Na de sinterklaasrevelatie wacht ik tot mijn ouders zeggen dat ook piepschuim niet bestaat, dat het witte spul rond nieuwe televisies of Playstations gewoon een verklede buurman is.
Pap en mam blijven echter stil en gaan verder met hun dag. Ergens in huis schuren twee blokken piepschuim langzaam langs elkaar. Ik ril en leer dat je soms dingen moet accepteren.
Dit gebeurde 19 jaar geleden. In de tussentijd is er veel veranderd. Mijn rug is minder krom, mijn stembanden zijn mitrailleurs en honderd protestzangers zijn mijn leven in gewandeld om te vertellen dat ik een missie moet vervullen.
Ik roep daarom iedereen op om het volgende te doen: keer piepschuim de rug toe. Negeer de verpakking bij de volgende aankoop van elektronica. Praat er niet over, denk er niet aan, scheur het woord uit het woordenboek, verban het naar een andere wereld.
Als een iemand dit doet is het raar. Als twee mensen het doen is het ook raar en misschien blijft het wel raar als een hele stad het doet. Maar de groep die het doet moet blijven groeien, want dan en dan alleen komen we dichterbij een wereld zonder piepschuim.