmenten, soms bewoog er nog eentje
    op ons bord, als een gebraden saucijsje keek ie ons
    met z'n bolle ogen aan, wij natuurlijk smeken,
    astublieft, astublieft, maar het was moeder die ons aanmoedigde 
    onze kelen te openen, als afhankelijke kuikens die niet beter wisten,
    voor nog meer binnenste uitholling, en vooral niet zeuren,
    dat doen kippen die bij gebrek aan kalk hun eigen eieren opeten ook niet.

    In mijn hoofd verzamelde ik een dierentuin aan wilde dieren
    om de lintwormen te lijf te gaan, ze te doden
    voordat vader ze als witte stengels uit de grond had getrokken,
    moeder zich met een blozend gezicht voorbereidde
    op een nieuw broertje of zusje, ze ging heen en vermenigvuldigde
    met het grootste gemak de meest ingewikkelde breuken.

    Mijn dieren waren tam en gebrekkig, zonder tanden
    begin je niks, al ben je nog zo boos, hersenen hebben
    geen wil, gelukkig maar dat moeder warme truien breide 
    om ons gevangen te houden, de buitenwereld is immers bevolkt
    met wolven, valse ogen, harde nietsontziende kaken.
2017
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    9638

    Ik hou van kou

    Top 100
    Ik hou van kou:
    in oorlogsgebieden vliegen vrouwen en kinderen
    dan toch beduidend minder hoog
    de lucht in.

    Hun landing is ook zachter;
    de lucht is korter, minder.

    Er zit geen doel
    in alweer een stapel ledematen.

    Soms praat ik terug
    tegen de verslaggever op tv,
    hij kan er natuurlijk ook niets aan doen
    tussen alle rookgordijnen

    vertel ik hem, in vertrouwen
    dat ik mijn hoofd in onschuld leg
    als de kop van een vogel in eigen veren

    wachtend op de winter
    die dit land, zonder grenzen
    op zal lichten, knisperend in de sneeuw.

  • 2
    3954

    Zicht

    Top 100
    Er hangt iets in de lucht
    nog zonder naam
    een witgrijs gordijn met

    duizenden ogen
    die vanuit het open veld
    ons aanstaren als
    koeien in de mist, zonder poten

    wachtend.

    In de polder, tussen mensen
    overal zetten wij ramen neer
    om elkaar te zien
    niet aan te hoeven raken.

    De wereld komt stap voor stap
    in barsten naar ons toe.

    Zullen we vandaag heel stil zijn
    elkaars hand vasthouden
    niet meer tevoorschijn komen?

2015
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    1573

    Gliese 581 c

    Top 100

    Mijn moeder houdt mijn hand nog vast
    als ik over straat loop.

    Mijn moeder die elke dag een raam voor mij neerzet
    om door mij heen te kunnen kijken.

    Iemand zegt, je bent een deur zonder huis
    maar ik snap niet wat hij bedoelt.

    Ik probeer de hele winter als een beer te slapen
    overal krab ik naar verborgen goud onder mijn huid.

    Ik ben jaloers op mensen
    die boven de poolcirkel  
    elke avond het Noorderlicht aanschouwen.

    ’s Nachts droom ik van planeet Gliese 581 c
    waar mijn moeder uit ijs gehakt
    in zachte gedachten kan ontdooien.

2014
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    2436

    De leeuw, de mus en het scheurende egeltje

    Top 100

    Ze besloot die ochtend
    dat de leeuw, de mus en het scheurende egeltje
    niet langer in één doos pasten.

    Eén van de drie moest eruit.

    Ze keek of er iemand huiverde,
    maar het was stil daarbinnen,
    de net wakker geworden mus
    zat rustig op haar berkentwijgje, knipogend
    naar de zon die opkwam.

    De mus was verdwaald, normaal kwam ze hier niet,
    ze had achter op de rug van het scheurende egeltje gezeten,
    waar ze even uitrustte na de lange mussenjacht
    (vijandige mussen slepen de messen),
    ze moest zich aan de stekels vasthouden, het egeltje nam
    haarscherpe bochten, vloog over de kop, rolde
    bergen af, nam duiken in huizenhoge golven,
    scheurde zoals het egeltje nooit eerder,
    de boze leeuw tegenkwam.

    Ze werd groot, al bijna volwassen,
    moeder zei, borstel niet zo lang, je haar gaat ervan scheuren.

    De kapper had gedaan alsof zijn neus bloedde.

2013
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    3403

    Gender

    Top 100

    De vrouw zit opgesloten
    in de gedachten van de man.

     

    Je hoort haar denken

    als elke hersencel een ei zou zijn

    jeminee, wat zou ik broeden.

     

    Het liefst wil ze vliegen

    zijn hoofd gebruiken
    als nestkastje.

     

    Maar zijn oren zitten dicht

    zijn mond zwijgt.

     

    Als hij al spreekt

    zijn de woorden te smal voor haar.

2011
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    10936

    Zoon

    Top 100
    Hij was te doorzichtig
    om nog te blijven
    dat begrepen wij ook wel
    onverstaanbaar in liefde
    is hij vertrokken.

    Nog jaren keken wij vanaf ons dak
    naar vallende sterren
    maar zijn weg en waarheid
    kwamen niet tot leven.

    Wij breken nu ons brood
    in de dagloze dag en tellen af. 

    Wij blijven trouw onrustig slapen.