Biografie van willem thies

Lyuba, vondst



babymammoet uit het ijs gehakt
melk nog in de maag, poten behaard
sledehonden aten de staart

honden kan men niet verwijten
gevonden vlees op te schrokken
een hond is trouw, ook aan zijn honger
hij volgt blind

Straatbeeld



Een kat kromt zijn lichaam, kokhalst
golfsgewijs. Een man kijkt verstoord op
van zijn werk. Het is moeilijk je te concentreren
als er iemand op sterven ligt.

Een rolgordijn wikkelt zich op, een huizenrij aan de overkant
schuift vanaf de vensterbank het blikveld in.

Een vrouw zit achter een raam als achter een scherm.

Een troep ganzen, gehavende vleugels, wroet
in een paar vuilniszakken.

Een bootje ligt half verzonken in de gracht,
twee emmers zweven omgekeerd boven de bodem.

Iemand laat zijn hond uit. De lijn spant
strak in zijn hand. Verwoed geblaf.  
Sissen, blazen. Een ruk aan de riem. Rust.

Diep in hun kraag gedoken mensen lopen voorbij,
hoed ver over hun ogen getrokken, op weg
naar hun versteende nesten, naar een plek
aan de eettafel, waar zij mededelingen zullen doen
over de dag, het recente verleden, de nabije toekomst.

Papier en plastic kolken over de randen van het stationsplein.
Een krantenpagina kruipt tegen de glasplaat van een abri
iemand schuilt afgeschermd van blikken in de rug.

Het is voorjaar en de zwervers jutten, het vuilnis hoopt zich op
rond de prullenbakken alsof het zich voortplant, om zich heen grijpt,
het plein en de stationshal overwoekert. Uitlopers tasten al naar

het begin van een bewegend pad, dat als een harmonica
wordt uiteengetrokken tot treden en weer gladgestreken.
Het pad schuift en hoest bovenaan groepsgewijs reizigers op.