Biografie van August Tholen

August Tholen debuteerde met poëzie in Maatstaf. Van huis uit beeldend kunstenaar publiceert hij gedichten in diverse literaire tijdschrijften, schrijft daarnaast blogs, romans, kinderboeken en werk voor young adults. In 2022 won hij de derde prijs van de Gedichtenwedstrijd met het gedicht De dag dat er niets gebeurde.
2021
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    3145

    Boshuis

    Top 1000
    Je zal maar in een fraai stil boshuis wonen met gras voor
    en gras achter en een kippenren ernaast en dan op een dag
    op dat gras in de voortuin twee giraffenlijken vinden de
    halzen ineengestrengeld hun acht steltachtige poten in het
    bloembed hun lijken nog lauwwarm en geen druppel bloed
    te bekennen je zou wanhopig een wanhopig gat gaan graven
    zonder pauzes en een van de lijken daarin sleuren het gat
    zou te klein blijken je laat het maar zo en stort zand van
    elders over de opstekende flank de lange achterpoten dan
    het tweede lijk nog zwetend sta je daar in het middaglicht
    hoe ze hier komen dat vraag je je al niet meer af die giraffen
    die zijn op hun jaarlijkse trek naar het noorden door een
    vrachtauto aangereden en daarna dood in jouw tuin gestort
    al trekken giraffen niet en zeker niet naar het noorden waar
    vrachtauto’s rijden de tweede nog ja men kan de hele tuin
    toch niet vol giraf storten? verbranden dan ja dat moet het
    worden het lijk wordt overgoten met liters benzine de wit-
    hete brand erin een afschuwelijke lucht men vlucht het huis
    in en ziet vanachter het raam hoe de enorme buikholte open
    klapt hoe het vuur zich vastgrijpt en uitbreidt en zich in het
    binnenste van een poot nestelt deze knispert en krult dan
    wordt de poot uitgevouwen in de richting van het huis slaat
    door een raam het gordijn vat vlam daar slaat een tweede
    poot door het raam er is geen houden aan het hele huis gaat
    in vlammen op!
    Nee ik ben blij dat ik niet in een stil boshuis woon met gras
    voor en gras achter.
  • 2
    3142

    De dag dat er niets gebeurde

    Top 100
    Ik weet nog precies waar ik was,
    die dag dat er niets gebeurde.
    De dag toen er niets doorbrak, uitbrak,
    ontstak of buiten zijn oevers trad.
    Niets dat scheurde, spleet, vrijkwam,
    losschoot of zich in iets anders boorde.

    Er was de brief die niet arriveerde,
    de intentie die niet werd uitgesproken,
    de angst die niemand bekroop,

    de schreeuw die nooit de keel verliet,
    de razende windhoos die alles op zijn
    pad ongemoeid liet, het scheepswrak
    in de Zuidzee dat onontdekt bleef, het
    hoofd dat op de hals bleef, de soldaat
    die van een koude oorlog thuiskwam,
    de brand die het bos tot aan de grond
    toe spaarde.

    Ik droeg die grijze broek (of was het
    die geruite?) en zat de hele dag aan de
    buis gekluisterd waar steeds hetzelfde
    fragment herhaald werd van de minister
    president die op klaarlichte dag en voor
    het oog van de camera's zei dat hij zich
    niet kon herinneren iets over iets gezegd
    te hebben.

    Daarna kwam er een historicus die
    sprak van 'een historische dag als alle
    andere' en een orkest dat een met
    kussens gedempte symfonie speelde.

    Niet veel later belde mijn moeder.
    Heb je het ook gezien, vroeg ze.

    Ik kon naar waarheid antwoorden
    dat mij niets, maar dan ook
    helemaal niets was ontgaan.
  • 3
    3144

    Een plek om te wonen

    1e ronde
    Dertig kinderen had ik wel willen hebben,

    en daarna feestelijk doodgaan temidden
    van hun gekwetter en getjielp, met twee
    maal dertig oogjes op mij gericht.

