Biografie van gerrit molenaar

ik wil een vriendin

niet eentje die
op het einde van de dag
vraagt hoe mijn dag was

maar eentje
die vraagt of ik me
nog lekker heb afgetrokken

en niet wacht tot ik antwoord geef

een man zei tegen mij:
jij bent op zoek naar geluk
maar er zijn belangrijker zaken in het leven

hij stond op het randje van de wereld
en ik was halverwege

mijn vleugels waren bijna weg
het kaarsvet was weer eens gaan smelten
het droop over mijn wangen
het stolde in mijn mond
maar met een laatste zuchtje wind
kon ik nog net in lichtheid zweven

ik wist gelukkig waar ik was
en waar ik gelukkig zou willen zijn

luisteren naar het nutteloze
naar riolen vol gekken
die net als ik op school zaten
en vervuild water dronken

wist je dat de lucht dunner wordt als je lacht?

elke ochtend bij ’t ontbijt
check ik de datum van de krant
God verhoort nog daag’lijks mijn gebeden

ik ben niet opgeslokt door mijn gedachten
nog niet verwoest van binnenuit
ik wist me zelfs nog aan te kleden

ik teken een kruis van hagelslag
twee streepjes zijn voldoende
toch ben ik niet tevreden

er moet beschuit bij, volkoren beschuit
en boter heb ik nodig, bevestiging
anders val ik naar beneden

Jezus Christus, wat een held
een geboren ster, hij wist het, maar hagelslag
dat hadden ze niet 2000 jaar geleden

het was op een zondag
en opeens viel mij op:
mijn aanwezigheid in ons gezin is overbodig

dat gold ook voor de maandag
ik had bruine bonensoep gemaakt
het hadden witte bonen moeten zijn

op dinsdag zat de wc verstopt
ik probeerde dit op te lossen
het was geen succes

op woensdag bracht ik een vriend
naar het ziekenhuis
hij overleed onderweg

mijn overbodigheid bereikte op donderdag
een hoogtepunt
toen ik de krant uit de bus haalde
er stonden schokkende plaatjes in

daarom besloot ik op vrijdag
een stuk van mijn vinger af te snijden

dat leverde op zaterdag veel aandacht op
iedereen hield me net iets langer
en steviger vast
dan nodig was

het deed meer pijn dan gedacht
(ik raad iedereen af bij zichzelf een lichaamsdeel af te snijden;
wat je bij anderen doet, moet jij weten)

de week erop snoot ik mijn neus in de wasbak
deed melk in mijn koffie
en nam de telefoon op

dat deed zij normaal nooit

seks is het begin

seks is het einde

op een winterse donderdagochtend (-20 graden) kopte de Finse kwaliteitskrant Ilta-Sanomat:

myllylää
lyodään ja
härnätään!

en ik vroeg me verwonderd af waarom ze in Finland niet meer bekende dichters hebben

ik heb geen tijd voor geduld

als ik buiten kom
krab ik direct alle korsten open
ook die niet van mij zijn

op een haastig toastje kaas
begint een krachteloos
ochtendmarcheren
blind paraderen in hondenpas

25 minuten lang
val ik voorover
zonder een spier te bewegen
het kan

onderweg vermoord ik de postbode
en bezorg zijn pakketten
bij alle ongeadresseerden
die ik ken

ik heb geen tijd
bijna leeg wordt leeg
en leger nog

tot jij strijdend tegen slaap
en dood
mijn vinger grijpt

even heeft die vinger
de tijd in jouw hand
het geduld om zachtjes overeind te komen
naar de uitgang van je adem te wandelen

‘doe het maar eens goed’
zei de dichter

dus ik nam de wortel
in mijn klauwen
brak ‘m af
en ging de tunnel in

tjonge, wat een end
tjonge jonge

‘kom daar nog maar eens uit’
zei de dichter

het is me niet gelukt
ik zit er nog steeds

geen eind in zicht
niet eens een nooduitgang
geen lampjes
niets

alleen de dichter
die roept
‘niks aan de hand,
water blijven drinken’

ik zag twee benen uit de berm steken
het waren niet de mijne
knoestig, krom en vol met littekens
ik sloot mijn ogen en bad

geef dit onderstel een nieuwe kans
leer ze leven lief te hebben
het is slechts weinige gegeven
over water naar U toe te komen

we blijven steken in de modder
of bewegen ons als houten klazen
we hebben ferme knieën nodig
om onze last te kunnen dragen

ik rende door op zoek naar tekens
en stak ze alle in mijn zak
maar niemand zag wat ik gedaan had
en niemand merkte het verschil

een prachtig meisje dat naar buiten kwam
keek mij slechts vluchtig aan en zweeg
alleen een kleine jongen met een hazenlip
vroeg waarom ik in zijn tuin lag

30 april was de mooiste dag in mijn leven
ik zei voor het eerst ‘ik hou van jou’
zo zacht dat ik het zelf niet kon verstaan

jij keek me aan, lachte lief en zei even zacht niets terug
ik was erg gelukkig

het land keek vol afgrijzen toe
dit kon alleen maar misgaan
men was geschokt
en ik begreep het niet

ik had alleen maar een ijsje gegeten
uit jouw mond
terwijl mijn handen zich aan je onderkant vergrepen
steeds wanhopiger

pas in de auto op de weg terug
hoorde ik dat jij was overleden

ik schrijf nu wat ik nooit zal durven zeggen

er staat een man die zich bedenkt
of toch
hij krabt zich op zijn rug
dan op zijn buik
hij weet het ook niet
jeuk doet rare dingen
net als verlangen

er is een dun huis op een berg
een vos met een dikke staart
mijn arm valt in tweeën
maar het was het waard
je vast te houden
loslaten kan altijd nog

net was ‘ie open, nu is ‘ie dicht
net nog oranje, nu fel verlicht

de lucht is stil en in mij bloeit jouw jurk

en als ik die jurk dan ook nog wil ontwarren
zou je bijna kunnen spreken van een gedicht

maar zo poëtisch blijft het nooit
als de avond eenmaal valt verschijnen mijn narren

die steevast bij het zappen door de nacht
om een pornokanaal blijven lachen

ze trekken jouw ongewassen slipjes over hun hoofd
en dansen hun wildste dans

biologisch gezien blijven ze heel dicht bij zichzelf

aan begin of einde nooit gedacht

ik wel

ik ben door je babygaatje gekropen
ik kan niet meer terug

ik plak je tegen het raam
op de veertiende verdieping
zodat iedereen
met een lange nek
je vol schaamte kan bewonderen

mijn blonde heldin

je klaagt niet over de kou
die ondanks de dubbele beglazing
je huid nog bleker maakt
dan ik ooit heb gedroomd

je wacht gelaten
tot ik je lospeuter
wanhopig op je begin te kauwen
op zoek naar die smaak
die ene smaak
die jij me gaf

en jij

jij loopt leeg
je ogen gesloten
voor alles wat ik ben

terwijl de huishoudster zelfs mijn onderbroeken strijkt
is de vermoeidheid neergedaald tot in mijn genitaliën
het is echt niet omdat ik zo slecht slaap
of omdat ik een hekel heb aan het hysterische gekrijs van mijn moeder
maar er zijn gewoon iets te vaak van die dagen, tegenwoordig
dat ik de wereldproblematiek niet opgelost krijg

gelukkig is er altijd nog het verpleeghuis bij mij om de hoek
die mensen nemen tenminste nog de tijd om naar mijn verhalen te luisteren
ze knikken begripvol als ik me beklaag over mijn nieuwe vriendin
ze lachen om mijn smakeloze grapjes
met een aan onwaarschijnlijkheid grenzende gretigheid
zoals ze ook het eten uit de gaarkeuken naar binnen werken
driemaal daags, vloeibaar, vlekkerig
volstrekt vanzelfsprekend kauwend op de vermicellisoep

wie kan ik bellen als het stoplicht op rood staat?
blijf staan
links rechts
halzen reiken remmen wegen lichten flikker op
had ik dat maar nooit gezegd
groen
groen
groen
stop, hou op, niet doen, stoppen nu
groen
geen oplossing
waar moet ik
het omgekeerde is
was omgekeerd toen sukkel
ga weg
weg glanzend hard
niet glad
wel goed om af te glijden
links rechts
zonder armen of benen
zo gebeurd

brave Hendrik
hard werken voor het vaderland
zonder vader
het gaat altijd anders dan je dacht
waar moet die woede nou toch heen?

