Biografie van martine van der reijden

hoe worden kapotgebeten cellen
weer een nagelriem?
transformeerde jouw stuk darm na
jaren poepdienst in een blaas en
bleef blaas

zie mijn vader door de jaren heen muteren
in een spin dunne ledematen dikke
kop krabt hij rond

de buurvrouw van de hoek het vrouwtje
van de kiekendief daalt op het tuinpad als in
een folder van het vvv vreet het onderkruipsel
venijnig op

sla ik haar schaduw dood op mijn dij toch
kakt zij onverwachts proef ik de natte zoen
en duw het eikapsel met patroon weer op zijn plek
schijt aan het liplezen 

zijn gebaren duidelijker dan woorden dan
een voorwerp?
de opgestoken middelvinger helderder dan
de paardenkop in bed? het zwaaien eenduidiger 

dan een ingepakte koffer? wacht ik tevergeefs op 
de flashmob alle neuzen naar één kant bijt
het litteken stuk in de hoop dat het zal helen

dat ik de wond bedekte met een papieren
vogel uit een nest van tien zachte
meeuwen organic cotton maxi
produceerde ik meters afzetlint

verzon het glas dat dijen vlijmde
waar ik mijn vuist propte om de onrust
te stelpen het badstof kruis te bewaken
suste jij mijn geweten het was toch niet

te lang niet te kort niet te hard?
toch scheurde de schaal het vangnet brak
wasten klaprozen mijn dijen en jij
ten strijde trok naakt zonder zwaard zonder
helm mij verliet het nest leger

en buikschreeuwt de meeuw
schel okergeel snavelt de klem
de strik aderblauw sputtert als
leeglopend rubber

vang ik een glimp op van de ijsvogel
één seconde de euforie
van een verloren feestslinger

er is die lege kamer die zwijgt mij
weert de klink onder druk waait hout in
windstilte deins ik terug ik wil niet
vingerloos leven er moet gekrabd

worden geknepen het licht aan en uit hoe
draai ik de dimmer op schemer?
dat ik de film rosemary's baby keek en
keek en keek omdat het kwaad in jouw 
lijf een serieuze vorm had aangenomen 

en mia farrow de onschuld personifieerde
de heilige maagd maria verkracht door
de duivel het broed uiteindelijk accepteerde

wilde ik uren breien met die hersenspinsels van
een ander stapelden de warme lappen als
een iglo om mij heen en groef ik dat voorjaar
de bollen uit de grond als de dood dat er verborgen
leven ontsproot poliepen in bloei

bedankte ik de buren voor het grote stuk schaap
begreep het snijdenhalsgebaar het schimmenkopje
van een haan voor picobello en had ik wel zo een grote pan? 
met één hand wapperde ik naast mijn oor dat
het in de smaak viel wist uiteindelijk het lijk
handig wegtewerken

de geelbruine muiltjes uit marokko daarentegen waren
een schot in de roos maat 38 waar ik mijn te grote voeten 
inwrong en mij nog maanden een prinses
uit duizend-en-een-nacht waande

was ik bedacht te zijn een vrouw watertrappelde 
mijn gedrag in drijfzand de zwemhaak als
een ijzeren greep om mijn keel legde 
ik banen af maaide de vlinderslag maar

jij maande mij tot de schoolslag als de dood
dat ik de skydancer in jouw voortuin werd
en weet ik nu je kunt beter huilen om
de laatste keer te zijn geneukt dan om
de eerste keer valt wachten in een bushokje minder

op dan in het park waar uren doden voortduurt
giraft de stoep uitgekauwde plakken gom
lastig bijproduct voor de poepzuiger snuffelt
de miereneter tussen het spatpatroon

draait overuren om zijn eigen as opzoek naar
termietenbloed mijn snijtanden knagen 
dood vlees op mijn bord trek ik met een vork
bandensporen over de rosbief noem het roadkill klein

zonder kop of kont lijkt het minder moorddadig 
zeker als op hoogtijdagen de krimp erover gaat 
de poppenpannen sissen in onze wijk
mis ik de geur van paraffine
 
raadpleeg ik nogmaals de bijsluiter van het leven
1 op de 100 mensen ondervinden...
vink ik melancholie aan en verlaag de dosering

hoelang houdt grit zich schuil in
zeilscheuren de kat al jaren van huis
zakken vergeten plastic regels richting
keukenvloer verlaten het vergeelde witgoed
 
