Biografie van Paul Rigolle
- Nr.TitelTekst
- 16718
Brui
Top 1000In memoriam Eric Van Zandweghe
Liet toe wat ongebreideld was,
gaf in late uren thuis. En nooit,
nooit, een blad voor de mond.
Zoals de dood met spaanders
komt en in ons neerslaat.
Zo versteld kan men staan.
Dat ook wat ons weet te behagen
er soms de brui aan geeft.
Dat dit alles, dit hele mooie hebben
en houden dat bij leven vonkte
en vlamde in jouw hoofd nu zomaar,
zonder boe of ba, moet eindigen.
En weg moet varen.
Ergens heen. Met jou!
- 24045
De taal een wereld
Top 100(bij een portret van Ludwig Wittgenstein)
Een man met het uitzicht van iemand die op
een bouwwerf werkt en een kraan bedient
die naar de hemel reikt. Zo ziet hij er uit.
Een blos kleurt de wangen, het dunne haar
is wat in de war geraakt, en in zijn ogen,
lees je wat niet te lezen is. Kronkels, stellingen,
algemeen gedachtengoed. Bij hem is de taal
een wereld waarin alles in de steigers staat.
Hij kijkt voor zich uit alsof hij neerkijkt op wie
daar beneden in de kamer zit waarin ik schrijf.
Waarover je niet kunt spreken moet je zwijgen.
Herkenning troef! Vooraan op de tong ligt,
na al die jaren, nu ook bij mij het woord
dat vaker niet, dan wel geschreven wordt.
Meer niet dan wat streepjes inkt, schreefjes,
daagt het traag en statig in de ochtend op
zoals een trein dat in een landschap doet,
en iemand zichzelf, luid en rechtop als
een uitroepteken, in het wonder
van het schrift herkent.
- Nr.TitelTekst
- 1142
Als iets dat van binnen brandt
Top 1000Voor de mensen van Calais,
Wereldvluchtelingdag, 20/6/2019
Als iemand die op een dag zijn dorp verlaat,
zo zul je opgetekend in de annalen staan.
Als iemand die. Als van een ander dat. Je bent
een vreemde nog. Je tracht en doet je best, je leeft
je in, ademt in en ademt uit. De taal loopt nog mank
in jou. Je zoekt wat hoogte in de toon. Hoe
iemand spreekt die wordt opgejaagd. Wijd open,
slag na val, into the wild, maisveld, het wild
zover je kijkt. Bedding van het spoor. Slaapzak.
Station. Parking. Bordkarton. Over schutting kruipt.
Met wat geluk ontloop je hem de nieuwe bedelstaf.
Rusteloos op weg en wie weet waarheen.
Het jaagpad, de spoorweg langs. De blote hemel
kent geen geheim voor jou. Niet weet wat komt.
Bekeken wordt alsof je zelf een dader bent.
Ergens ingenaaid van wat nog rest van jouw bezit.
Ze peilen en stellen vast bij jou of daar een hart
nog zit. Maar iets, iets dat van binnen brandt
blijft vuur. Een roep als een roffel in jouw borst,
is daar het eerste woord dat van een vreemde taal
te pronken en te kijken staat. Het drukt zich uit,
het laat zich horen. Op jouw stem draagt het
zichzelf de wereld in. Klinken doet het al alsof het
op een dag jouw nieuwste naam zal zijn. - 23195
Goin' up the country
Top 1000Ook deze zomer lijkt van geen tel te zijn.
Het is komkommertijd van hier tot ginder.
De zaken gaan goed en verder geen nieuws
uit de streek der Ingevroren Groenten.
Van station naar station hebben we alles
op de rails en gaan vlotjes door met leven.
De zomer richt geen schade aan. Tijdelijk
is ons vegeteren. Tijdelijk kan niets ons deren.
Uit het café op de hoek komt de stem van de koning
van de gebroken harten. Geen wonder dat ik ween.
De zon staat hoog. Geen Parijs zonder Spleen
en straks gaat het sneeuwen in de breinen. - 33979
In de steigers
Top 1000(bij een poster van Ludwig Wittgenstein)
Een man met het uitzicht van iemand die
op een bouwwerf werkt en een kraan bedient
die naar de hemel reikt. Zo ziet hij er uit.
Een blos kleurt de wangen, het dunne haar
is wat in de war geraakt, en in zijn ogen,
lees je wat niet te lezen is. Kronkels, stellingen,
particulier gedachtengoed. De taal bij hem
is een wereld waarin alles in de steigers staat.
