Biografie van Moeckbert

Nog geen profiel opgegeven.
2021
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    6691

    aarde

    1e ronde
    ik bedekte mijn gezicht en rookte vuur - wolken 
ontstonden onder mijn
    handen - een hond hijgde - de straat was leeg en onder zwarte tegels
    ontstond een slechtgeluimde zee

    de zee kende ik van waterdruppels en verlangens - haar golven lieten
    zich niet meer aaien, ze was als ruw behang;   
                               
    alles werd verdreven

    heel even keek ik onder mijn horloge - naar mijn verschroeide huid en 
    vingers {want ik had m’n ziel moeten verkopen}

    kinderen renden weg en zwegen - de grond veranderde
 van kleur - er
    waren zogenaamde tranen die je op kon likken, er hingen belletjes
    boven onze huid van teer

    men wist hoe men de aarde koud kon maken - en hoe men precies
    ontkennen kon waar ongrond zat en waar het leven gif uitbraakte

    men verontschuldigde zich niet, liet alles liggen - mijn lichaam werd
    door plastic vullingen gedragen, een rottende afvalberg verstikte mij 


    ik zou mijzelf zo gaan vernietigen - god had een besluit genomen en was
    niet blij; men had de wereld immers doen ontbranden
  • 2
    6700

    antwoord

    1e ronde
    ik zei niets en in het niets was ik / aan mijn lijf bewogen benen
    in mijn hoofd trilden atomen / wonderlijk kan men ‘t noemen maar
    ook niet wonderlijk / een zachte golf van onrust deinde
    in mijn gedachte als een blad dat niet ging vallen / als een wolk die
    niet verroerde / over mijn huid dreef lucht en door mijn poriën
    vloeide een intieme warmte / men vroeg mij wat ik deed / in stilte
    zweeg ik niet want stiekem kneedde mijn tong woorden rollend uit de
    grond, gevormd uit hemels water /
 ik antwoordde ik weet ‘t niet / je
    hoeft mij niet te vragen omdat alles
 er al is / zo zit ik samen met
    de dingen die er wezen, met de dingen die komen en die zijn geweest /
    en kan mij slechts verplaatsen in wat is / dus zit met mij hier
 om
    te zitten / want na het antwoord volgt de vraag
  • 3
    6673

    de dag

    Top 1000
    van een maandag als vandaag kan men gewoon een dinsdag maken
     
    dit is zo’n dag;
     
    men kan dagen doortellen, erover wrijven
    stil in een hoek beginnen met timmeren
     
    men kan zijn of haar agenda openleggen
    keuzes maken wat gebeuren zal
     
    ( wachten is geen mogelijkheid )
     
    vandaag ontkennen kan niet
     
    men kan starten met bewegen op enig moment
    beginnend en eindigend, nochthans eenvoudig bewegen
     
    soms vallen er besluiten
    zo’n dag is nu: men haalt de mixers van de planken
    en zoemt zoals bijen aanvliegen, hoog rondom een boom
     
    luister en voel of de uren al samenkloppen
    men rilt en hoort geluiden die – als een langzaam
    horloge zullen razen en weer weggaan
     
    tellen is niet nodig, men weet immers;
    zo’n dag komt
     
    dit is de dag dat ik wil zeggen wat ik wil:
     
    ik hoef niet te beslissen
    een ding te maken met meer seconden
    of een andere kleur
     
    want wanneer ik adem, adem ik juist precies evenveel
     
  • 4
    6693

    wat ik niet wilde

    1e ronde
    zeggen wilde ik niet – noch wilde ik aarzelen zoals men
    over de aankoop van een rode vilten jas lang aarzelen kan
           zoals men tijdens hele lange dagen aarzelen kan omdat
    men niet echt kiest     kiezen kan maar dan moet men niet
    lang aarzelen     het kan ingewikkeld zijn, ingewikkeld
    zoals het leven soms dingen met je doet     je mag jezelf aan mij
         openbaren zonder veel te aarzelen, zeg ik dan
    ik weet niet of ik dat zou doen, dacht ik laatst
       heel ongewoon; de dingen laten en simpel ademen
    men wilde dat ik dekentjes ging vouwen, alleen ik wilde niet
    net zoals ik nimmer zeggen wilde omdat er ongemak optrad in
         de holle ruimtes achter mijn wimpers en mijn haren gingen liggen
         een bekertje met iets erin kon helpen zeiden ze
    maar men deed niets en keek alleen maar – met een schuin oog
    dat dreigde te vallen
    lijkt aarzelen dan op vallen?
         nee maar andersom lijkt vallen wel op aarzelen     en twijfelen
    waar heeft dat dan mee te maken?     bij twijfel valt men niet
       of waarom wilde ik dan niets zeggen?   er was niks, niet veel, er
    waren geen dingen waar ik me aan stoorde   ofschoon de lucht
    aarzelde om te waaien     en de zon twijfelde of ie nu mannelijk
     of vrouwelijk was
    men zou hierover kunnen schrijven, maar - IK - ik wilde niet
    de dingen hinderden mij     niet zozeer omdat ze slechts dingen waren
       maar omdat overal gehinderd werd   dagen werden gehinderd om te kunnen zijn
    wat ze hadden kunnen worden, de aarde werd gehinderd om
    een goede aarde te kunnen zijn  
       het hinderde, men hinderde en had geen zicht
    op wat er werkelijk speelde   omdat dingen eigenlijk niet mochten
    worden wat ze werkelijk zouden moeten zijn     zelfs het zuchten en klagen
    werd gehinderd
    de nerven in de bladeren van de planten mochten evenmin
       zij mochten niet wat ze graag wilden; het eenvoudig zijn van nerven in een blad
    en als er wilden zouden zijn geweest in dit vage ogenblik
    dan zouden zij niet mogen     hun wildheid werd verboden of
    gesommeerd er niet langer te mogen zijn
    zelfs onze lieve heer zou niet meer mogen – werd er wezenlijk gezegd
2020
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    6652

