Ik zeg altijd: breng iets teweeg groter dan jezelf,
dan kun je de resten beter rest laten.
Een krimpscheur in los sediment
bevalt immers beter dan in een plafond -
daarin ben ik niet de enige
en cirkels worden altijd te onpas als metafoor gebruikt.
De dingen zijn niet zo onvergankelijk als je denkt:
duurzaamheid zelf is voorbestemd tot uitputting.
Alle scheuren zijn lineair -
heeft iemand ooit een mens gerecycleerd?
- dit zegt de architect, terwijl strijklicht
de wand doet stollen,
barsten
omhoog kruipen, en beneden
mollen door de fundamenten graven.