Biografie van Niels Raaijmakers

We kijken een documentaire over souvlaki’s als je vertelt dat ons geld verkruimelt. Ik weet dan genoeg en vouw zoveel verhuisdozen in elkaar dat je er een fort mee kan bouwen.
 
In dat fort barricadeer ik me om brieven te schrijven naar Brussel. We hebben een kapitaalinjectie nodig, een verkapte deus ex machina die ons van de ondergang redt. 
 
Jij neemt de multilaterale overleggen voor je rekening en huurt een pied-à-terre in de buurt van het Atomium. Ik blijf ondertussen achter om de chaos in toom te houden.
 
Elke vrijdag kom je terug met vage updates en een halve geruststelling. Om iets van de situatie te maken smijt ik borden door de woonkamer. Op de scherven dans ik uit het ritme. 

Na een tijdje worden je bezoeken zeldzamer. Je vergeet bijnamen, verjaardagen en songteksten van Toto. We veranderen elkaars labels, maar houden vol dat er een oplossing is.
 
Dit zijn onze laatste stuiptrekkingen, onze laatste acties voordat jij voor altijd in Brussel blijft en ik nieuwe verkiezingen uitroep.

Bij de Knorr-wereldgerechten omhelst een man mij van achteren. Hij fluistert in mijn oren dat hij zijn vrouw mist.
 
Op een donderdagmiddag was ze opeens verdwenen. Hij dacht dat ze een geest was geworden, maar spookjagers vonden geen ectoplasma en de seance leverde niets op.
 
Terwijl hij mij steviger vastpakt, wil hij weten erger is: dat iemand nooit meer terugkeert of dat er nog een klein beetje hoop is dat het goed komt?
 
Ik begin vier keer aan een antwoord, maar ik maak de zinnen niet af. Snikkend laat hij mij los. Vechtend tegen de tranen zegt hij dat ik de oplossing had moeten zijn.  
 
Voordat hij afdruipt geef ik hem een volle spaarkaart voor een ovenschaal. Het is een schrale troost, bedenk ik me, terwijl ik de bobotie pak en naar de kassa loop.

Na de sinterklaasrevelatie wacht ik tot mijn ouders zeggen dat ook piepschuim niet bestaat, dat het witte spul rond nieuwe televisies of Playstations gewoon een verklede buurman is.
Dit gebeurde 19 jaar geleden. In de tussentijd is er veel veranderd. Mijn rug is minder krom, mijn stembanden zijn mitrailleurs en honderd protestzangers zijn mijn leven in gewandeld om te vertellen dat ik een missie moet vervullen. 

Ik roep daarom iedereen op om het volgende te doen: keer piepschuim de rug toe. Negeer de verpakking bij de volgende aankoop van elektronica. Praat er niet over, denk er niet aan, scheur het woord uit het woordenboek, verban het naar een andere wereld.

Als een iemand dit doet is het raar. Als twee mensen het doen is het ook raar en misschien blijft het wel raar als een hele stad het doet. Maar de groep die het doet moet blijven groeien, want dan en dan alleen komen we dichterbij een wereld zonder piepschuim.

Ze verschuiven de gebouwen alsof het stukken karton zijn en binnen een ochtend is bijna alles weg. Ik verzamel dat wat me nog niet ontnomen is, maar weet eigenlijk dat ik het toch kwijt zal raken.
 
Rond de middag vullen ze de oude stad met nieuwe flats die alleen bovenin bewoonbaar zijn. Vanaf hun penthouses schreeuwen ze dat de woorden vanaf nu de betekenis hebben van het volgende woord in de nieuwste dikke Van Dale.
 
Ze draaien lachend aan het uiteinde van hun dunne snorretjes en zeggen dat ik het wel zal snappen, ook al heb ik een ouder woordenboek.
 
Ze krijsen hun naam door de verlate straten: ‘Ze’. Het is een conglomeraat vol vuile streken, een koepel waaronder kwaadaardigheid schuilt, een schurk die me in een bad vol haaien laat zakken of een laser op mijn kruis richt. 
 
Ze boren een weg door mijn kevlar huid, slokken alles op wat hun pad kruist en kiezen altijd voor de lange lijdensweg. Ze zijn een machine die onvermoeid doorgaat en pas rust als ze zeker weten dat ik niet meer verder kan.