koestert de houten tafel de krassen de vele
lege stoelen als een groot gezin
bijeengedreven mis ik de schoenenberg
de chaoswaterval op elke tree zwerfvuil geur
van lichamen achter dichte deuren wil
ik weer plogger zijn

mijn geboortejaar steeds verder weg in
een andere eeuw komt elke avond voor het 8 uur
journaal even langs als een oude kennis
vraag hem wat ik liggen liet

bemoeder de handschoen zorgvuldig
aan het hek gespietst
de babyslof eenzaam op het kozijn
blijf ik achter met de vraag is die knuffel nog
gevonden kwam de hond wel thuis?
hoeveel mensen staken veilig over?

 

sleets haar naam voor wie luistert met
een half oor roept zij mij bij de les wijst
boomwortels aan in het hemelsblauw trekken
zij graten in condens?
 
takken struikelen de aarde waar boomklevers
zuchtend aardsterren ademen plukt
zij tuimelkruid in het luchtledige gaat gebukt onder
wolken zal het gaan waaien als je storm
roept? fluistert zij
 
ik beaam het en dat ondersteboven het nieuwe rechtop
is duw haar huiswaarts de warmte van de versleten kat schudt
zij in haar haren de dode hond praat ons bij hij
ziet mij graag 
 
in de oude schoenendoos hengelt zij naar de 
beenvis zoekt zijn afdruk op het dressoir schikt schubsgewijs de
vergeelde groeten van kop tot staart 

wat als de wind geen haren waait mijn
huid niet raakt niet wiegt kleergoed loodrecht langs
benee waar storm en regen dwars door mijn
ingewanden jaagt wat als ik niemand ben

niet vechtend of voortgeduwd blijf zitten met
de vraag is er iemand die mij mist of
desnoods diep haat?
jouw schaduw nooit pal achter mij bij

benadering niet uitrekt of krimpt souffleer ik
meermalen mijn naam maar
op de vraag is daar iemand? blijf ik stil krik
nek en schouders op recht mijn

ruggegraat uitvluchten malen mijn kop en
wie ik ben bouwt mij een frame met
beenderen kruis de borsten bungelen 
vleugellam het vlees is zwak

dat ik om mijn moeder roep het kind dat
blindelings de onrust ving mijn strot droog en
schraal drinkt uit de zee tot de vloedlijn verdwijnt toont
het natte zand mijn silhouet

hoe kreeg zij dat voor elkaar? dat
wij toch langzaam op temperatuur kwamen
klaarstoomden wezens werden los van haar
 
staken onze stampers onwennig uit
klokkende baaien lappen schone
onderbroeken gingen retour in de was als
de dood onze stempel erop te drukken 

wij roken gewond de rode geuren van
bloedworst en gekookte kroten
wapperden onze witte wieven met
flanellen vleugels bakenden territoria
af verloren lauw bloed
 
het maaien van onze haren waar
korenbloemen sneuvelden belette de
groei niet trokken wij schichtig de eerste
bleke schaamharen uit blonde duinen 

treurde zij dat wij tepels albino hadden
gezogen haar schoot doen
uitlubberen uitgeputte dijen sloten de weg terug
in haar boezem groeide het wilde vlees als
een ondankbaar kind
 
terwijl wij wulpse wijven werden
niet te stuiten gedijden heupen als
zachte gele kazen wij bevochten onze plek dronken
gulzig haar bloed verzamelde de hulzen

blikten wij met afschuw naar de felgele dooiers in
een warm bad van bloed en veren de verongelukte eierstokken als
een apart druivenras rijp voor het glaasje zwarte kip het
happen naar lucht het janken… daar achterin de
roomwitte klutsende eend op weg naar petten of putten braakten wij

gortepap het zure vocht drong jaarringen diep in de kartonnen
koffers kleefden zwembanden aan zomerjurken
later de verbijstering dat verse perziken ook de goudgele
conservenvruchten waren de plakkerige halve bollen in
dik siroop die op hoogtijdagen als glanzende

eierdooiers rond de karmijnrode gelatinepudding trilden
dat pertinent weigeren de sfeer niet ten goede kwam ook
al misten wij de bliksmaak het snerpen van de roestige opener
het kreunen van de gekartelde bek wie zegt dat ijzer niet
kan treuren? wij verwierpen de zoete glazige embryo's

