Biografie van Quinten De Coene

Nog geen profiel opgegeven.
2021
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    667

    Brief van de jongere dichter aan zijn oudere zelf

    1e ronde
    In de schoot van die ene grote liefde,
    Vandaar weeg jij nog steeds de anderen af.
    Je telt hun hart en kunnen op maar
    Plaatst het op een weegschaal die vastgeroest zit.

    Geen schijn van kans,
    Weet je.
    Als een masochist werp je je voor de
    Volmaakte voeten van
    Erna,
    Erin.

    Je weet niet wat te doen
    Met hun naakte zelf.
    Het uitgeklede lichaam moet langs de beul
    Paraderen
    Op een jaagpad van schaamte.
    Kijk in de zoom van hun tranen,
    Elk ontwerp is door jouw snit genaaid.
  • 2
    4455

    Cipressen met twee figuren

    1e ronde
    Ze ontgroeien de aarde en staan voor dood in het kale veld
    langs koud stromend water met armen smekend in de lucht.
    Ze hopen dat iets troostend zal neerdalen uit de hemel.
    Geen plek voor popart hier, de kleuren zijn leeg gezogen.
    De vreugde is de winter ingedommeld, in de serre groeit
    niets meer, ook de wijnbladeren zijn dor.
    Zelfs de maden zijn stil nu, als een ekster in een schilderij
    van Breugel.
    Je schudt nooit volledig je demonen af. Word ik
    langzaam gek?
    Het licht in de badkamer brandt al maanden niet meer,
    confetti in het fermenterende hoofd als een kleurrijke bokaal.
    Iets uit een film, het stinkt in de keuken.
    Je tekent de zee en luistert naar Puccini's smeulende sigaar.
    We dromen Spilliaerts abstracte inktlijn doorheen het kille strand,
    je geen kloot aantrekken van de wereld is de beste manier om erin te
    overleven.

    Het is kil en eenzaam in de menigte.

    We hinken in Balmoral met scheeftrekkende monden die
    monologen tegen de muren uitspuwen.
    Daar passeren details uit het verleden. Daar trippelt de dronken droom
    naar donderende hersenstroom.
    Zaza ligt in de zetel met de hond. Ze raakt de wolken aan,
    ze tast het onbereikbare.
    We kijken vanuit het gedraineerde zwembad. Hoe we schommelen
    tussen schuld en noodzaak. Het scheurt zacht
    als een tedere Vietnamese ziel die onsteriel verband rond mijn wonden wikkelt.
    Het roze licht van de nieuwe dageraad gaat voorbij. De schaduw van de zon,
    het bengelt aan haar verwachtingen.
    Het wordt lente in Brussel en alle vogels vallen uit de lucht. Daarna wordt het klein,
    zo klein als een dicht gekrabbelde zin met balpen.
    Het bloemenpatroon op je hemd, ik zie je in duizend andere gezichten.
    Je springt uit een willekeurige bushalte en twee jachtluipaarden verslinden elkaar in de lavendelvelden.
    Ik ruik het aan je huid en drink de isolatie op.
  • 3
    2222

    Roelof Hartplein

    1e ronde
    Elk woord doet pijn,
    omdat het je een beeld beschrijft van je
    intieme wereld.
    Je bent een bijl.
    Je hakt de taal in stukken,
    aan schoonheid veel te veel in de tuin
    van literatuur.
    Een roos wordt kaalgeplukt
    van al haar bladeren
    tot enkel doorns overblijven.
    Daar kruip jij ergens als een rups
    die geen vlinder wilt worden.
    Je bent een boom want
    een boom is taal,
    zei je eens.
    Alles overbodig overboord,
    je braakt de muiterij het hart in.
    Het open raam is een lunchpauzegedicht.
    Het snijdt dieper dan zij die je voorgegaan zijn.
    De wortels van je liefde worden
    gewurgd door de vader,
    liever een laars of scheldwoord.
    Je bent de dokter te slim af
    door je dom te gedragen.
    Gooi de jas over het hek.
    Sla de letters in het blad,
    kruip van inkt naar bed.
    De vuiligheid van het achterhuis
    staat aan de rand van elk gevoel dat je typt.
    Daarna het gerinkel van de pillendoos.
2020
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    5352

    Hond tussen vogels en katten

    1e ronde
    Elke avond komt er een gevoel van rust wanneer we de bunker
    verlaten. De rijen gezichten die ik meen te kennen. Ze gaan naar hun gezinnen
    in huizen en appartementen waar ik talloze nachten verbleven heb.
    Soms uit wil, soms uit noodzaak. Meestal dronken.

