Biografie van Sharon Tilburg

In de eenvoud van het leven is er

In de eenvoud van de kerstnacht
de geboorte van het tijdloze kerstverhaal

In de eenvoud van het leven is daar de kerstochtend en voede het samenzijn


ons hart met liefde als suiker
een zoet kind

Zondagmorgen, op het Gouvernementsplein luisterde ik naar de zangvogels, allemaal in hun kooien strijdend om het hoogste lied.
Ik zag hoe andere grootvaders ook trots hun twa twa, rowtie, picolet of gele bek aan het woord lieten.
Hun verenpracht mooi in kleuren van rood, zwart, bruin, geel en wit.
In de ogen van onze vogel zag ik beelden van dansende krijgers, wasvrouwen en spelende kinderen, alle vogels zongen in vrijheid hun eigen lied.
Zondagmorgen, op het Gouvernementsplein luisterde ik naar de zangvogels, de een klonk onzeker, de ander vol euforie.
In de ogen van mijn grootvader las ik hoop en dromen.
Daar op het Plein klonk het begin van een nieuwe symfonie.

In de straten van Old Town luisterde ik naar andere geluiden.
Intellectuelen luidden trotse klanken van zelfbestuur en bezieling, een ander die van opstand tegen de vernieuwing.
Ik zag broeders met grote afro's gekleed in broeken met wijde pijpen, zusters in minirokken waar zelfs ik van bloosde.
Op de radio luisterde we naar het Moeders Uurtje en Willeke Alberti.
In de straten van Old Town luisterde ik naar andere geluiden, alleen naar die van mezelf en Den Uyl het meest.
Lachmon was fel tegen: 'Wacht, het gaat te snel Arron! Het land is er nog niet klaar voor.'
Ik zag hordes landgenoten op Zanderij vertrekken, in hun ogen las ik geen hoop, maar vrees.
Switie Sranan huilde, maar bereidde zich ook voor op 's Lands grote feest!
In de straten van Old Town luisterde ik naar andere geluiden.
Het Plein omgedoopt tot het Onafhankelijkheidsplein.
In de nacht van 24 op 25 november 1975 vierden we uitbundig onze vrijheid.
In de ogen van ons nieuw Suriname zag ik beelden van hoop en dromen, zoals vroeger, zondagmorgen in de ogen van mijn grootvader.

Gedurende de Lange Droge Tijden snakte ik naar verkoeling. De wind waaide seizoenen lang in een andere richting.
Na de tragiek van 1980: politieke spanningen en discussies vol verwijt, denk ik regelmatig aan hen in stilte.
Gedurende de Lange Droge Tijden snakte ik naar verkoeling. Ik denk terug en markeer het jaar 1975, de Erkenning van de Republiek Suriname,
een historisch feit!
Van onze eerste president Venetiaan, ontving ik trots De Gele Ster: het symbool van onze eenheid.

Maandag, in De Ochtenden luisterde ik naar de koolmezen, alleen hoorde ik mijn overzeese roep: Kon Hesi Baka Henck Arron en staarde
eindeloos over de uitgestrekte Hollandse polders.

op mijn Harley Davidson scheurde ik op de A12 richting kust en liet onderweg een tattoo zetten
's avonds in het casino mijn eerste wedje leggen

won vette meiers!


ging zaken doen met wereldse eksters en bouwde aan een imperium als Robin Hood 
schoof werelddelen opnieuw ineen en volgde de gebruiksaanwijzing

goed schudden voor gebruik


trapte het gaspedaal in en reisde af naar het noorden sprak daar een ijsbeer op drijfijs
onderweg naar Braziliaanse wanorde

om verhaal te halen

met zadeltassen vol stopte ik in de kibboets om pleisters te plakken op Israël en maalde

heeft de ijsbeer het gered?


in India racete ik met the upper classes en zadelde als Lucky Luke de spitstrein op met extra zitplaatsen
voor de 5e klasse
knipoogde naar een verwonderd kind richting mama Afrika's boezem en nam alle opspattende regendruppels mee
draaide op mijn andere oor en droomde 
later word ik net als -hoe heet ze ook alweer?- ontdekt bij de Bruna aan het Spui