Biografie van Fred Tak

Dichterbij komen is afstand nemen van de ruimte, het ademen van
de zee, het helmgras van winderige duinen, je kruipt terug, het
binnenland in, de beschutting van een huis, een kamer, de open
haard, opgestookt tot een paar graden boven eenzaamheid, leg je

je winterkleed af. Het leven laat zich niet vangen, niet in gedachten,
tweekoppig duikt ze op waar je haar hebt achtergelaten, natuurlijk,
er is een midden, een balanceeract tussen uitersten, een dun touw
tussen wolkenkrabbers, niet omlaag kijken, anders val je, je reikt naar

de overkant, het touw is slap en wiebelig, het broeit in je hoofd, je verliest
controle, je wilt terug. Angst is de staat van ontbinding zodra je niet kiest,
de wereld glijdt weg onder je voeten, je valt zo lang je geen lasso hebt
om ergens aan te haken, roepen heeft geen zin, je sterft in schoonheid.

Geboren worden is een gevaarlijke keuze, je nadert, de warmte
schroeit, doet pijn tot in je botten, je verdraagt het, ten slotte slaan
je gedachten op de vlucht wanneer je ze bij kop en kont vast wilt 
pakken, bang als ze zijn om aards te worden, achter een strijdkar 

over de vlakte voortgetrokken, de haren door de modder, als in de tijd 
toen schoonheid nog uit het blauw tevoorschijn kwam. Teer als engelen
zijn ze al te voorzichtig om met jou verweven te raken, komen af en
toe langs, tikken je aan, is er een kamer vrij, kan ik die reserveren,

ben zo weer weg, op doorreis voor zaken, heb het druk tegenwoordig,
see you soon. Hou er een vast, dat je een keer vlugger bent dan de flits
in je dakpanhoofd, ligt ie op tafel te spartelen onder jouw aandacht, 
smekend om losgelaten te worden, raak je hem aan, zie je hem

huiveren, in elkaar duiken, verschrompelen tot een zielig hoopje as
waar elk vuur uit gedoofd is, de ruimte verstoord, de lucht droef en grijs.

Het hart is rood van schaamte als het te lang heeft opengestaan,
de eerste keer is altijd wichelroeden lopen, alle deuren 
staan op een kier, want je hebt nooit geleerd jezelf af te sluiten,
de kou slalomt op dunne latten door je huis, je kunt niets zeggen,
vreemde handen

beitelen botte woorden in je lichaam dat verder bewoond wordt
door muizen, ratten, een hele dierentuin, met een olifant die 
al wat breekbaar is omver banjert, een giraf die zijn kop door het dakraam
steekt om dingen te zien waar je zelf niet bij kunt, maar het zijn
de muizen die je haat 

ze knagen je van binnenuit hol, het zijn de zielenpijnen van je jeugd
die jou opvreten, hoeveel mensen lopen er niet door je hoofd, 
je vader en moeder die allang dood zijn maar roepen dat ze hier
nog altijd wonen, dat ze verwachten dat je op tijd thuis zult zijn,
had je geweten 

wat een thuis was, dan had je je ziel behouden, had je alles en iedereen 
je huis uit gesmeten, deuren gebarricadeerd, gebruikte je je ogen 
om de wereld te zien in plaats van dat ze twee gaten zijn waar
de buitenwacht zijn speren doorheen steekt, jou elke dag verwondend,
al die figuren die zich

in jou genesteld hebben, denkend jou in pacht te hebben, alsof je
een sprookje bent, tot ze nieuwe steentjes op het wegdek zien, 
jou achterlaten met hun nekvel in jouw lijf, je trekt je terug, 
als een kreeft kruip je spleten van rotsen in, achterstevoren
met je kont als eerste

om daarna niet meer tevoorschijn te komen.

Als parallel betekent elkaar nooit aanraken
dan ben ik als kind parallel opgegroeid, 
met een vader die in zijn achtertuin lintwormen kweekte
om ze eenmaal per week aan ons op te dienen,
ringvormig in segmenten, soms bewoog er nog eentje
op ons bord, als een gebraden saucijsje keek ie ons
met z'n bolle ogen aan, wij natuurlijk smeken,
astublieft, astublieft, maar het was moeder die ons aanmoedigde 
onze kelen te openen, als afhankelijke kuikens die niet beter wisten,
voor nog meer binnenste uitholling, en vooral niet zeuren,
dat doen kippen die bij gebrek aan kalk hun eigen eieren opeten ook niet.

In mijn hoofd verzamelde ik een dierentuin aan wilde dieren
om de lintwormen te lijf te gaan, ze te doden
voordat vader ze als witte stengels uit de grond had getrokken,
moeder zich met een blozend gezicht voorbereidde
op een nieuw broertje of zusje, ze ging heen en vermenigvuldigde
met het grootste gemak de meest ingewikkelde breuken.

Mijn dieren waren tam en gebrekkig, zonder tanden
begin je niks, al ben je nog zo boos, hersenen hebben
geen wil, gelukkig maar dat moeder warme truien breide 
om ons gevangen te houden, de buitenwereld is immers bevolkt
met wolven, valse ogen, harde nietsontziende kaken.

De vrouw zit opgesloten
in de gedachten van de man.

 

Je hoort haar denken

als elke hersencel een ei zou zijn

jeminee, wat zou ik broeden.

 

Het liefst wil ze vliegen

zijn hoofd gebruiken
als nestkastje.

 

Maar zijn oren zitten dicht

zijn mond zwijgt.

 

Als hij al spreekt

zijn de woorden te smal voor haar.

Hij was te doorzichtig
om nog te blijven
dat begrepen wij ook wel
onverstaanbaar in liefde
is hij vertrokken.

Nog jaren keken wij vanaf ons dak
naar vallende sterren
maar zijn weg en waarheid
kwamen niet tot leven.

Wij breken nu ons brood
in de dagloze dag en tellen af. 

Wij blijven trouw onrustig slapen.