    De wandeling naar het station voelt als een dagelijkse overwinning.
    We hebben het weer overleefd.
    De huizen en verkeerslichten zien er niet langer dreigend uit maar
    verwelkomen me.
    Op weg naar huis, waar de gedichten mij opwachten.
    Waar de pen zijn roes uitslaapt. Je vraagt je af of je hier altijd zou beland
    zijn. Moest je niet verder zijn nu? Bij een vrouw, in een huis met een eigen
    keuken, een zetel en televisieset? Zou het anders verlopen zijn, was je
    vriendelijker geweest? Waarom doe je de dingen die je doet? Waarom broeden op
    je eigen obstakels?
    Ze belt me op.
    'Het is gedaan. Ik heb mijn spullen gepakt. Ik ben het afgebold. Dat hij zijn
    plan trekt, het klein kind.'
    'Schat, hij ziet je graag. Vergeet dat niet. We maken allemaal dezelfde stomme
    fouten.'
    'Ik zeg hem keer op keer wat zijn probleem is maar hij doet er niets aan. Ik ben
    het beu.'
    Ze legt af.

    Het licht springt op groen en ik steek over. De term dichter klinkt nooit ver
    weg. Ik kan mijn straat oversteken waar het voor anderen rood is. Hun gezichten
    achter glas.
    Kibbelende koppels in hun auto's. Ze zien mij. Ze kijken even op,
    ze zwijgen. Dan gaat het gekrakeel verder, en ik merk hun uitgebluste gezichten op.
    Waar ze naartoe gaan, is het gewoon weer een werkdag.
    De voetstappen waren zelden zo licht als vanavond.
    En thuis wacht de pen, de pen.
    We gaan dansen met de vingers.
    Ik bedenk me dat ik de dingen doe die ik doe
    om niet in die auto te belanden.
    Ik beslis om nooit mijn rijbewijs te halen.
  • 2
    565

    Lange afstandsrelatie

    Top 1000
    Onze lichamen hebben al lang niet meer gekust.
    Weer achter het scherm hopen we af en toe
    In elkaars richting dat de ander
    De afstand zal lopen.

    De stilte duurt.
    Onze gesprekken zijn al lang gezegd.
    Onze spijt heeft zo lang geduurd dat
    Zelfs die afgeleid is door advertenties.

    Onze touchscreens zitten vol barsten
    Uit tijden dat we die puberaal lieten
    Vallen in een striptease van schaamheuvels.
    Voor daar een beschermhoes rond kwam te zitten.

    "Vergeet je straks niet achter melk te gaan?"
    Zucht ze aan de andere kant van de woonkamer.
    Wonen. Dat kunnen we goed.
    Dat hebben we goed geleerd.


    "Neen."
  • 3
    562

    Ortolaan

    Top 1000
    Ik geef je wat liefde.
    Het kooitje brandt ook 's nachts.

    Je kruipt uit de vouwen van het bed en
    Huppelt naar de douche.
    Snavel breekt.

    Ik wacht in de lakens.
    Dood door verdrinking.
    Armagnac.

    De kamerplant in de hoek,
    De vlieg op de lampenkap.
    Vet druipend van de kin.

    In een vreemde kamer vertrouwd.
    Nummer 111.
    Wat gaan we doen?
    Kraakbeen.

    We gaan nog een avondwandeling maken.
    We beseffen dat dit tijdig is,
    Maar vanavond is een verdomd mooie avond.
    Alles doorslikken.

    Je wandelt de kamer binnen en gooit je natte haar tegen mijn hart.
    De vlieg is verdwenen en ik geef je wat liefde.
    Ik zie je graag
    Vanavond.
    Ik trek een wit servet over het hoofd.
  • 4
    5371

    Papier-maché

    Top 1000
    Je weet dat ik een bruut ben
    Lomp in mijn poëzie
    Ronduit belachelijk in het dagelijkse leven
    Onze handen trillen als een Geigercounter
     
    Ik wil je beschrijven nu
    Maar ik mag niet overdrijven
    Of mag dat wel
    Zit er geen waarheid in
    Als ik je vergelijk met een
    Bijenkorf
    Een volmaakt raster van de natuur
    Tot de boord sijpelend met honing
    Gevaarlijk als ik verdwaal in de gangen
    Alles prikt en sterft hier
     