plakte ik jaren later het luchtkasteel met rubbercement de
toren hield ik kokhalzend bij mijn lippen om het lek te lokaliseren
vermeed het ventiel als een oude tepel alhoewel
de borst zou gedijen bij wat tegenwind hoe kon jij dood zijn als je huid
nog leefde? de schil hield inhoud vast vruchtvlees hing de eerste maanden nog

standvastig aan de kern maar waarom liet de pel los? slingerde het
beenderlijm als een lavastroom mijn schaamstreek uit eierstokken simultaan
werkeloos is het te laat om tegen de stroom in te zwemmen?
in het water valt mijn zweten minder op vervaagt de
stank van roadkill

er is geen stamboom die in nadagen
zijn rotte namen verliest achter
gesloten deuren waar kinderen schuilden het
leven kromp zweerden tijd alle wonden de

wat weet de zandloper over grof zand dat het
mijn pas vertraagt? uren biedt voor rek en glans waar
spankracht mist het lubberen vervaagt? 

de koude kleren kippenvellen op het strand tussen
plastic en wrakhout vind ik jou op de schelpenbank grijs
garen droedelt ons silhouet trekt de zee zich langzaam 
terug ontbloot het zeeschuimen gebit rustend
op geribbeld vlees 

rugschild van een zeekat! apen wij moeder na
en zuchten simultaan… betrapt nu zullen oude
sporen volgen de benen loopgraven zwaar
totdat jij salomo roept en uit een wervelwind 

ontstaat een vriendelijke hond die vastzit 
aan een kleine hand ik stamp het zand op de mat sus de
onrust in mijn hoofd dat het tegenviel het kind onnoemlijk
schriel de hond onvriendelijk onfris… en raar dat jij het
woord sepia niet meer wist 
 

er is die ijzeren trap die bij elke verkeerde beweging in de
verdediging schiet mij lanceert mij weert
trapeze in het zoldergat
stof daalt neer glanst begeleidt de weg naar...

boven vind ik keutels niet door mij verzameld bij verpulveren fladderen onverteerde
glimmende insectenschildjes ontlast door gevleugelde zoogdieren
kleine bezoekers in de schemering noch licht
noch donker de twilight zone
vonden hun weg naar ons verleden voegden iets toe
 
de zolder slaat hardnekkig op laat moeilijk los een ware plaag aan toetsenborden en muizen
de oude videobanden speel ik bij gebrek aan passende apparatuur af in mijn hoofd
geen idee meer waar ik de holle cassettes in kan steken 
kluwen veterdrop van snoeren stekkers veelkleurige pluggen koptelefoons en trotse 
medailles troostprijzen bij vergeten activiteiten groeit met de jaren alleen snijden biedt uitkomst

de verdroogde aarde rust als gebroken kleine broze eierdozen naast de noppen van
voetbalschoenen in vele maten
tussen de munten uit verre landen vind ik toch weer een rijksdaalder 
het blijft eeuwig zonde

honderden poppen sleepte ik naar de bovenkamer zij staren mij welwillend aan maar 
lijken nog steeds niet op mijn oude schildpadpop
ik zoek dierbaren die niet meer ouder worden op
foto’s die vervagen steeds fletser richting de werkeloze polaroid camera glijden
reizigers op retour verdwijnen met hun belegen bagage

via citotoetsen tafels en dictees naar de berg plastic strandsandaaltjes
ruik ik teer bevoel oude grijze schelpresten adem nat zand diepe kuilen luchtkastelen
kleren krimpen jaren speelgoed zwelt op in primaire kleuren 
de knalgele muziekeend het trekkoordje beduimeld speelt nog steeds brahms lullaby 
ondersteunde ruzies en kraamtranen 
alsof ik ook die momenten nog wil koesteren niet los kan laten

mijn hoofd rust in de kinderwagen tussen
stapels kopvoeters de eerste plukjes haar verdroogde beige babyschoenen
de lucht van aangevreten zure slabbetjes en zwitsal zeep
bevoel vergeelde plastic navelklemmen dan kan ik weer afdalen 
beseffend dat wij anderen waren

dat ik niet mee mocht eten droomde ik
geen boze gezichten of zo 
gewoon de tafel was niet voor mij gedekt
ook leek het dat ik uitgelachen werd niet
per se gemeen eerder een soort onderonsje