    bowlingbal

    1e ronde
    een bowlingbal moest je op tijd loslaten in de uren dat wij samen feestend over gladde vloeren schoven met schoenen aan die knelden en tropische atmosferen heersten die sidderden en straalden van heb-ik-me-jou-daar en geef mij een koele cola
     
    men kon het kletteren en het kaatsen verderop goed horen – het was luidruchtig – dat merkte je meteen
     
    men had lol iets anders te bedrijven dan een surogate liefde en te doen dan je normaliter gewend bent op zo’n tijdstip losgegooid in het midden van de week; het was een uitkomst voor mijn vader die deze happening bestierde
     
    het is soms zo lang geleden dat ik bijna ben vergeten hoe we reden in onze wagen, misschien wel duizend keren op-en-neer en aten van vette dingen aan het einde om het leven goed te vieren met zijn allen en te drinken uit fancy glazen omdat iedereen dat deed
     
    hoewel gelukkig of heel ongelukkig hangt er een spinsel over deze dagen omdat degenen die je kende nu tot bowlingballen zijn verworden aan ‘t firmament van sterren en getallen in de hemel en de luchten achter wolken en de maan
     
  • 2
    6649

    de rozevingerige

    1e ronde

    de rozevingerige streelde niet en liet geen lamplicht op mij schijnen / men wilde niet bekennen [bekennen leidt zogenaamd tot armoe] en zeggen: ik honger naar uw kamers /
     
    ik wou speciale boterhammen / gesneden in blokjes met vorken van ware hertentakken / wilde chocolade wolken uit een tinnen drinkmok / en strelen over jouw kroketten handen
     
    men moest iets doodslaan / maar ‘t gebeurde niet / omdat er onlust zat / vogels floten niet omdat mijn stoppelbaard moeizaam groeide / everzwijnen knorden niet bij het vinden van de eikel die ik was; men voegde zich en had een zondvloed laten overkomen /
     
    typemachines ratelden als giftige slangen / tandwielen dreven al het goede uit mijn ribbenkast ‘t was omdat men immer zo zou doen; de mensheid zoals ik leefde in onwetendheid / men zag niet dat het trillend hart nu eenzaam doofde
     
    wat ooit nobel was / keerde niet; het gedolven goud kon men niet opnieuw bewerken / zoals na angstige momenten waarin water sissend wordt / met zweet en oksels die ontbranden /
     
    wat moesten wij / of ik / die wisten / lieten wij ons fêteren op een galgenmaal; een roep naar dood vlees / een lokroep naar de alsmaar durende klaagzang over verloren levens / moesten wij / of ik niet anders doen en gewoon vertellen wat wij zagen
  • 3
    6657

    eindspel

    Top 1000
    ik zweefde niet en gaf geen licht / men zei: haal de mist weg / of ontneem de grijsheid aan de wolken [ik dacht meteen aan leuke hitjes en klakte met mijn tong]
     
    het leder van mijn vel was kleurrijk / weet je – men zou pleidooien houden voor de vrede / met toortsen in ‘t haar en reidansen om innig vuurgelach / maar niemand wilde / of wilde mij geloven / ik zei: het water zal verdampen / nimmer zullen jullie ijs van koud gebeente tot je nemen / als eerbetoon aan leven of vlinders die heel goed vliegen konden of aan mosterd op een warme worst die men met wodka drinkt
     
    tongen barstten open en huiden werden dof / want laatste liederen – [en niet zoals men altijd gelooft] – weerklonken moeizaam en verdrietig
     
    bloed als olie droop van onze lijven / wij die eigenlijk geen goede cocktail waren van honderdduizend genen en blaften als onhonden / wel te verstaan
     
