Biografie van Filip Eerdekens

als kind slikte ik een paarse pion in
ons mens-erger-je-nietspel was niet meer
compleet en een x-ray van mijn maag
toonde hoe een astronaut die leegte
voor zijn thuis aanzag, de ruimte
 
slechts een donkere kamer waar
hij nadacht over meer aardse zaken
als de honger die hij niet kon stillen,
een meerjarenplan voor cosmea’s of
hoe je een schaap redt dat op zijn rug ligt
 
misschien is hij er nog
 
misschien houdt hij zich vast aan een rib
en telt hij de stappen die ik elke nacht zet
naast jouw bed, rond de keukentafel,
langs een buitenmuur van het zonnestelsel
 
misschien moet ik me minder ergeren,
wilde bloemen gaan plukken, laten we
elkaar wegvegen van deze aarde en
gaan liggen op onze lege buiken

het blauw is de stille honger aan het oppervlak
een tijger op een reclamebord die ontbijt verkoopt
terwijl wij als zwerfvuil huizen in een slaapstad