jullie zagen mij wijzen naar de lege plek
maar niemand wilde een extra bord pakken 
het kijken was niet direct onvriendelijk er
was ook een kind of iets vleeskleurigs 
iets peuterigs en kwetsbaars om te aaien

hoewel ik het graag wilde klom
het niet op mijn schoot
een klein lijf in verwassen maisgeel
katoen met kippenvel en witte haartjes

ik zou het willen toedekken met een geborduurd lakentje
en wollen dekentje
er voor zorgen
zodat ik weer warm werd

het verhitten van een blik knakworsten gewoon op jouw gaspit
gaf iets omhanden scheelde weer een pan de kou trok uit mijn lijf
wel eerst het deksel open trekken en
een eventueel etiket verwijderen maalde het door mijn hoofd ik zag de vleesbom al hangen
en prikte zachtjes in de botloze blote beentjes

het eten is bijna klaar riep
ik te luid iets met babyvet en lange vingers of tenen het
was niet waar van dat babyvet het waren de ogen in het vleesnat
het ontvellen het snijden van de worsten in kootjes het
schikken van de porties op kleurige papieren borden bleek onnodig 

gouden schaaltjes met wit vlees en lettervermicelli
stonden al klaar op tafel
en ik telde weer een kommetje te weinig
ook het kleine wezen schoof niet aan maar
dat was niet mijn schuld

dat jij de metro uitstapt en ik jouw plek inneem zo dichtbij zo
intiem ik ken je niet eens...
jouw nog warme zitplaats het stoort niet biedt troost
waar ging je reis heen wie ben jij? 

in de nacht slaapt het traagschuim in de ochtend ontbijten
jamvlekken met koffie samen vormen zij op het tijk een
hardnekkig patroon niet makkelijk weg te poetsen ik
zou er patent op willen aanvragen meters stof van fabriceren
zoals ik tubes lijm ga vervaardigen grauw plaksel
van volhardend opgedroogde vogelpoep 
vooral duivenkak bezit een standvastig component

waar... maar vooral hoe brengen wij ons oude matras naar het grofvuil?
de ondefinieerbare schaamvlekken
zou het gek staan er een hoeslaken over heen te draperen?
alsof het flannel toevallig ook rijp voor de afvalbak is
buren vermoedden vast dat ons bed niet fris was lakens
niet elke week verschoond werden

uit de damasten kuil springt een veer de frisse lucht tegemoet
doorboort het oude vlekkenpatroon
vlinderachtig dessin à la rorschach 
is het verontrustend dat ik er vooral vrouwelijke
geslachtsdelen in zie?

hoe scheid ik een matras?
de plastic soep is van ons allemaal beschaamd bemerk ik dat de ingrediënten
voor de chemische bouillon ruimschoots in mijn keukenkast aanwezig zijn
let maar niet op de rommel verontschuldigt de zee zich sleurt
slierten kunststof weg tussen het zeebanket stimuleert surfende slippers en flessen
bevoorraadt ruimschoots tientallen ploggers de nieuwe
zeemeeuwen op het strand waar de wadpieren in rietjes huizen en

de heremietkrabben plastic wasmiddelbollen bewonen het weke achterlijf veilig opgeborgen
het feit dat een krab zich in een kraakheldere krappe kunststof kinkhoorn krabt 
onze nieuwe moderne tongbreker houdt mij bezig maakt angstig
terwijl ik mijn stoel opwarm voor de volgende reiziger
die ik wil troosten wil zeggen dat het
misschien nog goed komt...

skeletten uit zee verzamel ik kalken huisjes als oude schimmelnagels
losgeweekt van dode tenen de zeehoorn zwerft over mijn schelpenpad
kerkhof uit zee aangespoeld in de middelpolder langs
weilanden met dikbillen en witte reigers slingert het verse pad ik
kijk van links omhoog naar rechts 180 graden nietig in mijn bol zonder
sneeuw mijn schulp

langs het bord verboden voor honden daar
staat toch duidelijk een huppelend hert op de rood witte plaat
is het daarom dat honden hier lopen?
fazanten geagiteerd wegstuiven
geen ree in de polder streng verboden zie bord!

