Biografie van Sara Eelen

Tegenwoordig kan je hamburgers eten in de sauna
en worden tijgerwelpen met de post verstuurd.
Er zullen eerder 3D-printers ontbijt aan bed zetten
dan dat jongetjes een keer goed mogen huilen.

Wikipedia zegt me dat er viermaal zoveel mensen sterven door snoepautomaten
dan door haaien, toont me ook zwart-wit foto’s van parende bidsprinkhanen
waarbij het vrouwtje onverbiddelijk het mannetje zijn hoofd afbijt.
Ik deel de pagina op Facebook
omdat ik al zeven dagen geen mens meer sprak
ondanks alle mensen die ik sindsdien heb gesproken.

Globalisering betekent dat ik elke dag een smoothie van ananas en banaan uit Costarica kan drinken
niet dat mijn buurmeisje een andere taal binnenshuis mag spreken
niet dat ik of mijn buurmeisje onderhuids weten welke taal we spreken.

Globalisering betekent verwesterde sushi en donkere huid meegestikt in eurodealjurkjes
niet dat ik daver, laat staan opkijk, als er vierduizend kilometer verder een spijkerbom ontploft
en de familie van mijn buurmeisje niet langer haar Whatsappberichten beantwoordt.

Tot op vandaag is onze wereld bolvormig en zoek
zoals dat gaat met balletjes in een uitgestrekte baan
de rijksten kloppen er altijd het hardst tegenaan.
Ik zette maar een enkele keer mijn tandafdruk in een ander zijn oorlel
en toch, willen we een vlag op iedere planeet, alsof het ons dichter bij iets zal brengen
alsof we nog niet ver genoeg van onszelf zijn gegaan.

De avond krijgt slechts vorm in tegenlicht
pixels achter het raam, manische meisjes
bevroren in de beweging
van het T-shirt over het hoofd
- de opgedrukte boodschap in een vouw verstoken.

Vroeger zouden we luidop onze dromen hebben voorbedacht
nu weegt iets onbenoembaarder onder de ogen
en houdt ons stil. We zoeken
 
naar het stroboscopisch licht
dat dit afscheid in retrospect kan keren
de beweging van elkaar weg zo opgebroken wordt
dat het bijna lijkt alsof we terugkeren
alleszins blijven stilstaan, stilstand die niet klemt
maar openrekt, als inzoomen met vingertoppen
tot het beeld terugdeinst - hoe dicht
moet je je oog bij iets houden
voor je het niet langer herkent.
 
Kijk, het gordijn als pendule stijf gestreken, sjort aan het donker
maakt de uren onaanraakbaar. Hoor
niets naar ons roepen.

Ik zie de wielen van de auto in de film van ons wegrijden
en weet dat het alleen is omdat de wielen sneller bewegen
dan het beeld ze vatten kan
en toch, zie ik alleen de wielen en hoe ze van ons wegrijden
zoals ik de nacht doorspit in het afgedwaalde licht
jouw stem hoor zwellen en jij
er niet meer bent.

Als screensaver hebben we een zonsondergang ingesteld

alvast het gevoel dat sommige dingen blijven duren
gefixeerd op een scherm, deze eenentwintigste eeuw
vraagt nieuwe manieren om verdriet te vertalen:
niet langer vechten of vluchten, maar staar
en verlies jezelf in die staar.

Je las ergens dat mensen in veertig jaar tijd dubbel zoveel kaas zijn gaan eten
ergens ander dat consumptie van te veel melkproducten de pijnappelklier verkalkt.
Je zoekt geen verbanden, maar kunt er niets aan doen dat alles verbonden is.

Stel me gerust je aanhoudende vragen
over het verschil tussen de sterren en het ruimteschroot
als we niet naar buiten kijken
de bevolking groeit in alle eenzaamheid
wanneer zal de huid de vraag overstijgen?

maar weet, als je de vragen stelt word je deel van deze retorische samenleving
je schouders te stram om nog op te halen
je derde oog dichtgeslibd, indigo licht als aureool
uit de tl-lampen die we branden om de doden te herschikken.

Er is een televisiebeeld vol rook dat altijd op de achtergrond brandt.
We plooien ons leven achter glas, klikken wat onbeslist en onbeantwoord kan
weg. Een gevreesde onweersbui, uitblijvende ziekteverschijnselen
en foto’s van halfnaakte lichamen als naburige tabbladen -

vanavond gaan we weer veel te vroeg slapen.

vandaag leg ik je uit wat sneeuw is
als een witte gedachtegang of tasten met verdoofde ogen
een oefening in contrast
 
denk terug
aan het inkrimpen van hout in de winter
het uitzetten van bevroren water
de gedachten tussen het beven door

hoe alles ooit de vorm krijgt van iets
dat nooit zou passen
 
denk terug
aan hoe we met onze handen een kom vormden en waakten
tot de dag vloeibaar werd en ons mee zou voeren
meermaals loste hij op in een eindeloze spiegelvlakte
was hij overal en nergens
tot de dooi hem weer naar huis drong
een vaste vorm met een harde hand

wij met z’n vier aan de keukentafel
elk een andere vorm van nevel in het hoofd
en toch allemaal duidelijk met hem in gedachten
 
als je de nacht open laat staan
weet je nooit waar hij eindigt
 
als je je ogen sluit om zijn beeld te vangen
raad je nooit hoe hij verdwijnt