Biografie van Sara De Lodder

Koffers zijn net personages. Met álle spullen eruit,
pas ik er zeker weten in. ‘Wist je dat kakkerlakken een week
kunnen overleven zonder hoofd,’ zegt zij die mijn moeder is,
‘en jij hebt je hoofd nog’.

Limonade glijdt langs mijn dij. Ik denk: alles kun je aanmaken,
ook gevoelens.
Op het aanrecht ligt het bonnetje van de boodschappen voor
een hele week: €89,80. Zoveel ben ik haar waard.

Zeestranden en gespierde Griekse Goden hebben mij uitverkoren,
de dagen op me te nemen en een heilig licht
bespeelt mij. Plaklollies liggen klaar. ‘Hou wel je
koppie erbij, mop.’ Samen voor de koelkast tel ik mijn angsten.
Kreta houdt zich stevig vast aan de magneet. 28°C. Zonnig, helder
en zacht klinkt haar stem, als in een kathedraal: ‘Je mag
alle dagen pizza.’

De avond moet moe zijn,
het donker is er al. Er zijn nachtregels: 
in dit huis ben je stil, trek je je in je huid terug, tot een onzichtbaar
binnenin
 
en misschien komt dan Klaas Vaak met zijn droomzand,
dat lijkt op het zand van Kreta.
Of komt het Konijn uit Wonderland.
Of anders Meneer Krekel,
maar dan moet je eerst een houten pop worden,
of misschien is het wel beter je hoofd te verliezen,
zoals een kakkerlak,
want dan komen moeders sneller terug. –  
 
‘Kop op, mop,
 
wens me een fijne vakantie!’ Koffers worden opgetild, en ik
druk mijn Tesla met de stukgereden wielen tegen me aan,
die verlangt ook niets.
 
Als ik door het raam kijk verlaten zelfs de vogels ons huis.