    En mijn vrouw, moegesponnen spin,
    ze geeft daar juist de allerkleinste de
    allerlaatste borstvoeding, strijkt mij
    door mijn dunne haar en zegt:
    'Zullen we nog een laatste schat?'

    Over alle dertig windstreken zouden
    ze zich verspreid hebben, bij allemaal
    zou ik korte of langere tijd in huis
    doorbrengen.

    Want wie wil er nu in
    zijn muziek,
    zijn schilderijen
    of zijn gedichten wonen?

    Alleen een gevaarlijke gek, zou ik denken.
2019
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    2498

    Moeder

    1e ronde
    Ach moeder ik droomde vannacht van een eenhoorn
    die niet in mensen gelooft en dat vader me weer in de
    tuin achterna zat, vuur en as spuwend als een vulkaan
    we vlogen door de kamer door de keuken zo de tuin
    in terwijl ik mezelf hoorde krijsen ik heb ik heb ik heb
    ik heb toch zeker niks gedaan?!

    Ook is vorige week een egel het huis binnengeglipt, ome
    Jo hertrouwde en je kleinzoon schold zijn moeder vandaag
    weer stijf maar hij haalde wel zijn eindexamen, nipt.

    Kortom, sinds u weg bent droom ik veel en gebeuren
    er onvermoede dingen. Zo zag ik een hond (zag ik
    een hond?) of droomde dat ik een hond zag (was het zo?)
    die zijn gebit ontbloot de kaken gekaakt de tanden
    getandt in de richting van (viel hij aan?) iets en dacht
    aan die beer die een ouder echtpaar één twee jongen
    en drie sprongen klauw hap boven op de man grote hond
    geen schijn van kans nee geen schijn van kans tegen
    een dergelijk gebit maar de vrouw - o moedig geslacht -
    sloeg na de aanvankelijke schrik op zijn mik op de neus
    had haar vader ooit gezegd en ze had een verrekijker en
    ze sloeg en sloeg en sloeg hem daarmee op de vlucht.

    Afijn ik weet niet waarom ik u dit vertel en ook wilt u
    het vast niet horen want waar u nu bent zijn geen examens
    daar wordt niet gescholden en beren zullen er ook wel
    niet zijn hopelijk heb ik u dus niet ontriefd maar ik vond
    toch dat u het moest weten dus
    nu weet u het dus doe er
    wat aan en wel nu meteen,
     
    alsjeblieft.
2018
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    4307

    Een nieuw testament

    Top 1000
    Een nieuw testament


    Voor altijd volwassen zaten we
    beklemd tussen de boeken bijeen,
    dichtend de gaten van het verleden,
    balsemend de oude gezichten.

    En bij ieder lijk dat we
    uit het zwarte veen hesen
    riepen we: Ach wat is hij dood!

    En we probeerden niet te zien
    het wurgkoord losjes rond de hals
    en het gat in de met leer beklede
    schedel, of de in waanzin bevroren
    uitdrukking in de voorbije ogen.

    En we probeerden een kroniek
    te schrijven waarin zoons niet
    werden omgebracht door hun vader,
    en broers niet door hun broer.

    En we probeerden de grote en kleine
    botten van deze in vlees geschreven
    geschiedenis zo te ordenen dat ze niet
    langer verhaalden over geofferde zonen
    of eeuwig roependen in de woestijn.

    En voorgoed beklemd tussen de
    onvermijdelijke bladzijden van de
    volwassenheid smeekten we: ach laat
    ook dit een voorbijgaand verhaal zijn.

2017
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    1799

    Perron

    1e ronde
    Perron

    Tussen het stalen gaan en komen
    zit zij, ik ben er niet.
    Ik ben gegaan en toen pas gekomen.

    Ze is twee armen, twee benen,
    twee handjes. Ze kust zich
    lachend aan me vast.

    Ze is een oor dat naar me luistert
    als ik haar niets vertel, in plaats
    daarvan haar ledematen tel.