    men bereidde nog wat voedsel voor op velden van gif en braaksels / zogenaamd omdat niets zo maar gespeeld kon worden; er waren tranen die ik huilde om de moeders van oude gronden / er waren excrementen die ik voortijdig achterliet als monddode geschriften van de ziel
     
    moesten wij dan hemeltergend samen bidden voor de oerklomp van de aarde / moesten wij dan snurkend en ongenoegelijk de oorsprong van het plan / waar alles in stond nodeloos negeren en smekend vragen om gods ingreep – wij die zo tot algengebroed verwerden / wij die werkelijk nooit zouden zien / wat was
  • 4
    6654

    het paardenmeisje

    1e ronde
    je sprak tot mij zoals een paard tot mij zou kunnen spreken / ik kon je
    niet verstaan maar zag tanden / zoals hoefdieren hun vreesgevoelens niet zo maar openbaren en ook geen tandpasta gebruiken / men ruikt dat goed
     
    het leven is, zo nu en dan best wonderbaarlijk / dat zei je
    niet, je vreesde / betaalde met een pinpas en zadelde mij op / ik
    ben geen paard, dacht ik
     
    zoals paardenmoleculen echt niets anders zijn dan paardenmoleculen
     
    mensen liegen soms over wat ze lekker vinden / geplette haver /
    een suikerklontje / rollen in het gras – of het hebben van hallucinaties over meteorieteninslagen bij hun schoonfamilie thuis of lang verdwenen buren /
     
    het is onverstandig om af en toe de waarheid te vertellen / dat je
    dagelijks bidt en om je moeder huilt midden in de nacht / na dromen
    die heel hinderlijk waren / of wanneer men niet voldeed aan minimale
    eisen om een eerlijk en rechtschapen mens te zijn / en wakker werd
    in cola in plaats van eigen zweet
     
    paarden zijn geen mensen, weet je / ze vertellen mij niet altijd nieuws;
    paarden zijn gewoon paarden / zo zei men / vroeger toen jij als
    paard geboren werd
  • 5
    6661

    ik, de anderen en de afhaalkappers

    1e ronde
    tonen bereikten mijn oren nauwelijks, woorden werden doorgeknipt / men schoor in dialogen / wezens met hun maskers waren schrijfsels aan het lezen en belden met hun [imaginaire] vrienden / dag [k-u-t]vrienden dachten wij
     
    witte nepplastic opblaaschesterfieldkussens bromden ongebreideld om gepofte koppen / vrijsters met insectoïde stemmen kwekten boven de verwarmde golfstroom / men stemde af – in dit klam inferno
     
    menig föhn werd hopeloos gebruikt als opstap naar de hemel / door
    idiote tempels te creëren terwijl het blauwroze krijsend lelijk werd [en het gewaad waarin ik zat, ineenkromp] onder zure lucht / en een losse navelstreng
     
    het werd een bangelijk knikken / nippend uit halflege koffiemokken zonder druppels bloed te morsen of een buitenaardse moord te moeten plegen en - / te vragen of er suiker bij mocht; ik wilde niet letterlijk paren met de dames
     
    er ontstond een hopeloos verschijnsel dat de wereld hard ontkende / een ramp ontketende zich aan mijn voeten / ik trapte, verzon een uitweg / het was ‘t zuchtend leder en de hoogte van de draaistoel die mij zogenaamd omklemde – de nijdige tanden in mijn forse schedel 
     
    de zwarte kam die pulserend m’n haren kort ontmaagdde / maar ook mijn hersenvlies [die gillend waarheden verdroomde om helse pijnen te maskeren]; o eindelijk was er het onlosmakelijke gevoel dat men mij liever haatte
  • 6
    7548

    moeder

    1e ronde

    het was de dag niet dat er kalme wolken afzijdig over mijn gezicht bewogen en ik opgetogen groene stenen uit de bedding haalde;
    ik stopte ze in hoge glazen want er scheen een zoet
    en verdrietig licht met ons mee dat jaar
    ik begreep niet dat we eerder moesten slapen in de nachten
    onder katoenen vezels van onze blauwe tent
    waarin wij, broeders van het kleine lijf, onze lichamen verwarmden
    en luisterden hoe men ingehouden bij het kampvuur sprak
    de zinnen begreep ik niet maar wel de klanken en emoties rondom de lettergrepen of zogenaamde betekenissen van geloken klaprozen in een nabijgelegen veld

    er werd een nieuwe dam gebouwd door mijn jonge vader en in de avonden schenen we met ijzeren lantaarns over dunne paden die naar beneden helden, ze sprankelden tot onze schijnsels langzaam doofden;
    want schijnsels doven namelijk altijd uit

    al de uren ben ik glad vergeten ook wat we zeiden en wat we aten
    behalve dat we boter uit een rond rivierblik haalden of vet
    hondenvlees - en dronken uit emaillen glazen

    het is alsof ik toen de kleur van de lange weekenden verloor
    zoals men zelf zijn kleuren kwijt kan raken als men grijs en ouder wordt 
    en besefte niet dat er een groot verlies moest worden gedragen
    dat loskwam van de bron waar eens ‘n subtiel geluk ontsproot
    dat mijn vader zich eenvoudig over de rand liet buigen
    om af te kunnen rekenen met mijn moeders’ dood

    echter er worden bijna geen mooie liederen gezongen
    als er iemand verdwijnt of sterft

    men zegt men moet in stilte het lijden tot zich nemen
    en wachten tot het dooft
     