Hij kijkt voor zich uit alsof hij neerkijkt op wie
daar beneden in de kamer zit waarin ik schrijf.
Waarover je niet kunt spreken moet je zwijgen.
Herkenning troef! Vooraan op de tong ligt,
na al die jaren, nu ook bij mij het woord
dat vaker niet, dan wel geschreven wordt.
Meer niet dan wat streepjes inkt, schreefjes,
daagt het traag en statig in de ochtend op
zoals een trein dat in een landschap doet.
Tot iemand zichzelf, misschien ben ik dat wel,
in het wonder van het schrift verstaat. - 44127
Roebel
Top 1000Soms wordt de tijd een ding waarin je kijken kunt.
Viewmaster, album, kijkkast. Een verband met jou
en ik erin. Een verbond. Wat voorbij is noemen we
een tijdperk en wat nog komt een toekomst. Vluchtig,
vreemd en ordeloos vaak is wat we bewaren. Beelden
als gefladder van vogels in de hemel van ons hoofd.
Om af en toe weer 's op te duiken later. Opgerakeld.
Zichzelf weer zichtbaar makend. Zoals van onze reis
van lang geleden naar Sint-Petersburg ineens weer
het beeld verschijnt van de kinderen op de stoep
voor het schitterende Winterpaleis. Met kleine
uitgestoken handjes, bedelend om wat roebel.
- Nr.TitelTekst
- 14826
Kersenpad
Top 1000It’s not the mountain we conquer but ourselves.
(Edmund Hillary)
Buigend zoeken we het in ons op.
Het gehijg, het zeuren, het gelamenteer
van een lichaam dat meer wil dan het
verdragen kan. Loorberg, here I come.
Oh mijn glooiende tijd! Oh mijn leven
als vazal die op een fiets naar boven klimt
omdat er nu eenmaal Vals Plat en heuvels zijn.
Voor wie van steilte droomt is dit een begin.
Daar het Kersenpad! Daar de haarspeldbocht!
Teloor of niet teloor, melkzuur richting hemel,
dra komen we boven en worden weer een mens
die in de taal van het landschap zingt.
Dra wacht ons uit de oude wereld
opnieuw de mooiste wijn. - 24417
Liedje nr. 12
Top 1000
Alles is van suikergoed, veel
is van kaneel. Kijk hoe de maan
zich rept om haar licht te werpen
op de man die melkwit zichzelf
te slapen legt terwijl een ander hem
in zijn droom van kleur voorziet.
Wattenwolk. Eén grote roze wolk
van watten wordt de wereld.
Weg zijn alle hemangiomen.
Als lijm lig ik in jouw slokdarm.
Als stem vermomd mag ik
wonen in jouw keel. - 36453
Nauwelijks een gerucht
Top 1000Nauwelijks een gerucht was hoorbaar die dag.
Jij las, roerloos in de schaduw. Ik keek om
naar woorden die ik nooit zelf verzinnen kon.
De oorlog van Het einde van de Wereld.
Eb en Vloed. De Eenzaamheid der mannen.
Niets klonk op. Geen woord kwam over onze lippen.
Maar we hadden het over vulkanen, slapend
in de zomer. En hoe geen hand nog rukte aan
de kettingen van Dit Bestaan. Over dit soort
dingen hadden we het, zonder woorden.
Rest mij in het hoofd daarvan enkel nog
de foto die ik zoveel later in mijn handen hou:
Als verzwegen, even stilhoudend richting tuin.
Ik breng jou koffie, moet glimlachen plots
om zoveel duidelijkheid: Het licht is het licht.
En groen het gras waarop jouw lichaam
nooit gelijk zal zijn aan het mijne.
Niets is hoorbaar. Mateloos trillen de bladen
in hun heimwee naar het boek. - 42289
Zoals alleen een hoofd
Top 1000Dat we trage dieren zijn met een intellect
dat schrijnt, het wordt beweerd,
het staat geschreven. De okkernoot
van ons brein laat niets aan toeval over.
Keer op keer draaien wij de waarheid om
en wachten op de lessen die het leven
ons moet leren. Steeds hogerop,
ladderdrift ons deel, wuiven we weg
wat we niet willen weten. In een klassiek
en wild gebaar maken wij van elk plafond
een hemel. Wat nog niet bestaat
zullen we maken. Hoogmoed zit ons
als gegoten, past ons zoals alleen
een hoofd kan passen in onze handen.
- Nr.TitelTekst
- 13106
Alice
Top 1000Lakens plooiend in het hoofd
vergeet ze langzaam wie ze was.
