Biografie van Mandy M. Eggerding

De zoon van mijn zusje past perfect in mijn fietsmand. Zo rollen we door
richting Nieuw West in aanbouw. Zandpaden langs een sloot. De buurman
zegt dat hij genoeg heeft gewerkt en de dame in het zwart legt haar hand
op het kersenblad. Haar dochters staren met zwijgende ogen naar mijn mond.
Zij begrijpen ook niet waarover ik het heb. De plafonds sieren hier hoog. Zij
dwingen mij de trap af. Ik sputter wel tegen, zoals altijd, zeg in dit huis
zijn mijn vrienden overleden en waar is sowieso de kattenzoon van mijn zusje.
De fietsmand is leeg net als het Marnixplein. Zelfs de tram rijdt niet. Het is stiller
dan in een dorp op dit uur. Ook denk ik dat een kat die het huis nog niet kent
het ook niet terug kan vinden. Ik sla wat af. Links en dan weer rechts. Zoek
de hele verdere nacht in iedere hoek van de stad naar iets dat naar huis wil.
 
 

In de nacht plaats ik handen
vol zachte dieren over je ogen
trek het donker als een pad
waar we onze nat gedragen haren
rennend drogen wilde paarden
manen langer dan je lach
 
zeg ik zachter dan er wereld is
waar het licht is waar je licht vat
draaf ik door omdat omdat
 
door de wind langs vlaktehuid
op benen - wangen armen lang
lichaam borst - ik de haartjes voel
mijn dier en het precies daar is
hoe het bedoelt
 

Van alles wat ik eerder wilde vergat ik het belang, de adem
blazen tegen glas en namen schrijven, dansen
 
over bevroren grachten in de nacht gaan liggen
op het koude ijs zeggen dat het kraakt, de handen vast
 
het zuchten van water horen, lippen vastgevroren, niet
het ijs likken, de klaterende lach in brokjes tussen onze vingers
 
de voeten voorzichtig langs het wak - ook dat - het terug
op de kade klimmen het duiken in de portieken
 
de weg vervolgen van blazen tegen glas en namen
schrijven het belang vergeten zonder jou.
 

– hoe mannen denken kun je leren – lees ik
ik denk aan onwillekeurige mannen die ik ken
hoe ik denk dat zij denken dat ik over hun denken denk
of hoe ik dat moet leren

het beste is te luisteren denk ik en niet steeds weer kijken
naar de gesticulerende handen of de ogen en het hoofd
als ik dat doe moet ik niet nadenken over hoe hij kijkt
of noteren dat hij wegkijkt zijn hoofd draait
handen in zijn zakken stopt of denken dat ik weet
wat hij daarmee zegt of wat hij zo zal zeggen

als hij kaal is moet ik daar niet aan denken
ik moet blijven luisteren juist ook
als ik bijvoorbeeld water inschenk
en er dan niet aan denken dat ik bier heb beloofd
ik moet wat straks nog moet even laten
aan één ding denken niet denken aan werk
ook niet aan chocolade

geen dingen terug stoppen of recht leggen geen pen
en papier pakken en ook niet ergens op tekenen
geen kosten berekenen welke dag of welke maand
in welk artikel dat ook alweer staat
alleen maar luisteren moet ik denk ik
en als dat niet lukt

kan ik altijd nog de cursus volgen
dat kan dus ook

Ik schuif de bewegende beelden door
koeien die niet meer kunnen lopen
uitgemolken een volgend beeld
haar hulpeloze kroost een man
redt een katje een volgende een wolf
jongens werpen jonge honden

help – teken hier

doorgeklikt herhaalt de wereld zich
met iedere bevestiging verklein ik mijn wereld
ik centreer rond dierenleed plastic afval
chia zaden en smoothies

‘fastfood is schadelijker dan roken’
ergens moet je dood aan gaan ergens
ga je dood ergens ga ik dood
ik denk in mogelijkheden
deze wereld belooft niet veel goeds
in 2050 zal de politieke hoop (on)gegrond blijken

kinderen zingen op straat
verlaten de scholen verzamelen zich in het park
kijken draaien ruiken elkaar roken
voor het eerst een sigaret schuiven handen
over lichamen wie niet weg is – is gezien
een meisje telt tot tien en zegt –

ik kom.

drie minuten langer liggen na de eerste vingers licht op de kaal-
gestreken muren luisteren naar de buren hoe blij de kinderen
uitgerust een dag om te beginnen vinden,

achteruit de balustrade afglijden – het hoofd als laatst beneden –
denken over voedsel en dat genoeg vinden voor koffie-
drinken en schrijven,

denken over muziek luisteren, op de vloer gaan liggen
– afvragen of je onbeschadigde trilhaartjes in oren kunt tellen –
op het plafond een spin een web zien weven,

eventueel naar buiten mochten er dingen nodig zijn
en daar over denken – wat nodig is.