     
     
     
     
     
  • 7
    6660

    recht

    1e ronde
    voorwaarts was er ruimte / ik wist / men wist / en zou later weten
    men moest niet zoeken naar dode elementen in sintels of in potklei
     
    men hoorde over slakken, schrapen en vormen van de wind
    huilend roterend onder onze handen / niet gods handen ach nee
     
    men groef in gronden, greppels, kuilen en waakte in modderstromen
    mijn leven zou betekenis krijgen / zei men / – ik als tegenstelling –
     
    misschien mocht men zich verontschuldigen in termen van minuscule zandkorrels; of eigenlijk / men verzocht om stilte alsof er waarde was die ik en jij / of mensen die wij waren konden wegslikken
     
    excuses kwamen en diepe geulen werden betekenisvol / alsof ondeeltjes zich aan ongrond hechtten / alsof geliefden elkaar nooit zouden beminnen
     
    er ontstond ruimte – weet je – onder vertrouwde zolen en armen die omarmden / tussen delen die samen één werden / zoals huid eenmaal om vlees en botten wordt gedrapeerd
     
    mooi zouden wij die wij waren nooit worden / men had ons verscheurd en ook wij verscheurden / omdat er onmenselijkheid zat in onze genen /
     
    neen / wij weenden niet langer en nimmer zouden wij zonderlingen schuiven over valse lichamen om deuren te openen / wij zouden tasten in oneindigheid en het bloed drinken dat ons rechtmatig toekwam
  • 8
    6647

    uurwoud

    1e ronde
    in stad manaus / waar halfnaakte vrouwen en rubberbaronnen / zogenaamd erotisch met frites en mayonaisesaus uit tamarindebomen klommen en met hengels kleine plakkerige arapaima’s lokten
     
    waar scooters verzandden in desolate rivierkeringen / je bijna vijftig tellen
    korting kreeg, pastis drinkend in bananenjurken van balenciaga / mocht
     
    scheuren op gemaaide oprijlanen, die niet werkelijk zo waren / omdat
    de tijd teruglopend was - en men anders taalde
     
    omdat men obrigado zei - / en oefen met mij een paar seconden / omdat
    jij mijn chickie wilde zijn / zijn zoals in het werkwoord; zijn zoals in een kort bestaan
     
    of wilde men ons als goddeloze wezens toch een laatste eer bewijzen / vanwege het botanisch geluk dat hier rondcirkelde / het immer delen
     
    zoals delen in twee eenheden kan – / en waren er soms littekens
    die men misschien kon helen / en moest ik gewoon zeggen dat ik liefhad
     
    men zou een stunde null in kunnen luiden en schaven aan onhebbelijkheden / met zwart bloed en plengoffers / zonder lief te zijn
     
    men zou stenen van steden kunnen verplaatsen / de mensheid kunnen
    verpletteren / of niets doen en vanuit ledigheid dralen –
     
    ademend zoals god bepaald had / zien waar alles staan moest – / leggen
    in kasten en schalen / zonder oordeel zonder hardheid
     
    men kon grond verwarmen / gewassen opnieuw gaan telen / men mocht
    woorden prevelen / personen spreken die men nimmer sprak / men
     
    zou kunnen zeggen / dat in ieders hand een laatste uurwerk lag
    als balsem voor onze verschraalde huiden
     
    men zou kunnen eisen dat men voortging waar men nimmer zag / omdat
    er takken uit ‘t zand omhoog schoten en onverwachte tintelingen
2019
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    3969

    Beving

    Top 100
    we slalomden door gebroken glazen van de ramen en zagen hoe de vloeren van de huizen er niet meer waren  
    soms hoorden we hoe erg het er trilde in de tijd die men toen stopte – en voor alle zekerheid maten we de scheuren
    waar god en ‘t land dat wij betraden zich naar buiten had gedrukt
     
    ik was ernstig verbaasd hoe de personen die ik niet meer zag voor ons uitgelopen waren
    misschien hadden ze wel gefloten en van de fruitbomen genoten – en tegelijkertijd of heel toevallig
    opzijgekeken om van het brood te kunnen snijden en te eten alsof je in een vertraging leefde
    en mocht hopen dat er wederom een dag, al was het maar een halve, achter een ontblote schouder zou ontluiken
     
    het was moeilijk te begrijpen zonder niet een beetje boos te worden en daarom boog ik over een klein glaasje
    waar men voorzichtig aan mocht lurken omdat de mensheid in cursieven had geschreven
    [en niet overdreven] wat er zou gebeuren met degenen die niet luisterden - en ik fluisterde
     
    hoe de mensheid kon veranderen en uit mijn handen vloog een vlinder met een lichtje dat heel lichtjes
    en heel licht over onze behaarde hoofden ging
  • 2
    5132

