Biografie van Sam De Vos

Ik weet nog hoe mijn laarzen in je voetafdrukken pasten.
Twee van mij voor één van jou. ‘Goed verdeeld,’ zei je toen.
De boomtakken kraakten net als wij onder de leegte,
als scharnieren van deuren die onherroepelijk opengaan.
Moest je mij per se daar en dan je spoor uit duwen?

Toen bleek dat ik alleen had leren pat te staan, trok 
je mijn handschoenen uit en gooide ze in de lucht.
‘Kijk,’ zei je, ‘zo word je twee vleugels in volle vlucht.’
Maar je losse flodder van een punt bleef net als mijn
rechterhandschoen steken in de dichtstbijzijnde kruin.

‘Dat valt al eens voor,’ snauwde je en ik vroeg me af 
of je nu het meest in mij of jou teleurgesteld was.
En waarom ik plots mijn eigen fouten maken moest.
Had ik dan al niet genoeg uit die van jou geleerd?
Of maakte jij misschien de juiste fouten niet?

‘Misschien maakten de fouten juist mij,’ zei je terwijl je
de boom in klom en met de takken schudde tot mijn
uit de lucht gegrepen vleugelhand recht naar beneden
op me af vloog. Ik kon niet anders dan bewonderen
hoe je mij mezelf een klap in mijn gezicht liet geven.