Biografie van Elianne van Elderen

Elianne van Elderen (zij/haar, 1997) studeerde 2021 af aan de opleiding Creative Writing aan ArtEZ en schrijft gedichten en korte verhalen die gaan over kinderen die hun cavia’s vermoorden, glow-in-the-dark-midgetgolfen en fietstochtjes langs de vleesverwerkingsfabriek in haar Brabantse geboortedorp. Ze stond onder andere op Tilt Festival, het Nijmeegs Boekenfeest en de Amsterdamse Museumnacht, haar werk verscheen o.a. in literair tijdschrijft DW B, ze won de tweede prijs in de finale van Write Now! 2020, en de eerste prijs poëzie (2018) en proza (2019) bij de Interuniversitaire Literaire Prijs. In 2021 neemt ze deel aan het Slow Writing Lab, waar ze onderzoek doet naar autisme in literatuur.
2021
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    4086

    *

    Top 100
    Morgen zullen ze het lichaam vinden, maar vandaag leven de kreeften nog
    in het aquarium onder de paarse ledstrippen van chin. ind. spec. rest. Happy Garden,
    vandaag weet je nog niets over degenslikken, vandaag mag je nog oefenen, laat je je vader
    nog de splinters uit je vingers halen, durf je nog bij je moeder in de auto in slaap te vallen,
    vandaag vraag je niet naar de achterkant van de maan, doe je mee aan een flessenpostwedstrijd,
    vandaag geloof je er nog in, vandaag eindigt alles in de zee, vandaag laat je je tot vlinder schminken
    in het hoekje van het winkelcentrum, vandaag verzinnen we verhalen over wat er in de kipnuggets van de McDonalds zit,
    vandaag weet je nog niets dat je niet wil weten, bestaat een konijn alleen uit zijn vacht, meen je een band te hebben
    met de Guatemalaanse stekelstaartleguaan in het reptielenhuis, vandaag heb je een solo
    in de afscheidsmusical van groep acht, vandaag vergeet je de messen te slijpen, en morgen,
    morgen begint het overwoekeren.
2020
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    6770

    ‘100 SONGS EVERY 2000’S KID WILL REMEMBER’

    Top 100
    Ik denk aan die keer dat de meisjes werden gerangschikt op risicofactor
    en aan het buurthuis dat rook naar de zojuist aangezette verwarming
     
    aan die keer dat ik per ongeluk het kindeke Jezus van de miniatuur kerststal inslikte 
    en hoe dat jaar zijn kribbetje leeg bleef omdat alle winkels zonder uitzondering 
    gesloten waren op zon- en feestdagen en aan hoe ik mezelf wijsmaakte dat zolang ik niet 
    zou kijken of het uit mij was gekomen, ik altijd iets heiligs in me zou hebben
     
    aan wat we te bewijzen hadden en aan het stedelijk gymnasium 
    waar ik twee jongens met een liniaal achterin het fietsenhok zag verdwijnen 
     
    aan hoe ik de hechtingen in mijn lip na het trampoline-incident probeerde los te peuteren 
    en aan de koosnaampjes die mijn moeder me gaf om me klein te houden
     
    aan de spijkerbroek waarin mijn knieën het dunst leken die ik droeg toen ik Justin ontmoette 
    en aan Maartje die me vertelde dat het de eerste keer wennen was maar het daarna alleen maar 
    mee zou vallen en aan hoe goed ik was in mijn ogen dicht houden en aan hoe ik hem vroeg 
    om niet in mijn haren klaar te komen en aan hoe hij dat toen toch deed en aan hoe hij niet geloofde 
    dat ik iets heiligs in me had en aan de laatste keer dat ik hem zag
     
    aan dat ik op mijn mondeling Frans loog dat ik wiskunde ging studeren
    omdat dat het enige was waarvan ik wist hoe ik het moest zeggen 
     
    aan de manieren waarop grootheidswaanzin en minderwaardigheidscomplex in elkaar pasten 
    en aan hoe het einde van de zomer het ergste was dat kon gebeuren
  • 2
    6776

    Als je het maar graag genoeg wil (kan je je duim afbijten als een wortel)

    Top 100
    Eline en ik vroegen ons af hoeveel schade je kan aanrichten 
    als je zelf nog geen 1 meter 30 bent en dagenlang
    observeerden we vanachter de buxushaag
    de robotgrasmaaier van de buren
    die het verschil tussen gras en opgerolde egels
    niet kon waarnemen en hoe niemand hem 
    dat echt kwalijk nam
     
    in groep zes probeerden we 
    een aardbeving na te bootsen
    en ik geloof dat we aanleg hadden
    om een natuurramp te worden
     
    de eerste keer dat we een jongen uit Oostvoorne 
    zonder aanleiding uitgescholden voor kankermongool durfden we elkaar 
    minstens tot na het avondeten niet meer aan te kijken
    maar alles ging makkelijker
    nadat we een weddenschap sloten om wie er het snelst
    een kraaienjong uit zijn nest zou stelen
    in de vijver zou gooien
    en zou blijven toekijken tot het verdronken was
     
    op een dag vertelde Eline me:
    je kan je duim afbijten als een wortel, 
    als je het maar graag genoeg wil
     
    en wij geloofden dat 
    we het in ons hadden
    om hard te zijn

    ik heb Eline nooit verteld 
    dat ik mijn ogen dichtkneep
    tot er in de vijver geen beweging meer te horen was