Biografie van Lise De Mey
Lise is 30 en woont in Gent. Toen ze 6 jaar oud was begon ze met gedichten schrijven, en daar is ze nooit echt mee gestopt. Ze maakte deel uit van de schrijfgroep Speak Out, een initiatief van Gents kunstenhuis Victoria Deluxe.
2021
- Nr.TitelTekst
- 15731
contouren
Top 1000ik was klein, ik zocht naar de potloodlijnen
rond mijn eigen hand en vingers
ik zag ons begrensd
we tekenen ons af net als bergen
zijn we mooier in de avond,
onze contouren zacht als denkrimpels van een kind
het licht blijft ons tekenen, vertekent ons
laat het perspectief in punten verdwijnen,
verdoezelen
ik liep niet weg om te verdwijnen, maar om de grens te vinden
mijn vingers op het hek
één schoen erbij, handpalmen duwend op de schuin gezaagde rand
ik zette me af
de wereldkaart rimpelde onder mijn voeten
ik ben groot nu, ik zoek naar zachte pennenstreken
onderaan elk document
teken me af - 26773
festina lente
Top 1000op elke andere dag was ik nu van bed naar bad gerend
had ik honger genegeerd, was ik trappen af gesneld
maar vandaag laat de nacht me zachtjes los
schuifelt ze lakens uit, pantoffels in en kijkt ze
mee met mij nieuwsgierig door het raam
naar blauw dat blauwer wordt
terwijl ik thee inschenk, aait zij verstrooid de droom
die nog rond onze benen krult, traag zijn pootjes strekt en spint
als gedaver van een verre tram
op elke andere dag was zij nu een afwezig gebaar
een schouderophalen, terug naar weggeweest
maar vandaag laat ik de nacht zachtjes los
weet ik onze nieuwe namen voor de sterren nog, als rillende dauw
dampt het douchewater aan het glas
2020
- Nr.TitelTekst
- 15853
Dichters
Top 1000I.
de dichter in de schooltuin met zijn schrift, op het bankje tussen de bloemen zo vonden wij hem een nogal overdreven poëtisch moment
als een opgebaarde heilige predikte hij het woord
als onnozele kinderen praatten wij hem naar de mond: alles mag voor wie zich aan de regels houdt die we nooit hebben geleerd
onder zijn loep verschenen onze woorden als kleine scheuren en een handvol twijgjes in bloei
wij hielden onze handen boven zijn hoofd en creëerden een schaduwmonster dat daar dan lag op het bankje tussen de bloemen
wij lieten hem onze betekenis na
II.
nu zit de dichter voor me op café, het gouden licht als een aureool op zijn haar en ik praat mezelf niet goed maar weet dat grenzen verdwijnen in de ogen van een dichter
zijn vingertoppen dansen op mijn vuisten, betasten ze tot moes en hij verkoopt zichzelf, mond aan mond
hij vraagt wat ik wil bereiken
hij onderbreekt me
zegt je bent overambitieus denk eerder aan vrouwen in andere landen en aan mij wanneer ik ‘s avonds op straat loop voel ik me ook bedreigd weet dat dichters bedreigde wezens zijn
ik vertel hem dat ik geloof in de rechten van de dwaze die gelooft en hij laat me gaan
laat me zijn betekenis na - 25755
Observatorium
Top 1000zou het niet mooi zijn vanuit de ruimte naar de ruimte te kijken,
van daaruit zien dat Venus niet trager maar juist efficiënter dan de aarde is, dat zij een baan maakt rond de zon in minder dan één dag en niet in 366 zoals wij
geen wonder dat ik me soms voel dolgedraaid
dan zou ik met jou nu vanuit een ongemaaid stukje kosmos liggen turen naar een meteoor die niet valt, maar juist een sprong waagt in het onbekende, wiens vrienden hem vast adviseerden voorzichtig te zijn maar meteoren zijn nu eenmaal waaghalzen en een tikje naïef
vanuit dit standpunt zou je bovendien nieuwe sterren met elkaar kunnen verbinden
tot je de dierenriem hertekent, bijvoorbeeld als boerderij vol amfibieën, die van de lichtvervuiling spontaan nieuwe eieren leggen of zich ontpoppen tot een jong heelal dat geen dagen kent
maar dat doe je best niet al te vaak, gommen dunt het universum immers uit en de mensen zijn zo aan hun sterrenbeeld gehecht, beter is het om perspectief op te drijven met niet meer dan twee graden tegelijk
zou het niet mooi zijn vanuit de ruimte naar de aarde te kijken,
met een aangescherpte telescoop het gevoel van een lieveheersbeestje dat over je vinger kruipt wel 366 dagen te laten bestaan
2019
- Nr.TitelTekst
- 16667
Mensen willen begrijpen
Top 100ik kijk hoe je roert
de lepel krabt te snel, nerveus
over te weinig bodem
je bent geen groot gebaar, ik weet het wel
en maakt mijn mond een vuist
dan kopen we samen tijd in de vorm van boeken en keukenmachines
gaat alles goed en kopen we meer
een scène, een gedachte die je typeert
niet zo vaag dat we de lijnen niet meer zien
dat schiet het doel voorbij
maar vaag genoeg dat je ze kan verkopen
als een tweedehands fiets die eigenlijk gestolen is
maar waarvan niemand doet alsof ze dat weet
mensen willen begrijpen, hebben zin
proberen adem te eten
in dikke wolken gerookt tot glas
waar we mee snijden
zoals we dat beleefd hebben geleerd te doen
jij kijkt hoe ik de scampi pel
de staarten stapel op een vel keukenpapier, het witte vlees in twee bijt
hoe de saus aan mijn vingers kleeft
je maakt het deel van mijn verhaal
ademt het in