Biografie van Ewald Hagedorn

Hoe lief ze lacht, hoe mooi ze daar ligt

Haar blauwe lievelingsjurk, dat rode kraagje

Dat zo leuk afsteekt bij haar blonde paardenstaart

Wat  een mooie tekening! Heb jij die gemaakt?

Even oprollen, strikje erom en hij past zo in haar handje

Wat zal zusje blij zijn met jouw tekening, kijk maar hoe ze lacht

Kijk, een ansichtkaart, met een vlinder en een bloem

Van die meneer die het gedaan heeft, maar wel per ongeluk

Hij schrijft dat hij beter wegblijft vandaag en nog steeds geen auto rijdt

Pas maar even op je vingertjes, zo'n deksel is vast heel erg zwaar

Nu gaan de kinderen uit haar klas een heel mooi liedje zingen met elkaar 

Over licht en lucht en prachtige kleuren en dat zusje nu een héél lief engeltje is

Zusje krijgt haar eigen kuil, helemaal speciaal voor haar gegraven

Plof zegt de aarde, plof. Eerst mag jij, dan papa en mama, dan opa en oma

Wil jij de plofjes tellen misschien? Het zijn er zeker meer dan tien, goed tellen hoor

Straks krijg je limonade, een plakje cake erbij, het lijkt wel feest

Iedereen komt ons een handje geven, 'heel veel sterkte en als wij iets kunnen doen...'

En zal ik jou eens een geheimpje verklappen? Weet jij waarom mama zo'n dik buikje heeft?

Ben ik ooit in de gelegenheid   
mijn diepe genegenheid aan u te tonen 
Zult u mij belonen dan met een zachte, zoete kus?

De wonde, zo pijnlijk diep in mijn hart geslagen
door mij manmoedig meegedragen, als een loden last  
Vast weten de Goden en zijn mijn getuigen, dat ik voor ú leef

Zal uw zo fraai gevormde, zachte zoete mond
ooit die wond kunnen verzachten en wellicht zelfs helen           
en strelen uw wonderbaarlijke lippen dan zachtjes mijn wang?

En heeft u ooit een stille pijn, een stil verdriet   
Niet huilen mijn lief, huil liever niet, voordat ik bij u ben    
en één voor één uw tranen weg zal kussen, huil dán maar mijn lief

En uw haren, uw schouders, uw rug zachtjes strelen    
en spelen mijn vingers door uw weeld'rige, donkere krullen    
en zullen wij ons vervolgens in elkaars veilige armen te ruste leggen?

Hoor iedere hartenklop, met uw hoofd op mijn borst   
Ik dorst nauwelijks adem te halen en hou u veilig tegen mij aan
Gaan sterren vannacht fonkelend stralen en voor wie anders dan u en mij?

Ik zal er zijn, als u ontwaakt bij het vroege ochtendgloren        

Mijn krachten herboren, verkwikt, vol van liefde mij overgeven          
en even, heel even, zijn wij alleen op de wereld, die ónze wereld zal zijn

Dan grijp ik die gelegenheid, mijn diepe respect en genegenheid aan u te tonen
Zonen en dochters van Moeder Natuur, die elkaar vinden als kleuren in de regenboog
hoog in de hemel, waar zon en regen als man en vrouw verenigd en onafscheidelijk versmolten zijn

De Goden bezien en beschouwen, hoog in de wolken en zij wikken en wegen
Hun zegen daalt met een milde glimlach, tenslotte op ons mensen neer 
Telkens weer, telkens, als man en vrouw elkaar weer vinden

Bent u een bloem, een passiebloem

een witte lelie, een roze roos

zoet geurend in de ochtendzon?

Als ik u eens plukken kon

uw hart ontsloot, u voor mij won

Geen textiele lappen zullen

onze schoonheid nog verhullen

Steeds dichter wil ik bij u zijn

zo dicht als man bij vrouw kan zijn 

en simpel geil gelukkig zijn

Tot u komen als een man

daar komen vaak dan kindjes van

hele ritsen kinderen van 

De moedertiet staat strak en bol

de kleine poept z'n luiers vol

Of bent u een spin (zo’n vrouwtjesspin)

die na de daad 

haar minnaar verslindt?  

Wat anders zal ik dan nog willen

dan uw honger mogen stillen? 

Wel is het dan met mij gedaan

maar ben ik in u opgegaan

Volledig in u opgegaan

In liefde door u opgesnoept 

en na een dag weer uitgepoept

Een vrouw een bloem, een vrouw een spin

Ik strijd voor u totdat ik win

Ik vecht zolang tot ik u heb

Eerst welkom in uw warme schoot

daarna gevangen in uw web

Ik kniel voor u neder, smeek om uw zegen en dankbaar drink ik uit uw schoot

Zegen mij met uw zalige sappen, besprenkel mij met uw goud kostbaar vocht

Godin van vreugd en lust, van geil genot, wees als een wolk vol gouden regen

Wees als een kolkende waterval van liefde, als een klaterende vergulde fontein

Draagster van vloeibaar heerlijk goud, stort uw helder warm water over mij uit

Waar een man alleen van kan dromen, vol lustig verlangen en onbeschroomd

linea recta de warme liefdesdrank van zijn Godin in hem neer voelen stromen

Gulzig de goudgele nectar van de Godin met wijd open mond mogen bekomen

en mijn dorstige mond vindt welbewust en schaamteloos uw gezegende schoot

en klamp mij dan vast aan uw machtige billen, om zó geen druppel te verspillen

Door u beregend en gezegend en zo zalig ondergedompeld in doorweekt geluk

verkwikt en gesterkt door uw heerlijk nat, verlang ik naar níets anders dan dat

samenzijn met de Godin en driedimensionaal versmelten in het zoete minnespel

Ontelbare zoutzoete zweetdruppels, kostbare blinkende parels op uw zijden huid

Weet dan Godin, dat ik ze stelen zal, één voor één, met het puntje van mijn tong

Wat anders zou ik voortaan nog willen, Godin van de liefde, dan u te behagen

Mijn kolkende lief, ik móet van u drinken en u strelen en met kussen overladen

Ik blijf echter een simpele man (primitief), die altijd verlangt naar meer en meer

