Biografie van Monique Wilmer-Leegwater

 
dat er iets van god in je komt, uit
dit geniepige struikgewas geslopen
 
op deze plek van de aarde want
waar kun je anders zijn om
 
evenbeelden neer te smijten
barakken kapot te trappen
 
er is teveel onrust in mijn kleine brein
en het blijft maar rommelen
 
als er iets van god in je komt, stromend
uit de Negende van Beethoven
 
ik met mijn vingertoppen nieuwe
contouren weet te kneden
 
om tot een eenheid te smeden, en
weet dat ik mezelf niet sparen kan
 

Slechts de bellen waarschuwden ons. Terwijl we klommen
als geiten. Jij maakte een kommetje van je handen. We
dronken. Keken naar de vallei onder ons waar
zomerkoeien graasden.
 
We zagen hun hoeven met besmeurde moddertenen,
hoorden het kalme scheuren van het gras.
 
We lagen in het laagland niets te wezen en keken naar
een lucht waar vogels vlogen, vroegen ons af  hoe ze ons
zagen, zich zouden verbazen over
wat we daar deden.
 
Ja, ook hoger zwermden er nog zomerkoeien, roodbont
en zwartgevlekt. In hun ovalen oren gele labels aangehecht.
7403. 2578. 1773. 9875.

De natte neuzen lekten druppels vocht, de spenen van hun uiers.
Ik zag alleen maar goedheid
in hun ogen. 
 
Ergens houdt de hemel op en wat er achter ligt
wil ik niet weten.

 
kijk, in deze termendraf
wordt alles een absoluut gebaar
deze kermenvloed, dit berkenboet
 
wanselt het dorp ekerharten tot bloedens toe
draagt velkerkronen naar hutten en kerken
drinkt aspensap uit blauwe kelken, tot
sterrenmasten, maanbedrog
 
het schijnsel uiteindelijk bleek geworden
dek ik de wende onder mos en blad, kus
het donselige wamseltje, tussen grens
van dauw en damp, het stil geworden
drachtelijn, dag poppedein, dag

 
Verlaten zijn de paden waar ik loop, vooral die verdraag ik.
Laten we zwijgen als we elkaar tegenkomen.  Ik zal je niet
herkennen. Mensen
zie ik over het hoofd, dieren niet, geen dieren.
                           Die zie ik altijd.
 
Ik kies voor het pad dat ik niet eerder zag. Er zijn afgesleten
stenen, keien,  een kleine brug, het water roest bruin. Of er ijzer
in zit, vraag ik het paard.
 
Of  ijzer naar bloed ruikt, of bloed naar ijzer, vragen we ons af. Of
we het samen drinken kunnen.
 
Zij kent het smalle gras, dit karrenspoor, haar neus blaast dunne
wolkjes uit. Ze staat niet graag alleen zegt zij  - er waren andere
dieren -           en vraagt of ik nog blijven wil.
 
Ze dampt de ochtend in mijn handen. Deze ogen hebben geen
wimpers nodig. Met lippen als zachte was, warm en kneedbaar
- alsof ze zich zonder tanden weet - zo strijkt ze langs mijn schedel.
Als ben ik haar met vier benen, met hoeven, in die wei, zo worden wij.
Met tere snuit. Een staart
                               die vliegen verjaagt. Fluwelen oren.
 
Er wasemt stoom van haar machtig lijf,  zo krachtig hoe zij staat en
kijkt. Tussen ons  een ijle lijn waar zij naar luistert. Haar vacht ruikt
naar vrede, naar wegen die ik nog niet ken.
 
Als het regent, schuilen wij in elkaar, noemen elkaar bij naam.
                                Raken niet uitgepraat over de bomen.

Geest van goud
 
Ik adem de lucht van mijn vader
als zijn gepoetste veterschoenen
schuifelend struinen door kamers
waar niemand nog in woont
 
We zijn schaduwen op de muur
als ik sterren strooi op de trap
loden voeten houden ons hier
 
Dit huis waarin hij vader was,
heeft een tuin vol paardenbloemen
hij oogstte er groente, zaaide het gras
 
Maar zijn stoel slaapt, het tapijt zwijgt,
koestert de deken het kille kussen
ben ik een verzinsel in zijn hoofd