Ik ben Mayke Muller en schrijf gedichten voor Down & Beautiful. Ik ben deze Facebookpagina gestart toen mijn zoontje twee jaar werd op 30 maart 2015. Het doel van de pagina is: positieve beeldvorming voor Downsyndroom.
Het zonlicht wat door de gordijnen schijnt Laat de lijnen zien op mijn gezicht Van de lachrimpels De gelukzaligheid En bezorgdheid
Ik zie mijn leven terug in de op en neer deinende golven en het schuim van het water wat plaats maakt voor schittering. De zwarte grote vleugels van de aalscholvers drogen in het warme licht, net als mijn tranen als de parels van de zee.
Het zonlicht wat door de gordijnen schijnt Laat deze lijnen aan elkaar rijmen En de woorden op papier verschijnen De krullen om mijn mond De kraaienpootjes Het kuiltje in mijn wang
Zeggen mij dat het inademen van de zuurstof van de bomen. Het bewonderen van het azuurblauwe water. Het krijsen van de zeemeeuw. De vogels die als een v-vorm van vrijheid naar de volgende plaats vertrekken. Mij naar de volgende bestemming leiden.
2
557
Een fluistering, een gemis
1e ronde
Een fluistering, een gemis. Het is een vergewis dat een verlangen als een stille melodie sluimert op de achtergrond. Vermomd als een verleider met de kleur rood die mijn emoties ontbloot.
Het is een melodie zonder tekst die toch zo alles omvattend is. Ik probeer te luisteren naar een ritme, en zoek naar een teken van begrip. Het altijd mondige gepraat is stil en de cirkel loopt niet meer rond. Ergens ligt een boot met een nieuwe reis voor de deur. Het voelt als lood in de schoenen en verlichting tegelijk.
Het is in het duister wachten op de zonsopkomst. Een pijn ervaren totdat de angel eruit gehaald is. Een hart wat harder klopt en tegelijkertijd denk ik, wist ik het maar wanneer deze lont opnieuw in vuur en vlam ontstoken wordt. Een morgenstond badend in oranjerood. Waar eerst de dood was, is nieuw leven gevonden.
Een fluistering,een gemis. Het is een vergewis dat een verlangen steeds groter en mondiger is geworden. Een liefde die eens ontstond en nu op de achtergrond speelt als een verveelde kat met een rood bolletje wol in de knoop. Een kat die wegsluipt in de nacht.
3
559
Help mij de stilte te vinden
1e ronde
In geschreeuw een speld horen vallen is als de stilte vinden in een storm De antenne of zesde zintuig zo afstellen dat ik hoor wat je zegt Wat je voelt Wat je ervaart Wat je zorgen baart
Ik wil weten hoe ik jou kan helpen Je tranen kan stelpen Je tranen opvangen En in deze emotionele poel Je vragen beantwoorden
Help mij de stilte vinden Zodat ik door de drukte Mijn eigen stem hoor Geen last heb van Storingen Door de drukke maatschappij De rij van boodschappen in mijn hoofd Waardoor ik Verdoo Dicht ga
Hel mij mijn hart nog verder te openen Mij te wapenen Tegen al dat geweld Als glas wat in scherven Kapot valt En mijn hoofd uit elkaar knalt
2018
Nr.
Titel
Tekst
1
960
Door een verrekijker
1e ronde
De sterren in de diepblauwe lucht van de nacht verschenen in de dag. Mijn ogen gingen open en ik had nog nooit zoiets moois gezien. Hoe kon ik daar nou altijd aan voorbij zijn gegaan? Het zonlicht die elk druppeltje water laat glinsteren. De wind die speels met je haren speelt. De takken van de bomen, het getjilp van de vogels, het fluiten van het riet en allemaal in een gezamenlijke melodie.
Zou het door de onrustige nachten komen? De kwaaie dromen. Mijn angstige jongen die elke nacht in het grote bed wil slapen. Heen en weer geslingerd tussen liefde en waanzin. Heerlijk om door zijn haar te kroelen. Super fijn om de binnenkant van zijn hand te strelen. Akelijk om in de vroege ochtend geschreeuw in mijn oor te horen en om voor het ochtendgloren mijn warme nest om te ruilen met een kersverse dag.
Door een verrekijker zie ik paarse tinten ontstaan onder mijn ogen. Zie ik mijn rug steeds verder gebogen. Weet ik dat ik tegen mijn spiegelbeeld heb gelogen en is daardoor alle energie uit mijn lichaam weggezogen. Je bent mooi. Je bent prachtig. Je hebt een fantastisch lijf, is wat ik riep.
