Biografie van Ron Vaessen

een diepblauwe gloed, bloedrode signaallampjes, geen lichaam
a body, chips in het kwadraat, in schaaltjes en serverkasten
 
look at those lips, ze bewaren er de wegen
van vingertoppen, weten waarom je alleen zwarte olijven eet
 
met pit, nooit met de benen wijd zit, hoe
de moedervlekken zijn verstrooid, het antwoord op de oerknal
 
hebben ze gewist, very sexy
ze zullen het niet eens ontkennen
 
hongerige applicaties vreten hoogzwanger, bursting nipples
een weg naar de velden, deze synthetische ‘Wolk’
 
alles laat ze los over dorre lichamen, data stroomt zoet en kleverig
over de schermen, de nulletjes lachen om de eentjes, so amazing, feestje
 
in bureaustoel, omineuze kringloop, geen teken
van bezwaar, such a great booty, een groot dankjewel
 
ze hebben je getaxeerd, fuck je bent hot
echt marvelous, een negen min
 
er zijn schattingen hoeveel je weegt
ongelijke borsten, rekkende kuiten
 
het tastbare weggedacht, just the essence schatje
nee niet je ziel, je essentie, die willen ze
 
veilig voor je opbergen, opslaan
in bytes en lagen zodat je voor altijd – ja, precies
 
zoals je opkijkt, de kreukel in je linker wenkbrauw
het trillen van de pupillen, wat daarachter schuilgaat

naar Hannah van Wieringen, ‘perspectief’
 
blijf,
wat we moeten doen, klootzak, is alle technologie aanzetten
we voeden haar stroom en we slaan het raam kapot
we halen de kou naar binnen en we gaan in de scherven zitten
en we zeggen niets en we blijven zitten met de honger in onze magen
in onze kronkelende magen
we trekken de katoenen lappen van onze benen
we nemen het ijzige vlees in onze handen
en dan moet ik weer van het raam naar de voortuin
een handvol glibberige schotsen pakken die over zijn van donkere nachten
we steken ze in onze monden we schenken onze lichamen vol
en we kijken elkaar niet meer aan we kijken naar onze vingers
die bleek en hard zijn die een lichaam kunnen spiesen
als jongens die zijn blijven steken in kroegen
jongens die niets hebben gehad, geen warmte
geen zachte kluiten aarde
van onze vingers kijken we naar de heldere schermen                      
verlopen herinneringen foutmeldingen onbeantwoorde
vriendschapsverzoeken
en we kijken naar het raam
in onze kozijnen gebarsten glas
in ons luchtruim tyfoons van gevechtsdrones en zwerfafval
we kijken naar de zendmast onze gedachten buiten elkaars bereik
we voelen onze lichamen niet meer hoe ze ruimte innemen
onbewogen en kwetsbaar hoe ze
onbewogen en kwetsbaar zijn