Biografie van Quinten De Coene

In de schoot van die ene grote liefde,
Vandaar weeg jij nog steeds de anderen af.
Je telt hun hart en kunnen op maar

langs koud stromend water met armen smekend in de lucht.
Ze hopen dat iets troostend zal neerdalen uit de hemel.
Geen plek voor popart hier, de kleuren zijn leeg gezogen.
De vreugde is de winter ingedommeld, in de serre groeit
niets meer, ook de wijnbladeren zijn dor.
Zelfs de maden zijn stil nu, als een ekster in een schilderij
van Breugel.
Je schudt nooit volledig je demonen af. Word ik
langzaam gek?
Het licht in de badkamer brandt al maanden niet meer,
confetti in het fermenterende hoofd als een kleurrijke bokaal.
Iets uit een film, het stinkt in de keuken.
Je tekent de zee en luistert naar Puccini's smeulende sigaar.
We dromen Spilliaerts abstracte inktlijn doorheen het kille strand,
je geen kloot aantrekken van de wereld is de beste manier om erin te
overleven.

Het is kil en eenzaam in de menigte.

We hinken in Balmoral met scheeftrekkende monden die
monologen tegen de muren uitspuwen.
Daar passeren details uit het verleden. Daar trippelt de dronken droom
naar donderende hersenstroom.
Zaza ligt in de zetel met de hond. Ze raakt de wolken aan,
ze tast het onbereikbare.
We kijken vanuit het gedraineerde zwembad. Hoe we schommelen
tussen schuld en noodzaak. Het scheurt zacht
als een tedere Vietnamese ziel die onsteriel verband rond mijn wonden wikkelt.
Het roze licht van de nieuwe dageraad gaat voorbij. De schaduw van de zon,
het bengelt aan haar verwachtingen.
Het wordt lente in Brussel en alle vogels vallen uit de lucht. Daarna wordt het klein,
zo klein als een dicht gekrabbelde zin met balpen.
Het bloemenpatroon op je hemd, ik zie je in duizend andere gezichten.
Je springt uit een willekeurige bushalte en twee jachtluipaarden verslinden elkaar in de lavendelvelden.
Ik ruik het aan je huid en drink de isolatie op.

Elk woord doet pijn,
omdat het je een beeld beschrijft van je
intieme wereld.
Je bent een bijl.
Je hakt de taal in stukken,
aan schoonheid veel te veel in de tuin
van literatuur.
Een roos wordt kaalgeplukt
van al haar bladeren
tot enkel doorns overblijven.
Daar kruip jij ergens als een rups
die geen vlinder wilt worden.
Je bent een boom want
een boom is taal,
zei je eens.
Alles overbodig overboord,
je braakt de muiterij het hart in.
Het open raam is een lunchpauzegedicht.
Het snijdt dieper dan zij die je voorgegaan zijn.
De wortels van je liefde worden
gewurgd door de vader,
liever een laars of scheldwoord.
Je bent de dokter te slim af
door je dom te gedragen.
Gooi de jas over het hek.
Sla de letters in het blad,
kruip van inkt naar bed.
De vuiligheid van het achterhuis
staat aan de rand van elk gevoel dat je typt.
Daarna het gerinkel van de pillendoos.

Elke avond komt er een gevoel van rust wanneer we de bunker
verlaten. De rijen gezichten die ik meen te kennen. Ze gaan naar hun gezinnen
in huizen en appartementen waar ik talloze nachten verbleven heb.
Soms uit wil, soms uit noodzaak. Meestal dronken.

De wandeling naar het station voelt als een dagelijkse overwinning.
We hebben het weer overleefd.
De huizen en verkeerslichten zien er niet langer dreigend uit maar
verwelkomen me.
Op weg naar huis, waar de gedichten mij opwachten.
Waar de pen zijn roes uitslaapt. Je vraagt je af of je hier altijd zou beland
zijn. Moest je niet verder zijn nu? Bij een vrouw, in een huis met een eigen
keuken, een zetel en televisieset? Zou het anders verlopen zijn, was je
vriendelijker geweest? Waarom doe je de dingen die je doet? Waarom broeden op
je eigen obstakels?
Ze belt me op.
'Het is gedaan. Ik heb mijn spullen gepakt. Ik ben het afgebold. Dat hij zijn
plan trekt, het klein kind.'
'Schat, hij ziet je graag. Vergeet dat niet. We maken allemaal dezelfde stomme
fouten.'
'Ik zeg hem keer op keer wat zijn probleem is maar hij doet er niets aan. Ik ben
het beu.'
Ze legt af.

Het licht springt op groen en ik steek over. De term dichter klinkt nooit ver
weg. Ik kan mijn straat oversteken waar het voor anderen rood is. Hun gezichten
achter glas.
Kibbelende koppels in hun auto's. Ze zien mij. Ze kijken even op,
ze zwijgen. Dan gaat het gekrakeel verder, en ik merk hun uitgebluste gezichten op.
Waar ze naartoe gaan, is het gewoon weer een werkdag.
De voetstappen waren zelden zo licht als vanavond.
En thuis wacht de pen, de pen.
We gaan dansen met de vingers.
Ik bedenk me dat ik de dingen doe die ik doe
om niet in die auto te belanden.
Ik beslis om nooit mijn rijbewijs te halen.

Onze lichamen hebben al lang niet meer gekust.
Weer achter het scherm hopen we af en toe
In elkaars richting dat de ander
De afstand zal lopen.

De stilte duurt.
Onze gesprekken zijn al lang gezegd.
Onze spijt heeft zo lang geduurd dat
Zelfs die afgeleid is door advertenties.