Ze dekt de tafel, schikt een vaas,
doet als naar gewoonte de was
met nachttarief. Op een dag gooit ze
zomaar alle kasten overhoop.
Bosmadam. Beumeneer. Kamerkind.
Wie zal ze vandaag 's zijn?
Wat ze de laatste namen geeft,rafelt onder haar handen uit, op zoeknaar wat haast verdwenen is. - 28579
Pentagram
Top 100Op een stafkaart tekent een pentagram, streng
en koel, de doelen af. Als uitgezet in een kunstproject
lopen we, herfstig en vermomd, ingeduffeld
in de velden de lijnen na; gewapend met wie we zijn.
Koeien kijken ons met grote novemberogen aan.
Spreeuwen wolken op. Het land huivert in ons na.
Een torenklok morst met klanken, veegt ons
de mantel uit. Kaalgeworden akkers zoeken
op een zondagmiddag naar de verloren tijd.
De aarde laat schriel en bloot haar oude echo’s los.
Van wie hier leefde nemen we de schimmen waar.
Mandendragers en vlechters, rabauwen, rovers
in de voren vergezellen ons. We komen!
We komen met fietsbanden en met lepels.
Met getallen en met kranten, brengen hulde
aan wat zich ontwikkelt en langzaam tot leven komt.
Straks rijzen hier de huizen op en de kinderen.
En de kinderen van de kinderen.
Nu al beschrijft hun sprong zich in een baan
van lucht, lang nog voor een van hen
zich nog maar van een vin verroert.
- 37402
Spiegel
Top 1000Wat eerst nog duister was wordt door
de ochtend blootgelegd. Een kwast
met scheerschuim in de hand die
over het gezicht beweegt. Mes met
scherpe kant, van de durf gaat alles uit
voor wie zichzelf in de ogen kijkt.
Wat je van de dag verwacht raakt al vroeg,
glad en helder uitgeklaard. Is het zilver of
is het zink? Folie van tin die weerkaatst wat in
het hoofd bestaat? Migraties en bedragen,
agenda's en vertier, slotsommen
wachten jouw mensen op. Eén van hen
te zijn! In maat- of narrenpak. Identikit!
Er is geen soelaas, geen lievemoederen aan.
Je rijdt de wereld in, brengt dingen thuis
en wie men - oog van haarwild - in jou herkent
lijkt maar zelden op hij die elke morgen verknipt
en gladgeschoren in een spiegel staat. - 48541
Uithaal
Top 1000(Bij een portret van Ludwig Wittgenstein)
Een man met het uitzicht van iemand
die op een bouwwerf werkt en een kraan
bedient die naar de hemel reikt. Zo zie je er uit.
Een blos kleurt de wangen, het dunne haar
is wat in de war geraakt en in jouw ogen lees ik
wat niet te lezen is. Kronkels, stellingen,
algemeen gedachtengoed, de taal een wereld
waarin alles kloppend in de steigers staat.
Je kijkt voor je uit alsof je neerkijkt op wie
daar beneden in de kamer zit waarin ik schrijf.
Waarover je niet kunt spreken moet je zwijgen.
Herkenning troef! Vooraan op de tong ligt,
na al die jaren, nu ook bij mij het eerste woord
dat vaker niet, dan wel geschreven wordt.
Meer niet dan wat streepjes inkt, kleine uithaal
op wat papier, daagt het traag en statig
in de ochtend op tot iemand - misschien
ben ik het wel - zichzelf in het wonder
van het schrift verstaat.
- Nr.TitelTekst
- 18273
Indignado
Top 1000Iemand loopt de vloedlijn af
Iemand zegt niet veel
Iemand schildert wat hem toekomt
Iemand verliest zijn geduld
Iemand gaat op reis en neemt mee
Iemand staat sprakeloos
Iemand schrijft een gedicht
Iemand trapt er niet meer inIemand gedraagt zich
Iemand gedraagt zich niet
Iemand hanteert een ironieteken
Iemand breekt een lansIemand begrijpt het niet
iemand wil dat het gebalder is
Iemand vertelt dat hij de dood onder ogen zagIemand fotografeert een bunker
Iemand neemt een fakkel op
Iemand vertikt het
Iemand zoekt en vindt
Iemand bouwt weer op wat werd neergehaald
Iemand vernieuwt de pagina
Iemand verstuurt in de vroegte een bericht
Iemand wijst iemand waar de einder is
Iemand laat een duif landen op zijn handIemand biedt een slaapplaats aan
Iemand negeert de angst
Iemand legt zich niet neer
Iemand verheft zijn stemIemand formuleert een antwoord
Iemand laat een gedachte toe
Iemand helpt er ons overheenIemand opent een deur
Iemand draagt een kind - 27198
Missie
Top 1000(denkend aan Paul Celan)
Alsof je bent voorbestemd om alles
vast te houden moet en zal je zingen.