(het wordt al minder
na het eten is het weg
als spinazie in de overgang
van tand naar vlees)

de krant leest mensen met succes
mensen zoals ik
maar dan anders
zij wel
zij keken nog een keer naar links

jij stuurde me wind
en water
alles wat nodig was
om aardig te worden gevonden

van pure dankbaarheid
viel ik bovenop je

ik zoek al een hele tijd
een straat waar ik ooit geweest ben
er reed een tram voorbij
en jij was daar

ik raakte alleen je truitje aan
je zwenkte zijwaarts
en schuurde over mij heen
in een straat waar ik ooit geweest was

en die ik al heel lang zocht
omdat er een spoor doorheen liep
waar ik mijn voet verstuikt had
een pakje kauwgom was verloren

dat zich nu nog herinnerde
hoe koud het was die avond
en hoe hard mijn huid
en hoe wanhopig we op elkaar kauwden

het was heel gezellig
we lachten veel
we aten goed
dronken wijn
ik zei niks

ik had geen seks die avond

het was voor iedereen beter geweest
als dat wel was gebeurd

ik schreef dit gedicht
op de laatste dag
dat ik u zag

en telkens begon ik opnieuw

en weer won een slecht gedicht
nou ja, slecht, slecht
wat is slecht
in ieder geval was het veel minder dan het mijne
en het was een verhaaltje
geen gedicht, no way, het was geleuter
met vreselijke woorden en combinaties
zoals vrede en een kleuter en een emmertje
zo makkelijk, nou ja, makkelijk
wat is makkelijk
goedkoop, ja, dat is het
van dat effectbejag waar jonge, blonde
langbenige vrouwen met een bril patent op hebben
ze zijn ook allemaal spiritueel
en ze kijken zo blij altijd
nou ja, blij, blij
dat is zacht uitgedrukt
ze stralen, geven bijna licht
en ik?
wat kon ik doen?
ik gaf haar die avond mijn slechte hand
een vreselijke hand
schurend zacht, goedkoop en hard
recht in haar gezicht

ik weet alles wat gaat gebeuren
de vrouw die naar de container loopt
de kat die omkijkt als ik fluit
maar vlug zijn kop afwendt
omdat ik er niet toe doe
de vaatwasser die in de juiste houding springt
mijn wervels die kraken
als ik me omdraai naar jou
ik weet alles

er staat van alles te gebeuren
ik pak een stoel of niet
en loop rond
kijk naar het licht dat langzaam een foto wordt
en dan wegsterft

de geluiden die ik maak als ik de trap op ren
de mortel van de dakpan die loslaat als ik duw
de honden die één voor één beginnen te blaffen
de man – altijd een man – die als eerste schreeuwt
dat ze hun bek moeten houden
ik weet precies wat gaat gebeuren

het onophoudelijke dreunen van de ketels
het zoemen van de koelkast
het trillen van mijn hand
het stopt nooit
ik weet het
en ook de vogels in de schemer weten het
zijn blij als ik ze ’s ochtends roep
dat het weer tijd is
om alles wat gebeurt
alles wat gaat gebeuren

de auto’s die elkaar in de bocht
de kerkklok die zo bang is zich te vergissen
dat hij twee maal slaat
makke schapen die elke keer opnieuw schrikken
(ze hadden het kunnen weten)

gedachten die een vervolg proberen te verzinnen
een verband zien, het zicht verliezen
de mist van de wereld die mijn kant op valt
maar mij net niet weet te raken
het fruitvliegje dat ik met tegenzin moet doodslaan

ik weet alles
alles wat gebeurt
ik weet het
gaat gebeuren
en toch

ik druk nu op start

start

vandaag heb ik op een feestje worsten verkocht
ik verkocht worsten op een feestje dat niet waar was
ze kostten een euro per stuk
maar het was niet waar
het is nog steeds niet waar
lieve moeder, ik heb gelogen
ik kreeg een ongeluk
en werd geboren
einde oefening

wacht, ik luister dit stukje even terug
heb je het al gehoord?
van de zeven de zeven
ze bleven allemaal leven

lieve moeder
ik vind het soms zo vervelend dat u mij heeft gemaakt
dat ik schoonheid herken
en licht kan bewegen

pauze (duurt nooit lang)

het leven is theorie
de dood is de praktijk
geluk is een oneindige gewichtloosheid
die zich verplaatst
met de snelheid van het licht

in de pauze zijn zelfs mensen mooi
zo mooi dat ze het zelf niet weten
ik roep hun namen af
hun namen, de namen van hen die ik zie vliegen
ik schrijf ze stuk voor stuk de hemel in

wie durft een witregel lang zijn mond te houden?
een eeuwige witregel lang
lang genoeg voor een herstart

terwijl god bestaat – foutmelding! –
wacht ik op reparatie

terugspoelen
opnieuw beginnen
beste kleren aan
naakt is overdreven
er zitten brandwonden op mijn rug

dank u, god
dat ik mag liegen

ik heb een hekel aan anonimiteit
dus ik roep maar, ik roep maar
mijn naam is Gerrit Molenaar
EN IK WIL MIJN GENEN KWIJT

ik oefen vol overgave
in de moskee, in de schuilkelder
voor vrienden, voor vrouwen
en vooral voor jou
ik oefen me suf

ondertussen, in een andere wereld
krijsen de heuvels van mijn gedachten om genezing
doe ik een moord voor chemische wapens

wat overblijft, is tekst
kale letters op het gezicht
van een arme sloeber
die spiritus verwart
met eeuwig licht

dit zijn mijn voeten, dit is mijn lijf
het slingert over straat

ik ben een monster dat net doet alsof
het een mens is en tegelijkertijd blij is
als het zijn soortgenoten ruikt

een dikke duivel met stekels
geblakerd door de zon
die schreeuwt om stil te worden
kwijt te raken wat stilte
door geschreeuw verward nog op kan slaan

een droombeeld, een fantasie van vroeger
iets wat even blijft
zolang het er is

ik hoor koeien loeien die al dagen
niet gemolken zijn
ze dronken uit de stinkende mond
van de rivier, namen alles goed in zich op

drink door, joh
zei de ene koe tegen de andere
totdat het slijm uit zijn neus kwam

het stak
het had uit zijn ogen moeten komen

ze likten bij elkaar
hun tongen in brand

zondige boeren
zagen geen enkel verband
tot zelfs de vroomste kerkgangers
hun kleding afwierpen
en met hun misvormde tepels
de dorpsezeltjes zoogden

het ontwaken is nabij

ik neem nog een laatste slok water
want zonder water verdroogt het insect in mij
dat zou zonde zijn

ik tril

adem in
adem uit

met de snelheid van het licht
schiet ik door de gang
vlammen achter mijn rug

doe vanaf nu wat ik wil

u kunt het allemaal naluisteren
ik werd opgenomen
op de vluchtrecorder

er ligt een kopie
op de bodem van de Zwarte Zee

en ik die dacht de mens
te doorgronden met een gedicht

stakker

een lied was beter geweest
een schilderij misschien
maar dat kan niet
het zou onwaar zijn
bovendien niet goed genoeg

wat overblijft, is tekst
kale letters op het gezicht
van een arme sloeber
die spiritus verwart
met eeuwig licht

soms ben ik zo bang
dat ik niet meer denken kan
ik bedoel
niet meer dichten kan
of eigenlijk
dat het niet meer rijmt
ja, dat bedoel ik
omdat angst naar binnen komt
en het gedicht naar buiten
en als zij elkaar tegen zouden komen
weet ik niet wat er gebeurt
ik wil er niet aan denken
de aarde breekt
en jij en ik
het luchtruim in gesleurd
dat is geen angst
dat is een wens
een wens van een bange man
die niet meer rijmen kan
buiten gebeurt het
binnen schrijf ik het op
ik denk aan jou
ik denk aan ik
kijk op de klok
net zo lang tot jij
mijn lieve, lieve angst
mijn liefste
ik raak je kwijt

Ik heb een hekel aan schrijvers
Ik hou van Gerard Reve

Ik heb een hekel aan Kluun

Komt Kluun bij de dokter
Zegt: dokter, ik poep bloed
Mijn vrouw denkt aan aambeien
Dat zit in de familie

Kijkt die dokter in zijn reet
Goddomme, man, zullen we nou krijgen!
Anale kanker, Jezus Christus
Je blijft schijten tot je neervalt

Reve zou geschreven hebben
God is zo vol dampende genade
Hij dacht waarachtig
Dat Kluun een ezel was

Ik wil liefde
Ik hou van Gerard Reve

Ik heb een hekel aan dichters

Conceptuele vlekken maken op het toetsenbord, stoer!