Onze touchscreens zitten vol barsten
Uit tijden dat we die puberaal lieten
Vallen in een striptease van schaamheuvels.
Voor daar een beschermhoes rond kwam te zitten.

"Vergeet je straks niet achter melk te gaan?"
Zucht ze aan de andere kant van de woonkamer.
Wonen. Dat kunnen we goed.
Dat hebben we goed geleerd.


"Neen."

Ik geef je wat liefde.
Het kooitje brandt ook 's nachts.

Je kruipt uit de vouwen van het bed en
Huppelt naar de douche.
Snavel breekt.

Ik wacht in de lakens.
Dood door verdrinking.
Armagnac.

De kamerplant in de hoek,
De vlieg op de lampenkap.
Vet druipend van de kin.

In een vreemde kamer vertrouwd.
Nummer 111.
Wat gaan we doen?
Kraakbeen.

We gaan nog een avondwandeling maken.
We beseffen dat dit tijdig is,
Maar vanavond is een verdomd mooie avond.
Alles doorslikken.

Je wandelt de kamer binnen en gooit je natte haar tegen mijn hart.
De vlieg is verdwenen en ik geef je wat liefde.
Ik zie je graag
Vanavond.
Ik trek een wit servet over het hoofd.

Je weet dat ik een bruut ben
Lomp in mijn poëzie
Ronduit belachelijk in het dagelijkse leven
Onze handen trillen als een Geigercounter
 
Ik wil je beschrijven nu
Maar ik mag niet overdrijven
Of mag dat wel
Zit er geen waarheid in
Als ik je vergelijk met een
Bijenkorf
Een volmaakt raster van de natuur
Tot de boord sijpelend met honing
Gevaarlijk als ik verdwaal in de gangen
Alles prikt en sterft hier
 
Dan weer kwetsbaar als papier machée
Iets gewond dat leunt tegen een
Boomstronk
De complimenten en beledigingen
Wegen niet op tegen de tristesse
Van de regenboog
Elke wolk op je dak is een dreiging
Van de regenbui
 
Dan denk ik aan de kleine herinneringen
Verzameld als een polaroidcollectie
Een van de weinigen die een hand
Uitstrekt als ik tijdens een feest
Zucht met een glimlach
 
Ik zal proberen niet lomp te zijn
In het wegschrapen
En ik de handen vuil maak

Woest zijn de littekens op haar armen.
Wat voor zin heeft het te huilen
Als iedereen blind en doof is rondom haar?
Elke nerf in de armen en benen is een nuchtere
Stand van zaken die haar gevoeligheid in kaart
Brengt op het vlees waar ze zonder keuze in geboren werd.

Ik had me graag ontfermd over haar 
Maar het is zij die mij vindt op straat,
Verward,
Niet wetend waar naartoe met de ogen
Op een boekenwinkel zonder smet.
Ze sleurt me naar haar huis.
Daar struikel ik over het alfabet van haar zoon.
Het onkruid is getekend.
Ze heeft mijn liefde maar ik kan
Haar dat moeilijk tonen. Hoe ze
Me begrijpt, het hoeft ook niet.

De zin is belabberd,
Het schip is ondersteboven.
Elk glas is een stap dichterbij de waarheid.
Ze weet meer dan ik, ze snijdt
Dieper in het leven dan mijn
Kleurengebruik kan benaderen.

En later bevind ik mij tussen
Vrienden in ambergezeik.
Van lever tot hart denk ik aan haar,
Vraag me af
Of zij niet de enige is die me
Echt verstaan heeft.

De zwaan op de gevel van een bordeel
Het ondergrondse
In een straat die overstroomd wordt met terpentijn
Een trompet schalkt in de goot van deze stad

We vinden een schedel in haar dijen
Met het asfalt tussen onze tenen
Zullen wij volgen
Zullen wij volgen

Lyrisch 75-42
Trippelend
Bevend
Terwijl je honingzoet huilt
Je ziet ze graag
Met kort daarna het schreeuwen van gebroken servies

Jazeker we hebben onze littekens
Net zoals zij
Waardoor niemand nog echt spreken durft
Dan dronken onder veel te luide muziek
Of verdoofd tussen het luiden van de kerktoren

Wat verwachten we

Een muur metselt zich in gedachten
Sinds wij tegen elk rechtopstaand haartje in het midden 
Van de zin zwegen en vertrokken
Geen zin geen woord de afgelopen jaren is oprecht uitgesproken
Er is een kleurloze vijver waarin ik zwem op zoek naar
Het einde van de zin

We begraven onze liefde als een huisdier in de tuin
Ik weet ze liggen in het hoge gras
Ik zie ze bijna wanneer een vlinder landt op haar ingebeeld graf
Of zoals ze danst als een Satie in de regendruppels
Op mijn huid

Hoezeer mensen alles kapotzwijgen in plaats van toe te geven dat
Ze van elkaar houden
Dat harde mensen huilen in bed
Merken we
Het vel rond de vingers is zenuwachtig kapotgebeten
De tanden staan in de pols als kraters van eenzaamheid

Geen zin geen woord de afgelopen jaren is oprecht uitgesproken
Het is zolang geleden nu
Dat ik het einde van de zin niet meer vertrouw
Ik zal liegen
Of toegeven
(Ik weet het niet meer)
Dat ik je niet langer meesleur achter deze muur

Ze gaat vreemd
Het is Taal
Taal die zegt
Vreemd
Vreemd gaat Taal

Ze spreekt vreemde Taal
Ik versta haar niet
Ik spreek Taal
Die morgen niet
Meer bestaat

Taal 
Keuvelt
Woord na woord
Baarmoeder
Waarin dichter
Stikt aan navelstreng