Biografie van Michel Schynkel

je toilet is stuk, de waterteller tikt
zonder oponthoud de cijfers
rond. de dagen van niet te stoppen
verlies jagen je het huis uit, je druipt
af naar een andere stad, een nieuw
verhaal waar je je hakken in zet.
 
na zeven jaar wordt de beerput
nog één keer geledigd, de standen
genoteerd, de meubels genummerd
uit elkaar gehaald. je tuin viel
al langer niet meer te beheersen,
de klimop heeft na bomen en muren
 
ook het gras ingepalmd. je trekt je los
en laat de post in het duister van de bus,
het laatste nieuws vergeten tussen
enkele te vereffenen rekeningen.
alles staat nog open, wie wil  kan
nog steeds langs achter naar binnen.

Stop met verwachten dat dichters gevoelig
zijn. Schaamteloze schone schijn is het,
van zielige aandachtstrekkers die niet eens
beseffen dat je uit hout pijlen snijden kan.
 
Die gloedvolle zonsondergang, dat glinsteren
van het licht op het water, in werkelijkheid
lopen ze er aan voorbij. Enkel op hun blad
mag de wereld vonken en tot leven komen.
 
En als ze dat weemakende licht ook nog eens
over de haren van een kleuterhoofdje laten
strijken, weet dat ze waarschijnlijk kinderen
haten, in hen te duchten concurrenten zien.
 
Laat je ook niet vangen door hun pseudo-
intellectueel gebral. Voor hun anaal gefixeerd
zijn en foute moederbinding helpen echt geen
metaforen. Zelfs je voeten zullen ze koud laten.
 
Stap liever zelf de wereld in, geniet van het licht
dat glinstert op het water, er valt zoveel te beleven.
En denk er aan om straks ontstopper en pindakaas
te kopen, want ook dat zal wel weer vergeten zijn.

Samen vallen we uit de tijd. Het gebeurt op een lentedag. De oploskoffie staat in aanbieding en wie twee potten honing koopt, krijgt er een derde gratis bij. Het stemt ons blij, maar we laten alles liggen en duwen onze lege winkelkarretjes vrolijk voorbij de kassa. De kassière groet ons. Onder haar grijze schort draagt ze een fel oranje bloes en op haar linkhand prijkt een tattoo van een vlinder. Ik denk, hoe symbolisch, terwijl we over de parking fladderen en onze karren rondjes laten draaien. Een maand later verzamelen we alle kinderen uit voorgaande huwelijken in onze nieuwe woonst en vertellen hen dat God goed is, maar soms moeilijk te doorgronden. Dat vinden ze helemaal niet erg. Ze begrijpen het wel. Geluk is zowel toeval als noodlot. Samen toasten we op de toekomst, terwijl op de radio een lied klinkt over een man die in slaap sukkelt en wel duizend jaar slaapt. Wanneer hij weer wakker wordt is het donker, maar dood is hij niet. Neen, dood is hij niet. Hij viel gewoon uit de tijd. Dat weten wij, want ook wij maakten het mee.

Ik voel me meestal tweeëntwintig,
maar soms ook een kleuter.
Andere dagen draag ik
mijn werkelijke leeftijd
en sokken met een raket
die op de maan landt.
Dat was in 1969.
Ik kwam net kijken.
 
Mijn hobby’s zijn fruit eten
en de zee bestuderen
vanuit verschillende hoeken.
Na de middag dommel ik in
en droom van vrouwen.
Ook een hobby, op een manier.
Men zou het moeten erkennen
als werkwoord, vind ik, vrouwen.
 
Laat dat mijn bijdrage zijn
aan de wereld
en de Nederlandse taal.
Als iemand me dan zou vragen:
heb je vandaag veel gevrouwd?
zou ik antwoorden:
ja, heel veel
en graag.

De kleurrijke huizen in deze stad hebben iets
droefs. De strenge Pruisische lijnen beletten
bij voorbaat al elke frivoliteit. Zelfs de zon
verhelpt daar niet aan. Het zou ook niet passen.

Daaraan dacht ik, toen ik je hoorde. Je droeg
een gedicht voor. Je stem schoof een metalen
lade open en diepte een dik stoffig dossier op.
De toon was zakelijk, maar de formulering

belette niet dat de pijn door de woorden brak.
Vermoedelijk geloofde je ooit in de liefde,
maar nam je al snel genoegen met seks, zoveel
praktischer te regelen, veel minder gedoe ook.

Natuurlijk hadden we hier moeten blijven.
We waren niet zozeer verliefd op de plek,
wel op het uitzicht vanaf de rots. In de stad
mis je overzicht. Muren, huizen, rijen

mensen omringen je er. Pas veel later
begrepen we dat het met ons ook zo was.
We deelden wel wat interesses, maar keken
nooit voorbij vandaag. Iets belette ons

het zicht op wat verder kon liggen. Nog
veel later werd duidelijk dat dit gewoon
in ons zat. Maar toen was je al verdwenen.
Of ik was het. Dat weet ik niet zo precies

meer. Wellicht had het dus niet uitgemaakt.
Tenzij de zee een bres in ons had geslagen,
we op het eiland elkaar meer waren tegen-
gekomen. Ik ben er nog wel eens geweest

met de kinderen. Ik wees hen het oude kerkje
en de grillige klip waarop we in elkaars armen
lagen. Terwijl de zon zakte, speelden ze er
tussen de vele brokstukken van ons leven.

(De titel en de eerste regel verwijzen naar het gedicht Monemvasia van Luuk Gruwez)

Laat superhelden het land bevolken,
het mooier maken door salariswagens
met knuppels te bewerken.

Laat voetbalsterren sla zaaien
en fijne worteltjes kweken onder luide
aanmoediging van een harde kern supporters.

Laat bewoners van villawijken elkaar in de armen
vallen, tv’s door ramen keilen en samen zingen
rond een vreugdevuur van gekelderde aandelen.

Laat vrijzinnigen verstoppertje spelen
met Allah, Boeddha en Jezus. Hun zoeken
begint in de boeken met de mooiste verhalen.

Laat een dichter een koning kronen
of een koning een dichter, van een volk
dat meer geeft dan het wil krijgen.

En laat mij wat voetnoten schrijven,
toelichtingen bij het hoe en waartoe
van een revolutie die het daglicht niet ziet.