    Boodschap

    Top 1000
    ik wilde alles doorvertellen en tegelijk een wiskundige vergelijking maken
    die misschien te simpel was voor woorden en misschien zo simpel was
    dat niemand hem begreep
     
    ik maakte een rolletje van klei waarin ik de hemel kleide
    en waarin ik lucht en zand blies en ademde zoals jonge zielen doen die net
    ontwaakt zijn en opstaan om hun lichamen te wassen met zeep
    en schone doeken om hun huid te drogen en dan naar buiten kijken
    door een klapraampje omdat het waait
     
    heel logisch was het niet, maar wel tastbaar en organisch
    omdat je iets kon voelen wat er niet precies gebeurde;
    tenminste men had het er niet over en echt geheimzinnig deed men niet
     
    verder draaide ik zogenaamde sigaretjes die men vaak gebruikte om te roken
    alsof het vleeslapjes waren die je kon eten of waarvan je iets kon vinden ook al
    vond je ‘t niet omdat er vreemde kruiden voor gebruikt werden
    of sliertjes die je niet meteen kon duiden
     
    toch was er niet een stilte; men kon de bloedsporen horen lopen of de hartkamers
    horen bonken omdat het leek alsof er wat bereid werd
    van afgeserveerde gedachten die niet spoorden en
    nooit zouden deugen omdat dat helemaal niet handig was
    voor niemand niet en evenmin voor mij
     
    opschrijven was geen optie net als het opnemen van geluiden en gesprekken
    die men voerde of binnensmonds gebruikte omdat het niet duidelijk was wat men wilde zeggen
    en men daarom overging tot klanken en het uitpersen van zweet
    dat normaliter uit poriën spuit
     
    men hield geen rekening met de hoeveelheid van dit alles
    en de onbesproken ruimte
     
    of was er dan toch één ding dat nog resteerde
    waarover men kon denken of wat ik echt kon doorvertellen
    om met krijtjes uit te leggen al was het dan niet veel
  • 3
    5947

    City of love

    1e ronde
    kon ik zo maar graven in wat eens onze city of love was
    was het mijn plicht niet dit nogmaals te onderzoeken
    voordat er zich korstmossen nestelden op de uitsteeksels
    en randen die zich met legoblokjes vulden
    omdat er zich iets leegs had geopenbaard
     
    moest ik mij niet tot de mosdiertje wenden om zo de oorsprong te achterhalen
    en de gesprekken die tussen de trilharen doorgalmden
    en als geluidsgolven mijn buik en ledematen bereikten
    als was ik een hol vat dat ongelukkig deinde
     
    een woord, een dier kwam naar mij drijven
    en sloop bij mij naar binnen als een dystopisch ongemak
    dat ik uit mijzelf wilde schrapen met een zeelepel
    waar het water onwillig langs gestroomd had
     
    ik zei vermoord me maar o monster - dat had het vaker gedaan
    en zag vanachter mijn röntgenogen hoe het allemaal best wel meeviel
    omdat ik een glimlach meende te ontwaren en een minzaam zeegeluid
    dat de contouren ras ontrafelde en mij wat tijd gaf en wat adem
     
    en zo ademde ik met het ritme van wat ooit een echte stad was
    waar eens een liefde groeide en ik mij straffeloos
    aan jouw zijde mengen mocht zonder dat het tijd was
    en zonder dat ik mijzelf hoefde te bevestigen
    en te vertellen wat een city of love was
  • 4
    5145

    Een duisternis

    Top 1000
    Langs de afgrond liep ik langzaam en hoorde dat de wereld vandaag brak
     
    Je kon zien dat een onbeminde onopvallend langs de helling gleed
    En men als excuses een wollen stoel naar voren schoof
     
    Men spoedde zich vooruit om het verloren lichaam te omarmen
    Dat zich zojuist had neergevleid
     
    Het was als een zogenaamd houvast aan een warme vacht
    Om vooral de eeuwige lucht van een borstholte te ontsluiten
     
    Ik besefte dat het winderige geluid aan schrapen deed denken
    Dat niet zozeer door het ijs of door de winter
     
    Maar van het lichaam kwam zonder dat men wilde
    Het was het weten dat er vlak onder mijn ogen nagels in een huid krasten
     
    Het was het ontkennen van het intieme luisteren;
    Er kwam een monotoon gebied onfatsoenlijk naderbij
     