Afschuw veinzen over Piet Paaltjens-achtige alliteraties
Als niemand dat cynische gelul wil kopen

Schijten op schoonheid
Maar ondertussen, ondertussen, onder de lakens
Onder die lieve, luchtige, laffe lakens
Lillende, luizige, lanterfantende lamlendelingen, WEES EEN ECHTE VENT ZOALS REVE

Als een echte kerel
Hijg ik de dood in zijn smoel
Na mijn wanhopige geboorte
Wordt het weerzien toch een zegen

Zoals een huilende ezel mij troost kan bieden
Op een bedevaart vol grootse stilte
Vindt de as van mijn ziel
Geluk in gestorven visioenen

Vroom bloed plengt in stilte
Over Gods vergeten akkers
Schiet het zwerk in
Recht op mijn aangezicht

Beroerde zweetdruppels
Tonen mijn gekruisigd ongelijk
Ik zing nog liever karaoke
Dan mezelf te volbrengen

Ik heb een hekel aan dichters die schijten op schoonheid
Ik heb een hekel aan dichters die vinden dat ze maatschappelijk geëngageerd moeten schrijven. VAL MIJ ER NIET MEE LASTIG! IK WIL SCHOONHEID! IK WIL LIEFDE!
Ik heb een hekel aan dichters die zo nodig moeten ‘voordragen uit eigen werk’
(wordt vervolgd in deel 2)

Ik hou van Gerard Reve

Jezus, Lam Gods, Heilige Genade
Had U dat ook
Telkenmale bij het opstaan
Het verrijzen van Uw Koninkrijk?

Het wonder van Uw Schepping
De schaduw van Uw Liefdesdorst
Openbaring van Uw oneindige Oprechtheid

Stormachtige Zondvloed

Blind vanaf het Kruis
Geschoten op een onbevangen hertje

De Dood te overwinnen
In Uw onmetelijk Aangezicht

Alleen U wil ik behagen

Gerard Reve hield van God
Gerard Reve hield van Maria

Als dromen uit hun diepste holen komen
Mij wanhopig maken naar het leven
Staat mijn wieg klaar om op te stijgen
Ik kniel neer en bid, o heilige Maria
Mijn tranen zijn voor u gestorven

Zalige verlegenheid geeft troost
Gooi je armen in de lucht!
Geef Maria eens wat ruimte, jongens!
Zij is er immers voor ons allemaal
Heupen zweten liefde als een zondeval

Gerard Reve hield van Maria
Gerard Reve hield van God
Gerard Reve is dood
Maria is dood
God is dood

Aan Gerard Reve, die in de Hemele zijt

Broeder Reve, die in de Hemele zijt
Uw bevende knieën worden geheiligd
Uw geknevelde knapenkoren komen
In de Hemel net als op de aarde

Behaag ons heden met Uw waarachtig Bloed
Geef ons Uw zalige Genade
Want Uw Liefde beroert ons
En alle andere Lammetjes
En hun ruiters
Tot in de eeuwigheid
Amen

het begon met het schrijven van haar naam
haar geur een schelp van memorie
ik kon haar proeven zelfs
maar niet voelen

ik staarde wezenloos voor me uit
ik was in paniek: ik herinnerde me haar oren niet meer!
ze leek me zo vreemd menselijk

ik schreef mezelf de hemel in
door keer op keer de naam
de naam te schrijven van haar
die ik zag vliegen

ik schreef dit gedicht
op de laatste dag
dat ik haar zag

en telkens begon ik opnieuw

dit papier schijnt wit te zijn
wit als de haren onder je muts
maar dat kan niet
omdat papier geen groene ogen heeft
of zwarte wimpers
wel blauwe lijntjes
maar als ik goed kijk
heb jij die ook
op je handen, langs je slapen
op je slapende handen
die onwetend door mijn haar bladeren
dromerig mijn gedachten lezen
mij voorzichtig om de oren slaan
met wit en blauw
je handen slapen, breken, ontwaken

waarom zou je willen begrijpen
alles wat niet kan
je spiegelbeeld dat knipoogt
je dochter die het ziet
maar jij niet

de klanken die je uitstoot
en die je zelf niet herkent
zij speelt ermee
weet beter wie je bent
dan jij

ze huilt, voor jou
en lacht je tranen schoon
daarna begint het krijsen
ze wil eten
en snel een beetje

wat ik maar wil zeggen
een dochter kan je leren
ja, ook een (toch al) stoere vent
dat zolang je wilt begrijpen
je jezelf nooit hebt gekend

kijk in mijn ogen en knipper niet
ik wil je iets laten zien dat alleen
door te staren naar buiten komt

de heuvels van mijn gedachten
roepen om genezing
en jij staat daar maar
blijft altijd staan
in het veld van mijn ziel
vrouw van het land
moeder van het gras

het is uitzichtloos
maar ik oefen vol overgave
in de moskee, in de schuilkelder
voor vrienden, voor vrouwen
en vooral voor jou

jij bent verslavender dan water

ik weet alles wat gaat gebeuren
de vrouw die naar de container loopt
de kat die omkijkt als ik fluit
maar vlug zijn kop afwendt
omdat ik er niet toe doe
de vaatwasser die in de juiste houding springt
mijn wervels die kraken
als ik me omdraai naar jou
ik weet alles

er staat van alles te gebeuren
ik pak een stoel of niet
en loop rond
kijk naar het licht dat langzaam een foto wordt
en dan wegsterft

de geluiden die ik maak als ik de trap op ren
de mortel van de dakpan die loslaat als ik duw
de honden die één voor één beginnen te blaffen
de man – altijd een man – die als eerste schreeuwt
dat ze hun bek moeten houden
ik weet precies wat gaat gebeuren

het onophoudelijke dreunen van de ketels
het zoemen van de koelkast
het trillen van mijn hand
het stopt nooit

ik weet het
en ook de vogels in de schemer weten het
zijn blij als ik ze ’s ochtends roep
dat het weer tijd is
om alles wat gebeurt
alles wat gaat gebeuren

het grijs dat ik bijna zou vergeten
omdat het er altijd was
tot het mij begon te storen

de auto’s die elkaar in de bocht
de kerkklok die zo bang is zich te vergissen
dat hij twee maal slaat
makke schapen die elke keer opnieuw schrikken
(ze hadden het kunnen weten)

gedachten die een vervolg proberen te verzinnen
een verband zien, het zicht verliezen

de mist van de wereld die mijn kant op valt
maar mij net niet weet te raken

het fruitvliegje dat ik met tegenzin moet doodslaan

ik weet alles

alles wat gebeurt
ik weet het
gaat gebeuren
en toch

ik schrijf me steeds verder het doolhof in
maar de ratio wint: God bestaat
en ik wacht op reparatie

met het oog op de toekomst
drink ik intussen koffie,
rook een sigaret

bedenk me: als er oneindig veel
universums zouden zijn
zal er toch minstens in eentje
zich wel een Jezus bevinden
of in ieder geval een Luke Skywalker

dat is een troostende gedachte

nooit zal iemand mijn gedichten lezen
mijn hoofd heeft ze vermalen
toen mijn dochter
(die nu twaalf weken leeft)
de grens verkende tussen screaming techno en free jazz
en ik haar uit de box moest halen
anders zou ze nu nog bezig wezen

je zal het maar zijn
een dichter die niet kan schrijven
omdat ‘ie steeds boodschappen moet doen
(de supermarkt ligt aan m’n voeten)
creativiteit verdoofd door voorverpakte blokjes oude kaas
Spaanse worst, rode wijn
en een schaaltje zwarte olijven

je zal het maar hebben
een schizofrene hond met scheve oren
poepluiers met blauwe waarschuwingssignalen
(die continu knipperen)
een moeder die beeldend vertelt wat ze op haar brood heeft gedaan
en dat elke dag
je zou soms een moord doen voor chemische wapens

ja, net schreef ik een briljant gedicht
(en verdomme, ik werd weer gestoord
anders had u nog tijdens dit leven
een meesterwerk van mij gehoord)