    Zo hulpeloos onder het geweld
    van de klok. Tranen stromen.

    Dan zwaait ze dapper en ik
    rijd uit mijn herinnering weg.


    Ik ben gegaan en toen pas gekomen.


2016
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    1197

    Verstrooid speelgoed

    Top 1000
     
    Acht was ik, toen de natuur nog mijn pleegmoeder
    was, het Woord mijn vader. En toen al voelde ik hun
    gezamenlijk voornemen om de warme haard van
    mijn jeugd af te breken, mijn speelgoed te verstrooien,
    mijn wintertruien in een plastic zak aan de straat te
    zetten. En daarna mij, naakt, dickensiaans.
     
    Negen was ik, toen ik voor het eerst mijn ouders in het
    bos achterliet (vooraf had ik zorgvuldig hun zakken
    gecontroleerd op broodkruim en kiezelstenen), tien toen
    ik enig erfgenaam en onbezoldigd opzichter werd van een
    landgoed vol vijvernimfen en aardmannetjes, een kalm
    blauw meer tjokvol zeepaardjes, een verlaten torenruïne,
    een zonnebloemveld waar een jongenskoor in woonde,
    een landhuis in de kleuren van een Cornish vleespastei,
    een vlakte vol akkers waar de sneeuw nooit smolt maar
    bleef liggen tot ik er genoeg van had, met zo’n Oost-
    Europees houten sneeuwdorp gebouwd rond een ui-
    vormige synagoge vol vrome chassidiem met dampende
    jassen en baarden.
     
    Het zou nog eonen duren voor de tijd richting kreeg,
    begon te stromen, de vorm aannam van een kleine
    beek, een flinke stroom, een rivier die op weg naar de
    kust wreed haar oevers rechtte.
2014
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    9079

    Heimwee

    1e ronde

           Heimwee

     

     

    Ik draai nog wel eens het

    telefoonnummer van het huis

    waar ik vroeger woonde,

     

    waar ik onder het bankstel

    de mieren bestudeerde en

    onbekommerd rondliep in

    een kindervel.

     

    Er woont nu een ijzige dame

    die stug volhoudt dat dit

    nummer niet in gebruik is.

     

    Ze is altijd thuis, dat wel.

     

    En waar ze ook uithangt:

    in mijn oude slaapkamer,

    in de keuken of buiten de

    kippen voerend in het hok

    dat naar beits en veren rook:

     

    ze is altijd zó bij de telefoon

    om op te nemen en in de hoorn

    te zeggen dat dit nummer

    niet in gebruik is.

     

    Langzaamaan begin ik het

    nog te geloven ook.

  • 2
    9080

    Verjaardag

    1e ronde

           Verjaardag

     

     

    In de nacht die volgt op Sint Afra

    ging ik naar buiten, greep mijn dode

    moeder en bond haar vast in een stoel.

     

    Daarna ging ik opnieuw naar buiten, ving

    een broer, en een tweede. Met een spade groef ik

    mijn benige vader op vanonder een rozenstruik.

     

    Ik zette ze allemaal rond de tafel en belde mijn zus.

    Het is mijn verjaardag, zei ik. Heb je zin om

    te komen? Neem gerust vrienden mee.

     

    Zo hadden we dan een familiebijeenkomst,

    met cake en wijn. Een idiote boel, sommigen

    hadden elkaar al dertig jaar niet meer gezien.

     

    En nee, het was geen succes. Nors en met tegenzin

    zaten ze daar, boerend, hun cake kauwend alsof die vol

    maden zat. De wijn bleef helemaal onaangeroerd

     

    behalve door mijn zus, die dronk alsof haar leven

    ervan af hing. Ondertussen speelde een strijkkwartet

    onafgebroken één en dezelfde afgrijselijke noot.

     

    Toen het middernacht was had nog niemand een

    woord gesproken. Ik zette de deur open en daar gingen ze,

    schuifelend, doodstil, ieder in een andere richting.