Biografie van Bartho Kriek

Met anoniem bewustzijn van eigen
omhulsels begint de tocht. De huizen
kijken. Een hoofd, gekant, beheerst zich al.
Een tafelkleed is wat leeft. Een portret
blikt weg in weerwil van gele japon
die verbazen doet: hoezo materieel?
Zo naakt is alles dat het kleine hoofd 
er niet meer bij hoort; de mens gedroomd
als brein van mens, zichzelf een raadsel.
Is dit dan zelfkennis, en herkenning
van droom in droom, je reinste rorschachtest?
 
Ontdaan van alles staan ze bij het meer
te wachten op alle mogelijke dingen
die in het gaan en komen komen gaan.
Bij volle maan, persoonlijk, wijst een pijl
naar fabelen. Een laatste afscheidsblik        
naar biedermeier, het gedroomde leven,
en de ontromantisering is compleet:
alles verkeert in zombische leegten,
iets heeft alle zelven gedemonteerd.
Voortaan is alles veruitwendiging:
een stomme verwondering, en innigheid
alleen nog in krommingen en tinten.