dit zijn mijn voeten
dit is mijn lijf
het slingert over straat

dit is mijn stem
die rare dingen zegt
over anderen
dingen die ik beter niet kan zeggen
als er iemand bij is
dingen die ik dus alleen zeg
als ik alleen ben

ik ben een monster dat net doet
alsof het een mens is
en tegelijkertijd blij is
als het zijn soortgenoten ruikt

moeder, ik vind het vervelend
dat u mij heeft gemaakt

dat ik soms schoonheid herken
en licht kan bewegen

dat is niet alles
helaas

ik ben een goddeloze
ik vervloek mijn schepper

niemand kan er iets aan doen
dat ik loop, drink, poep en praat
niemand kan er iets aan doen
dat deze wereld bestaat
behalve hij

soms zou ik willen dat hij nooit gestorven was

ik heb de hel gezien in het pasgemaaide gras van de buren
alleen mijn haren zijn verbrand

ik huilde niet, ik zat stil toen de buurman naar buiten kwam
verdween achter de heg

klapte strak verpakt voorover in een kuil waar niemand
ooit geweten had

een lang vergeten taal sprak die pijn deed aan mijn oren
ik fluisterde genade

waar de hete adem van mijn vader mijn blote been beroerde
troost zocht in mijn daden

op een dag blijft alles staan

dan heb ik heel lang rondgelopen

dan ben ik heel ver weg gegaan

en ben in alle rust gestorven

maar mijn dromen blijven leven

zij hebben geen gewicht

kunnen op jouw warmte zweven

blazen zachtjes je gezicht

mijn dromen willen nu naar buiten

ik heb ze niet meer in de hand

door in jouw hoofd te kruipen

opent zich mijn achterland

ik ben de adem van God

niemand houdt mij tegen

ik blaas bubbels van schapen

fluit liedjes in bomen

schreeuw stenen in slaap

ik vul je naakte lichaam

zuig jou in me op

en laat je pas los

na een tocht door de hemel

kom, we gaan

ik sta voor je

Wanneer je -zoals ik- als pasfotofotograaf grandioos mislukt bent (;die nieuwe regels van de overheid zijn echt ‘killing’); en vervolgens als dichter zelfs op bruiloften en partijen werkelijk geen poot aan de grond krijgt, is er nog slechts één oplossing: de dood.

De dood zeurt niet over het ontbreken van ritme of onduidelijke kaders.

De dood is niet bang voor vuiltjes op de lens.

De dood vindt zwart wel een kleur.

De dood lacht om al mijn grappen, hoe discriminerend ze ook zijn.

De dood poept zichzelf onder en kraait van plezier.

De dood heeft genoeg aan een klassieke compositie van horizontale en verticale lijnen.

De dood houdt ons scherp.

De dood krijgt soms de slappe lach en kan niet precies zeggen waarom. Van mij mag ‘ie best lachen. Er moet meer gelachen worden, vind ik. Het leven is al zo serieus.

De dood is gek op escargots.

De dood vraagt nooit iets en geeft oneindig veel.

De dood is stil, maar o zo aanwezig.

De dood ziet mij voor wie ik ben.

De dood is mijn vriend.

Ik hou van jou.

Door jou is mijn leven zo mooi.

wanneer het hijgen van het gras

voor jou net zo hard klinkt als voor mij

dan is het tijd om mijn spullen te pakken

niemand zal het weten

deze keer ga ik weg om nooit meer terug te komen

ik ben te eenzaam om te sterven

maar jou, jou vermoord ik waar je bij staat

de muziek zet ik hard, ik schuif je in de kast

zei ik dat, of waren het mijn buren?

’s nachts hoor ik muren schreeuwen om liefde

zelfs de dood is vergankelijk

zolang bloemen onder stenen bloeien

scheuren vullen zich met water

kikkervisjes krijgen een stem

als niemand naar hen omkijkt

een zomerse windvlaag heeft mijn leven bezield van zwangere dromen

ik slaap rechtop over straat met mijn hand op mijn navel

een vlinder van ik weet niet welk merk raakt per ongeluk mijn vingertoppen

een hond blaft tegen een kerk, de wereld snijdt een appel doormidden

op de onderste treden kan ik lopen, jij hebt daar van mij een hap genomen

nadat inspectie van de bovenkamer een rotte plek had opgeleverd

een zwaluw schrijft wolken op het ledikant waar ik mijn roes uitslaap

ogen drinken hemelwater, het ongeboren kind waait terug op schoot

Bert woont hier niet

Bert mag hier niet slapen

dan ga ik hier weg

dit is hier een huis voor ouden van dagen

ik wil hier uit

ik wil bij jou zijn

je bent een schat

ik moet me goed gedragen

dan kom ik er misschien uit

Bert is mijn geliefde

Bert en Anne horen bij elkaar

Bert en Anne gaan voor elkaar door het vuur

Bert, lieve Bert, je bent alleen van mij, mijn lieve schat

ik zit hier op jou te wachten

Bert heeft een mooie auto, een Mercedes

Bert is een schat

Bert is geweldig

maar doodgaan moet gebeuren

ik ben met Bert getrouwd

ik vind hem zo leuk omdat hij mijn man is

ik heb hem ontmoet op de kermis

dat was Bert dus

hij stond bij de trekautomaat

ik zei: zal ik eens laten zien hoe het moet?

Bert is mijn mannetje

help, mijn Bert is een schat!