  • 5
    7721

    Goedemorgen

    1e ronde
    niet wilde ik veinzen en gewoon goedemorgen kunnen zeggen, dus ‘goedemorgen,’ zei ik en
    de oosterse buurvrouw in de straat die opkeek zei ‘goedemorgen’ en de melkboer die
    langskwam met zijn karretje zei ‘goedemorgen’
     
    het duurde even maar ook mijn nagelspecialiste, mijn kapster en mondhygiëniste zeiden
    bijna allemaal tegelijk ‘goedemorgen’ terwijl ze blij maar afgeleid waren van wat ze deden
     
    er werd aangebeld en de postbode die een pakketje afleverde zei tussen de bestelling door
    ‘goedemorgen’ en ook de vader van mijn moeder die in de hemel is zei zachtjes ‘goedemorgen’
     
    plotseling begonnen het heggemusje en de pissebed die respectievelijk in de ligusterhaag en
    onder de stenen bij de voordeur huisden eveneens een ‘goedemorgen’ te zeggen
     
    omdat het toch een beetje vreemd was en ik betwijfelde of het serieus ochtend was keek ik
    zogenaamd achteloos op mijn horloge om de rest een seconde te misleiden en na te gaan of
    het allemaal wel klopte – en het klopte, dus zei ik ‘goedemorgen’ terug
     
    mijn oosterse buurvrouw zei vervolgens weer ‘goedemorgen,’ en lachte, de melkboer zei
    ‘goedemorgen’ en knikte en eveneens mijn nagelspecialiste, mijn kapster en mondhygiëniste
    brachten er tegelijkertijd een opgewekte ‘goedemorgen’ uit en wederom de postbode die
    zich bijna verslikte zei ‘een goedemorgen’ terug
     
    het duurde weliswaar een poosje maar opnieuw kreeg ik een reactie van de vader van mijn
    moeder die in de hemel is terug met een vrolijke ‘goedemorgen,’ dat duurde echter geen
    momentje omdat het antwoord van best wel ver moest komen - van ver buiten de wolken en het universum
     
    tot slot floot ook het heggemusje ‘goedemorgen’ en rolde de pissebed vanonder de steen er
    weer een ‘goedemorgen’ uit zodat ik zeker niet meer hoefde te twijfelen of het echt wel een
    goedemorgen was – en om mezelf nogmaals te bevestigen, want soms ben ik best onzeker –
    zei ik ‘goedemorgen’ tegen mezelf en ja hoor er kwam een antwoord terug als een diepe
    innerlijke respons uit al mijn ledematen: ‘goedemorgen en nog een fijne dag vandaag!’
  • 6
    5944

    Het contact dat boven de vitrine verliep

    1e ronde
    aan de slager vroeg ik laatst een veganistisch netwerk aan organen
    om hoeveel kilo het ging, vroeg hij – en keek me aan
    omdat niet terugkijken onfatsoenlijk is, keek ik terug en zei niets
    alsof hij van een andere planeet kwam
     
    de vraag werd herhaald en ik antwoordde niet
    niet omdat ik niet wilde maar omdat het teveel was wat hij vroeg
    en ik keek in zijn blauwe ogen
     
    hij schrok er niet echt van maar zei dat het indringend was;
    de manier waarop ik keek
     
    gelukkig was er een vitrine tussen ons gepositioneerd
    die een misplaatste kwaadheid tegenhield – of die van mij kwam zei ik niet
    en hield mijn mond
     
    toen veranderde hij van kleur en werd ie blauw, daarna veranderde hij
    in een vrouw die een rode jurk droeg en die netjes de organen waar ik om vroeg
    inpakte in een cellofaantje
     
    ik zei: u maakt een fout, ik wil graag een netwerk
     
    en zo geschiedde: het licht ging aan en er ontstond een netwerk aan organen
    misschien was het toch niet helemaal mijn bedoeling, maar het gebeurde niettemin
    en ik zag dat de mevrouw die mij het pakketje overhandigde
    er flink van zuchten moest ­na een uitgestelde aarzeling
     
  • 7
    6661

    Permafrost

    Top 1000
    we waanden ons in een psychische permafrost, de wildernis van de qiviut
    waar warmte van binnenuit moest komen
    het was het pijnlijk staren naar een brandplek waar niks geweest was
    alsof grillige contouren van de kosoakrivier de getijden van onze gedachtes tijdelijk doorsneden hadden
     
    we moesten onszelf verrassen door onze huiden met leem en klei te bedekken
    of door ongewone gesprekken te voeren toen we nunavik doorkruisten,
    het grote land dat nooit teruggegeven werd en wij de eenheid niet meer voelden
     
    we zouden een zogenaamd wad kunnen oversteken langs de randen
    van de bladeren van de beredruif in onze leerachtige vermommingen van draden en vruchtbeginsels
    die onbedoeld verstrengeld raakten terwijl we een overkapping bouwden van takjes en zijdeachtig groen
     
    het werd het stapelen van de stenen, de opeenhoping van confrontaties
    en het loslaten hoe het onderzoek van de fotosynthese plaatsvond
     
    het was het opslorpen van de niet te noemen deeltjes die men kon bezitten
    die als stikstof in de lucht niet per se noodzakelijk waren voor mensen zoals wij
     
    men kon zich later herinneren dat we rondzwierven in de paaigebieden
    en de oppervlaktes van onze lichamen opnieuw maten en de korstmossen
    links lieten liggen wat eigenlijk ondoenlijk was
     
    men kon gezien worden omdat jij iets opzijschoof
    toen je een waterrug overstak en onzeker een gutturale klank uitstootte
     
    men kon zichzelf nu insmeren tegen de regenwinden en inbinden met singels

     
2018
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    3983

    afscheid (II)

