Biografie van Sarah Oortgijs

De kieteldood kwam onverwachts.

Een donker gat gaapte achter de schuifdeur. Voor de rand deinsde ik terug, maar je nam me bij de hand
en even later voelde ik zoals beloofd de zachte neus van het kalf. Een ruwe haal van zijn tong over mijn wang.
We lachten lang, je kietelde me tot ik slap werd.
‘Sneeuwwitje, met je huid zo wit als sneeuw, haren zwart als ebbenhout en lippen rood als bloed,
nu moet ik je wel wakker kussen.’
In het stro schoof je mijn voeten naast elkaar en ving mijn hoofd op in je handen alsof het een kommetje was.
Daarna likte je mijn gezicht eruit: romig en vloeibaar als melk.

Ik voelde me luchtig als een wolkentoetje.

Maar nu mijn hoofd leeg was schraapte een langere tong, stuggere tong over mijn bodem.

Hij bewoog, zoals ik de poot van het ongeboren kalf door het vlies had zien breken, in tegengestelde richting, schoks-
gewijs over de stramme rand. Het doffe stoten kende ik ook, van de botte, beknotte stierenhoorns, die –
omdat er nu wel leven, maar nog steeds geen licht was – tevergeefs op de omheining inbeukten.  
Niet meegeven, niet meegeven, Een hoorn, scherpe hoorn priemt zich in mijn binnenkant, maar ik heb houten wanden,
als een kist. Ik lijk dood, maar ik slaap en niets of niemand dringt nog tot mij door.

Tot je je afzette tegen mijn ribben. Een spaander knapte. Ik schreeuwde.
Jij verloor je geduld. ‘Waar moest je je dan vasthouden?’

Ik had werkelijk geen idee; waarom ik zo onhandig in elkaar zat.
Nu ik dan toch een kist was, waarom zat er dan ter hoogte van mijn midden geen handvat? 

In plaats daarvan spreidden mijn ribben zich als een vermolmde tak onder jouw handen, die tevergeefs
naar houvast zochten, in de leegte erachter.