ik blijf van je houden, Bert, tot ik dood ben

dit onderste schrijf ik

het is 9 uur + 10 minuten

ik dank u

ik kan weer dood

Bert is een lieve man

hij heeft de hik

terwijl de wereld paars aanloopt

dansen vogels voor mijn leven

ver weg blaft de onmacht

een bonte haan kraait tien uur voor zijn beurt

denkt allicht dat hij vandaag gaat vliegen

voor opstaan is het nooit te laat

in een blauwgrijs hemelbed

neemt een sterrenkoor van krekels

het stokje van hem over

ik zing een lied over de zee

als duisternis mijn hand pakt

en binnenboord trekt

ik zag twee mensen

het water in lopen

kopje onder gaan

er was wat geborrel

en het werd stil

dan opnieuw bubbels

maar geen mens te zien

wel de staart van een vis

het strand begon zich

zorgen te maken

toen opeens meer vissen

begonnen te spartelen

plaatsvervangende ademnood

mij meester maakte

van een omgewaaide parasol

lieve moeder, heilige Maria

bescherm ons tegen

terugtrekkend water

waar onze zonden

ongewassen blijven

Noach heeft de stop eruit getrokken

het bad loopt leeg

we zitten naakt

vader, zoon, gelukkig

in een bloemenzee

dans

je zoekt slechts naar gevaar

om veiligheid te vinden

je vleugels zwaar bespat met wijn

in duister slapen je beminden

de tijd schudt haren af

het hart beschadigd door de regen

de wind is wreed noch teder

al staat ‘ie altijd tegen

soms valt heilig brood

zo voor je voeten uit de lucht

je geeft en raakt niets kwijt

zolang je voor jezelf niet vlucht

was je wond met tranen schoon

gun je beledigd hart het licht

laat spiegels jou voorzichtig kussen

bemin daarna zelf je gezicht

je tranen maken jou niet lelijk

en schreeuwen staat je erg goed

dans zolang je fraai beweegt

dans omdat je dansen moet

je glijdt uit een spiegel zonder hoeken

zonder bodem die leert hoe je kunt zinken

zonder contact te maken, lief te hebben

zonder te voelen, zonder verdriet

je fluistert liedjes in golven die stuk slaan

je warmte overspoelt mijn haren

het zout geneest oude wonden

jij weet de waarheid, jij weet de weg

jij hebt een sleutel die mij past

draagt een kruis uit mijn verleden

jouw slaap woelt mij om

jouw dromen drinken mijn kussen

tekenen abstracte lijnen waar rondingen

eens op hun plaats leken te vallen

je danst in het rode vlak dat mijn hart moet zijn

een grandioos één-tweetje, een korte knik, de hand van God

de rood geverfde haren van Maria zijn het doel

ik buig, ga zitten op een bankje in het veld, kijk naar kleine voetstappen

die in de schaduw van de mijne zo echt zijn, zo zichzelf

geschonken door een hemel die rouwt zonder tranen

die weet dat de dood gewoon doorgaat, zolang je het toelaat

totdat je weet dat jij die ander bent, die ander die zo lang geen adem haalde

zo lang voorzichtig heeft bewaard wat heilig was, jou intact heeft gehouden

een geur, een schim, een blik zal van zichzelf geen indruk maken

het is die eerste kus gestold verlangen die ons samenbrengt

ik hoef niet diep te bukken om te zien wat zo lang heeft gewacht

de bal ligt voor mijn deur, je hoeft ‘m maar te komen halen

ik krijg mijn hand niet achter de wolk, mijn vingers zijn te kort

mijn ogen krijg ik niet gesloten, het licht is me te fel

mijn adem is zo groot dat mijn mond niet meer dicht kan

waar jouw kou niet kan komen, daar verstop ik mijn leven

ik omarm de verwarring, ik kus de leegte

geef vandaag een stoel en leg gisteren op bed

de tijd staat pas stil als de kikker dat wil

een kikker zoveel mooier dan de mensen die ik ken

ik hoef geen prins te zijn om liedjes uit de lucht te zingen

m’n oude huid past mij nog als gegoten

ik weet dat golven soms voorgoed voorbij gaan

net zoals ik weet dat liefde soms kan toveren

ik wil dat jij me steeds dezelfde vragen stelt

waar ik geen antwoord op zal weten

waar ik niemand voor te hulp kan roepen

ik weet niet of je nog kunt spelen als je dood bent

ik weet niet of geloof een volle neef is van de wetenschap

om nooit meer op te staan; de hemel slechts te zien

als een opgetuigd stuk zeil, waaronder ik me kan verschuilen

of mijn bodem ooit weer zal kraken onder jouw gedachten

of gras blijft groeien in een zachte winter

of het nest van koolmezen bewaard blijft tot ik warm genoeg ben voor het vuur

zo blijf ik rustig zitten op de berg; zie een neger met een vechthond

die doet alsof hij kunstjes kan

goedmoedig bloeden mijn handen

ik leun tegen het hek waar wind vrij spel heeft, uitzicht geeft op een verwilderd paradijs

ik ben terug waar ik geweest moet zijn

voordat jij me met die ene vraag begroef

mijn ogen hebben spiegels nodig, ik doe ze het huis uit

de muren laat ik overeind

het antwoord zit nog binnen

ik ren een leven achter takken aan

die zeggen dat ze om me geven

al breek ik ze doormidden

gooi ze achteloos tegen een paal

ze blijven prikken in mijn huid

ik zeg: alles gaat voorbij

ik geef je terug aan de boom

hij wil je niet

ziet jou voor wie je bent

niet voor wat had kunnen zijn

duisternis is soms zo mooi

een kerkhof vol betreurde resten

die ’s nachts dansen in mijn tuin

een kale struik wil me omhelzen

bomen krijsen dat het goed is

vanuit het raam zie ik een blinde muur

die schamper op mij neerkijkt

muggen dansen het concert van hun leven

ik zet het op papier

een wilde dans, door wind gedragen

de schoonheid van de willekeur

de schoonheid van het niet begrijpen

krabt mij de ogen uit

in een wereld zonder zicht

speelt de chaos met mijn haar

mijn neus peinst woorden

mijn oren lezen noten

mijn hoogtevrees zet beide benen op de grond

ik voel niets en wacht op jou

in het programmaboekje staat dat jij

in het 6^e couplet zult opkomen

wie heeft jou mij verteld

wie is de engel die bulten bezweert

mijn bad vult met rozenolie

mijn voeten met haar haren droogt

Maria is de weg kwijt

mijn huis blijft onbewoond, brieven onbeantwoord

tot alleen de a nog van haar over is

en ik haar jas niet meer herken

soms staat de wereld op z’n kop

dan is één groter dan twee

ligt de toekomst niet voor, maar achter je

je blaft tegen de hond

die jou bestraffend toespreekt

je aait over je bol

en zelfs als je de krant

van rechts naar links leest

staat er helemaal niets in

de straten zijn leeg en stil

hoe hard je ook schreeuwt

niemand hoort je, je bestaat niet

een wolk in je gezicht

klemt zich vast aan het geloof

in een paradijs op aarde

je verwacht niets van de dood

het kan alleen maar meevallen

als je je schaduw eindelijk eens verslaat

je sluit de hemel met je staart

waar anderen slechts een plukje zien

het begin van een dag die niet begonnen is

kromgebogen bijt jij in dikke lucht

reist zonder te weten vanzelf omhoog

bomen en takken liegen zelden: zij hebben jou gezien

ze zien jouw lot, ze zien jouw lichaam

zien het huis dat van jou moet zijn

een straat met diepe tuinen, hoor ze zuchten

gevuld te worden met leven

gelach en hondenpoep; de handdoek die jou bedekt

is nog nooit zo schoon geweest

vandaag scheen de zon

en iedereen was blij

ik heb gewandeld in de zon met mijn geliefde

ik woon hier in een tehuis

ik vind het hier heel fijn

ik vind het hier geweldig

ik hou ervan om hier te zijn

ik hoor hier thuis

het is hier heel gezellig

ik doe alleen niks goed

het is belangrijk dat u veel van mij houdt

anders kan ik niet van u houden

goed, duidelijk, fijn ook

ja, fijn, fijn, heel fijn

ik kan niet meer

het is middenin de nacht

ik ben dood, moe en kan niet meer opstaan

het is klaar

ik ga dood

ik vind domino een leuk spel

als een echte kerel

hijg ik de dood in zijn smoel

na mijn wanhopige geboorte

wordt het weerzien toch een zegen

vroom bloed plengt in stilte

over Gods vergeten akkers

schiet het zwerk in

recht op mijn aangezicht

beroerde zweetdruppels

tonen mijn gekruisigd ongelijk

ik zing nog liever karaoke

dan mezelf te volbrengen

ik wou dat ik kon dichten met een vinger

een laatste, puntloze zin

waarop geen antwoord mogelijk is

omdat de vraag nooit is gesteld

de maan schiet een gat in mijn hoofd

dooft het kleine licht dat brandde

bouwt luikjes tot klapdeuren

zonder te vragen, zonder te weten

ik lig zielloos voor mijn huis

jij laat me daar niet binnen

bedekt mijn lijf met dekens

tot de zon mij wakker kriebelt

pas als vogels op hun kop gaan vliegen

jouw benen mij niet meer beroeren

recht ik mijn rug en scheer me kaal

gooi mijn gedachten in het niets

verscholen langs de N271

ergens tussen Venlo en Nijmegen

ligt een tuin vol verwachtingen

er wordt leven gemaakt

en soms gebroken

geheime mantra’s krijgen vleugels

vertellen een eigen verhaal

zoemen rond in het hoofd

zaaien mest in dor gras

dat geen toekomst meer had

zoals een gieter een plant

tot de orde kan roepen

voed ik mijn wortels

stut een vervallen schuur

hang een vogelnest op

het onkruid is nog daar

mijn rug wil het bedekken

zet kringen op daken

van een lang vervlogen wereld

waar ik sierlijk in verdwijn

God is schor van ‘t roepen van jouw naam

al bij geboorte gaf hij jou het eeuwig leven

Hij ziet de ware grootte van je traan

het was niet Hij die beukte op jouw rots

zodat je wenend in Zijn armen viel

het was de wereld zelf, vol houten klazen

met gefiguurzaagde gedachten

die jou bleef voorhouden een mens te zijn

zoals een huilende ezel mij troost kan bieden

op een bedevaart vol grootse stilte

vindt de as van mijn ziel

geluk in gestorven visioenen

wolken zingen een duister lied

tuchtigen mijn liefdeslichaam

bekoorlijke bomen groeien diep

raken het heilig sacrament

glorierijk weerzien van genade

met mijn verlegen jongensruimte

grijpbare voltooiing nadert

vuur van mijn onvolprezen moeder

ik ben te moe om boos te worden

te laf om de deur te openen

ik stap veel liever uit het raam

het zwembad is vandaag gesloten

de bibliotheek kom ik niet in

er is geen pas om te bewijzen wie ik ben

mijn tafel is bezaaid met boeken

voor wie het maar wil zien

het zegt niets over wat ik vanochtend heb gegeten

alleen mijn huid vertelt verhalen

voor wie het maar wil lezen

in kleine letters die vroeger niet bestonden

in de schuur staat nog een fiets

die bang is voor lekkage

de laatste operatie was te duur

mijn zonnebril houdt regen tegen

net zolang als ik dat wil

zodat jouw voeten hun afdruk niet meer achterlaten

ik zweef in een lichaam dat buiten mij is

waar niemand de uitgang kent, een tegel mijn voet afdrukt

verpletterend zonlicht mijn huid wil verlaten

in de verte een schim, die geen tegenspraak duldt

warm water uittrekt, aankleedt, voert in de nacht

met volle kracht de teugels strak aanhaalt

roodkapje, wat doe je? je scherpe tanden

drijven gaten in muren vol herinneringen

slapen bonzen door vallen en opstaan

fanfares blazen liedjes uit mijn hoofd

op een winterse donderdagochtend (-20 graden) kopte de Finse kwaliteitskrant Ilta-Sanomat:

myllylää

lyodään ja

härnätään

en ik vroeg me verwonderd af waarom ze in Finland niet meer bekende dichters hebben.

