Ergens halverwege november heeft zich een gevaarlijke donkerte in mij genesteld. Het begon subtiel, onzichtbaar bijna, helemaal onderaan bij mijn teennagels. Ik vergat dat groei soms ingetoomd moet worden om niet in scherpe krullen bij zichzelf terug te komen. Daarna begon ik te huilen. Om spelende honden, om de geur van jouw trui. Om de honing uit Griekenland die naar plastic was gaan smaken omdat we hem te lang als een smaakloos souvenir in de kast hadden laten staan. En tot slot wist ik niet meer hoe te slapen. De innesteling moet toen al vrij zichtbaar zijn geweest. Ik ontdekte de aantrekkingskracht van een donker strand en beoordeelde welke tinten van de nacht het mooiste mengden
met het wit van mijn blote benen. Steeds duidelijker werd dat te lang moeten zoeken naar een kloppend kleurverloop voor het lichaam ook zonder slaap doet dromen van donkerblauwe engelen.
2
1893
Voor het laatst
Top 100
Zoals er in elk weids landschap waar we doorheen fietsen telkens weer schapen opdoemen, komt het vrije altijd in vaste vormen.
We tellen billen met verfvlekken en woelen met onze handen door een vaag gebied tussen onvoorwaardelijk en niet alleen willen zijn.
In de pauze leg jij diepgevroren boterhammen op mijn beurse knieën en je verontschuldigt je voor alle keren dat je er niet was.
Steden met vertrouwde gezichten in de vensterbanken slaan we over omdat herkenning het landschap van ons samenzijn uitstrekt.
We willen slechts onszelf nog eenmaal over het stuur heen vouwen, het brood en water delen, en het dan voor het laatst oneens worden over de juiste weg naar huis.
3
1882
Waaraan te denken om van de winter te kunnen houden
Top 1000
Denk aan warme broodjes in de ochtend. Hoe harder je de korst bakt, hoe makkelijker de zachte binnenkant zich tot een kleverig bolletje laat vormen. Eerst in je hand, daarna in je mond.
Denk aan glasheldere winterkou op je wangen. Aan sneeuw die onder je schoenen vertroebelt maar in het hoofd altijd even wit blijft.
Denk aan alles wat je hebt verloren aan de zomernacht. Aan oververhitte gezichten in je handen, zo heet en vloeibaar dat ze inwisselbaar werden.
Denk aan een schoot onder een lang en afhangend tafelkleed. Aan rode wijn en een hand in een hand in een schoot.
Denk aan warm en zacht worden vanbinnen.
Denk aan heel helder en wit kunnen zien in het donker.
2020
Nr.
Titel
Tekst
1
6260
*
Top 1000
Jouw taal en lichaam zijn tijdelijk tijdloos, de vrijdag, het ochtendlicht onecht. De toekomst plakt als dadels tussen onze huiden.
Je prikt je vingers aan de kastanje, pelt mij open, plant, pot om, laat de zon door het dak vallen. In jouw boomgaard ligt mijn lichaam mijn taal.
2
6251
Nacht 229
Top 1000
Huizen worden doorzichtig als mensen erin wonen. Ik kan alle achterkanten van de stad zien omdat ik altijd precies in het midden slaap.
Mijn ledematen zijn de infrastructuur van deze haperende stad. Dit lichaam een onbetrouwbare woning voor dak- loze gedachten.
Als ik angstig ben bel ik mijn vader op zijn werktelefoon. Zijn stem kalm en zakelijk. Voorspelbare rolvastheid van vader collega.
Mijn Duitse moeder schrijf ik liever pas als het weer kerst wordt. Samen tanzen wir om de boom in mijn huis mijn stad mijn lichaam.
3
6244
Onder oogleden
Top 1000
Over mijn wimpers rijden treinen met valeriaan als brandstof. Bij aankomst in mijn hoofd betreed ik de stad. Zij danst door de nacht die ik zo levendig herinner, wendbaar en altijd even gretig.
Happen naar haar vormen, haar makers en maskers, de ongecompliceerdheid van oude patronen. Elk uur slaat in haar midden het vooruitzicht van een verzoening van lichaam en hoofd.
Onbekende ledematen trekken mij naar de wereld onder haar, met de belofte van de zon van morgen. Verzet gesmoord in het kussen, hoop zorgvuldig ingestopt tot de volgende dag.
Om telkens opnieuw te ontwaken als toeschouwer van de nacht, passagier op het perron van de rumoerige stad.