Biografie van R. Spruijt

Mijn Reus,

Mijn Held,

Mijn kinderlijke grootmoedswaanzin,

wat lig je ielig klein

je ijverige handen gevouwen

op je fiere borst.

Mijn jongensdroom:

je had altijd de handen uit

de zakken, bezig met fietsen

lakken met vrienden stoeien                                         

in oorlogstijd, een vijand doden

daarna mij

op de schouders kloppen.

Slapen bonkend

hersen knijpend

ogen dicht, ik die

al mijn denken

op je richt

en je beeltenis niet pak:

hoe je was -HEE-  en wie

vervagen in het duister.

Ribbels van jouw stemgeluid

vleugjes geur in je gesteven overhemd

en lichaamswarmte en ook je

avondkin op mijn kinderwang.

En nu, ouder, ik denk,

ruik ik ook je zure voeten.

Mijn jongensdroom,

ik neem je hand niet op

hij is koud en roerloos

al urenlang van bloed ontdaan.

Dat wij elkaar ooit nog raken

vader

ieder aan de overtoom.

Jij was het, heel de dag al

die de keuken vulde

met geuren van gebraad, het roeren,

het tikken op de kookplaat. Je eten vulde

vroeg reeds mijn mond met speeksel.

Aan tafel strelen woorden onze oren of vallen

samen met herinnering, een enkele maal

op de grond, waar ze woordloos worden

weggeveegd, en over tafel geven wij

als gewoonlijk blikken door.

Op de klokslag nemen we beiden 

een vork en een mes. Jij strijkt de brief

van de zoon glad en ik leg dochters dagboek

open. Zij worden onweerlegbaar groter

maar niet ouder nog. Jij knoeit jus, ik

slurp spaghetti binnen. Je lacht.

Ons rest nog een dessert

met slagroom of eiwit zoet geklopt,

een hete espresso na, gewoon verveeld

met sigaar en mijn buikig lichaam helt

als de kaarsen doven. Wij laten op het aanrecht

voor nu de vuile vaat. En kijk,

het lamplicht blijft branden

als de nacht valt.

Zelfs de woorden die wij schrijven

zullen de kinderen niet weerhouden

wereldleiders te verstaan

als spraken dezen als goden,

zullen hen niet weerhouden

puntige vingers te zien

als wezen deze de juiste weg.

Wij dienen te zwijgen, weten niet

welke idealen onze kinderen de oren wassen

met welk groots gelijk, met welke enige waarheid

dezen de wereld onder henzelf verdelen,

de huizen van onze ouders onder luid geraas

voor het laatste bezoek verplaatsen.

Wij strelen onmachtig de kinderen

hun gewonde armen, wij

bedekken met diepe kussen hun lichaam

likken met korte tong hun oren schoon.

Al rijden nog deze vreemde vrachtwagens vol honger

door onze straten, langs onze huizen, na onze stad

verder als bestonden wij niet, als was onze grond

van dezen gepacht en al is onze woning een verpletterd

thuis, de kinderen strelen wij hun harten, blazen

hun geesten in weerwil van dit alles leven in.

Hoewel vol herinneringen en moeizaam

ter been wandel je de oever langs.

Alle woorden die je weet

van Kleine Aa tot brede Vliet

zijnde begin en einde

heb je aaneen gesmeed

tot de krijgshaftigste taal die je kent

en haperend neergeschreven

klein en kwetsbaar op wit papier.

En toen

je kon het weten, zo speels nog,

heb je er een bootje van gemaakt en dat

als feesthoed in de beek te rouwen gezet.

Daar drijft jouw oorlogsschip,

jouw liefdesboot voor wie verderop

stadwaarts, onbekend

enteren en ontvouwen wil,

jouw taal ontmoet

en diep bevroedt

dat stroomopwaarts

iemand zijn reden van bestaan

weifelend woorden heeft gegeven

en als Charons boot heeft laten gaan.