Biografie van Dorien Dijkhuis

dat we dachten voor altijd één te zijn, muurvast
vertrouwend op het blok dat we vormden tot plots
een ondergronds rommelen klonk, een klap
iets brak, sindsdien zijn we op pad

er gaan verhalen dat we langzaam leefden, zo loom
dat rondom alles stormde, we zagen hoe bomen
zich hees en hortend zingend uit de aarde wrongen

overal was alles haast en wij zo traag dat we niet
merkten dat diep in ons het scheuren was begonnen

er gaan verhalen dat we nu eens groots, dan weer
behoedzaam leefden, als damschijven altijd
naar voren bewegend

dat we eigenlijk kevers waren die zich bij dreiging
als stenen voordeden, de vleugels onder hun
pantser vergaten om zo voor altijd
stenen te blijven

ze zeggen dat we barstten van verlangen om iets
achter te laten, iets dat ons zou overleven

het begin van een bergpad misschien, een gele plek
in het gras, een kuil van waaruit je
de hemel kunt zien, kringen
in een vijver

de laatste tijd droom ik steeds vaker dat iemand ons
heeft opgegeven voor een huwelijksquiz op de tv
 
bruidsparen in vol ornaat die om een koelkast strijden of
een busreis naar Parijs, de grootste prijs voor wie het meest
van elkaar weet
 
we dobberen in een zwanenbootje op een studiozwembad
de quizmaster zingt over engelen, duiven storten
uit de hemel en jij
weet niet hoe mijn konijn vroeger heette
 
de zwaan maakt water en ik breek me het hoofd
over jouw favoriete schrijver en wat je het liefst
at op je kinderfeestje
 
wanneer we ten onder gaan, zullen we plotseling weten:
het is niet het water dat we vrezen, maar om eeuwig
in die zwanenboot te moeten blijven drijven

we kenden de lengte- en breedtegraad
waar de mast zou breken, waar we kopje
onder zouden gaan
 
wisten ook de plek waar we ons aan land
zouden slepen, schubben afschudden, haren
kweken, staarten ruilen voor benen, leren
kruipen, lopen – links rechts links – oversteken
 
we zijn dit alles vergeten
 
pas op een avond aan zee, als je proost
op de toekomst/de liefde/het leven
herinnert kippenvel op je armen je vaag
aan de vacht die je had, vis
die je was
 
er is een bloedrode hemel en jij
wacht zwijgend op wat bovenkomt
en ondergaat

je zet een vinger op de kaart, trekt een lijn
tussen landen, zegt: dit is eerder gedaan
zo gaan we aan boord, varen uit
 
slechts weinigen halen de overkant, zeg je
weinigen komen ooit in een thuishaven aan
 
land komt in zicht na dagen van deining
we zien daken van huizen, we ruiken
de grond
 
bomen en mensen die in een vingertop
pasten, nemen al gauw je hele hand
hele hart in beslag
 
wanneer we aan land gaan, gooien we
stenen over onze schouders om te zien
of het een jongetje of meisje wordt

aan de overkant op het balkon zwaait iemand
iemand uit
 
op een sneeuwvlakte legt een televisiepresentator uit
hoe je een iglo bouwt en hoe warm het daar kan zijn
 
bij het stoplicht op de hoek schudt een hond
water uit zijn vacht, vecht een man
met zijn paraplu, klapt hem dicht, keert
zijn gezicht naar een waterige zon
 
het is de derde keer vandaag dat ik je
in een ander verwacht
 
Eskimo’s neuzen niet ter afscheid
maar om iemand welkom te heten, adem te delen
 
ik denk aan paarden, hoe ze neus aan neus
zacht dampend in het veld kunnen staan
en hoe de wereld klinkt wanneer het sneeuwt
 
het is trouwens niet waar wat ze over Eskimo’s beweren:
ze hebben geen honderd woorden voor sneeuw
 
wel kennen ze een woord voor verwachtingsvol
hopen, het verlangen voortdurend naar het raam te lopen
de straat af te speuren, te zien
of je er al haast bent