Biografie van Hilde Pinnoo (schuilnaam: Martin Gale)

een klein advies voor als

het nacht wordt en ik

– weer eens – niet bij je ben.

denk na voor je beslist

wat te doen met dit raam

in de tijd – gordijnen

van inkt, een verveelde

maan, hangende vragen.

leg zorgvuldig een sluimer

over je ogen, oogst onze dromen

met een zeis van geblauwd

staal en slaap alsof iemand

heel de tijd naar je kijkt,

in jezelf gerold als een klein

dier, weerloos als ik

op mijn betere dagen.

Ik heb het nooit met zoveel woorden

durven denken maar naar het schijnt

lijk ik op jou. Of soms zelfs jij

op mij, één onbewaakt moment.

Achter elke deur in mijn hoofd

wachten nieuwe twijfels, die ik

er niet heb geplant – toch voel ik

hun wortels duwen tegen

het beeld dat van jou is

gebleven, bij gebrek aan luidop.

Handen vol tijd zijn werkloos

aan ons voorbijgegaan, al dragen we

nog de sporen van elke lach

die wij elkaar hebben aangedaan.

Hij staat te wachten aan de achterdeur,

zonder te weten waarop – het einde

van de regen of het begin van de nacht, een liefste

die hij nog niet kent – het is een wachten

van lange adem en lege espressokopjes,

een oefening in geduld en Godot. Achter

het raam scheert een meeuw voorbij

en neemt zijn wachten mee, zijn onvermogen,

zijn kleumende voeten. De wind draagt hem

verder, hij wordt een hinkstapspringer

met een propeller, die elke zweefstap oprekt

tot barstens, seconden hamstert voor later

alsof bij elkaar geveegde fracties

ooit toekomst kunnen worden.

Ik heb gezocht naar woorden

die mij niet vonden, barrevoets op

een zandweg die niet kon aarden,

een luchthaven zonder landingsbaan.

Dat er taal moest komen, een pad

weg uit de schaarste van alleen

maar bomen - ik heb het door

de melkweg geschreeuwd die als

een gehemelte tegen mijn adem plakte,

tot een schaamrode maan het janken

overnam. Er is geen betekenis gebleven

na het lawaai van krekels en verre

honden. Alles van waarde zoemde

zich dicht tot een komma in mijn keel.

tel ik de nacht en wacht de deuren

dicht, ontkleed de rouw tot een weg

naar een huis, een dorp, een land.

Kom bij me dan en deel dag en naam,

blijf de plaats van enkelvoud

en ruimte, laat me open als een raam.

Dicht mij verten tegemoet, draag

me op je rug op je lange reizen, herijk

de afstand tussen mijn haard en jouw

tijd. Ontwaak me, traag als de hardste

winter, volg me voor één keer. Vind

me en kom me halen, lief, op die dag.

Herfst is iets dat nergens op rijmt,

een seizoen dat niets anders

verdraagt dan zichzelf, voor alles

zijn eigen maatstaf geijkt. Hij haalt

de dagen neertot ze ternauwernood           

hun eigen licht kunnen dragen, als huid

die krimpt in de kou. Het is

het comateuze slapen van wie

het einde is beloofd, de langste nachten

op de rand van bed en afgrond.

Nu en dan vraagt herfst zich af

waarom geen enkel woord bij hem

wil passen en regent zich bevend

een elegie van lossend blad bijeen.

En zoveel scherper

dan een vlijmend lemmet,

dan het gillen van zwijnen

op de rand van dood,

dan de rauwe waarheid

van verbeelding – is tijd

die niet heelt maar verteert,

het schrijnen naar binnen trekt

en onderhuids verzweert.

Er is geen remedie tegen

spijt of tijd, alleen het trotse

zwijgen van stervende

bomen. Wie ten onder gaat,

kan altijd nog kiezen hoe.

Wij droegen onze namen als koorden,

vezelig van een voltooid en vergeetbaar

vroeger. Onschuld reikte niet verder

dan de dagen van de maand, brokken

van seizoenen, die we konden dragen

met twee linkerhanden. Er kwam

een oorlog en hij ging weer voorbij

en nam iedere betekenis met zich mee,

alsof hij zichzelf van onze tijdslijn wilde

schrappen. In platgetreden karresporen

lagen oude zekerheden uitgestrooid

waarin niemand nog geloofde. Wij liepen

de deur uit en keken verbaasd toe hoe

niets nog veranderde. We namen

het getouw weer op en telden ’s nachts

de sterren die nog niet waren gevallen.