Biografie van Monica C de Ruiter

Door scheuren van je kale vaderhoofd
vol vlasjes, harde feiten en zachte centen
branden glimmende grillige bloemen
tussen lege gedachtegangen 
oude onbuigzame ijzeren orde
smelten fossielen van het heden
tot vloeibare dingetjes in het verleden.
 
Je wilt ze onder water duwen die vroegere bloemen
maar ze poppen steeds op
tussen drijvende kennis en koude kantoren
open en bloot te grabbel voor het grote publiek.
Je bent niet meer wat je ooit bent geweest. Ik voel je paniek.
Dat geeft toch niet jochie.
 
Je nieuwe ogen hebben er altijd al gezeten
fonkelen nu van drijfzand, trots en tranen
zwemmen tussen mossige hersenen
kijken dwars door alles en over me heen. Ik vind ze geweldig.
Ze vinden het zelfs goed dat ik van ze hou.
 
Je nieuwe ogen en ik lopen nu samen door het park
zo zonder haast en heerlijk zonder voorbedachte rade
de hond aan de veel te lange lijn mag alle kanten op
krijgt elke minuut een opvoedkundig koekje erbij
je knijpt heel hard in mijn hand.
‘Kijk nou', roep je, 'Stop! Zoiets prachtigs wil je toch meteen mee naar huis nemen!’
Ik kijk. Een meisje van zes met blonde staartjes huppelt vrolijk voorbij.
Je knijpt nog harder. Ze lijkt op mij.

Sterk water

 

Je hebt haar op sterk water gezet

in een grote glazen pot

dobbert en drijft ze

staart ze op een plank 

kijkt roerloos naar je uit in de verte

glad en schoon als een kwal

 

Jouw kelder is haar skelet

haar blozende wangen en perfecte borsten

knikken ijverig met je drempels mee

 

eens per week in het donker daal je af in je blootje,

je pakt de pot van de plank, je doet de deksel eraf,

alleen jij kan erbij en zij barst eruit, en voordat je het weet

glipt ze naar je toe en tintelt ze drie uur lang liefde zonder botten

als een voet die te lang in een te kleine schoen heeft gezeten.