In naam van velen, leen je een stem aan
wie op een dag zonder spoor verdween.Verhalen van het maaiveld en de zeis.
De gave van het onderscheid,
het gescharrel met de liefde en het lijden.Je murmelt en je klaagt, je steunt en hoopt.
Over het pierewaaien, het konkelfoezenvan de taal en de tijd die jou gegeven is,
over de wereld, over de dagen en de dingen
zul je zingen als zonder reden. - 39766
Zondag
Top 1000Een zondag in oktober. Kamperfoelie
klimt de zomer uit en in de bruidssluier
wonen de laatste merels.Op televisie wordt in de Zevende dag
een man onthoofd. Heer van de gevechten,
vergeef ons wat we lijdzaam zien gebeuren.Het Boek Prediker ligt op hoogmoed open
terwijl verderop in de kerk
de koster in een toonaard
speelt die geen stem kan halen.Vanitas! Vanitas!
Welkom in het land van de zachte regen!
Moeders strooien met vermicelli.
Engelenhaar valt in de soep in duigen.
- Nr.TitelTekst
- 15073
Schildersverdriet 2.1
Top 100Meekrap heet rood te zijn. En wede grenst
aan blauw. Inkt van zeekat, lampenzwart,
alles kan ik aan. Rauwe sappen, andoorn
tegen slangenbeten, bes van sporkenhout.
Niets laat ik rusten. Er moet geen vlies op staan.
Lakmoes en saffloer, een smak van Pernambuk,
iets wat insecten weert. Schildluizen van de eik.
Wow, het ziet al rood. Paarse dodekop, lazuriet.
Ook al kosten ze een fortuin, blindelings
weet ik waar ze op mijn rekken staan.
Wie hier aan de slag wil gaan en schildert
wat niet te schilderen is, trekt krijtwit
met mij weg. Met opgeheven hoofd, met
ingehouden adem, koelie ben ik, koelie
zal ik zijn. In dienst van de pigmenten.
- Nr.TitelTekst
- 17304
Atelier
Top 100Wat je erft is waar je aan moet komen.
Een plek, een taal, dingen die getuigen.
Dit heet wat ooit een smidse was
in een dorp vol regen. Dat hier ooit
een man bewoog die leefde van en methet vuur, ijzer kromde met zijn handen,
het blijft hem bij. Vuurtaal. Aambeeld.
De klank van hamers in een atelier
dat nu vol stilte staat. Licht lekt door
het dak. De wind giert door alle kieren.Hier is hij het! Hier zal hij het zijn!
De jongen die hapert aan de bramen.
De man die breekt en davert en weet
hoe vol op een lier van leegte de eeuwen
kunnen trillen. Hier zal hij het zijn!Van de verf de gedaante. Bereid tot alles.
Bereid tot veel. En alleen, tot op het laatst
alleen met een penseel van varkenshaar
dat op het linnen van de wereld
niets dan wonden hechten wil. - 25708
Kalebas
Top 100
(Bij een beeld van Philip Aguirre y Otegui)
Wat je hoort en ziet! Iemand die
naar iets grijpt voor ie vertrekken moet.
De kalebas over de rug gegooid, holte,
iets wat inhoud geeft. Water dat zich
naar de omtrek van flessen plooit.
Wat je hoort en ziet! De roep van
de man in bijenwas. Gereuzel van zand.
Beton dat ons op doet stijven.
En niet te vergeten, niet te vergeten:
het knerpen van het krijt
in de machines van de wereld.
- Nr.TitelTekst
- 16448
Indian Summer
Top 1000Dagen lang al liefste, leven we languit
in de liefde. Ik ben geen ander meer
en jij blijft enkel nog jezelf
in deze nazomer van je welste.
Alsof er nog iets in te halen valt.
Alsof er nog iets rechtgezet kan worden
blaast alles van de toren.
Jij zegt iets over de binnenkant
van onze huizen. Ik heb het over
het gevaar van metaforen.
Onze lichamen vallen niet meer
te redden maar de geest is fel en scherp
en de zee hier nooit ver weg.
Oktober is de maand september
van het leven.