als ik mijn ogen dicht doe, zie ik alles

je zit in mijn hoofd

je glimlacht

je dijt uit

je omsluit mij zonder armen

benevelt mijn gedachten

je slaat op hol en sleurt mij mee

je hebt nooit genoeg

je wordt nooit moe

je vreet me op

ik word gek van jou

op een autoloze snelweg loopt een vrouw zonder sluier

in diep water, waar vlinders bloeien

aan een appeltaart hangt een witte doek

ongestreken, met een punt eruit

onder korrelige luchten hoor ik doedelzakken spelen

over velden, zwanger van kersen

in het gele zaad staat een lieve jongen

met een handicap, hij loopt hard weg

karresporen beroeren mijn leven

strooien zout op de rug van een ezel

halverwege de brug kijk ik om jou

je bent niet daar, ik ben ons kwijt

als opgestelde kanonnen ernstig zwijgen

ruik ik het kruit van jouw haren

gek van verlangen plak ik stickers op deuren

trek thuis aan een slapeloze bel

ik heb de hel gezien in het pasgemaaide gras van de buren

alleen mijn haren zijn verbrand

ik huilde niet, ik zat stil toen de buurman naar buiten kwam

verdween achter de heg

klapte strak verpakt voorover in een kuil waar niemand

ooit geweten had

een lang vergeten taal sprak die pijn deed aan mijn oren

ik fluisterde genade

waar de hete adem van mijn vader mijn blote been beroerde

troost zocht in mijn daden

soms wordt alles zomaar helder

met nulletjes en eentjes

ik kan de hele wereld aan

net als in die film, je weet wel

ik weet weer wat ik heb gedroomd

jij was het die me rustig maakte

bedankt dat je er was vannacht

al wist je zelf niet waarom

ik mijd de spiegel die mij aankijkt

sluit mijn ogen voor de krant

licht gesuis van de verwarming

even het enige dat telt

ontwar in je gezicht

angsten en verlangens

net zo bang als ik

alles zomaar kwijt te raken

maar alles is niet meer dan

de terreur van het belastingformulier

een postbode zet mij weer terug op aarde

ik eet en mijn gevoel dooft uit

ik woon in het land van het midden waar straten zonder strepen zijn

eenzaamheid verlichting brengt, de juiste weg een kwestie van tijd is

ik zie kevers met schilden als omgekeerde mensen

bibliotheken vol muren die ik nimmer zal bekrassen

ik schiet drama uit lucht, alleen maar door te kijken

van de brokjes kook ik dromen die mij de hele nacht doen opstaan

ik projecteer liefde op een poes die niets terug verwacht

geduldig luistert naar sprookjes die verkeerd aflopen

het bloed flitst door mijn hoofd; ik doe mijn oren dicht

wie vult mijn mond als alles al gezegd is?

spoken geven hun naam niet, ik blaas ze zachtjes weg

ik herken je schaduw, jij maakt me niet meer bang

je vertelt pas wat je wilt als niemand luistert

als niemand denkt dat je kunt huilen om een slechte grap

je laat ze maar denken, je laat ze maar gaan

alsof ze je kennen, het zou wat

je vingers plakken van liefde aan elkaar

tegen een deur die alleen van binnen opengaat

het zijn de onuitsprekelijke woorden die mij raken

de monotone klanken van de illusie van weleer

slechts de trein die langzaam aan je huis voorbij rijdt

ziet lachende benen uit het raam hangen

begrijpt de diepgang van schoenen zonder veters

het gemak van een luier vol bonbons

je veegt de zoete kruimels smakelijk van tafel

je ruikt het proeven van de sfeer

je staat centraal zonder te weten

beheert de sleutel die jou van iedereen verlost

ik heb haren op mijn hoofd

hele mooie haren

blauw vind ik de mooiste kleur

maar rood kan ik soms mooier vinden

mijn lievelingseten is kroketjes

ik ga om 12 uur schnitzel, aardappelen en groenten eten

daar kun je je tanden op stuk bijten

ik zou niet durven om aan het tafelkleed te trekken

knijpen vind ik helemaal niet leuk

ik ben gevallen op m’n kamer

omdat ik honger had

nu heb ik een poepje gelaten

ik zag twee benen uit de berm steken

het waren niet de mijne

knoestig, krom en vol met littekens

ik sloot mijn ogen en bad

geef dit onderstel een nieuwe kans

leer ze leven lief te hebben

het is slechts weinige gegeven

over water naar U toe te komen

we blijven steken in de modder

of bewegen ons als houten klazen

we hebben ferme knieën nodig

om onze last te kunnen dragen

ik rende door op zoek naar tekens

en stak ze alle in mijn zak

en niemand zag wat ik gedaan had

en niemand merkte het verschil

een prachtig meisje dat naar buiten kwam

keek mij slechts vluchtig aan en zweeg

alleen een kleine jongen met een hazenlip

vroeg waarom ik in zijn tuin lag

waar ga je heen, jongen, moet je de kippen voeren?

vind je het niet akelig, kind? je mag blij zijn dat iemand je kent

kom maar bij mij lieverd, eventjes maar; het is zo gebeurd

vrouwen hebben dingen in hun hoofd om alles te weten

dat scheelt een stuk

heb je nou al iets, jongen, dat je weer verder kunt?

het komt vaker voor, tegenwoordig

God weet wat we overhouden

het duurt zo lang, ik heb alles geprobeerd

ik haal weg wat niet meer goed is

nu is het netjes hier

maar veel kun je niet schoonmaken

voor mezelf vind ik het meer dan genoeg

ik ben ontzettend blij dat jij gekomen bent, idioot hè

je bent een mooie jongen

je bent een engel

ik was de laatste tijd….ik zakte gewoon in elkaar!

een bepaalde angst dat er iets ging gebeuren

ik weet niet wat het was

ik ben echt blij dat je er bent

echt, dat meen ik

ik ben zo blij, ik kan wel janken

ik vind het leuk dat we zo bij elkaar zijn

je ziet goed uit, hoor

in mijn gedachten ben je al heel lang hier

maar wie komt nou voor jou, kind?

de hele bende is aangebroken

ik heb net de rommel opgeruimd

heb ik het nou mooi of niet?

wat was het ook alweer, Jan?

hallo, Johannes, wat heb ik? klote!

weet je, ik vind het akelig

straks krijg je die omwisseling

hoe laat moet ik op school zijn?

het lijkt wel alsof het huis veel groter is dan vroeger

ik ben mezelf aan het vullen

na precies een jaar te zijn behandeld

heb ik nog maar één obsessie over

dat ben jij; je bent hardnekkig

gisteren nog verbande ik je van hoofd naar hart

vandaag ben je weer losgebroken

je bijt je tanden in mijn vlucht

van welke boom ben jij gevallen

uit welke stof ben jij ontkiemd

heeft een wolk jou uit de lucht gegrepen?

ik teken je met olie, bedek je met lelies

ik laat je drijven op glazen water

ik keer je om en maak je schoon

ik ets je ziel in steen die ondoordringbaar is

mijn ogen oplost, overwoekerd raakt

achter tralies zit, een sluier draagt

verbannen tot het zaad ten einde is

mijn zon geen kracht meer heeft

dan traag omhoog dwarrelende slierten rook

de laatste tranen van de ochtenddauw

doen zicht verdwijnen, geen herinnering

de leegte schreeuwt me toe

de tijd is zelden zo rijp geweest

als in het fel gekleurde paradijs

dat hapklaar voor me ligt

een verwonderd pluisje verlaat mijn moeders wieg

een eenzame vogel zingt mijn vaste lied

over twee appels die maar blijven vliegen

ik had het kunnen weten

de boom des levens schendt geen wetten

en wonderen bestaan pas na de dood

als eucalyptus blauw ruikt en gras groen

wat zegt dat dan over de kleur van mijn ogen?