    Top 1000

    er is een kano op de lange auto
    die jij stapvoets volgt
    en ook al kusten wij elkaar heel zeldzaam
    er was beweging die je zelden zag
     
    men kan een raampje opendraaien
    naar boven kijken en controleren -
    of alles er nog is
     
    men kan zich ontkleden
    en de kleren netjes opstapelen op het dashboard
     
    men kan naar elkaar neigen
    en verlangen naar het sentiment
    of nog eenvoudiger; de huid en alles wat er binnen is
     
    men kan overpeinzen
    en mee gaan wandelen langs de weg
    elkaar heel lang aanstaren
     
    en zeggen dat het goed was
  • 2
    3538

    dit was het

    1e ronde
    de deur hard dichtgooien
    liever niet voelen aan het dashboard dat vettig is
    je hoofd draaien naar de sanseveria op de vensterbank
    ongemakkelijk lachen met je gebitje uit
     
    starten, het grootlicht wegdraaien
    denken dat de fourwheeldrive in zijn vrij staat
    de gordel aandoen
    je spiegels controleren of doen alsof
     
    een zwaaibeweging maken - toeteren
    je jas uitdoen terwijl de gordel vastzit
    denken dat je droomt - schakelen
     
    achteruit rijden
    beseffen dat er niemand meer is
    niet kijken en je longen vastzetten
    niet kunnen begrijpen en binnensmonds vloeken
    een traan heelhuids laten ontsnappen
    nog een keer vloeken terwijl je opveert vanaf de zitting
     
    doorrijden en per ongeluk je banden laten piepen
    stoppen omdat je ergens tegenaan zit
    het raam opendraaien
    diep happen naar lucht
     
    de epiloog belijden;
    boete doen omdat het te laat is
  • 3
    3539

    doodsgedicht (VII)

    1e ronde
    praten in een witte kamer
    waar achter het bed filmrollen zijn opgeslagen
    net zoals in jouw hoofd: zinnen, teksten en herinneringen
     
    het is onwennig, staan en zeggen waar het op neer komt
    kort vanuit het hart en zonder iets ertussen
     
    het is het eerlijk zijn en aangeven dat je om de ander geeft
    het is van dichtbij zwaaien
    en van het knipperen met je ogen
     
    het is het eruit persen omdat het nu moet
    het is omdat het een doodsgedicht is
  • 4
    6082

    gedicht van verlangen

    1e ronde
    het is eigenlijk een onherbergzaam verlangen om
    je weer te zien – het opnieuw ademen in de lucht van toen
    de dag nadoen zoals die was geweest
    de dag – heel erg langzaam terugschrapen
     
  • 5
    2679

    kut

    1e ronde
    door je haren harken met gekleurde krijtjes
    je gezicht dunner maken met elastieken
    lachen met pijn aan je mondhoeken
    samen wortels gooien naar de buurvrouw die gemeen was
    zelf gemeen zijn
    hoesten of boeren onder de lakens

    - inademen -

    jouw lichaam versieren met plakplaatjes
    in een kast die we van binnenuit op slot deden
    neuken, kussen en niet meer terugkomen

    voor eeuwig verstoppen
    en je met stinkolie balsemen

    een wolk maken van tranen die verdampten
    je naam niet meer willen opschrijven
    helemaal wegkrassen

    kort huilen en

    - uitademen -
  • 6
    3984

    o god nee verdomme

    Top 1000
     
    vloeken hoefde eerst niet na het langzaam uitrollen van een eerste pizzaworst - 
    over de toonbank
    waar onze zogenaamde gedaanteloze lichamen elkaar niet mochten aanraken
    en wij de blikjes Fernandez onnodig lieten ontploffen
     
    het vuur hadden wij in onze ogen
    we bedaarden onze woorden in een megalomaan sprookje
    dat niet tot stilstand kwam
    doorging doordat koelkasten opengereten werden en verscheurd
    lichtfonteinen schitterden door het uitbarsten van tot organismen -
    verworden lampen die schenen en niet schenen
    als lekkere ademhalingen en ademhapjes; ongrijpbaar  
    en gelijkertijd niet te doorgronden
     
