Biografie van Isa Altink

zij spreekt met haar vingers een oude taal
in mijn haren, dezelfde vingers
waarmee ze ’s ochtends haar uniform dichtknoopt
 
vingertoppen die ballroomdansen over een
zwarte zee, glad, glinsterend, geurend
naar kokosolie en citrusvrucht
 
ik leun achterover in het warme water, sluimer
gelnagels over een mergelwand, murmelende
afvoerputjes, stadse hymnen uit de kraan
 
hier hangt Monroe aan het kruis en alles
wat onder het wateroppervlak leeft fluistert
haar naam
 
elke spuitbus, elke schaar
een knisperend eerbetoon
voor onze schoonheid
 
is zij gestorven. langs de baren
van de zee staan de meesters met kammen
in hun borstzak, wit licht in hun ogen
 
en zij bedwingt het lichaam dat uit mij lekt
neemt grijnzend aan wat ik uitstrek. begrijpen
is een groot woord, maar verstaan

voor mijn verjaardag gaf mijn moeder mij
een envelop met twee zeepaardjes
in roze vliegerpapier gewikkeld
                 
ze krulden zich op, tot in de puntjes
van hun staart, in de kleinst denkbare
hoek
 
moeder ligt op de nepleren bank, gewerveld
en mysterieus, ze praat en praat alsof haar stem door een strakke
plastic verpakking heen moet

als ik vertel wat er van mij terecht komt
staart ze in de naden van de bank en ik
voel mezelf retour komen
 
de zeepaardjes liggen uitgedroogd in de la van mijn bureau
een geheim prijs te geven waar ik doof en blind voor ben
 
ik keer alsmaar terug naar huis en strijk
over de knobbels in mijn rug