Vaker grijp ik naar de schitterende sterren van de nacht in de dag. Het leven kan niet voorbij gaan voordat de oogkleppen open gaan. Het betoverende licht van de maan wanneer de nacht al lang voorbij is. In de waan van de dag. Lichtpuntjes in het aardedonker en ook op klaarlichte dag, zo lang je maar je ogen open doet en houdt. De melodie en de glinsteringen van het sterrenstelsel als jij niet slaapt.
2
1512
Gevlochten door de wind
1e ronde
Het tapijt wat gevlochten is door de wind, tilt mijn lichaam op en opent mijn ogen. Het zonlicht laat de herfstbladeren schitteren en veranderd de groenbruine kleuren in jade. Het water golft onder mijn toeziend oog en maakt elke situatie anders door de regendruppels die het meer opvangt.
Mijn gezichtsvermogen verlangt naar meer om bij stil te staan wat niet mag vergaan. Aan mijn gelaatstrekken kan je zien dat jaren verstreken zijn. De kraaienpootjes naast mijn ogen. De krul bij mijn mondhoeken. De fijne lijnen die mijn neus en mond verbinden. De frons op mijn voorhoofd.
Over drie jaar vier ik dat ik al tien keer vier jaar op deze planeet mag verblijven. Toch voel ik mij nog steeds als een kind en laat ik mij meevoeren met de wind. De kleuren van de natuur betoveren mij. De wijsheid en de onbevangenheid gaan hand in hand. Ik laat mij vallen en vertrouw erop dat het meer mij opvangt.
3
958
Stilte
1e ronde
Ik lijd in stilte terwijl mijn woorden op papier dwarrelen. De lettergrepen zijn bijna niet meer te lezen door de tranen.De vlekken en de banen hebben een eigen verhaal geschreven. Elke punt die ik neerkrabbel, ontcijfert steeds meer de sleutelcombinatie van mijn kluis. De kluis naar mijn hart.
In stilte en met mijn handen voor mijn borst gevouwen liet ik de emoties ontvouwen. De zilte druppels vinden hun weg langs mijn oren en mijn haren naar de grond. Waren het de violen die speelden op de achtergrond, die de onzichtbare handen voor mijn mond weghaalden? De juiste snaren die aangeraakt werden en de korst openscheurden. De korst om mijn hart.
In stilte bid ik dat het niet waar is. Deze onbeschrijfelijke pijn van het besef dat mijn liefde niet voldoende is. Afdoende om hem tot inkeer te brengen. Ik ben een moeder en een liefdevol wezen. Het roert in mijn diepste binnenste. Daar waar het vuur gedoofd is en de passie gekoeld. Het omarmen van mijn hele zijn, voordat ik wegwijn in stilte, en mijn hart niet langer harder klopt.
2017
Nr.
Titel
Tekst
1
837
Dauwdruppels en rode appeltjes
1e ronde
De rode blozende appels steken mooi af tegen het ebbenhouten huis. Op de bruine kale takken is een schouwspel te zien van dauwdruppels.
Door een dauwdruppel aanschouw ik de omgeving van mijn leven. De rode appels verdwijnen in mijn wangen. Het ebbenhouten huis heeft de kleur van mijn weelderige haar.
De rode blozende appels gaan als een rode draad door mijn bestaan. De dauwdruppels worden door de koude wind van de bruine kale takken afgeblazen en mijn wereld is nu één.
2
838
Het verhaal van mijn traan
1e ronde
Mijn lieve grijsje zal jij het ooit begrijpen waarom ik de keuze maakte om te scheiden? Mijn gedachten zijn overschaduwd en een traan rolt van jouw grijze verenkleed naar beneden. Deze traan vertelt het verhaal van mijn leed.
Mijn vingers strelen jou grijze veertjes op je kop en je kijkt mij met verliefde oogjes aan. Mijn hart breekt. Ik voel mij verscheurd. Ik kon niet langer wachten. Het niet langer aanzien. Ik moest je laten gaan naar een beter huisje. Dat vertelt mijn traan.
Mijn kind zal jij het ooit begrijpen dat ons grijsje jouw speelgedrag zag als dreigend? Een ballon of triplexplaat tegen de zijkant van dee kooi slaan. Jij zal ook niet de keuze hebben gemaakt om te scheiden, want jij begrijpt zijn lijden niet.
Tranen rollen over onze wangen maar het kwaad is al geschiet.