    het was als een niet tegen te houden kleurenpracht zo onbedwingbaar
    alsof er discohitjes werden vastgezet op een glazen vloer die draaide
    waaruit stemmen klonken, o zo heilig
    en de o zo godslustige Maria Magdalena haar lijf deed ontbranden
    als was er een glorieuze vuurzee om zoetgetinte marshmallows mee te verhitten
     
    o god nee, verdomme
    dit ging nergens over; dit was veel te geil
  • 7
    3542

    zoals het is

    1e ronde

    het is als het afpoederen na een wedstrijd
    wanneer bloed tergend door het krijt kruipt
    je zou kunnen zeggen dat deze rituele neiging
    overbodig is, zoals veel dingen overbodig zijn
     
    maar dat is bijzaak
     
    zo kan het zijn dat het denken aan verbroken vriendschappen
    een verloren zaak is net als het oproepen van weetjes
    die alleen de ander wist
     
    je hoeft alleen maar aan te nemen dat
    de dingen zijn zoals ze zijn;
     
    niets hoeft kleiner gemaakt te worden dan de werkelijkheid
    omdat je erdoor ontregeld raakt

    wanneer je dacht dat het allemaal anders was
     
    dat is misschien wel het eenvoudigste
2015
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    11366

    ARMOEDE

    1e ronde

    in de nacht gek lopen door het donker

    waar eerder nog geen boom stond

     

    met een vale bontmuts op en

    koud zonder okselhaar

    duiken in de vijver

    waar bladeren niet mochten drijven

    en water nochtans moerassig was

     

    je bril vergeten

    maar ook je kleren bijvoorbeeld

    want de drank die in je lijf zit

    had je kort daarvoor verorberd

     

    de sterren raken

    en ruiken hoe alles smaakte

    naar eierlucht en slecht verwarmde urine

     

    liefhebben met pijn in gans je hart

    de afstand niet meer kunnen overzien en

    verzuipen omdat er iets mis ging

     

    heel even goed spiritueel zijn

  • 2
    2185

    IS ER NOG VERSCHIL

    1e ronde

    als het konijn dat tegen me aan ligt

    de klok rondloopt

    en de oude man die Bert heet

    ‘s ochtends goede avond zegt

     

    als in het vreemde huis

    ons zware beddengoed

    gevouwen en opgeklopt

    een wind fris door de hal blaast

     

    waar honden niet meer zullen blaffen

    wanneer de bel klinkt en de schoolmeester

    aarzelend blijft staan voor de kast

     

    ik reik hem schalks wat kleren toe

    zwarte sokken en roep vanaf de trap

    hoe dat gaat

     

    laat me denken

    nu je hier toch bent

    moet je maar de was doen

     

    natuurlijk weet ik dat het godsonmogelijk is

     

    dag liefste zeg ik maar

    je mag me best omarmen

    zijn kinderen namelijk zijn

    van de vent uit de straat verderop

     

     

     

  • 3
    11360

    ONLICHT

    1e ronde

    iets nieuws gloort op

    mijn arm vergipst

    met lippenstift net naast mijn lippen

    had ik je bijna vast

     

    de rook die dwaalde

    gewoon de borstkast daalde en

    ongeur van dennennaalden om ‘t geliefkoosde lichaam

    verlaat verbaasd het spoor

    als de onbeweging intreedt van verlatenheid

    en afgekoelde angsten

     

    buiten ben ik bij je zeg je kort

    de verzinsels echter die jij bedenkt

    zijn niet zo maar waar of goed verzonnen

     

    de gewassen verbuigen op de kamer waarin

    wij liggen in een mals bed op de grond en

    horen gedempt het getij van de liefde in en uit

     

    och in hemelsnaam

     

  • 4
    11380

    PARDON

    1e ronde

    wanneer ik bij de neus weg vraag als was er niks gebeurd

    brengt zij snoeihard haar knokkels door mijn glazen

    en stapt krakend op m’n kruis

     

    ze zegt zo doe je niet

    heb toch fatsoen

    en rammelt erop los

     

    mijn heftig blousje scheurt

    mijn ontblote haren mept zij in de borst

    al vlammend moet ik het ontgelden

     

    dit is toch niet normaal

    zeer zeker niet van deze tijd krijst ze

    o jee als dit het einde is

    is dat voor mij waarschijnlijk veel te vroeg

     

    terwijl ik koortsig gauw naar adem snak

    en zij giftig fulmineert en gilt

    de kootjes in mijn vingers knakt

    en ik haar eigenlijk best nog wil

     

    denk ik

    ik lijk wel gek

    en moet maar snel naar huis

     

    voordat zij alles platbrandt

    mijn chips steelt, mijn cola zuipt

    en monsterlijk de worstjes uit de koelkast trekt

     

    misschien zou u anders reageren

    rustig blijven ademen, ja zelfs de politie bellen

    maar dat is laf

     

    ik och arme ik, ik zit er heus wel bovenop

    en zeg in godsnaam waar ben je toch mee bezig

    zo ken ik je niet meer