Ik trek mijn wolfskleren aan en nestel me
op dit onmogelijke uur tussen de dieren
op de bank. Zij slapen nog dus drink ik
heet water en wacht. Straks vertrekken we
ik voel het in mijn benen.
Het dak op.
Daar is iedereen. Zusjes, dieren mijn kinderen
volgen elkaar op de voet. We huilen
naar de maan. De nacht zal rond zijn, blauw en goed.

Het was nacht en aardedonker in de straten
onze voeten stuwden zoekend naar de randen
van de stad, waar de bomen verzamelend als bos
het buitenbad omarmden en het hek
zonder punten maar twee meter hoog was
 
bleek licht over de lege zonneweide, bleek licht
over gevallen kleren op het gras, onze
tenen in het maanblauw water
onze witte huiden gehuld in het vloeibare glas
 
jij streelde een vissenstaart van mijn benen
noemde mij jouw Lorelei, we zongen ons
tegen de rotsen, zo wilden we blijven eindigen
zeiden wij
 
aan de rand van andere steden
wacht nu steeds het buitenbad, hoor ik
de Sirenen zingen over vergane schepen
nachtblauw witte benen, het breken
van vloeibaar glas en dat niets kan blijven
wat het was
 
 

Je hebt je kinderlichaam teruggevraagd
smalle armen, benen, zelfs het korte haar
zo op je zij een meisje

ze hebben je weer passend gemaakt
dat duurde even, een ziel sublimeren
ik weet ook niet hoe dat dan gaat
met al dat verzamelde leven

hoe dan ook toen het klaar was
was het lichaam leeg
we hebben je daarna nog wel gezocht
vouwden je open, aaiden je wangen
handen, benen

we zijn blijven wachten op het kraken
van de trap, het kloppen op de deur
we hebben niets gehoord
zo stil als het huis groeide

in deze hoop paste uiteindelijk niets
we hebben de ramen geopend
en met de lucht die binnenstroomde
vielen de wanden uit hun voegen
een zootje, zoveel puin

alles bleef maar vallen
het meisje op de fiets, de was
jouw achtergebleven jas, de regen.
zo ging het los, niets leek nog licht
genoeg om te dragen, vallend

de sleutels uit de handen, wimpers,
jouw lach, de muziek uit de woorden
kleren, handen, de nacht, mijn haren
uit de staart, borsten en alle dromen
er bleef niets over

Nu je bent gegaan heb ik de deur gesloten
en ben gaan zitten. Dat moest wel.
 
Voorzichtig langs de scherpe randen ademend
ben ik tegen de ochtend opgestaan.
 
Ik heb de lakens gladgestreken, de vuile was gedaan
bloemen gezaaid in de lege pannen, de lege borden
je lege mok.
 
Ik heb zelfs de buren nagezwaaid
toen ze langs de ramen reden
niet te lang maar nonchalant.
 
Ik hoef geen koffie
wil geen bezoek om aan te schuiven.
 
Ik moet ruimte houden voor als jij je bedenkt.
Dat gebeurt wel vaker zeggen ze.

Om de hoek lag fluisterend de zondagochtend
door de straat, slordig weggevouwen feestgedruis
druipt af, de hoek om. Een T-shirt met korte mouwen
hangt vragend over een gevallen fiets, een half blikje bier
bleef achter, iemand vergat zichzelf.

In zijstraten verstopt het laatste verlangen zich
zuchtend achter de gordijnen. Deuren worden gesloten
en huizen werpen hun baljurken uit
nu de straatverlichting dooft. Ze staan met naakte muren,
wachten rillend op de nieuwe dag, dit uur.

En dan ik, nooit zo vroeg hier, wel laat, passeer,
twee onrustige ballonnen op de stoep, lange draden
verloren geluk, blaffen hun verlatingsangst
naar de enkele voorbijganger, naar mij.
Hoor ze roepen ‘hier zijn we, hier is het feestje!’,

deinend, vastgeketend aan de stoep. Een omhelzende
5 en 2 verwisselen van plaats. Ik kijk weg,
opzij, in winkelruiten die op dit uur, zo zonder licht,
alleen je spiegelbeeld verkopen
en dat je het daar dan mee moet doen.

Als dan het stille van je blote voeten
op de grond, of bijna, onder je koude benen,
zich krult om je tenen, niet bewegen, zittend
met je rechte rug naar de wereld

en de wervels zich stapelen als een pilaar
voor je smalle hals. Waar je niet buigt, opzij,
je hoofd zo zwaar zal vallen, als, laat je je handen
naast je heupen, leunen op het bed, zodat alles

zo stil. In het late licht door het raam,
dat aait, door los gevallen haar,
je daaronder ademt en blijft.

Zo moet pijn zijn, weggekropen,
waar je kijkt naar binnen als naar buiten
dat het zwijgt en tijd zich laat verstrijken.