ik knik naar het hondenuitlaatmeisje zij opent een blik hysterisch geblaf stuurt
het samengestelde dier op honderd poten door het hek naar het veldje waar
de herten los mogen lopen en verzamelt stront in zakjes
bij het bruggetje aangekomen kijk ik uit naar de kreeften hoe mooi rood glom hun pantser
toen de zon nog scheen
zij stonden vaak klaar om mij te grazen te nemen knipten agressief de lucht
wisten nog dat ik ze de plomp in joeg oog om oog tand om tand moeten zij gedacht hebben

zoek jij die moordenaars? roept de man in kunststof trap die krengen toch
gewoon dood die vreten mijn sloot leeg 
en werpt geroutineerd zijn hengel uit

fietsers renners en voetreizigers 
gebruiken op zon- en feestdagen brutaal mijn weggetje
in neon huiden verdwaalde tropische reptielen
verplaatsen zich in het laagland vervellen plastic aan de lopende band 
onderaan de pikorde wandel ik soms rechts soms links van het pad
negeer gevloek en verstoorde blikken
buk en vergaar zwerfvuil als een volleerde plogger

dan denderen de paarden voorbij op hun eigen ruiterpad
en schudt de polder op zijn grondvesten het begint zacht te sneeuwen
bij gladheid wordt er niet gestrooid
mijn mooie route als ik omkijk vergruisde nagelresten en
van de zeehoorn alleen nog de wenteltrap 

zoals de uienman uien scoort lukraak en
hebberig het goedkope bolgewas in grote tassen propt
zo anders zoekt de kastanjevrouw tamme
kastanjes nieuwsgierig en geduldig 

het openen van de borstelige bolsters de verrassing
hoeveel noten...
de harige schillen laat zij achter als broodkruimels
een weg van labia
stekelig en toch ook gevoelig

ik wist best dat jij haar rokken pelde haar
heupen die jouw handen zochten
uiteindelijk zoeken sommige kastanjevrouwen
tamme kastanjes 
zoals de uienman uien scoort... lukraak

haar ronde achterhoofd schurkte jouw nek 
vermoedde zij dat hoofden niet meer op schouders rusten?
sleutelde jij daarom aan beenderen ontcijferde haar 
code kwam jij daardoor moeiteloos binnen?

ronde schedels roepen bescherming op zaak van
levensbelang voor pasgeborene 
met stevig touperen bereik ik een
aandoenlijke bolling het moederen blijft uit

draai de baby daarom tijdig opdat de schedel niet afvlakt 
dat vergt energie een kastanjevrouw hoort dan geen
tamme kastanjes te zoeken een uienman geen uien

ik snap uiteindelijk die uienman wel
het vuil onder zijn nagels de tranen die hij achterlaat
de zware leren tassen de vettige schilfers zijn
gedachte dat elkaar kwijt raken de afstand betreft
het leven is eindig maar
morgen komt er weer een dag

dan laven wij ons aan batterijen 
likken verdoofd plussen en minnen 
vanuit de engelenbak 
schijnen onze zaklampen
totdat jij in het voetlicht staat 
het schaduwspel kan beginnen

de lange gang slingert welkomsmatten
vinkt naambordjes af 
figuranten lopen af en aan
druppelen pleisters op open deuren 
hijsen de kousen zij hijsen de kousen
hier repeteert men
bijna doodervaringen 

na de try-outs kabbelt applaus
het publiek van afwezige oude dochters en zonen
bestelt ruikers twittert zoete woorden
zwarte auto’s verlaten de coulissen 
bis bis zeurt het schellinkje 
zorgvuldig verzamel ik de rekwisieten
de houten bank de jeneverstruik de eenzaamheid

het tafellinnen de maan de narcissen 
klopt de mise en scène?
ik souffleer je slachtofferrol klaar voor het publiek
in het donker deinen onze lampen 
wij zijn niet snel misselijk
maar spugen toch gal naakt wacht je de lap af
die moet natter concluderen wij het moet harder vriezen

en de gordijnen denderen over de rails trekken schaduwen binnenstebuiten
kleiner kleiner slist je tong en verdwijnt in
de blauwe inkt likt kokhalzend ijzer 
spinnenpoten zuigen de kroontjespen met moeite tussen de webdraden
nagels krassen nerven op rode kool blauwe bladeren houterig verschijnt mijn 
naam in een maagdelijk wit kader