moet ik blij zijn als een paarse angora trui roept

dat ze bijna verdrinkt in mijn kort geschoren blik?

dat de bedwelmende gloed die ik uitstraal

haar neusvleugels doet spreiden van genot?

hoogste staat van verliefdheid: als de gele plekken op mijn tanden

haar doen dromen van een waterige lentezon

mijn kont was gelukkig al wit bij mijn geboorte

je bent wat je eet, hoor ik wel eens zeggen

ik zou daaraan nog wel iets willen toevoegen:

iedereen krijgt de kleur die hij verdient

ook een knikkerspel heeft zo zijn regels

volgt gebaande paden

vindt af en toe een haarspeld op zijn weg

valt regelmatig van de trap

trekt een jas uit

en verdwijnt precies in het gat

dat hem is toegedicht

vandaag had ik eens zin

een tijdje naar mezelf te luisteren

het viel niet mee

waarom blijf ik altijd schreeuwen tot het bloedt

de trein ging weer te vroeg

en opnieuw liet ik mijn autolampen branden

de koffiefilters waren net als gist’ren op

wie leert mij hoe ik leven moet

hoe lang kan ik mijn bestaan ontkennen

alleen de koelkast fluistert ’s nachts mijn naam

laat zacht bevroren druppels stil verdwijnen

voor wie de deur voorzichtig open doet

ik ben verliefd als een vulkaan die op uitbarsten staat

ik tril en schud de wereld om mij heen, waar mensen bang zijn

ondergedompeld in een heet bad, dat eenmaal aanraakt, nooit meer los laat

gestold verdriet deint langzaam in de schoot van vruchtbare aarde

een diamant kent druk noch tijd; komt pas in beeld na de verwoesting

die eens zo mooi leek, na water dat strand tot vloeibare kastelen vormde

ik hou van je, omdat ik die ander ben; ik ben jouw kind, ik ben jouw moeder

ik demp de zon met zilver, adem as van jouw verrijzenis

je sprak een geheime taal vannacht

ik had de code bijna gebroken

toen je je omdraaide en naar die ander keek

je lachte, je was blij

ik probeerde je geluk te proeven

ik kwam niet in de buurt

jij hebt geen vleugels nodig

de wind is van zichzelf genoeg

ik hou van de wind

zij woelt en blaast nog steeds door mijn hart

en dat is goed, maar laten we nu gaan liggen

en doen alsof we heel lang slapen

ik romantiseer het verleden

ik schijt op het heden

een lelijk huis wordt niet mooi

door er nieuwe ramen in te zetten

maar als Jezus uit de dood kon opstaan

kunnen wij de wereld vast wel even laten wachten

wie wandelt met me mee

omdat jij er niet kan zijn

wie danst vanavond om de boom

je bent een kind nog maar

zoveel mooier dan mensen

zoveel zachter dan ik ooit voelde

ik sla de wind in het water

zij stelt mij niet teleur

en vraagt of het wat harder kan

ik wil oneindig nat worden

voordat jij me tot modder maakt

regen is van zichzelf zo schoon

ik leef in een druppel

die mijn verleden uitholt

mij vreugdevol doorboort

we lopen allemaal in cirkels

terwijl het zo eenvoudig is

je pakt een kluit aarde

stopt er een bloembol in

geeft af en toe wat water

en dan maar afwachten

moet ik in een boekje zetten

dat liefde alles overwint

en dat je dat niet alleen moet lezen

maar dat je er ook iets mee moet doen

of wil je liever dat ik deze banaan

met schil en al opeet

dat ik mijn leven lang

stofzuigen tot kunst verhef

ik ben beslist geen prins

toch zoek ik mijn gelijke

die voorzichtig bewaart wat echt is

ook al is het net verschroeid

iemand die mijn taal spreekt

liedjes uit de lucht kan zingen

niet bang is voor kringen in het water

die onze wereld binnendringen

iedereen kan putten uit een diepe zee

het wrede water kent geen meelij

soms kunnen zweren voorgoed verdrinken

soms gaan golven voorgoed voorbij

het donker ziet geen vlekken

en liefde kan niet toveren

hoeveel druiven we ook drinken

je voet past alleen als jij dat wilt

soms schrik ik ’s nachts wakker

de keel gevuld met vuurvliegjes

op zoek naar mijn duisternis

hersenkronkels verstikken mijn gedachten

ver weg drijft een lang gerekt lint

oranje regenwormen, keurig in de pas

de haren nat, de wereld een spiegel

waar ogen, oren, neus en mond

geen rol meer spelen, rimpels verdwijnen

ik grijp een ambitieuze luchtbel vast

glij op zijn gladde, bolle rug

samen klimmen we naar boven

mensen verzinnen is leuk
als spiertaal voorbij loopt
in een slipperparade
op een uiterlijk bewogen vliegveld

toenemende onzekerheidsgevoelens
doen de lucht traag kikkerdrillen
tijdreizen is tegenwoordig
helemaal niet zo simpel meer

consumptieleegte zet koffietappers
naast een blonde bikini
aardig, die zeemeerslingers
maar 8 uur 's ochtends is te vroeg

de regenachtige knipperkerst
geeft een vrouwelijk rendier
fluorescerende liefdesogen
onder een rood-wit mutsgewei

verveelde kranten verdrijven zorgen
geven vleugels aan rolmodellen
die het overduidelijk goed
met zichzelf hebben getroffen

een grijnzende baseballcap
laat zwarte hakken lachen
om de bekende truc met
boter, kaas en eieren

slaapzand verhuist van hoofd
naar tenen waar een bril
met lipgloss een boek pakt
warme leesstilte zoekt een uitweg

de zee in mij wil nu naar buiten

rollen over stranden

branden door de duinen

woelen in het helmgras

landen op jouw natte rug

als ik wil vliegen, zal ik overwinnen

hoe onmachtig ik ook ben

graaf een gat voor iemand anders

en val er steeds voorover in

ik glimlach als ik huil

hoeveel maskers moet ik afdoen

voordat de zon ook mij aanraakt

hoe hard schreeuwen uit de diepte

voordat mijn geest gebroken is

en ik mijn lichaam heb doorboord

dom en leeg zijn is een zegen

ik heb het zelf nooit gezien

totdat ik jou daar op je fiets zag zitten

volmaakt gelukkig met jezelf

en met die druppel aan je neus

aan Gerard Reve, die in de hemele zijt

broeder Reve, die in de hemele zijt

uw bevende knieën worden geheiligd

uw geknevelde knapenkoren komen

in de hemel net als op de aarde

behaag ons heden met uw waarachtig bloed

geef ons uw zalige genade

want uw liefde beroert ons

en alle andere lammetjes

en hun ruiters

tot in de eeuwigheid

amen

ik sta weer op het spoor

en wacht op de verkeerde trein

ik zie vandaag twee vogels

die een vliegtuig willen zijn

ik geef jou een rotonde

je auto buigt niet mee

ik zuig de pijn op van de wereld

en spuug wierook in de zee

ik weet exact hoe laat het is

als een sirene door mijn huis glijdt

ik droom jou net zo lang

tot je terugkomt in mijn kindertijd

zou ik een reuzenappel zijn

je weende van geluk

een knetterharde buitenkant

je bijt je tanden stuk

ik voel alleen nog wat ik wil voelen

jij zit daar niet bij

en jij ook niet, sorry

ik leef alleen nog maar voor mij

ik was mijn haren onder water

er is niemand die me ziet

ik plas mezelf leeg onder de douche

de werkster merkt het niet

als het donker is en regent

blijf ik de hele dag in bed

denk na over het leven

waaruit alleen de dood mij redt

de monsters zijn verdwenen

in hun plaats kwamen vissen

en jij die mij het strand op hielp

naar jouw naam blijf ik gissen

je danste al op water

toen ik nog niet kon lopen

je droomde tot de sterren

liet mij vergeefs ’s nachts hopen

laat nu de ochtend op mij wachten

tot je eind’lijk naar beneden valt

ik blijf wakker om je op te vangen

voordat je op de tegels knalt

als dromen uit hun diepste holen komen

mij wanhopig maken naar het leven

staat mijn wieg klaar om op te stijgen

ik kniel neer en bid, o heilige Maria

mijn tranen zijn voor u gestorven

zalige verlegenheid geeft troost

throw your arms up in the air, yeah yeah!

