Biografie van Paul Rigolle
- Nr.TitelTekst
- 14045
De taal een wereld
Top 100(bij een portret van Ludwig Wittgenstein)
Een man met het uitzicht van iemand die op
een bouwwerf werkt en een kraan bedient
die naar de hemel reikt. Zo ziet hij er uit.
Een blos kleurt de wangen, het dunne haar
is wat in de war geraakt, en in zijn ogen,
lees je wat niet te lezen is. Kronkels, stellingen,
algemeen gedachtengoed. Bij hem is de taal
een wereld waarin alles in de steigers staat.
Hij kijkt voor zich uit alsof hij neerkijkt op wie
daar beneden in de kamer zit waarin ik schrijf.
Waarover je niet kunt spreken moet je zwijgen.
Herkenning troef! Vooraan op de tong ligt,
na al die jaren, nu ook bij mij het woord
dat vaker niet, dan wel geschreven wordt.
Meer niet dan wat streepjes inkt, schreefjes,
daagt het traag en statig in de ochtend op
zoals een trein dat in een landschap doet,
en iemand zichzelf, luid en rechtop als
een uitroepteken, in het wonder
van het schrift herkent.
- Nr.TitelTekst
- 18579
Pentagram
Top 100Op een stafkaart tekent een pentagram, streng
en koel, de doelen af. Als uitgezet in een kunstproject
lopen we, herfstig en vermomd, ingeduffeld
in de velden de lijnen na; gewapend met wie we zijn.
Koeien kijken ons met grote novemberogen aan.
Spreeuwen wolken op. Het land huivert in ons na.
Een torenklok morst met klanken, veegt ons
de mantel uit. Kaalgeworden akkers zoeken
op een zondagmiddag naar de verloren tijd.
De aarde laat schriel en bloot haar oude echo’s los.
Van wie hier leefde nemen we de schimmen waar.
Mandendragers en vlechters, rabauwen, rovers
in de voren vergezellen ons. We komen!
We komen met fietsbanden en met lepels.
Met getallen en met kranten, brengen hulde
aan wat zich ontwikkelt en langzaam tot leven komt.
Straks rijzen hier de huizen op en de kinderen.
En de kinderen van de kinderen.
Nu al beschrijft hun sprong zich in een baan
van lucht, lang nog voor een van hen
zich nog maar van een vin verroert.
- Nr.TitelTekst
- 15073
Schildersverdriet 2.1
Top 100Meekrap heet rood te zijn. En wede grenst
aan blauw. Inkt van zeekat, lampenzwart,
alles kan ik aan. Rauwe sappen, andoorn
tegen slangenbeten, bes van sporkenhout.
Niets laat ik rusten. Er moet geen vlies op staan.
Lakmoes en saffloer, een smak van Pernambuk,
iets wat insecten weert. Schildluizen van de eik.
Wow, het ziet al rood. Paarse dodekop, lazuriet.
Ook al kosten ze een fortuin, blindelings
weet ik waar ze op mijn rekken staan.
Wie hier aan de slag wil gaan en schildert
wat niet te schilderen is, trekt krijtwit
met mij weg. Met opgeheven hoofd, met
ingehouden adem, koelie ben ik, koelie
zal ik zijn. In dienst van de pigmenten.
- Nr.TitelTekst
- 17304
Atelier
Top 100Wat je erft is waar je aan moet komen.
Een plek, een taal, dingen die getuigen.
Dit heet wat ooit een smidse was
in een dorp vol regen. Dat hier ooit
een man bewoog die leefde van en methet vuur, ijzer kromde met zijn handen,
het blijft hem bij. Vuurtaal. Aambeeld.
De klank van hamers in een atelier
dat nu vol stilte staat. Licht lekt door
het dak. De wind giert door alle kieren.Hier is hij het! Hier zal hij het zijn!
De jongen die hapert aan de bramen.
De man die breekt en davert en weet
hoe vol op een lier van leegte de eeuwen
kunnen trillen. Hier zal hij het zijn!Van de verf de gedaante. Bereid tot alles.
Bereid tot veel. En alleen, tot op het laatst
alleen met een penseel van varkenshaar
dat op het linnen van de wereld
niets dan wonden hechten wil. - 25708
Kalebas
Top 100
(Bij een beeld van Philip Aguirre y Otegui)
Wat je hoort en ziet! Iemand die
naar iets grijpt voor ie vertrekken moet.
De kalebas over de rug gegooid, holte,
iets wat inhoud geeft. Water dat zich
naar de omtrek van flessen plooit.
Wat je hoort en ziet! De roep van
de man in bijenwas. Gereuzel van zand.
Beton dat ons op doet stijven.
En niet te vergeten, niet te vergeten:
het knerpen van het krijt
in de machines van de wereld.