waarom ik het schrift tussen mijn dijen klem?
ik verwacht het gevoel van mijn petticoat
hoe tule als fijn schuurpapier raspt daar waar zacht wit vlees
bleekroze lippen doen fluisteren zoals
de jurk van de spaanse danseres kijk hoe trots zij danst roept mijn moeder en ik zie
voel dat ik mijzelf knijp tot op het bot onverwachts
verlies ik rode korsten weeïge geuren

de wind laat zich niet makkelijk vangen in mijn schepnet en zij roept
buk niet zo je lijkt wel een hoer 
de zon grijpt naar mijn schaduwbenen beroert warm 
mijn onderbroek
is het een snik of een geeuw die mij ontsnapt de 
hoer tikt verleidelijk tegen de ramen ik 
ben onmiddellijk verkocht

als na jaren de aandacht dreint
ik aan mijn wonden blijf likken vingers naar ijzer ruiken
kom ik tot bezinnen zoek ik
angstvallig mijn naam op het web 
ik wilde dat jij keek toen ik danste als kind trots

je krijtte witte wolken daar waar de vloer de zolder nooit raakte
zag je daarom in een nest van vlees en kalk het kleine glimmende ei bij
de wortels van het roze rode kind
waar de roestige schaar ternauwernood haar tenen misten de
luizen zilvervisjes speelden
daar in het huis, omdat je moeder haar tanden en botten op de stenen brak
en je vergat mee te nemen

daar raapte jij het broze ei op en sloot snel je hand 
trots haar zo dichtbij te voelen hoog boven 
rees het schreeuwende roze vochtige gat een oude wond
zij slokte het kleinood op en jij zag het
was een glanzend oog honderden
jaren hoorde ik het kind huilen en ving jij haar blik en lachte ik
om een cycloop die kunsttranen weende

daar in het huis als het donkerde
het zwart uit de hoek kroop tussen de 
zusters wrede hoge borsten 
waar je niet op mocht rusten niet mocht schuilen
lauwwarme urine ging stromen tussen je benen uit
alle roze gaten ander vocht lekte dat stonk dan
zocht je het ei om de gaten te dichten

je doffe grijsblauwe ogen krijten
wolken op je arm je rijgt de oude glazen kralen
honderden jaren geleden toen je hand nog
kleine vingers had die 
het oog van het roze rode meisje een knipoog gaven
plakkerig vies en toch licht glanzend
daar weent een glazen oog kunsttranen

woest schuimend de cafeïnedouche 
explosieve rendez-vous tussen 
een fles cola en een mentos eerder
een ménage à trois
de mierzoete geiser spuit tollend je springt en lacht hysterisch

plastic bij plastic je vaders mantra dreint 
in mijn brein terwijl
ik de plakkerige limonadefles krakend tussen de papieren 
snoepwikkels prop en denk 
aan je tandglazuur

water of thee water of thee maalt het door 
mijn hoofd de zoete spetters observerend 
een vlieg in een
goudbruine druppel heeft nog
miljoenen jaren te gaan en wij? mijn vraag

hoe ver zijn wij van de rand hoor je niet
wij de looppoppetjes 
sjokken in telgang als een 
samengesteld dier naar de afgrond
touwtje met kraal achterna

waarom aaien wij alleen nog met woorden de poes?
wanneer schoor ik mijn oksels niet meer
en trok jouw haargrens zich terug
aan je voeten de colawikkel plakkerig condoom
voer voor de blauwe of de grijze bak?

dat wij naar zeep van melkmeisjes roken
met wie belde je uren, als papa er niet was 
als wij vroegen wie het was zei je, oh tante lies
met wie je op verjaardagen nooit een woord sprak

snuffelen in je spullen verborgen in je kast
zwaar geurende maja zeep, een ring
rare nylon slips lichtgroen en roze
aan de waslijn grote onderbroeken

na school opgewonden voor de lingeriewinkel staan
nog geen internet om te gluren
broekjes met open kruisen
strikjes donsjes 

is dat voor hoeren vroeg ik je nog
nee dat dragen ook gewone vrouwen zei je stellig
zag ik je moeder instappen in een wagen?
zonder knipperen zei ik ja, dat was bij mijn oom

kapotjes kapotjes, schreeuwend in de deuropening  
de drogist woedend zwaaiend achter ons aan
rennen genieten vage angst
zal bij het kruidvat tegenwoordig niet vaak gebeuren

en in de vreemde wagen voeten van de bank
liet moeder zien hoe wij ons moesten gedragen
met een blik monddood gemaakt
wij waren slechts figuranten