geef Maria eens wat ruimte, jongens!

zij is er immers voor ons allemaal

heupen zweten liefde als een zondeval

mijn zonnebril huilt elke dag zijn ogen schoon

een kwispelende hond als metgezel

hij draagt een zachte handdoek, niet om pijn te dempen

maar om te verscheuren

vreet blind aan alle bloemen door Venus teder in mijn tuin geplant

die warme zomerdag dat ik in bed

stil lag te schreeuwen om afgerukte takken

hun heelheid plots doorbroken

een appelgaard bedekt met bloesem geurt al wel

maar is niet rijp te bloeden

van houten mensen liefde te ontvangen die menen

dat boomstammen omhoog kunnen vallen

we liggen naakt onder de tafel, maan en zon onzichtbaar

als onze wortels elkaar kruisen

zolang de tranentrein voorbij raast

blijf ik nog even wachten in de schaduw voor een kus

springtij overspoelt je witte haarlok

spreuken slaan spijkers in je gezicht

gewikkeld in een handdoek van liefde

geef jij me wie ik ben

je bent niet groot

je hebt geen woorden nodig

je bent met je eigen verhaal

op je eigen stoel gaan zitten

als dag nacht wordt en mensen dieren

stopt de tijd

schaduwen verdwijnen in oneindigheid

een dominee met vissenogen

beschouwt de aarde als een wonder

op de rug van een varaan

speelt een muzikant met zijn leven

wanneer de scheidsrechter fluit

kruipen slangen uit de middenstip

wilde ganzen persen

makke schapen van ranzige eenheidsworst

met een gouden fopspeen in de mond

staat iedereen op

ver weg drukt iemand op de aan-knop

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Ik moet niet zoveel over mezelf praten

Verdomme, nou heb ik het weer gedaan

het is best wel dom eigenlijk

om fouten te maken als dat niet meer kan

een ander woord daarvoor is zelfdestructie

een logische verklaring is niet te vinden

dus kun je maar beter naar de kroeg gaan

jezelf bezatten

een hoed opzetten

naar huis fietsen

en hopen dat huis dichtbij is

en dat er net zo’n sukkel is als jij

die romantische gevoelens koestert

voor verloren lotgenoten

in slaap dommelen

en de volgende ochtend verwonderd wakker worden

over het leven dat buiten jou plaatsvindt

meestal is er geen andere sukkel

en vaak is de koffie net op

als je deze het hardste nodig hebt

driemaal daags zie ik een tandenborstel staan

die niemand wil gebruiken

jouw tanden plakken er nog aan

haren kietelen je stralende hemel

zoeken de smalle ingang; ik fluister

net naast de rechterhoektand. mis.

veren enthousiast weer overeind

nu op jouw neus, in de verlenging

toch nog een klein wit doelpunt is gescoord

als ik blaas, blijft je adem even hangen

we verdampen waar we bij staan

daar valt niet tegenop te poetsen

ik ben gegaan

ik ben aangekomen

ik heb geroken

ik heb geproefd

ik ben weggerend

en ik werd moe

ik viel in slaap

niemand zag me

niemand hoorde me

niemand luisterde

niemand geloofde me

jij was daar

ik zag je niet

maar ik rook jou

en ik proefde jou

en ik miste jou

en ik was zo gelukkig

nu ben ik terug en ren nog steeds

totdat ik moe van het huilen naar bed ga

in slaap val, waar niemand mij ziet

soms iemand luistert, maar zeker niets hoort

mijn geloof is verdwenen

ik ruik jou

ik proef jou

ik mis jou

en ik ben nog steeds zo gelukkig

waarom vraag je hoe ik me voel?

kun je dat niet zien?

ik zit hier in een tehuis

ik kom hier nooit meer uit

ik ga hier dood

Tiny van mij, waar ben je?

kom hier, ik wil je bij me

Tiny, ik mis je zo

Tiny, je kunt goed bidden en je kunt goed liegen

je hoeft nooit meer te komen

ik ben niet gek, wie zegt dat?

zegt die meneer dat over mij?

ik weet van niets

ik kan me niet herinneren dat ik ooit met hem heb gepraat

zuster, de tafel beweegt, maar ik heb al gegeten

ik sta op, hoor

ik moet de trein halen

dan moeten we hier even de buizen doorzagen

en hier, en hier, dan kan ik eruit

mag ik dan met jou mee naar huis? waarom niet?

ik ben bang voor vreemden.

wie bent u eigenlijk?

wat doet u hier? ik ken u helemaal niet

weet u wel dat mijn zoon commissaris van de koningin is?

dat wist u niet, hè?

ik ga niet meer in therapie

echt niet, ik wil niet meer

hoe vaak moet ik nog rondjes lopen?

en Tiny is nu al drie weken niet meer gekomen

godverdomme, laat haar maar thuis blijven

morgen komt mijn vrouw

morgen is het zondag, toch?

ik ben zo bang dat ik het in mijn broek doe

Jezus, lam Gods, heilige genade

had u dat ook

telkenmale bij het opstaan

het verrijzen van Uw koninkrijk?

het wonder van Uw schepping

de schaduw van Uw liefdesdorst

openbaring van Uw oneindige oprechtheid

stormachtige zondvloed

blind vanaf het kruis

geschoten op een onbevangen hertje

de dood te overwinnen

in Uw onmetelijk aangezicht

alleen U wil ik behagen

komt Kluun bij de dokter

zegt: dokter, ik poep bloed

mijn vrouw denkt aan aambeien

dat zit in de familie

kijkt die dokter in zijn reet

goddomme, man, zullen we nou krijgen!

anale kanker, Jezus Christus

je blijft schijten tot je neervalt

Reve zou geschreven hebben

God is zo vol dampende genade

Hij dacht waarachtig

dat Kluun een ezel was

je geeft een klap, ik vraag doet het zeer

dat je voor mij niet bestaat, dat ik wil dat je dood gaat

ik bijt je hand tot geen pijn meer over is

ik lach als ik jou zie, een arm om je heen sla

die niets zegt over ons maar alles over mij

de pijn is van mij alleen, ik wil hem voor mezelf

de spiegel ziet me niet meer staan

ik geef me over aan de goden en krimp

het licht is aan, niemand herkent het

de wereld mag rond zijn, jij misschien ook

het maakt mij niet minder hoekig

ik zoek de sleutel van een hek dat altijd open staat

ik wil eruit, sleur me mee, pak mijn lange haren

ik denk dat ik nu weet waarom de haan kraait

ik denk dat ik eens wakker word

dit ben ik

dat ben ik niet

dat ben ik

dit ben ik niet

dit ben ik

dat ben ik niet

dat ben ik

dit ben ik niet

dit ben ik

dat ben ik niet

dat ben ik

dit ben ik niet

dit ben ik

dat ben ik niet

dat ben ik

dit ben ik niet

dit ben ik

dat ben ik niet

dat ben ik

dit ben ik niet

dit ben ik

dat ben ik niet

dat ben ik

dit ben ik niet

dit ben ik

gelukkig

mijn oorschelp snakt naar adem

als ik je kleine zeemansknoopje open

en je teder heen en weer wieg

er zit ruis op de kaarsrechte lijn

tussen kruin en heiligbeen

het moederschip verandert koers

een golf haar valt steil achterover

kopje onder in ’t gewoel

van lange vingers in je nek

op het strand blaas ik wind

in een draaikolk van zand

brand een anker op mijn armen

je ligt stil als een pop

ogen gesloten, sssssttt, blijf

laat me nog even voelen

de maan trekt langzaam terug

wij vloeien uit elkaar

een deken spoelt ons samen

je borsten geven mij mijn leven

ik bijt de hand die mij ontvoerde

wist niet dat ik zo zacht kon zijn

vandaag hoorde ik voor het eerst in mijn leven

een zwarte zwaan geluid maken

het kwam er een beetje lullig uit, als een boertje haast

niet passend bij zijn lange nek

de zwaan leek het zelf ook door te hebben

dreef beschaamd een andere kant op

ze zeggen wel eens dat ik veel praat

maar als ik zo een dag in de natuur rondwandel

dan kunnen die beesten er ook wat van