dus drink water mijn lief, zoveel u maar kunt, zodat u mij voor een tweede keer

met uw zegenrijke warme lichaamsvocht, rijkelijk kunt overgieten en besproeien

Wilde driften en hormonen, vochtige dromen en een ongeremd verlangen naar u

Hoe tot u te komen, u over doen stromen, toe open u dan en loop klaterend leeg

Dank mijn liefste, voor uw zo gul gegeven plenzende regen, dank Godin dank,

Dank mijn liefste, voor zoveel welgemeende warme zegen, dank Godin dank,

De meeste zegen komt doorgaans van boven, uw zegen daarentegen van onder

Begiet en besproei mij, besprenkel en vloei en wees immer mijn kletsnatte poel

Toe, drink wat water en wijn mijn lief en warm het daarna in uw heilige blaas

Weet dat ik er zo naar dorst uw vloeibaar liefdesgeschenk te mogen ontvangen

Ik kniel voor u neder, smeek om uw zegen en dankbaar drink ik uit uw schoot

Ik drink en ik slurp en ik drink en ik weet, dat iedere druppel aan mij is besteed

Als een mandarijntje

dat zijn glans heeft verloren

en dof en droef de eerste sporen

van grijsgroen pluis op de huid meedraagt

Als een mandarijntje

eenzaam, verschrompeld, verdrietig

alleen op de fruitschaal, klein en nietig

door niemand gewild en dus overgebleven

Als een mandarijntje

afgedankt in de vuilnisbak

tussen rotte vis en kouwe prak

deel uitmakend van dood en misère

Als een mandarijntje

uitgedroogd en leeggebloed

symbolisch voor mijn zwaar gemoed

zo toont mijn spiegelbeeld een mandarijn

Steeds gevangen in mijn schil gebleven

het zoet genot geheel verkwist

lig nu te rusten in mijn kist

als een mandarijntje

Nooit meer denken, nooit meer dichten, nooit heb ik iets groots verricht

Een laatste vers als doodsbericht, rust zal al mijn pijn verlichten, uitgedacht en uitgedicht

Nooit meer lachen, nooit meer huilen, niets wordt meer van mij verwacht

Geen argument door mij ontkracht, niemand komt meer bij mij schuilen, uitgedicht en uitgedacht

Teloorgegane teerbeminden, hartenpijn niet langer vrezen, zover heb ik het gebracht

Mijn afscheidsbrief mogen zij lezen, zonder er iets van te vinden, uitgedicht en uitgedacht

Vrouwen heb ik steeds aanbeden, vers na vers voor hen geschreven, pijlen op hun hart gericht

Liefde is mij nooit gegeven, al te zeer heb ik geleden, uitgedacht en uitgedicht

Blad'rend door mijn levensboek, bijna is het afgesloten, zoveel eerder dan verwacht

Weinigen heeft het verdroten, dat ik mijn bestemming zoek, uitgedicht en uitgedacht

Steeds gezocht maar nooit gevonden, leven niets dan zware plicht

Zie de dood in het gezicht, rust zal helen al mijn wonden, uitgedacht en uitgedicht

Dood is niets dan stralend licht, eens verjaagt de rust het kwaad

Gekleed gaat zij in wit gewaad, zwarte haren, lief gezicht, uitgedacht en uitgedicht

De dood heeft mij zo zacht gekust, haar zoete lach waar ik voor zwicht,

Niet tot leven meer verplicht, laat me gaan en gun mij rust, uitgedacht en uitgedicht

Kansloos passie nagestreefd, wel de liefde ooit bedreven, zij het slechts een enkele nacht

Denk aan mij, al is het even en heb ik voor niets geleefd, uitgedicht en uitgedacht

Geen vrouw is ooit door mij bedrogen, nimmer heb ik staan te liegen, niemand hartzeer toegebracht

Er víel ook niemand te bedriegen, dáár kan ik dus niet op bogen, uitgedicht en uitgedacht

Was ik liever blijven leven en de liefde toch verworven, wordt dit besluit hierdoor ontkracht

Dán ben ik voor niets gestorven, mijn ziel en zaligheid gegeven, uitgedicht en uitgedacht

Ongevraagd en onbedoeld, heb ik u deelgenoot gemaakt, wie weet uw leven wel ontwricht

Heeft u een kreet van schrik geslaakt, waar zijn mijn daden op gestoeld, uitgedacht en uitgedicht

Nooit meer zal ik iemand storen, nooit meer trek ik aan de bel, geen bericht is goed bericht

Een laatste woord heb ik nog wel, laat nog eenmaal van mij horen, nooit gedacht maar toch gedicht

Nooit meer denken, nooit meer dichten, op de valreep iets geschreven

Een woord van troost tot u te richten, u te dienen op uw wenken, een kleine steun om mee te geven

Morgen schijnt opnieuw de zon, morgen zingt de merel weer

Sla niet bedroefd uw ogen neer, wat als gedachte ooit begon, keert als gedicht op aarde weer 

Nooit meer denken, nooit meer dichten, nooit heb ik iets groots verricht

Een laatste vers als doodsbericht, rust zal alle pijn verlichten, uitgedacht en uitgedicht