3
3273
In verlangen gevangen
1e ronde
Je streelt mijn lippen met jouw vingertoppen en je kust mij zoals een Fransman dat zo goed kan. Onze vingers zijn in elkaar verstrengeld als wij opstaan van het houten bankje, en de zonsondergang tegemoet lopen. Dat was in 2009.
In verlangen gevangen hunker ik naar zulke momenten. Hoe komt het dat het begeren naar elkaar is gestopt? Wie kan uitleggen waarom onze harten niet meer sneller van elkander kloppen? De eerste relatie waarin wij dachten onszelf te kunnen zijn en toch voelt het huwelijk als een strop.
Je rolt weg als ik met mijn vingertoppen over jouw lichaam wil gaan. Als ik jou kus, draai je jouw hoofd te snel om waardoor onze lippen elkaar nauwelijks raken. Onze handen liggen in elkaar gevouwen op schoot en wij zitten elk in een hoek van de bank. Anno 2017.
In verlangen gevangen is de hoop langzaam vervlogen. De afrodisiacum werken niet terwijl wij onze lichamen hiermee volproppen. De lust en de wens naar mekaar zijn verdwenen en de knoppen slaan niet meer door. We liggen naast elkaar als levensloze poppen. Kunnen wij hier nog als schitterende vlinders uit ontpoppen?
4
836
Licht van fonkelende sterren
1e ronde
De fonkelende sterren in de diepblauwe nacht schijnen hun licht op het trieste slapende gezicht van een vrouw. Haar haren gesluierd over haar ogen. Geen wapen of macht lukt het om de zilte rollende tranen over haar wangen tegen te houden.
Ze droomt dat ze aan het wachten is in de kamer van het leven vol met zwaarmoedige ellende. Het gewicht van de wereld leunt op haar schouders. Ze heeft geen zicht en geen oplossing. Niets in de tijd kan haar verscheurde hart verzachten.
Voor haar gevoel is het lachen haar eeuwen geleden al vergaan. Ze zoekt naar de richting maar haar navigatie is kapot. Ze beleefd het alsof zij bij de verkeerde lichting op aarde zat. Haar oerkracht is uit haar lichaam weg aan het sijpelen.
Er was geen positief antwoord in haar gedachten. Ze werd wakker. Het licht van de fonkelende sterren, scheen in haar verschrikte ogen. Had ze dan echt in haar hart nog geen vrede gesticht met de relatiebreuk? Ze keek op naar de diepblauwe nacht en sloot haar ogen.
2016
Nr.
Titel
Tekst
1
648
Iemand fluisterde 'mooi'
Top 100
Ik hoorde iemand 'mooi' fluisteren en keek achterom. 'Wat is er bij jou doodgegaan, waardoor je zo mooi bent geworden?' vroeg een vreemdeling. Verwonderd vroeg ik mij af, hoe hij dat kon zien en hij zag de verwondering in mijn ogen en beantwoordde mijn blik.
Ogenschijnlijk zag ik er kwetsbaar uit en voelde mijn hart ondanks dat verlicht en straalde. Door de donder en bliksem, vond ik de gouden speld in de hooiberg die het lood uit mijn schoenen haalde. Het was mijn lichtpunt in het duister.
De vreemdeling gaf een schouderklopje en lachte vriendelijk. 'Blijf in de kracht van je kwetsbaarheid staan en blijf zo mooi door je nooit meer te laten opsluiten in je gouden kooi. Jouw duisternis bood een weg naar buiten en je vond een heel bijzonder licht als gids. Houd je daaraan vast. Heb vertrouwen.' Ik knikte.
2
616
Twee verschillende werelden
1e ronde
Twee verschillende werelden
Twee werelden botsten op een rots. Voor de een, een rots in de branding en voor de ander, een versperring op hun weg. Het moment had vol vreugde moeten zijn, maar hun bol met dromen spatte uit elkaar. Een grote scherf raakte de dam en splijt deze door midden. De werelden drijven mijlenver bij elkaar vandaan.
Hoe kan je in eens voelen alsof je op een andere wereld bent geboren, in een ander nest? Niet elke verandering brengt dat teweeg, maar vaak de komst van een kind met een speciaal pakketje, wel. Het bloed is gestold en stroomt niet meer verder. Er word nog steeds met ogen gerold als ze naar het mooie koppie van mijn kind kijken.
Vergelijken zij nog steeds de waarheid met hun 'niet' uitgekomen droom? Zullen zij nooit de landing maken op mijn wereld? We spelen nu beide een andere rol en het hart slaat bij de andere partij nog steeds niet op hol. Mijlen die met geen enkele snelheid ooit overbrugd zullen worden.