Biografie van Ward Mertens

hij laat het leven los – shit en zucht

de plantenspuit in de handen van de verpleegster

morgen wordt ze weer afgekookt voor de thaïse soep

ter verantwoording van de prijs van de dag

de poetsvrouw is zijn zoon met een rokje aan

de poetsvrouw is zijn dochter is zijn echtgenote

de poetsvrouw is iemand die hij volstrekt niet kent

ze klemmen hun handen om de bezemsteel

vegen, wringen en grommen

verslag van de laatste bewonersvergadering:

·      de directie zal een huisdier introduceren

·      de directie vindt soep inefficiënt

·      de directie zal het licht herverdelen

een verpleegster ontdekt een lamp in haar handtas

een zoon het ware gelaat van een vader

een dochter telefoneert met een schoen

een echtgenote legt haar gelaatstrekken af

een kamergenoot verwart een opwindvogel

met een platenspeler en trekt de stekker uit

ze kijken uit het raam: de lucht is donker, de wind wakkert aan

een skyline van porselein, messen en vorken leunen tegen de gevels

ze horen gestommel, gesleep; iemand gooit een raam open

en dan nog één en nog één, het gaat maar door

armen en benen, tot vingers en teennagels toe

hangen vertwijfeld over vensterbanken

iemand gooit een computer, een vitrinekast, een kind naar beneden

iemand gooit er woorden achteraan, niemand heeft het verstaan

nu het eindelijk gensters regent, de skyline vlamt en smelt

gaan zelfs zwervers op zoek naar een dak: een laptop opengeklapt

een soepterrine gebroken, tot stukken van mensen toe

ze kijken uit het raam: de skyline is als hun jonge lijven

op een picknickdeken in het park, tussen hen in de liefde

die ze niet begrijpen, de lust waaraan ze zullen toegeven 

kruimels, mieren, bestek en servies; een kop om het licht te doven

een bord om het weer aan te doen

iemand roept een nummer af

iemand duwt je in een bad

iemand brandt een kaars

de kip wordt droog geplukt

de kam aan een balk genageld

iemand schrobt je vlees met citroenen

iemand maant je aan niet zo te schreeuwen

je hebt dit zelf gewild

je krimpt minder snel dan verwacht

iemand kneedt iets uit was

iemand plakt er veren op vast

iemand tilt je uit het bad en begint je af te drogen

een man met een kroon verklaart

dat het doek weldra een engel baart

laat mij diegene zijn die de dop eruit trekt, jij

de aangekondigde storm, geen ramen of deuren

dichtgespijkerd

waar is het water gebleven, hoe

is het ons gelukt de golven af te schudden

met schuim de hoeken van ons huis te vullen

later gooien we achteloos

een handdoek over een schouder

weet je nog toen eb, nee

vloed begon

dat klinkt mooier dan de lucht is blauw

en ik hou van jou, maar niet veel

aan de dop hangt log de ketting 

in reflecties van bubbels en schuim die wij

in elkaars gezicht blazen

In een dorp worden ouderen tijdens de winter van hun zeventigste levensjaar

naar een berg gebracht. Ze worden naar een berg gebracht door hun kinderen

om te sterven. Ze vertrekken onmiddellijk.

Op latere leeftijd vormen everzwijnen geen last meer voor de samenleving.

Liever zie ik hen uitbreken, kuddes tegelijkertijd, de vrijheid zoeken in de

bossen. Zo klinken de woorden van de jager.

Door het raam van haar stacaravan ziet een vrouw

een man, een oude man met koffers onder de arm.

Wilt u koffie? Ik kan koffie maken. Ik maak cappuccino, lait russe, macchiato.

Wilt u thee? Earl grey, Engelse thee, groene thee. Of liever ijskoude koffie.

Ze zijn een moeilijk te bejagen soort. Hun uitbreiding is onstuitbaar

dankzij de zachte winters. De geesten zijn rijp voor een terugkeer.

Mocht u er een tegenkomen, gebruik dan uw gezond verstand.

Ze hebben een positieve invloed op de bossen.

De oude man strompelt door de storm naar de stacaravan.

Achter het raam bewegen de lippen van een vrouw.

Ik drink liever sinaasappelsap. Oranje is mijn favoriete kleur,

maar zwart is mooier. Wilt u bruisend water?

In een dorp aan de voet van een berg danst een jongeman

de dodendans. Hij zakt steeds dieper in de grond. Opnieuw begint het

te sneeuwen. Hij staart naar de sterren, smelt de vlokken op zijn tong.

Onafgebroken zegt hij: ik ben echt gelukkig.

De oude man krijgt te drinken van de minnares van de buurman.

De echtgenote begrijpt het bedrog buitenshuis, rillend van de kou.

Vanuit het bos ziet ze het verlichte woonkamerraam waarin haar man

de vrouw van de enige andere stacaravan kust.

Ze leven in de omgeving van mensen. Hun aanwezigheid is verdedigbaar.

We aanvaarden hen als inheems grofwild. De jacht is geopend in de winter,

maar bejaging is het hele jaar mogelijk. Wie goed luistert, kan het horen.

De dansende jongeman ziet tijdens de storm een vrouw op een bank zitten.

Ze zit op een bank naast de voordeur van de enige andere stacaravan

van een man en diens echtgenote. In haar armen wiegt ze een everzwijn.