Biografie van Huibert van der Meer

ze staart naar een punt

ver weg hier vandaan

stottert woorden in een taal

die geen mens kan verstaan

ze ziet het licht gefilterd

vallen door het getinte glas

in lood, het kleurt de man

op de kansel in geel en in rood

dan zit ze plots op haar bed

hoort de stem van haar zusje

en haar moeder komt bij haar

die geeft haar een kusje

ik neem haar mee aan haar hand

naar een plek aan het water

ga de toekomst voorspellen

zeg hoe mooi ze wordt later

I

van de fitness coach

moesten wij gekken

opeens elke ochtend

gaan buigen en strekken

en de man met de spuit

gaf ons plotseling fruit

in plaats van een injectie

(besluit van de directie)

en de crea therapeute

liet ons op zondag kleien

dus ik dacht: da's leuk

dan klei ik geopende dijen

voor straf werd ik naar

de schaamafdeling verplaatst

II

erg lang door het raam

de buitenwereld bekijken

is er meestal niet bij

de witjas zegt dan altijd

dat we ons beter veel meer

naar binnen kunnen keren

en zo wordt het een afdeling

vol binnenstebuiten gekeerde

malloten die alleen zichzelf

nog maar kunnen tegenkomen

nog een geluk dat hier binnen

de dagen datumloos verstrijken

herfst en lente tegelijk beginnen

dit is: in onze perceptie van tijd

III

men zegt dat er een klokje

van de onvoltooide tijd

tikt onder haar rokje

maar ik ben niet gek

weet heus wel dat als

tijd onvoltooid is, in

een toestand verkeert

van onafgemaakt zijn

getik nooit weerklinkt

IV

we krijgen twee pillen

om 's nachts in te slapen

om angst af te schillen

en dromen te schrapen

van bladderende muren

of van de beslagen ruiten

die onverdraaglijke uren

van ons uit willen sluiten

maar de pillen, we spoelen

ze meestal weg door de wc

V

soms is er gebak

da's dan meestal op zondag

soms na de preek

van een dienaar van God

maar als wij hem vragen

ons God te beschrijven

dan komt hij niet verder

dan sterren en maan

alsof God de nacht is

- hoe simpel gedacht

VI

bezoek komt hier zelden

wie wil ons zien lijden

zien dwalen en dolen

in dit schier oneindige huis

tragikomische helden

die je beter kunt mijden

we zijn de staatsmongolen

we zijn echt niet goed pluis

hiep hiep hoera

voor de panpizza

VII

we vervelen ons dood

maar dat is de bedoeling

dan komt er een auto

bijna zo lang als een straat

met een kist en twee reigers

in kostuums van de dood

en als de auto weer wegrijdt

dan zwaaien we even

heel even maar, heel even

want de gekte gaat door

er was een kier waar ik als kind

onopgemerkt doorheen kon kijken

uren staarde ik naar de ruwhouten

personages die op zolder dansten

zo was ik erbij, die dag, onzichtbaar

er getuige van hoe de een zich aan

de ander begon vast te spijkeren

elkaar doormidden begon te zagen

je kunt dan twee dingen doen:

ingrijpen, het trachten te verijdelen

of er stilletjes naar blijven kijken

en het jaren later neerschrijven

ik herinner mij nog dat ik even dacht

dat ik vooral niet na moest denken

en in de wirwar van speekseldraden

naar een deur op zoek moest gaan

ik wist, dat er toch iemand moest zijn

die 'real time' naar deze beelden keek

zo'n kerel die voor waakhond speelt

en in weekends bijvoorbeeld gaat vissen

want of je nu naar een dobber staart

of naar een drenkeling op een scherm

de wijze van verdwijnen is identiek

opeens was ik weg, flikkerde het beeld

en hapte een vis mijn stembanden stuk

- onnodig,  wat moest ik nog zeggen?

het is net, zegt ze, alsof de lucht

begint te trillen op de momenten

dat alleen ik naar de takken kijk

het gebladerte dat loslaat en valt

alsof mijn blik het aanwakkert

een soort sterfte teweegbrengt

wil je, vraagt ze, morgen samen

met mij naar de bomen kijken?

ik twijfel,  laat haar eigenlijk liever

geloven dat ze de herfst aanstuurt