Biografie van Elmar Kuiper

Ooit geleerd
 
1
Jezus leest de kruisigingsscène
uit zijn bestseller.
 
Hij is een serieus type, met genoeg kracht
in de vingers. Uit het paradijs getuimeld,
 
allicht. Zijn discipelen zijn 10
huisvrouwen van 50 plus.
 
Judas wil ook iets zeggen:
'Scheppen is helse pijn durven lijden.'
 
Leg dat maar eens uit aan die wezens, die tenminste
 
20 keer in de lakens grepen,
20 keer kreunden,
 
20 andere wezens op aarde wierpen en
met toeschietreflexen en poezelige
woordjes de taal verrieden.

2
Alvorens de vragenronde begint, de doopceel
gelicht en spijkers in handen gedreven,
nog het laatste gedicht, waarin hij

een therapeutische stilte laat vallen, zijn discipelen
één voor één doorvorst. Dit heeft hij ooit geleerd
van een bekende, blinde dichter en jawel,

het werpt zijn vruchten af: 1 discipel
rijst overeind en beent weg, terwijl de rest
amechtig wacht tot het laatste woord uitklinkt,

een zucht van verlichting volgt.

Ik ben een amateurspeler bij toneelvereniging De Toekomst en speel
de rol van schizofreen. Twee hele bedrijven trek ik gekke bekken
tegen de spiegel. Soms sta ik als een blauwe reiger op één been
of moet ik, vanuit het niets, zo hard als glas lachen.

De regisseur wil dat ik met stil spel roer in de open levenswond.
Donald Trump én André van Duin moet hij voelen, maar ik kan
onmogelijk voeding geven aan een megalomane denker of
dorpsidioot. Laat mij maar shinen in een wereld, waar de grimas

op de kaken bevriest. Een andere speler telt hardop de druppels
uit een lekkende kraan en roept “tekst" omdat hij vergeten is dat ie
me verrot moet schelden. “Geef alles”, roept de regisseur en hij
geeft alles en z’n woorden smoren in theatraal gesnik.

Ik ben een amateurspeler bij toneelvereniging De Toekomst en wend
mijn gezicht naar het publiek toe. In het derde bedrijf wil ik het vuur
in hun ogen zien, maar staar in een duister, kuchend gat. Straks
vergeet ik mijn claus, is de toekomst een zwarte klap in mijn gelaat.

Daar zat hij. Met zijn mond half open, zijn tong

die me onbedoeld de gek aanstak. Er hing een sliert

speeksel aan zijn kin. Waarom ik mijn haar zo kort

droeg. Hoelang het geleden was en hoe het ging.

 

Arme aardegebonden ziel. Ik dacht: ik ben er nu

om je te helpen. Nu! Of spekte ik mijn portemonnee?

Gedroeg ik me waardig als een priester en was dit

slechts gespeeld. Had hij zijn ei allang uitgebroed.

 

Zag hij het nog zitten of moest de goede hoeder er

ook aan geloven. Hij hees zich langzaam overeind.

Jezus, bent u het, stamelde hij, met een stem waarop

het mes zich bot sneed. Hij keek me aan alsof ik hem

 

in een naargeestig woud te vondeling had gelegd,

waar weerwolven met hun tanden knarsten,

ransuilen huilden, everzwijnen uit gewroet

de hoop op een beter leven hadden opgegeven.

 

Jezus, herhaalde hij, het kwijl van zijn kin afvegend

en hij keurde mijn hand als een boekhouder die me

op slordigheden wilde betrappen. Met het topje

van zijn wijsvinger volgde hij de levenslijn en riep:

 

De gaten, ik zie de gaten niet!

het gevaar

 

 

Waar de wond geen wond is

de ondernemer van zijn eigen ik

een eiland graaft voor de ander.

 

De turner in sluimertoestand

om zijn as draait, in een wolk

van talk de lucht aanschroeft.

 

Waar de mond promoveert

tot wonderorgaan, het gekoeioneer

in mijn hoofd de grazers gek maakt,

 

Goldbergvariaties van Bach frivool

om de lachspieren kringelen,

de vloek amorf blijft.

 

Waar de stoot geplaatst is,

de Chinese wolhandkrab met het kroos

op zijn schild de tochtsloot verlaat.

 

Het spaghettispruitstuk

extra vermogen levert, een man, half

leunend op universele krukken,

 

ontpinde granaten moet vangen

die ik hem toewerp.