    Dan weer kwetsbaar als papier machée
    Iets gewond dat leunt tegen een
    Boomstronk
    De complimenten en beledigingen
    Wegen niet op tegen de tristesse
    Van de regenboog
    Elke wolk op je dak is een dreiging
    Van de regenbui
     
    Dan denk ik aan de kleine herinneringen
    Verzameld als een polaroidcollectie
    Een van de weinigen die een hand
    Uitstrekt als ik tijdens een feest
    Zucht met een glimlach
     
    Ik zal proberen niet lomp te zijn
    In het wegschrapen
    En ik de handen vuil maak
  • 5
    569

    Zonnebloemen

    1e ronde
    Woest zijn de littekens op haar armen.
    Wat voor zin heeft het te huilen
    Als iedereen blind en doof is rondom haar?
    Elke nerf in de armen en benen is een nuchtere
    Stand van zaken die haar gevoeligheid in kaart
    Brengt op het vlees waar ze zonder keuze in geboren werd.

    Ik had me graag ontfermd over haar 
    Maar het is zij die mij vindt op straat,
    Verward,
    Niet wetend waar naartoe met de ogen
    Op een boekenwinkel zonder smet.
    Ze sleurt me naar haar huis.
    Daar struikel ik over het alfabet van haar zoon.
    Het onkruid is getekend.
    Ze heeft mijn liefde maar ik kan
    Haar dat moeilijk tonen. Hoe ze
    Me begrijpt, het hoeft ook niet.

    De zin is belabberd,
    Het schip is ondersteboven.
    Elk glas is een stap dichterbij de waarheid.
    Ze weet meer dan ik, ze snijdt
    Dieper in het leven dan mijn
    Kleurengebruik kan benaderen.

    En later bevind ik mij tussen
    Vrienden in ambergezeik.
    Van lever tot hart denk ik aan haar,
    Vraag me af
    Of zij niet de enige is die me
    Echt verstaan heeft.
2019
  • Nr.
    Titel
    Tekst
  • 1
    5268

    De snelle schoonheid

    1e ronde
    De zwaan op de gevel van een bordeel
    Het ondergrondse
    In een straat die overstroomd wordt met terpentijn
    Een trompet schalkt in de goot van deze stad

    We vinden een schedel in haar dijen
    Met het asfalt tussen onze tenen
    Zullen wij volgen
    Zullen wij volgen

    Lyrisch 75-42
    Trippelend
    Bevend
    Terwijl je honingzoet huilt
    Je ziet ze graag
    Met kort daarna het schreeuwen van gebroken servies

    Jazeker we hebben onze littekens
    Net zoals zij
    Waardoor niemand nog echt spreken durft
    Dan dronken onder veel te luide muziek
    Of verdoofd tussen het luiden van de kerktoren

    Wat verwachten we
  • 1
    5272

    Een muur metselt zich

    1e ronde
    Een muur metselt zich in gedachten
    Sinds wij tegen elk rechtopstaand haartje in het midden 
    Van de zin zwegen en vertrokken
    Geen zin geen woord de afgelopen jaren is oprecht uitgesproken
    Er is een kleurloze vijver waarin ik zwem op zoek naar
    Het einde van de zin

    We begraven onze liefde als een huisdier in de tuin
    Ik weet ze liggen in het hoge gras
    Ik zie ze bijna wanneer een vlinder landt op haar ingebeeld graf
    Of zoals ze danst als een Satie in de regendruppels
    Op mijn huid

    Hoezeer mensen alles kapotzwijgen in plaats van toe te geven dat
    Ze van elkaar houden
    Dat harde mensen huilen in bed
    Merken we
    Het vel rond de vingers is zenuwachtig kapotgebeten
    De tanden staan in de pols als kraters van eenzaamheid

    Geen zin geen woord de afgelopen jaren is oprecht uitgesproken
    Het is zolang geleden nu
    Dat ik het einde van de zin niet meer vertrouw
    Ik zal liegen
    Of toegeven
    (Ik weet het niet meer)
    Dat ik je niet langer meesleur achter deze muur
  • 2
    4375

    Schommel

    Top 1000
    Ze gaat vreemd
    Het is Taal
    Taal die zegt
    Vreemd
    Vreemd gaat Taal

    Ze spreekt vreemde Taal
    Ik versta haar niet
    Ik spreek Taal
    Die morgen niet
    Meer bestaat

    Taal 
    Keuvelt
    Woord na woord
    Baarmoeder
    Waarin dichter
    Stikt aan navelstreng