Biografie van Ramon van den Dungen
Ramon van den Dungen is echtgenoot, vader, schrijver, dichter, kunstverzamelaar, muziekliefhebber en bankier. Hij woont in Haarlem en is medeoprichter van het dichterscollectief Zeppos. Ramon heeft een aantal gedichten gepubliceerd in Meander en De Optimist en werkt al tien jaar aan zijn eerste dichtbundel.
2020
- Nr.TitelTekst
- 17483
70
Top 1000de afsluitdijk ligt er verloren bij
in mijn achteruitkijkspiegel
zie ik je de berm op klimmen
ik weet niet of je lachen moet
als een schaap jou zacht een duwtje geeft
ga verder naar de Barteljorisstraat
als je langs start komt krijg je voedselbonnen
wij zijn alvast begonnen
de brug gaat tergend langzaam dicht
jij springt en mist
2018
- Nr.TitelTekst
- 11773
Hansaplast
Top 100jullie dronken samen
kersenthee met zoute drop
liefst in de vorm van katjes
met hun kopjes licht gebogen
jullie praatten over welke film
je beslist niet wou vergeten
die waarin zij blauwe cowboylaarzen
draagt en zachte dagen spaart
als medicijn tegen verlangen
of toch die zonder einde
het gebruik van smartphones
maakt vingertoppen gevoeliger
bij aanraking met duim of wijsvinger
treedt extra hersenactiviteit op
je plakt beide duimen af
voor je haar naam uit jouw geheugen wist - 21775
Pyama
Top 1000Zijn woorden zoemen door mijn hoofd,
zegt het meisje van de boekhandel,
terwijl ze de bundel voorzichtig openvouwt.
Haar vingers wijzen hommels aan.
Ik schrijf graag over wollen paarden.
Dat van die paarden had ik liever niet gezegd.
Mijn gedichten hoeven niet te draven.
Als zij maar, als ze thuis de borst geeft,
in een versleten pyjama van de Hema
de laatste zinnen uit mijn eerste druk herleest,
besluit: hier ga ik vannacht van dromen,
deze woorden verf ik op de muur boven mijn bed.
Het meisje kijkt, de winkel zwijgt en ik moet blozen.
Dit gedicht is geïnspireerd op het gedicht “Niet inpakken” van Ingmar Heytze. - 31774
Zeezicht
Top 1000
de maan was zwart en ik zat zonder zaad
en jij stond naast ons bed mijn lief te wezen
de plasfles rook naar alcohol
jouw handen waren ruw
als staalwol dubbel nul
mijn hersens dichtgeslibd
met beelden van ons zeezicht
kunstlicht kuste blonde krullen
krukken stutten trage dagen
een boorplatform lag rustig in de zee
de maan was zwart en ik -
een vloek, een zucht
2017
- Nr.TitelTekst
- 1805
Murphy
Top 1000Het kan wel zijn, dat je denkt dat appelsnaar de sterren vallen, auto's op de de zon af rijden,
geluk te vangen is als krabben in de haven, terwijl
jouw lief een duinkwarktaartje eet.
Hij trekt een grijze haar uit zijn linkeroor.
Leuk hoor, dat je lach is afgestoft, je vleugels weerzijn omgegord, je hoofd vooruitgesneld om te geloven dat
nu echt, ja deze keer echt -
Hij veegt een kledder snot af aan mijn stoelpoot.
Weet je, de vlinderslag wordt nauwelijks nog gezwommen,
midzomernachtverhalen niet langer zelf verzonnen,
mijn laatste schildpad is gestikt in plastic dat ik niet op tijd
recycled had.
Ik aai zijn kale hoofd tot hij in slaap valt op mijn schoot.
2016
- Nr.TitelTekst
- 1949
Winterklanken
Top 1000
In zijn piano wonen winterklanken.
Als het ijs kraakt komen zij eruit.
Ze dwalen over kale akkers,
dringen binnen in een steenkoud huis.
Betasten de schaduw van zijn partner,
omvatten zijn blauwverkleurde huid.
Resonerend met bevroren angsten,
verstommen zij als het groen ontluikt.